قدس و حتی بخش غربی آن یک منطقه عربی اسلامی بوده و هست و خواهد ماند

  احمد هاشم الزغیر ملقب به “ابو هاشم” شخصیتی مشهور در قدس و همه مناطق فلسطین است. الزغیر شصت سال است که در مسجد الاقصی رفت و آمد می کند. وی رئیس اتاق بازرگانی قدس است که به دستور رژیم صهیونیستی نظیر سایر موسسات فلسطینی در شهر قدس تعطیل شده است. احمد الزغیر نماینده سابق مجلس قانونگذاری فلسطین از استان قدس و یکی از نخستین کسانی است که علیه صهیونیست ها در برابر تخریب محله باب المغاربه درسال 1967م. ایستاد. وی برای بازسازی باب المغاربه سال ها با دستگاه قضایی رژیم صهیونیستی مبارزه کرده است اما این آروزی وی هنوز محقق نشده است.

ابو هاشم در گفت و گو با خبرنگار مرکز اطلاع رسانی فلسطین واقعه تلخ کوچ اجباری اهالی محله باب المغاربه و مهمترین تحولات قدس پس از اشغال بخش شرقی آن به دست صهیونیست ها تا به امروز را توضیح می دهد. متن گفت و گو از نظر خوانندگان محترم می گذرد:

 س: با گذشت شصت سال از فاجعه و چهل سال از اشغال قدس شرقی اوضاع بخش قدیمی قدس را چگونه توصیف می کنید؟

ج: ما در محله المغاربه زندگی می کردیم. این منطقه چسبیده به دیوار مسجد الاقصی و دیوار البراق بود. هیچ مانعی بین آن ها وجود نداشت. یهودیان برای انجام آیین های مذهبی خود به مسجد الاقصی می آمدند و در این وضعیت فاصله ما با آنان کمتر از شش متر بود.

در آغاز دهه سی قرن گذشته میلادی پس از انقلاب براق و مخالفت مسلمانان در قدس با برافراشتن پرچم رژیم صهیونیستی در نزدیکی دیوار براق در باب المغاربه و در پی آن شهادت و زخمی شدن چند نفر، دادگاه انگلیسی حکم کرد که این دیوار یک دیوار اسلامی است و یهودیان در آن حقی ندارند.

باب المغاربه چندین اسم دارد. وجه تسمیه باب المغاربه این است که اغلب ساکنان آن طی قرن های متمادی مسلمان و از اهالی کشور مغرب بودند. در محله المغاربه چندین زاویه وجود دارد نظیر زاویه علی ابو سعود و زاویه ابو مدین. میهمانانی که به این محله می آمدند از همه نوع امکانات مسافرتی اعم از خوراک و استراحتگاه بهره می بردند. مسجد باب المغاربه آکنده از حلقات علمی و دینی بود. ما تا سال 1967م. یعنی تا زمان وقوع جنگ در این محله زندگی کردیم.

خانواده من 18 نفر بودند. اهالی محله باب المغاربه نحوه تعامل با یکدیگر و روابط اجتماعی ویژگی خاصی داشتند. هر خانواده ای از غذایی که تناول می کرد به همسایه اش نیز می داد. فاصله طبقاتی در بین اهالی این منطقه هرگز دیده نمی شد. همه ساکنان محله موحد و یکتاپرست بودند. در حدیثی مأثور که منسوب به یکی از صحابه پیامبر (ص) است آمده است: “ای کاش کاهی بودم در خشت یکی از خانه های بیت المقدس.” سکونت ما در مسجد مبارک الاقصی نعمتی بزرگ و غیر قابل توصیف بود. هر زمان که می گذشت عشق و علاقه ما به معراجگاه پیامبر اکرم (ص) بیشتر می شد. این مکان به خواست و اراده خداوند و نه به اراده بشر، مکانی مقدس و مبارک معرفی شده است.

