ما در حال جنگ با دشمنی هستیم که از لحاظ در اختیار داشتن تسلیحات پیشرفته برتری آشکاری نسبت به ما دارد و در نتیجه تلاش می کنیم که با پیشرفته تر کردن سلاح های خود قادر مقابله خود در برابر حملات ارتش آنرا افزایش دهیم. این اظهارات دکتر “عبد العزیز رنتیسی” قبل از شهادتش بود که مبارزان گردان های شهید “عزالدین قسام” شاخه نظامی جنبش مقاومت اسلامی “حماس” آنرا سرلوحه مبارزات جهادی خود قرار داده و با فعالیت شبانه روزی و توکل به خداوند متعال توانستند با همان امکانات ناچیز و اندک به موفقیت های چشمگیر و بی سابقه ای در زمینه پیشرفته سازی سلاح ها و تجهیزات جنگی خود دست پیدا کنند.
گردان های قسام در طول این سال ها سلاح های مختلفی از قبیل تپانچه، مسلسل، بمب و موشک و خمپاره تولید کرده است تا جایی که این سلاح ها به نماد گردان های قسام تبدیل شده اند که کارآیی و قدرت آنها در میدان های جنگ علاوه بر طرفداران و حامیان جنبش حماس، تحسین دشمنان آنرا نیز به دنبال داشته است.
پیشرفت سلاح های قسام از سنگ تا گلوله
اعضای جنبش حماس از آغاز انتفاضه اول فلسطین در سال 1987 در هر دو زمینه فرماندهی و شرکت در مبارزات فعالیت داشته اند. مبارزان فلسطینی در آغاز این انتفاضه از سلاح های ابتدایی نظیر سنگ و بطری های خالی و آتش زا استفاده می کردند تا اینکه مغزهای متفکر مبارزان فلسطینی در صدد اختراع و ساخت سلاح های پیشرفته تر برآمدند. اولین گام در این زمینه، استفاده از چاقو بود که در عملیات های متعددی از جمله عملیات “عمار سرور” در شهر قدس اشغالی مورد استفاده قرار گرفت. مبارزان فلسطینی در ادامه این روند و در دهه نود به استفاده از سلاح گرم و تیراندازی روی آوردند و بدین ترتیب گروه های فلسطینی نیاز مبرمی به تامین سلاح برای مبارزان در حال افزایش خود احساس کردند. مبارزان فلسطینی که تعداد آنها روز به روز در حال افزایش بود، غیر از سلاح سرد و تعداد اندکی سلاح گرم قدیمی که معروفترین آنها مسلسل “کارلوستوف” بود به چیز دیگری دسترسی نداشتند و همین مساله باعث شد که مغزهای متفکر گردان های قسام به فکر تولید سلاح برای مبارزان خود بیافتند.
ساخت تپانچه … اولین گام
فعالیت گردان های قسام در زمینه ساخت سلاح با رهبری و فرماندهی شهید “محسن عبد الله شحاده” از مبارزان این گردان ها آغاز شد. وی که از اهالی اردوگاه “الشاطئ” بود نخستین یگان ساخت تپانچه را در سال 1992 میلادی راه اندازی کرد که “محمد الضیف” ملقب به “ابو خالد” فرمانده کل گردان های قسام مسئولیت نظارت بر فعالیت های این یگان را بر عهده داشت.
این یگان که متشکل از 8 تن از مبارزان گردان های قسام بود اقدام به تولید تپانچه های “9 mm ” مدل “گلدستار” کرد و توانست تقریبا 30 قبضه از این سلاح را تولید کرده و به مبارزان قسامی تحویل دهد. اما تجربه پایین و امکانات اندک این یگان باعث شد که این یگان قسامی نتواند به موفقیتی بیشتر از 50 درصد دست یابد و در ادامه فعالیت آن کاملا متوقف شد.
