توده ملت فلسطین و ناظران سیاسی عملکرد ، اظهارات و موضع گیری های محمود عباس رییس تشکیلات خود گردان فلسطین در حین سفر جرج بوش به رژیم صهیونیستی و سرزمین های اشغالی را به شدت تقبیح کردند.
موجبات این تقبیح اظهارات جرج بوش و تاکید وی بر موضع گیری های گذشته وی است . وی در اظهارات خود حقوق ملت فلسطین را نادیده گرفته و از رژیم صهیونیستی کاملا جانبداری کرده و به درد و رنج ملت فلسطین افزوده است .
علاوه بر این بر همگان روشن و واضح است که این سفر و اقدامات وی در آخرین سال ریاستش نمی تواند؛ دردی را دوا کند و چندان موثر و کارساز نخواهد بود زیرا اگر واقع بینانه تر و دقیق تر به مسئله بنگریم؛ متوجه می شویم که این اقدامات صرفا در جهت بهبود وجه جنگ طلبانه و ویرانگرانه سیاست خارجی این دولت صورت می گیرد ؛ سیاستی که در طول هفت گذشته که جز جنگ ، اشغالگری ، ترویج و ایجاد هرج و مرج و نابه سامانی ، کشتار و ویرانی نتیجه ای نداشته است.
محمود عباس از بوش تمجید کرد و مدعی شد؛ بوش اولین رییس جمهور آمریکاست که به طور کامل حامی برپایی دولت فلسطین است. عباس دیدار بوش از منطقه را تاریخی خواند و از نتایج گفت و گوهایش با بوش ابراز خرسندی کرد.
سود خالص
به دنبال اظهارات عباس، یاسر عبد ربه که به ناحق بر کرسی دبیری کمیته اجرایی سازمان آزادی بخش نشسته است و به طراح طرح های چشم پوشی از حق بازگشت آوارگان فلسطینی شهرت دارد؛ دیدار بوش از منطقه را سود و منفعت خالصی برای قضیه فلسطین دانست. وی به شدت انتقادات گروه های فلسطینی از دیدار بوش را که گفته بودند این دیدار اصول اساسی فلسطینیان را نادیده خواهد گرفت؛ مورد حمله قرار داد و مدعی شد که هرگز از حقوق فلسطینیان چشم پوشی نخواهد شد و گفت : ما نه تنها هرگز از حقوق ملت فلسطین چشم پوشی نخواهیم کرد بلکه برآن تاکید می کنیم و آن را کانون توجه جهانیان قرار می دهیم.
ناظران بر این باورند که اظهارات بوش در حین دیدار از سرزمین های اشغالی پوچی ادعاهای مقامات رام الله را اثبات می کند و آنان را در مقابل مردم به درد سر می اندازد که مهم ترین آن ها عبارتند از :
ـ بوش در اظهارات خود به یهودیت “اسراییل” تاکید کرد و فسطین اشغالی را وطن ملی یهودیان دانست و تاکید کرد که مذاکرات آینده باید حدود و مرزهای امنی را برای اسراییل تضمین و ترسیم کند و آن را به رسمیت بشناسد به گونه ای که بتوان از آن کاملا دفاع کرد . وی در مورد حذف حق بازگشت آوارگان فلسطینی به سخنان گذشته خود اکتفا نکرد بلکه با شدت هرچه بیش تر تاکید کرد که مشکل آوارگان فلسطینی با تشکیل دولت فلسطین و ابزارهای بین المللی جدید از جمله با پرداخت غرامت و پول به آنان حل خواهد شد و این دیدگاه و نگرش همان چیزی است که در سال 2004 برای اولین بار طی نامه ای به آریل شارون نخست وزیر سابق از آن پرده برداشته شد.
بلاتکلیفی قضیه قدس
ـ بوش وضعیت قدس را روشن نکرد و آن را در بلا تکلیفی رها کرد در حالی که این مسئله، قضیه اصلی و محوری در حل و فصل نهایی به شمار می رود . وی به هم پیمانان و دوستان خود در رژیم صهیونیستی حتی در مورد محله ها و شهرک های صهیونیستی در قدس شرقی نیز هیچ گونه فشاری نیاورد و فقط به این نکته که “حل مسئله قدس دشواراست” بسنده کرد و با عبارات های غیرشفاف به گروه رام الله و اشغالگران یاد آور شد که باید گزینه های دشواری را انتخاب کنند.
ـ بوش به خاطر اوضاع و شرایط جوی مجبور شد از راه خشکی و زمینی از قدس به رام الله برود و این امر باعث شد که درد و رنج فلسطینیان را در پست های بازرسی نظامی و موانع و خاکریزها که به 500 مورد می رسد و شهرک های صهیونیست نشین ، جاده های کمربندی ، قطعه قطعه شدن اراضی فلسطینی و دیوار حایل را از نزدیک ببیند؛ ولی وی با این حال فقط از گسترش شهرک ها ابراز نگرانی و این گونه وانمود کرد که تلاش فلسطینیان برای برچیدن این موانع را درک می کند؛ در مقابل ابراز داشت که نیاز صهیونیست ها به این پست ها را نیز درک می کند و می گوید : “این موانع باعث می شود دولت عبری احساس آرامش کند.” بوش در ادامه می گوید: ” من تلاش های فلسطینیان برای برچیدن این موانع را درک می کنم و همچنین درک می کنم که مردم اسراییل می خواهند؛ بدانند که چیزی از آنان در مقابل خشونت عده اندکی که به کشتار روی آورده اند؛ حمایت خواهد کرد . ” کاملا روشن است که منظور وی از اقدامات این عده، عملیات مقاومت است که با وجود اشغالگری حق مسلم و مشروع فلسطینان می باشد.