 س: در آن زمان آیا خانواده های یهودی در محله المغاربه زندگی می کردند؟

ج: هیچ اثری از یهودیان در محله المغاربه نبود. خانواده های یهودی از خارج شهر قدس می آمدند، اما هنگامی که جنگ 1967م. درگرفت بولدوزرهای صهیونیستی خانه ها را روی سر صاحبان آن از خراب کردند. پس از جنگ بسیاری از مساجد و زاویه ها و مقامات اولیا در المغاربه تخریب شدند و طی دو هفته کل همه خانه های المغاربه تخلیه شد.

در چهلمین سالگرد تخریب محله المغاربه شبکه خبری العربیه با من مصاحبه ای انجام داد و در این دیدار فرمانده صهیونیستی که دستور تخریب این محله را صادر کرده بود، نیز حضور داشت. این صهیونیست به من گفت که از کرده خویش پشیمان است. بنده نیز در پاسخ به وی گفتم: پشیمانی سودی ندارد و باید آن چه را تخریب کردی مجددا بازسازی کنی. از نگاه دینی معقولانه نیست که منطقه ای (میدان البراق) به نام دین یهودی علیه مردم توسعه یابد. خداوند نیز این را برای دین یهودی نمی پذیرد و آن یک منطقه غصب شده از دیگران است و بنده معتقدم که یهودیان امروز از دین اصیل یهود خیلی دور هستند.

 س: جمعیت محله المغاربه قبل از تخریب چند نفر بود و این عده به کجا نقل مکان دادند؟

ج: به صراحت بگویم که جمعیت دقیق ساکنان المغاربه قبل از تخریب را به خاطر ندارم اما فکر می کنم که تعدادشان بالغ بر صدها نفر بود. آنان پس از تخریب محله خود به بازار العتم در قدس رفتند و مدت ها در بازارهای بخش قدیمی قدس به خصوص بازار پنبه فروشان آواره بودند. پس از این دوره، خانواده ها از هم جدا شدند و هر کس مکانی را برای خود برگزید. مساله بسیار خطرناک در این حادثه این بود که عده ای از خانواده ها در محله های اطراف قدس سکنی گزیدند و این مساله باعث شد تا از هویت اصلی خویش دور شوند و این دقیقا به معنای پاکسازی نژادی است.

توطئه علیه بخش های جغرافیایی و جمعیتی محله المغاربه ادامه داشت، به طوری که تعداد خانه های تخریب شده به بیش از 1150 باب منزل رسید. این مدعا کاملا مستند است و ما برای گفته خود مدرک داریم. بنده از افسر صهیونیستی که مسئول تخریب خانه ها بود سوال کردم چرا در تخریب منازل این اندازه عجله دارید؟ وی در پاسخ به من گفت: برای این که ما در شور و شوق پیروزی بودیم و می خواستیم مکانی برای برپای جشن آماده آماده کنیم و محله المغاربه را برای این کار مناسب دیدیم و آن را به تصرف خود درآوردیم. واقعیت این است که دوران انسانیت به سرآمده است و انسایت در میان کشورهای بزرگ که علیه قدس قطعنامه صادر کردند هیچ جایگاهی ندارد.

قدس و حتی بخش غربی آن یک منطقه عربی اسلامی بوده و هست و خواهد ماند. به این خاطر که 85 درصد اراضی این مکان مقدس موقوفه اسلامی و بخش هایی از آن مسیحی است. 6500 باب منزل مسکونی، به خانواده های اصیل قدس در مناطق الطالبیه، الثوری، یافا و دیگر مناطق تعلق داشت. کنست (پارلمان رژیم صهیونیستی) که هم اکنون در آن قوانین صهیونیستی به تصویب می رسد روی یک سرزمین عربی تحت نام منطقه الوعر بنا نهاده شده است.

خانه من در محله المغاربه تا سال 1977م. تخریب نشد. این خانه نخستین خانه بنا شده در محله المغاربه بود و در کنار آن مرکز پلیس قرار داشت. دلیل عدم تخریب این خانه نیز وجود همین مرکز پلیس بود. پس از نه سال مبارزه و مخالفت با دادگاه های صهیونیستی سرانجام دستور تخریب این خانه نیز به این بهانه که قدیمی شده و غیر قابل مسکونی و در حال فرو ریختن است تخریب شد. یهودیان خانه را تخریب کردند و هنگام تخریب خانه کسی را برای انتقال اسباب و اثاثیه منزل نیافتند و ناگزیر شدند که شماری از کارگران یهودی را صدا بزنند و اثاثیه منزل را در یک انباری جای دادند و به ما فشار آوردند که باید اجرت آن ها را بپردازیم. ما از کارگران فلسطینی که با یهودیان در جمع آوری اثاثیه منازل مان شرکت نکردند صمیمانه تقدیر و تشکر کردیم.