سلاح “یوزی” … مایه امیدواری قسامیان
با وجود توقف تولید تپانچه، مبارزان قسامی در سال 1993 به فکر تولید سلاح “یوزی” افتادند و با کسب موفقیت 60 تا 70 درصدی در این زمینه نزدیک به 350 قبضه از این سلاح را تولید کردند. فعالیت این پروژه تا سال 1996 ادامه یافت، اما قبل از اینکه مبارزان قسامی بتوانند موفق به پیشرفته تر کردن این سلاح شوند، سازمان اطلاعات فلسطین به ریاست “موسی عرفات” معروف به “القدوه” که از اعضای تیم اسلو بود، اقدام به تعقیب و بازداشت تمامی افراد فعال در این زمینه؛ از جمله شهید “محسن شحاده” کرد. عناصر سازمان اطلاعات به زور تحقیقات سخت و وحشیانه خود توانستند اماکن تولید این سلاح ها را کشف و تمامی محتویات آنها از قبیل مواد اولیه و قطعات سلاح چه آماده و چه نیمه کاره را مصادره کرده و فعالیت این پروژه را نیز به طور کامل متوقف کنند.
نسل های ششگانه بمب ها
نیاز به استفاده از بمب انگیزه ای شد که مبارزان گردان های قسام به فکر پیشرفته سازی و تولید بمب بیافتند و بدین ترتیب، مهندسان گردان های قسام توانستند انواع مختلفی از بمب های دست ساز پلاستیکی و آهنی را طراحی کنند که در مقایسه با بمب های “ملز” و “اف 1” از شدت و قدرت انفجار بالاتری برخوردار بود. مهندسان قسامی حتی با الگو برداری از دستگاه های شلیک گازهاری اشک آور، دستگاه های شلیک این بمب ها را نیز پیشرفته تر کرده بودند تا جایی که برد این بمب ها حداقل به 150 متر رسیده بود. از سوی دیگر، بر روی این بمب ها همانند بمب های ساخته شده در کارخانه جات بین المللی شماره های سریالی حک شده بود و به اعتراف خود دشمن صهیونیستی از لحاظ قدرت نیز از بمب های دست ساز معمولی قدرتمندتر بودند و گردان های قسام در عملیات های خود از آنها استفاده می کرد.
مراحل ساخت بمب های دست ساز
مراحل ساخت و تولید بمب های دست ساز بدین صورت بود:
مرحله اول: ساخت چاشنی بمب که اساسی ترین جزء بمب های دست ساز بود. شهید “یحیی عیاش” و شهید “عدنان الغول” به همراه “محمد الضیف” فرمانده کل گردان های قسام مدت زمان زیادی (تقریبا سه ماه) را برای ساخت چاشنی بمب های دست ساز قسام صرف کردند تا اینکه در اواخر سال 1994 میلادی موفق به ساخت آن شدند.
مرحله دوم: ساخت بمب با استفاده از قوطی های “بویا”، تراشه، چاشنی و فتیله معمولی که توسط کبریت یا ماده آتش زای دیگر از بیرون روشن می شد. این مرحله در آوریل سال 1995 به پایان رسید.
مرحله سوم: ساخت دیواره بیرونی و برجسته بمب به شکل مکعب های برجسته که در ساخت آن از آلومینیم و سرب استفاده می شد. این مرحله از ساخت بمب های دست ساز گردان های قسام در اواخر سال 1995 به پایان رسید.
مرحله چهارم: ساخت بمب پلاستیکی که شهید “عدنان الغول” و “محمدالضیف” مسئولیت نظارت بر ساخت آنرا بر عهده داشتند و این مرحله در سال 1996 به پایان رسید. لازم به ذکر است که سازمان اطلاعات تیم اسلو پس از کشف محل ساخت این بمب ها، کارخانه مورد نظر را توقیف و مبارزانی نظیر “عدنان الغول” و شهید “سعد العرابید” و تعدادی دیگری از همکاران آنها را بازداشت کردند. عناصر سازمان اطلاعات تیم اسلو در جریان بازداشت این افراد و توقیف کارخانه ساخت بمب های مذکور، تمامی تجهیزات و بمب های آماده و نیمه کاره موجود در محل را به همراه تعدادی از بمب های “انرژی” که آن زمان به همراه چند بمب دیگر در منزل شهید “عدنان الغول” واقع در منطقه المغراقه ساخته می شد، مصادره کردند. لازم به ذکر است که منزل شهید الغول در آغاز انتفاضه الاقصی به طور کامل تخریب شد.
مرحله پنجم: بمب های نرم که زیر نظر “زاهر نصار”، “یاسین نصار” و “محمد السنوار” ساخته می شد و در آغاز سال 2000 میلادی در عملیات شهادت طلبانه “محمد فرحات” مورد استفاده قرار گرفت.