تحلیل گران سیاسی براین باورند که در شرایط کنونی در سطح منطقه و جهان مسایل امنیتی بر مسایل حقوقی ارجحیت دارد؛ یعنی این که امنیت مهم است حتی اگر حق با دیگران باشد و حقوق دیگران در برابر امنیت ارزشی ندارد . “ماجد عاروری” فعال درزمینه حقوقی معتقد است که تضمین حقوق و رعایت عدالت در مقابل تامین امنیت اعتباری ندارد و دولت های آمریکا و اسراییل امنیت را اساس حقوق می دانند نه حق را اساس امنیت . پس این گونه می توان دریافت که امنیت مهم است حتی اگر به قیمت تضییع حقوق اساسی و اصولی دیگران تمام شود و این دیدگاه موجب می شود؛ فلسطینیان بیش تر در تنگنا قرار گیرند و حقوقشان بیش ترضایع شود.
عاروری می گوید: صرف ابراز نگرانی بوش از شهرک های صهیونیستی کافی نیست و حداقل کاری که می تواند بکند؛ این است که مانند نهادها و سازمان های بین المللی دست کم این شهرک ها را غیرقانونی اعلام کند.
لازم به یاد آوری است که از ابتدای آغاز گفت و گوهای صلح میان فلسطینیان و صهیونیست ها در آناپولیس تاکنون رژیم اشغالگر به هیچ یک از تعهدات خود در مورد توقف فعالیت های شهرک سازی در کرانه باختری پایبند نبوده است و علی رغم اعتراضات تشکیلات خودگردان و فشارهای آمریکا هیچ ارزش و احترامی برای این تعهدات قایل نیست.
تعدیل مرزهای 1967
ـ بوش تاکید کرد که صلح و سازش میان تشکیلات خود گردان و اشغالگران نیازمند دست یابی به توافقی در آینده است تا تغییراتی در مرزهای صلح و آتش بس سال 1949 بوجود آورد و به آن چه که بوش از آن به عنوان پذیرش واقعیت موجود و اوضاع کنونی یاد می کند؛ عینیت بخشد و فلسطینیان از دیوارحایل و شهرک ها و کمربندهای درد سر ساز این شهرک ها که در سرزمین های فلسطینی ایجاد شده اند؛ چشم پوشی کنند.
ـ بوش کشورهای عربی را تشویق و تحریک کرد که با رژیم صهیونیستی رابطه برقرار کنند و به عادی سازی روابط با این رژیم بپردازند. وی می گوید : ” این گونه اقدامات بسیار دیر شده است.”
ـ بوش از بسیاری از سوالات از جمله در مورد این که چرا از اسراییل نمی خواهد که به مصوبات سازمان ملل متحد در مورد قضیه فلسطین احترام بگذارد تفره رفت و پاسخی نداد و فقط گفت؛ سازمان ملل در گذشته موفق نبوده است و تاکید کرد که مذاکرات دوجانبه اکنون دارای اهمیت است و فقط کمیته چهارجانبه بین المللی که آمریکا بر آن تسلط دارد و از رژیم صهیونیستی جانبداری می کند مشروعیت بین المللی دارد.
بی اعتنایی به عرفات و مورد توجه قراردادن شارون
ـ بوش حتی در مورد مسایل تشریفاتی دست به اقداماتی زد که مفهوم خاص خود را داشت و باعث خشم وغضب فلسطینیان شد . از کنار قبر یاسرعرفات رهبر فلسطینی با بی اعتنایی عبور کرد ولی با اشتیاق با فرزندان آریل شارون که مسئولیت محاصره مقر یاسر عرفات در کرانه باختری را به عهده داشت؛ دیدار کرد .
ناظران بر این باورند که دیدار بوش در آخرین سال ریاستش بیش تر در جهت موفقیت نامزد حزبش در انتخابات سال 2009 صورت گرفته است به گونه ای که وجهه نامناسب سیاست خارجی این دولت را تغییر دهد و بر شکست و ناکامیش در عراق سرپوش بگذارد.
سخنانه بوش در خوش بینانه ترین حالت و حتی اگر او را واسطه بی طرفی بدانیم از دادن صرفا وعده های شیرین به فلسطینیان و به خواسته های غیرشفاف صهیونیست ها فراتر نمی رود ؛ در حالی که کاملا واضح است وی و همکاران و نزدیکانش از همان آغاز به دست گرفتن کلید های قدرت، کورکورانه از دولت عبری حمایت کرده اند و در آینده نیز این گونه خواهد بود .