 س: موضع گیری شما هم اکنون چیست؟

ج: همچنان من خواهان خانه و زمینم در باب المغاربه هست. تقریبا تمامی خانه های محله، ملک شخصی افراد بود.

یهودیان به منظور توسعه دیوار البراق جهت ادای آیین های خاص خود محله المغاربه را تخریب کردند و این اقدام آنان هرگز بخشودنی نیست. هنگامی که به مدت نه سال پس از جنگ، در خانه ام اقامت داشتم صهیونیست ها در مقابل در منزل یک نگهبان گذاشته بودند. این نگهبان هر چه را که به خانه می بردم مورد تفتیش و بازرسی قرار می دادند. ادامه زندگی برایم بسیار مشکل شده بود. یک سال بعد یعنی در سال 1977 صهیونیست ها خانه را تخریب و ما را از منزل بیرون کردند و مجبور شدیم به خانه همسایگان خود از جمله خانه ابو عید برویم آنان تا به امروز در بخش قدیمی شهر قدس همچنان به زندگی خود ادامه می دهند. از جوار مسجد الاقصی به منطقه وادی الجوز در خارج بخش قدیمی قدس رفتیم. پس از تخریب محله المغاربه نظامیان صهیونیست مردم را با تهدید و ارعاب به کوچ کردن از محله های بخش قدیمی قدس کردند. صهیونیست ها حتی خانه های فلسطینیان در این منطقه را نیز تخلیه کردند. یک نانوایی در منطقه غزلان را به مدرسه تبدیل کردند. اگر می خواستی یک دانه آجر را به مسجد الاقصی ببری دنیا را روی سرت خراب می کردند.

جنگ در قدس یک جنگ دینی و جمعیتی و جغرافیایی و جنگ پاکسازی نژادی بر اساس محو کامل هویت است و به اذن پروردگار یک چنین چیزی هرگز اتفاق نخواهد افتاد.

وضعیت قدس از سال 1948م. روز به روز بدتر می شود. رشد و شکوفایی از این شهر رخت بر بسته است. صهیونیست ها قصد تخریب و تغییر مظاهر عربی و اسلامی آن را دارند و به بهانه توسعه قدس حقایق را تحریف و تاریخ و جغرفیا و میراث را ویران می کنند.

قانون مداران بین المللی کجایند؟ نهادها و موسسات حقوق بین المللی و حامی حقوق بشر کجایند؟! بنده یقین دارم که آن ها هیچ اهمیتی به ویران شدن قدس نمی دهند و می توان گفت که قانون جنگل در جهان حاکم است. به عنوان مثال هنگامی که تشکیلات خودگردان در فلسطین شکل گرفت فرودگاه غزه، زیر ساخت ها، بسیاری از موسسات و نهادها در کرانه باختری و نوار غزه به ضرر اروپایی ها تشکیل شد و سپس صهیونیست ها اقدام به تخریب فرودگاه و تخریب بسیاری از موسسات کردند و همه آن چه را که تحت شعار صلح ساخته شده بود ویران کردند و این نشان دهنده آن است که هیچ گونه انگیزه یا اراده صلح نزد طرف دیگر (رژیم صهیونیستی) وجود ندارد.

اما وظیفه ما در این جنگ آن است که از از سرزمین خود استوار و محکم دفاع کنیم و در تربیت درست فرزندان مان کوشا باشیم و به آنان علم و دانش بیاموزیم و مهم تر آن که ما باید از خود استقلال داشته باشیم جنگ ما جنگ برای کسب استقلال و حاکمیت است و جهانیان باید برای تحقق این استقلال با ما صادقانه تعامل کنند.