مرحله ششم: بمب های مدرن که زیر نظر “محمد الضیف” و “م” تولید می شد و شبیه بمب های آمریکایی بود. کار ساخت این بمب ها که کلمه “قسام” بر روی آنها حک شده بود، از اواخر سال 2000 میلادی یعنی همزمان با شعله ور شدن انتفاضه الاقصی و آزادی مبارزان فلسطینی از زندان های تشکیلات خودگردان آغاز شد. مبارزان فلسطینی پس از آزادی از زندان های تشکیلات خودگردان درصدد نوآوری و حضور پررنگ در میدان جهاد در مقابل نظامیان رژیم اشغالگر قدس و مزدوران آنها در قالب تیم اسلو بر آمدند و مبارزات قهرمانانه ای را به نمایش گذاشتند.
مبارزان فلسطینی و به ویژه مبارزان گردان های قسام بار دیگر به فکر ساخت و پیشرفته تر کردن بمب های دست ساز افتادند تا این بمب ها جایگزین سنگ هایی شود که مبارزان فلسطینی برای مبارزه و مقاومت در برابر دشمن صهیونیستی از آنها استفاده می کردند. مبارزان فلسطینی این بار سعی کردند با ایجاد تغییراتی در شکل بمب های دست ساز، نوع پیشرفته تری از این بمب ها را تولید کنند. تعدادی از این بمب ها در جریان عملیات شهادت طلبانه “محمد فرحات” در اوایل سال 2000 میلادی مورد استفاده قرار گرفت. فعالیت این پروژه تا سال 2002 ادامه یافت و در این سال، مبارزان فلسطینی با اضافه شدن چندین نفر از مغرهای متفکر گردان های قسام به آنها، به این فکر افتادند که تکنولوژی مورد استفاده در این بمب ها و کارآیی آنها را ارتقا دهند. این تلاش های مبارزان فلسطینی در سال 2002 به نتیجه نشست و در این سال نوع پیشرفته تری از بمب های دست ساز تولید شد که عبارت “سال 2002، حماس و قسام” بر روی آن حک شده بود. “محمد الضیف” ملقب به “ابو خالد” و “م” از مبارزان فلسطینی بر روند تولید این بمب که شباهت زیادی به بمب های آمریکایی داشت، نظارت می کردند و فعالیت این پروژه تا به امروز ادامه دارد و تاریخ میلادی حک شده بر روی آن به تاریخ هجری تغییر داده شده است و مبارزان فلسطینی همچنان از آن استفاده می کنند.
موشک قسام
ساخت موشک های قسام توسط مبارزان گردان های قسام تحول جدیدی را در فعالیت آنها ایجاد کرد و این موشک حتی پس از اینکه برخی دیگر از گروه های فلسطینی نیز به تبعیت از گردان های قسام اقدام به ساخت و تولید این موشک کردند، همواره نام “قسام” را بر روی خود می بیند. موشک های قسام که برد آنها به 20 کیلومتر می رسد و چندین بار نیز تغییراتی اساسی در ساختار آنها ایجاد شده و نسل های پیشرفته تری از آنها تولید شده است، کارآیی خود در میدان های نبرد علیه دشمن صهیونیستی را به اثبات رسانده اند و مقامات صهیونیستی اکنون نگران افزایش برد این موشک ها و رسیدن آنها به ماورای عسقلان هستند.
گردان های شهید “عزالدین قسام” شاخه نظامی جنبش مقاومت اسلامی “حماس” در نیمه اول سال 2000 میلادی یعنی همان سال آغاز انتفاضه الاقصی از موفقیت مهندسان خود در ساخت موشک های قسام خبر داده و اعلام کردند که به احترام شهید “شیخ عزالدین قسام” فرمانده قیام سال 1936 علیه اشغالگران انگلیسی و گروهک های صهیونیستی نام “قسام” بر روی این موشک های حک شده است.
موشک های قسام که جنبش حماس تصاویر مربوط به آنها را در نوارهای ویدیویی که میان رسانه ها توزیع کرد، نمایش داده بود، شکل پیشرفته تر گلوله های خمپاره ای بود که گروه های مقاومت فلسطینی در سال های آغازین انتفاضه الاقصی موفق شده بودند آنها را به نوار غزه وارد کرده و به سوی شهرک های صهیونیست نشین داخل نوار غزه شلیک کنند.
