کابینه جدید رژیم صهیونیستی که به تازگی از کنست (پارلمان) این رژیم رای اعتماد گرفت، نشان دهنده تحولاتی است که در حیات حزبی و سیاسی رژیم صهیونیستی در سال های اخیر پدید آمده است و نیز نشانی از اصول ثابت در سیاست های سنتی این رژیم است.
از مهم ترین مظاهر این تغییر و تحولات، انتصاب عامر پرتز رئیس حزب کار به وزارت جنگ است. پرتز در گذشته هیچ گاه منصب نظامی را تجربه نکرده است و از صفوف کارگران و مطالبات اجتماعی پا به عرصه نظامی گذاشته و وارد کانال های تو در توی ریاست ستاد مشترک ارتش اشغالگر و فرماندهی نظامی این رژیم شده است.
برخی نخست وزیر جدید رژیم صهیونیستی را به در معرض خطر قرار دادن امنیت “اسرائیل” متهم کرده اند و می گویند که وی با حفظ وزارت دارایی که پرتز خواهان به دست گرفتن آن برای تحقق برنامه های اصلاحات سوسیالیستی بود، وزارت دفاع (جنگ) را بی اهمیت انگاشته است.
این اتهامات به تردید برخی دیگر درباره توان شخصی اولمرت در اتخاذ تصمیم در لحظات حساس و مقابله با خطرات امنیتی که ممکن است “اسرائیل” با آن روبرو شود، افزوده می شود، زیرا او هم از تجربه کافی نظامی برخودار نیست. به رغم این وضع، درباره ترکیب کابینه جدید گفته شده است که شماری از افراد با تجربه در زمینه های نظامی و امنیتی از جمله شائول موفاز (وزیر کنونی حمل ونقل) بنیامین بن الیعازر از اعضای حزب کار که در گذشته وزیر جنگ بوده و اکنون وزیر امور زیربنایی است و نیز آوی دیختر رئیس سابق سازمان امنیت رژیم صهیونیستی (وزیر کنونی کشور) در این کابینه عضویت دارند. این تیم امنیتی در صورت مواجه شدن اولمرت با مشکلات امنیتی در مراحل آینده می تواند به او در حل آن کمک کند.
از جمله تحولات دیگر این کابینه، سپردن پست معاونت نخست وزیری ـ که اهمیت آن در زمان سکته شارون مشخص شد ـ به یک زن به نام تسیبی لیونی وزیر خارجه رژیم صهیونیستی است. این زن در دوره نخست وزیری موقت اولمرت توانست جای پای خود را در فعالیت های سیاسی تثبیت کند. ایجاد یک وزارتخانه جدید به نام وزارت بازنشستگان در کابینه جدید از تحولات دیگر این کابینه است. این وزارتخانه اکنون به یکی از نمایندگان حزب بازنشستگان که برای اولین بار وارد کنست شده است، سپرده شده است. کارشناسان در واکنش به این اقدام گفته اند که دولت “اسرائیل” که هنوز به شصت سالگی نرسیده است، امروز به مرحله پیری پا گذاشته است.
اما از سوی دیگر، کابینه جدید رژیم صهیونیستی اصول ثابتی را هم مانند همه کابینه های دیگر این رژیم پی گرفته است. از مهم ترین این اصول می توان به عدم ورود احزاب عربی به کابینه به رغم حفظ موقعیتشان در انتخابات اخیر پارلمانی اشاره کرد. کابینه کنونی همچنین دسته بندی های کنونی جامعه صهیونیستی میان راستگرایان تندرو ملی و احزاب میانه و چپ را به خوبی به نمایش می گذارد، زیرا باقی ماندن حزب “اسرائیل خانه ما” (حزب مهاجران یهودی روسیه) به رهبری افیگدور لیبرمن در خارج از کابینه و واکنش ها و عصبانیت نمایندگان مهاجران روسی به سبب نداشتن نماینده در کابینه می تواند معارضان کابینه فعلی را که هم اکنون به وسیله بنیامین نتانیاهو رئیس حزب لیکود رهبری می شود نیرویی تازه ببخشد و این نیرو در جامعه صهیونیستی تاثیرگذار خواهد بود، زیرا دیگر فقط از حمایت شهرک نشینان صهیونیست و راستگرایان تندرو برخودار نیست و گروه های جدیدی به آن افزوده شده است.
ترکیب کابینه جدید نشان می دهد که نخست وزیر جدید تمایلی به تکرار تجربه های تلخ گذشته توسط شارون ندارد، زیرا شارون با شورش اعضای حزب و کابینه اش علیه خود مواجه شد و این افراد توده صهیونیست ها را علیه شارون که در حال فراهم کردن مقدمات اجرای طرح عقب نشینی یکجانبه از نوار غزه بود، بسیج کردند. به همین سبب اولمرت درصدد برآمده تا فعالیت سیاسی خود را با تیمی متجانس و نزدیک در نگرش ها آغاز کند تا جلب حمایت داخلی و خارجی برای طرح جدیدش جهت عقب نشینی یکجانبه از برخی مناطق کرانه باختری و برچیدن چند شهرک کوچک اشغالی در این منطقه و حفظ شهرک های بزرگ صهیونیست نشین در دست “اسرائیل” امکان پذیرشود. این اقدام اولمرت تاکنون از سوی هیچ یک از سران سابق رژیم صهیونیستی صورت نگرفته است.
در مقابل، کابینه جدید رژیم صهیونیستی که جورج بوش رئیس جمهور آمریکا فورا حمایت کامل خود را از آن اعلام کرد، با مخالفت شدید احزاب زیان دیده از عقب نشینی های جدید در کرانه باختری ـ به ویژه احزاب راستگرای ملی و جریان های مذهبی که اکثریت ساکنان شهرک های اشغالی در این مناطق را تشکیل می دهند ـ روبرو خواهد شد. مضاف بر آنکه همه شهرک نشینان صهیونیستی که فکر می کنند کابینه جدید تغییراتی ریشه ای در آنچه آنها در طول سال های گذشته به آن خو گرفته اند، ایجاد می کند با کابینه جدید مخالفت خواهند ورزید.
چالش های بزرگ فرا روی کابینه جدید رژیم صهیونیستی این پرسش را بر می انگیزد که آیا این کابینه می تواند با این تنوع جریان های موجود در خود ـ که هر یک از آنها نگرش ویژه خود را درباره آینده “اسرائیل” دارد ـ با مشکلاتی که با آن مواجه می شود، مقابله کند؟ اما این نکته را نیز نباید فراموش کرد که همه افراد حاضر در کابینه اولمرت از طرح یکجانبه ای که آریل شارون طراح آن بود و در عهد اولمرت به روند جدیدی از نگرش “اسرائیل” به مناقشه با فلسطینیان و گزینه های سازش تبدیل شده است، حمایت می کنند.
منبع: روزنامه النهار / لبنان