 س: رژیم صهیونیستی از یکپارچگی قدس سخن می گوید و برای این مساله جشن می گیرد نظر شما چیست؟

ج: ادعای یکپارچگی قدس اشغالی تنها در اذهان صهیونیست های اشغالگر می گنجد و در واقع یک چنین چیزی هرگز وجود ندارد و حتی یک انسان نادان هم دروغین بودن این ادعا را درک می کند. صهیونیست ها واقعیت ها را عامدانه زیر پا می گذارند. واقعیت امروز آن است که قدس تقسیم شده است و فلسطینیان را از بسیاری از امور از جمله آزادی تردد به اماکن مقدس محروم کرده اند و محدودیت های زیادی علیه آنان اعمال می شود. سال هاست که به ساکنان نوار غزه اجازه ورود به مسجد مبارک الاقصی داده نشده است. صهیونیست ها حتی در ادای نماز ساکنان قدس اشغالی نیز دخالت می کنند و به افراد زیر 45 سال اجازه نماز گزاردن در مسجد مبارک الاقصی در ماه مبارک رمضان و در جمعه های های هر هفته را نمی دهند.

نبرد در قدس نبرد موجودیت در یک سرزمین است.  بهترین دلیل بر این مدعا حملات بی امان آنان به اراضی و مصادره و دسته بندی این اراضی به طور نژادپرستانه است به طوری که اجازه ساخت و ساز در این مناطق ممنوع است و بنا به اعلام شهرداری رژیم صهیونیستی در قدس کلیه مجوزهای ساختمان سازی در این منطقه غیر قانونی است.

ثبات و امنیت هرگز با غصب حقوق حقه یک ملت که از هزاران سال پیش در سرزمین اصلی خود زندگی کرده اند، تحقق نمی یابد. قدس سرزمینی است که انسان ها از هر نقطه ای از جهان بدان عزیمت می کنند و خداوند این سرزمین را مقدس و مبارک خوانده است. اما نباید نبرد قدس و نبرد فلسطین تنها از آن ملت فلسطین باشد بلکه این نبرد، نبرد همه امت اسلام است. قدس و مسجد مبارک الاقصی از آن همه مسلمانان است و لذا بر کلیه مسلمانان واجب است تا قدس را به آغوش اسلام بازگردانند.

بسی مایه تاسف است که ما امت اسلام که قوی ترین ابزار اقتصاد جهان یعنی نفت را در اختیار داریم برای قدس و فلسطین نتوانسته ایم کاری انجام دهیم. چرا اقتصاد ما در تاثیر گذاری بر کشورهای جهان هیچ کاری نمی تواند انجام دهد؟! چرا ما نمی بینیم که سرمایه داران و میلیاردرهای عربی و اسلامی در قدس سرمایه گذاری کنند در حالی که صدها یهودی امثال “موسکوفیش” با حمایت از سازمان های افراطی یهودی سعی در خرید و سیطره بر املاک فلسطینیان در بخش قدیمی قدس دارند  و از این طریق حضور یهودیان در قدس و یهودی کردن این منطقه را تقویت و تثبیت می کنند؟!

شایسته نیست که این سرزمین هر روز شاهد قطعنامه هایی باشد که هیچ یک از حقوق ما را اجرا نمی کند. نباید تاثیر و کار ما مسلمانان تنها این باشد که برای فلسطینیان اندکی کمک غذایی ارسال کنیم. تمامی امید و آرزوی ما این است که فلسطین روزی آرام و مستقل شود. آن موقع است که جهانیان به چشم خود خواهند دید که ملت ما ملتی است که در پیشرفت گوی سبقت را از همه خواهد ربود. مساله، درباره قدس و مسجد الاقصی نخستین قبله مسلمانان و معراجگاه پیامبر اکرم (ص) است!

قدس و مسجد مبارک الاقصی که خداوند عز و جل در آن تمامی پیامبران الهی را پشت سر پیامبر حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی (ص) برای ادای نماز فراخواند و پیامبر گرامی اسلام (ص) از آن جا به معراج رفت آیا یک چنین مکان مقدسی شایسته جانفشانی و ایثار نیست؟! آیا نباید از این شهر غمزده حمایت و دفاع کرد؟!!