اولین موشک
بر اساس بیانیه های منتشر شده از سوی گردان های قسام، اولین موشک ساخت مهندسان این گردان ها، طولی 70 سانتی متری و قطری 8 سانتیمتری داشت که برد آن از 2 یا 3 کیلومتر بیشتر نبود. این موشک در قسمت جلوی خود کلاهکی انفجاری به وزن 600 گرم داشت و از ماده “ TNT ” که از قابلیت انفجار بالایی برخوردار است در ساخت آن استفاده شده بود. این موشک توسط موشک انداز شلیک می شد، اما از همان آغاز ساخت فاقد دقت لازم در هدف گیری بود.
موفقیت اولین تجربه شلیک موشک “قسام 1” مهندسان گردان های قسام را بر آن داشت که روند پیشرفته سازی این موشک را همچنان ادامه داده و سعی کنند نواقص موجود در ساختار آنرا برطرف کنند. طولی نکشید که گردان های قسام از پیشرفته تر شدن این موشک ها و تولید نوع جدیدی از این موشک ها با نام “قسام 2” خبر داد که تغییراتی اساسی در ساختار آن صورت گرفته بود که از جمله آنها می توان به افزایش برد آنها تا داخل مناطق مسکونی شهرک های صهیونیست نشین اشاره کرد.
طول موشک های “قسام 2” 180 سانتیمتر بود و برد آنها به 9 تا 12 کیلومتر می رسد. علاوه بر این، میزان مواد منفجره مورد استفاده در کلاهک این موشک ها به بیش از 5 تا 6 کیلوگرم “ TNT ” افزایش یافته بود و قطر آن نیز 12 سانتیمتر شده بود.
موشک قسام 2 نیز همانند قسام 1 با مشکل ضعف هدف گیری و عدم کنترل از راه دور مواجه بود و این مشکل هنوز برطرف نشده بود. نوار ویدیویی تهیه شده از سوی گردان های قسام نحوه استقرار و شلیک این موشک را به خوبی نشان می داد و این موشک ها به صورت مایل بر روی صفحه ای سه پایه مستقر می شد و مبارزان گردان های قسام با استفاده از قرار دادن دستگاهی شبیه به قطب نما بر روی بدنه این موشک آنرا به سوی هدف نشانه گیری می کردند.
نسل های مختلف موشک ها
جنگ افکار میان رژیم صهیونیستی و گروه های مقاومت فلسطین همچنان ادامه داشت و همان طوری که نظامیان صهیونیستی سعی در تشدید سیطره خود بر ملت فلسطین داشتند، مبارزان فلسطینی نیز سعی در دستیابی به شیوه هایی راحت تر برای تداوم مقاومت و ابزارهای مورد استفاده در این زمینه داشتند و هیچگاه از این ماموریت مهم و اساسی خود دست برنداشتند.
مبارزان فلسطینی با تلاش های خود موفق به ساخت و تولید موشک های قسام 1، قسام 2 و در نهایت قسام 3 شدند ساخت این موشک ها؛ به ویژه موشک های قسام 1 و 2 نگرانی مقامات صهیونیستی را به همراه داشت؛ به ویژه اینکه این موشک ها توان هدف قرار دادن اهداف صهیونیستی در داخل شهرک های صهیونیست نشین را داشتند و می توانستند با عبور از موانع نظامی و دیوارهای بلند حریم امنیتی این رژیم را مورد هدف قرار دهند. این نگرانی ها با ناتوانی رژیم صهیونیستی در دستیابی به وسیله ای برای مقابله با آنها شدت بیشتری به خود گرفت و در نتیجه شلیک آنها هزاران تن از صهیونیست های ساکن شهرک های صهیونیستی اطراف نوار غزه، از این شهرک ها مهاجرت کرده و تقریبا آنها را خالی کردند.
گلوله های خمپاره
مبارزان گردان های قسام همان طوری که موفق به ساخت موشک شدند، در زمینه طراحی و ساخت گلوله های خمپاره نوع “60” و “80” میلیمتری و گلوله های سنگین 120 میلیمتری نیز موفق بودند و حتی توانستند گلوله های خمپاره 60 میلیمتری ضد نفر را نیز بسازند.
بدین ترتیب با توجه به دقت هدفگیری و اصابت خمپاره ها و حجم تخریب آنها، این گلوله ها به سلاحی مهم در میدان جنگ با رژیم صهیونیستی تبدیل شدند و در حالیکه در آغاز به منظور هدف قرار دادن پایگاه ها و پاسگاه ها و سنگرهای نظامیان صهیونیستی مورد استفاده قرار می گرفت، اما با گذشت زمان و ساخت خمپاره های نوع متوسط، این گلوله ها برای حمله به تعداد بیشتری از شهرک های صهیونیستی و پایگاه های نظامی اطراف نوار غزه مورد استفاده قرار گرفت و در عمل نیز خسارت های جانی و مالی زیادی را به شهرک های صهیونیستی؛ از جمله شهرک “نفیه دیکالم” وارد کرد.
این گلوله ها به مرور زمان به سلاحی مهم برای گردان های قسام و دیگر گروه های مقاومت تبدیل شد و آنها با استفاده از این سلاح توانستند پایگاه ها و سنگرهای نظامیان صهیونیستی در نوار غزه را مورد هدف قرار داده و با وارد آوردن ضربه های متوالی و خسارت های سنگین به اشغالگران، آنرا به عقب نشینی هر چه سریعتر از این منطقه وادار بکنند.
پس از دستیابی گروه های مقاومت به گلوله های خمپاره سنگین، این گلوله ها به تدریج جای موشک های قسام را گرفتند و مبارزان گروه های مقاومت برای اولین بار توانستند با استفاده از این گلوله ها، شهرک های صهیونیستی اطراف نوار غزه مانند “زیکیم”، “مفلاسیم”، “کفار عزه” و “کفار سعد را مورد هدف قرار دهند و این در حالی بود که قبلا برد این گلوله ها در حدی نبود که بتواند این شهرک ها را تهدید کند. علاوه بر این، در اثر شلیک همین گلوله های خمپاره بود که نظامیان رژیم صهیونیستی مجبور به جداسازی 5 پایگاه نظامی در جنوب و شمال نوار غزه شدند.
موشک “البتار”
موشک “البتار” از نسل موشک های هوشمند بود و نیازی به حضور عناصر بشری در محل پرتاب خود نداشت. این موشک بر روی زمین مستقر می شد و قابل حمل توسط افراد نبود. از ویژگی های دیگر این موشک می توان به ضد زره بودن و کنترل از راه دور اشاره کرد و نحوه شلیک آن نیز مانند موشک های “زمین به زمین” بود و در ارتفاعی هم سطح با تجهیزات و گروه های نظامی دشمن شلیک می شد.
ویژگیهای منحصر به فرد این موشک باعث شده بود که در مقابله با حملات ارتش صهیونیستی زیاد مورد استفاده قرار گیرد. این موشک توانایی حمل بیش از 4 کیلوگرم مواد منفجره را داشت و علاوه بر این، علی رغم مجهز بودن منطقه نوار غزه به سپر بازدارنده این موشک از دقت هدف گیری بسیار بالایی برخوردار بود. موشک البتار مجهز به دوربین شکاری و مگسک بود و برد چندین کیلومتری آن به مبارزان فلسطینی این امکان را می داد که به راحتی اهداف صهیونیستی را مورد هدف قرار داده و با در اختیار داشتن فرصت کافی به پایگاه های خود بازگردند.
این موشک از لوله ای به طول یک متر و قطر 6 اینچ تشکیل شده بود و موشک شبیه به گلوله “آر پی جی” در داخل این لوله قرار می گرفت.
گردان های قسام اعلام کرده است که در روز جمعه مورخه 24 ژانویه سال 2003 برای اولین بار این موشک را به سوی یک تانک صهیونیستی در حال پیشروی به سوی خیابان صلاح الدین (در نزدیکی دو راهی حموده واقع در شمال نوار غزه) شلیک کرده که تانک مورد نظر مستقیما مورد هدف قرار گرفته است.
خمپاره یاسین
مغزهای متفکر گردان های قسام در ادامه موفقیت های خود و به منظور تامین نیازهای خود در جنگ های میدانی، خمپاره ضد زرهی جدیدی را اختراع کرده بودند که نام “یاسین” بر روی آن گذاشته شد. اولین نمونه از این موشک راس ساعت 20:40 عصرگاه روز سه شنبه (3/8/2004) به سوی گروهی از نظامیان صهیونیستی در بخش غربی بیت حانون شلیک شد. این نوع خمپاره ها که بر دوش افراد قرار می گرفت، پس از اصابت به تجهیزات زرهی آنها را سوراخ کرده و می سوزاند.