به رغم همه این موانع و مشکلات ما به خود می بالیم و امید خود را هرگز از دست نمی دهیم و هیچ یک از ما لحظه ای به فکر مهاجرت از این سرزمین مقدس نیافتاده است. امید ما به بازگشت به قدس و لو در خانه های ویران شده که نیاز به بازسازی و مرمت دارد بسیار زیاد است.

 س: آیا تاکنون به فکر بازگشت به محله المغاربه و سکونت در آن افتاده ای؟

ج: البته! و من تحقق این آرزو را یک معجزه نمی دانم. حتما نیز همینطور خواهد شد. بیشترین خاطره ای را که در محله المغاربه به یاد می آورم مربوط به ازدواجم در سال 1958م. است. همواره روابط عمیق اجتماعی بین مردم را در ذهن خود مرور می کنم. در آن سال ها هنگامی که شخصی فوت می کرد مردم به احترام اهل میت تا چهل روز حتی رادیوی خود را روشن نمی کردند. اهالی این منطقه با دیگران فرق داشتند. آنان با یکدیگر برادر بودند. هرگز اتفاق نیافتاد که برادری با برادر خود دعوا کند. اگر شخصی مرتکب اشتباهی می شد شخص دیگری وی را به این اشتباه آگاه می کرد فرد خاطی نیز به نصایح آن شخص همچون پدرش و حتی بیشتر احترام می گذارد. اما امروز یکی از پیامدهای شوم اشغالگری آن است که به همدیگر احترام نگذاریم اما به به طور کلی وضعیت فلسطین خوب است.

بزرگ ترین فاجعه، فاجعه در درون خود ماست. در دنیا فاجعه های مختلفی بسته به اختلافات فکری رخ داده است. اشغالگری فعلی در فلسطین یک اشغالگری برنامه ریزی شده است که سرزمین و انسان را نشان رفته است. این اشغالگری می خواهد که تمدن عربی و اسلامی و صاحبان این تمدن را محو و نابود سازد و خود را جایگزین کند. این اشغالگری همچنین از سوی ابر قدرت های جهان حمایت می شود و در تعامل با جهان عربی و اسلامی به دنبال منافع خود است اما متاسفانه جهان اسلام در برابر اختاپوس صهیونیسم تاکنون نتوانسته است آن گونه که باید و شاید مقابله کند. نکته دیگر این که قدس تنها از آن فلسطینیان نیست بلکه این سرزمین مقدس از آن همه مسلمانان جهان است.

مسیحیان در قبال به اسارت در آمدن و اشغال کلیسای قیامت تاکنون چه واکنشی از خود نشان داده اند؟ جهان مسیحیت یکی از قدرت های موجود در جهان است و آمریکا و اروپا بخشی از این جهان هستند اما متاسفانه یک چنین قدرتی از مقدس ترین مساله خود چشم پوشی می کند. این نشان دهنده آن است که مسیحیان نیز با ما همداستان هستند و چه بسا مساله آنان از ما فلسطینیان و مسلمانان بزرگ تر باشد. بنابراین همگی باید به توحید و وحدت کلمه بیاندیشیم ما انسان های مومنی هستیم، اما یهودیان که به قتل و کشت و کشتار علاقه نشان می دهند و کشتار برای آنان یک اقدام عادی گشته است. چه کسی در عراق مسئول این همه جنایت است طبیعی است که کسانی که مدعی تمدن و دمکراسی و حمایت از حقوق بشر هستند باید پاسخگوی این جنایت ها باشند.

ما در قدس به رغم همه مشکلات، باقی خواهیم ماند و از مسجد مبارک الاقصی حمایت خواهیم کرد و در راهی که انتخاب کرده ایم هیچ وعده و وعیدی نمی تواند ما را منحرف کند ما شهر و دیار خود را تا روز قیامت و زمانی که خدواند زمین را میراث بندگان صالح خود خواهد کرد رها نخواهیم کرد و قدس به امید پروردگار عالم، عربی و اسلامی باقی خواهد ماند.