بخش های مختلف این موشک عبارتند از کلاهک انفجاری که یک کلاهک توخالی دارای رویه فلزی است و در قسمت جلو نیز یک کاسه مخروطی شکل دارد. در قسمت انتهایی خمپاره یاسین نیز پرک های هدایت تا شوی آن قرار داشتند که به توازن این خمپاره در زمان حرکت آن در آسمان کمک می کرد. پوکه ابتدایی این موشک نیز از مواد اولیه معمولی ساخته شده بود.
سیستم شلیک این خمپاره از یک لوله توخالی به قطر 40 میلیمتر تشکیل شده است که هر دو طرف آن باز بوده و از سیستم هدف گیری، شلیک و اندازه گیری مسافت بسیار ساده (با دقت 150 میلیمتری) برخوردار است.
خمپاره یاسین در نتیجه فشار گازهای ابتدایی تولید شده در داخل آن شلیک شده و پس از طی مسافت در نظر گرفته شده در لحظه شلیک به هدف منفجر می شود و از همین رو، برای وسیله ای مناسب برای هدف قرار دادن تجهیزات زرهی و نفر برهای کوچک و متوسط و نیز کامیون های حمل نظامیان … به شمار می رود. این خمپاره نمی تواند خطر زیادی برای تانک های زرهی سنگین ایجاد کند، بلکه تنها می تواند آنها را زمین گیر کرده و به مبارزان خودی امکان دهد که با استفاده از شیوه های دیگر آنرا منجر و منهدم کنند.
این گلوله خمپاره م/د نیز از جمله سلاح های دست ساز مبارزان گردان های قسام بود که با توجه به نیازهای میدانی مبارزان خود اقدام به ساخت آن کردند. این خمپاره از نوع سلاح های دوش پرتاب (سلاح هایی که بر روی دوش افراد قرار گرفته و گلوله شلیک می کنند) است و استفاده از آن نیز ساده و راحت است و کار کردن با آن نیازی به آموزش مهارت های ویژه ای ندارد.
بمب
گردان های قسام در ادامه روند پیشرفت های نظامی خود توانستند با ایجاد تغییراتی در ساختار بمب های قدیمی، کارآیی آنها را افزایش دهند. قبل از این برای منفجر کردن یک تانک صهیونیستی با استفاده از بمب های کنار جاده ای لازم بود که مقادیر زیادی مواد منفجره (به میزان 100 کیلوگرم) در آن استفاده شود و تنها متخصصان حرفه ای قادر به ساخت آن بودند. از همین رو، مبارزان قسامی بر آن شدند که با پیشرفته تر کردن این بمب ها امکان ساخت آنها با کمترین مقدار مواد منفجره (حداکثر 25 کیلوگرم) را ممکن سازند و قدرت انفجار آنها را نیز افزایش دهند. از همین رو مهندسان گردان های قسام بمبی مخروطی شکل را طراحی کردند که از یک کلاهک توخالی تشکیل شده بود. مواد مورد نیاز و نحوه ساخت این بمب ساده بود و هر مبارزی می توانست به راحتی نحوه ساخت، کار گذاشتن و منفجر کردن این بمب ها را فرا بگیرد.
آزمایش بمب ضد زرهی و انهدام تانک میرکاوا
مهندسان گردان های قسام در نوار غزه توانستند با ایجاد تغییراتی در ساختار بمب های خود، به هنگام حمله دشمن صهیونیستی به این منطقه آنرا غافلگیر کنند. صهیونیست ها که فکر می کردند با استفاده از تانک فوق پیشرفته و اسطوره ای “میرکاوا” به راحتی قادر به اشغال نوار غزه خواهند بود، به هنگام حمله به این منطقه با کمین مبارزان گردان های قسام و عملیات معجزه آسای آنها مواجه شدند و مبارزان این گردان ها توانستند در روز شنبه 15/2/2003 با استفاده از همین بمب تانک میرکاوا را منهدم کنند و با آتش گرفتن این تانک، افرادی که در داخل آن بودند در آتش سوختند. رژیم صهیونیستی پس از این حادثه به کشته شدن 4 تن از نظامیان خود اعتراف کرد.
طرح ساخت این بمب ویرانگر
مساله مهمی که مهندسان قسامی در ساخت این بمب مد نظر داشته اند متمرکز کردن موج انفجار در یک نقطه بود که این مساله باعث جمع شدن حرارت در این کانون تعیین شده و در نهایت آتش گرفتن آن می شد. موج انفجاری ایجاد شده در داخل این بمب به صورت عمودی به بالا نفوذ کرده و به شکل ستونی از دود از آن خارج می شد. شکل مخروطی این بمب باعث افزایش کارآیی و قدرت تخریب آن می شد و در نتیجه این بمب خسارت بیشتری را به جسم سخت مورد هدف وارد می کرد.
لازم به ذکر است که مبارزان قسام توانسته اند به تناسب نیازهای خود بمب های متعددی را طراحی کرده و بسازند که از جمله آنها می توان به بمب “شواظ” اشاره کرد که از قدرت تخریب بالایی برخوردار بود و مهندسان گردان های قسام 4 نوع از آنها را تولید کردند. از دیگر بمب های ساخت گردان های قسام می توان به بمب “تلویزیونی” و غیره اشاره کرد که به نوبه خود باعث افزایش قدرت نظامی این گردان ها شدند.
کمربند انفجاری و خودروهای بمب گذاری شده
مهندس شهید “یحیی عیاش” که از مغزهای متفکر گردان های قسام به شمار می رفت “کمربندهای انفجاری” را اختراع کرد که مبارزان قسامی و دیگر گروه ها در عملیات های شهادت طلبانه خود از آنها استفاده می کردند. در جریان انتفاضه الاقصی تغییراتی در ساختار این کمربندهای انفجاری ایجاد شد که باعث نگرانی هایی در میان مقامات صهیونیستی شد و آنها در اظهارات خود در آن زمان اعلام می کردند که گردان های قسام صدها کمربند انفجاری و خودروهای بمب گذاری شده آماده کرده است تا در صورت حمله ارتش صهیونیستی به نوار غزه از آنها برای مقابله با این ارتش استفاده کند.
مساله جالب توجه در ساخت این کمربندهای انفجاری استفاده از مواد ابتدایی و دست ساز داخلی برای پیشرفته تر کردن این کمربندها بود که باعث می شد تلاش های رژیم صهیونیستی برای متوقف کردن ساخت آنها از طریق ممانعت از واردات برخی کالاها به شکست بیانجامد.
انقلاب تسلیحاتی گردان های قسام
یکی از مهندسان گردان های قسام با تاکید بر “انقلاب” مبارزان گردان های قسام در زمینه پیشرفته تر سازی سلاح های ساخت این گردان ها در خلال انتفاضه الاقصی می گوید:«به یاری خداوند متعال ما توانستیم تعداد زیادی از سلاح های خود را پیشرفته تر کنیم و طی یک سال و نیم گذشته چه در زمینه ساخت گلوله های خمپاره و بمب ها و چه در زمینه موشک های “زمین به زمین” و ضد زرهی به موفقیت های بزرگی دست پیدا کنیم و همچنان به این فعالیت های خود ادامه می دهیم و امیدواریم که به یاری خداوند بتوانیم به موفقیت های بیشتری هم دست پیدا کنیم.»
وی خاطر نشان کرد که یگان ویژه ساخت و پیشرفته سازی سلاح در داخل گردان های قسام همواره با کشف نواقص این سلاح ها، برای رفع اشکالات موجود تلاش می کند و در این زمینه تنها به اطلاعات نظری اکتفا نمی کند، بلکه با استفاده از تجربه های مبارزان شرکت کننده در جنگ های گذشته سعی می کند صحت نظریه های موجود در این زمینه را ارزیابی کرده و از تکرار اشتباهات گذشته در ساختار این بمب ها جلوگیری کند.
موفقیت چشمگیر مبارزان گروه های مقاومت در زمینه تکنولوژی های مورد استفاده باعث شد که “رونی دانیئل” سخنگوی شبکه دوی تلویزیون رژیم صهیونیستی این اظهارات خفت بار را بر زبان خود جاری کند که «به نظر می رسد که ما در جنگ افکار در مقابله با جنبش حماس شکست خورده ایم.»
