پژوهشگر برجسته امور اسرا تاکید کرد: “برنامه اعتصاب غذایی که اسرای فلسطینی در بند رژیم صهیونیستی قصد اجرای آن را دارند، نقطه عطفی در تاریخ تلاش های اسرا برای بازپسگیری حقوق و دستاوردهایی خواهد بود که اسرای پیشین در طول چندین دهه ایثار و فداکاری خویش آن را رقم زده اند.”
فواد الخفش، رئیس مرکز دفاع از حقوق اسرا “احرار” روز دوشنبه 18/10/2010 در گفتگویی مفصل با خبرنگار مرکز اطلاع رسانی فلسطین به تصمیم اسرای فلسطینی برای اجرای یک اعتصاب غذای گسترده پرداخت و خاطرنشان ساخت: “اسرا برای متوقف ساختن اقدامات خودسرانه و متکبرانه اشغالگران و باز پسگیری حقوق خویش چنین تصمیمی را اتخاذ کرده و در صدد هستند تا از این طریق به مقابله با سازمان زندان های رژیم صهیونیستی بپردازند.”
وی در ادامه افزود: “بعد از گذشت سه مرحله متفاوت از وخامت اوضاع، دیگر اسرا احساس کردند که وقت آن رسیده است تا برای جلوگیری از وخیم تر شدن بیشتر شرایط در زندان های صهیونیستی دست به کار شوند و اشغالگران را تحت فشار قرار دهند و به این ترتیب نگذارند تا دستاوردهای فراوانی که اسرای پیشین با تحمل گرسنگی یا درگیری مستقیم با زندانبانان صهیونیست آنها را محقق ساخته اند و در این راه شهدایی را نیز تقدیم کرده اند، از بین برود.”
این مسئول فلسطینی تصریح کرد: “هنوز زود است که توضیحی در خصوص زمان آغاز اعتصاب غذای فراگیر یا جزئیات آن داشته باشیم. اسرا در انتظار پایان ماه جاری میلادی هستند یعنی پایان مهلتی که به سازمان زندان های رژیم صهیونیستی برای اجرای خواسته ها و مطالبات اسرا داده شده است. اگر سازمان مذکور خود را در خصوص تحقق خواسته های اسرا ملزم ندانست، در آن وقت است که اسرا گام های عملی را در راه اجرای اعتصاب غذا که نام «جنگ فرقان» بر آن نهاده اند، بر خواهند داشت.”
فواد الخفش در بخشی دیگر از گفتگوی خود با اشاره به این مطلب که اعتصاب به صورت چند مرحله ای انجام خواهد گرفت، ابراز داشت: “خواسته های اسرا که در دیدار سوم اکتبر یحیی السنوار، رئیس هیات عالی رهبری اسرای جنبش مقاومت اسلامی فلسطین (حماس) در زندان های رژیم صهیونیستی با ژانرون، فرمانده ارتش عبری در منطقه جنوب و بیتی، رئیس بخش اطلاعات و امنیت زندان النقب مطرح شد مشتمل بر موضوع انفرادی ها، دیدار اسرا با خانواده های شان و همچنین مسائل مربوط به داخل زندان از جمله بازجویی، شکنجه، وضعیت سلول ها، غذا، آموزش و بهداشت می باشد.”
رئیس انجمن “احرار” در ادامه یادآور شد: «اولین کسی که اعتصاب را آغاز خواهد کرد، آقای یحیی السنوار خواهد بود ؛ زیرا ایشان رهبر کل اسرای حماس در زندان های صهیونیستی می باشد و در راس هرم قرار دارد. اگر ایشان اعتصاب را شروع کنند، دیگر اسرا نیز برای مشارکت در این اعتصاب ترغیب می شوند.»
وی گفت: «پیش از این اسرای در بند رژیم صهیونیستی بیست بار دست به اعتصاب غذا زدند تا از این طریق به خواسته ها و مطالبات خویش جامه عمل بپوشانند و حقوق خود را از صهیونیست ها بستانند. ضمنا نباید فراموش کرد که اعتصاب غذا در صورتی می تواند به سر منزل موفقیت برسد که با حمایت و پشتیبانی ملت همراه باشد. جمعیت های حامی اسرای فلسطینی نیز در موفقیت این اعتصاب ها و انتقال موضوع از داخل زندان ها به فضای جامعه جهانی نقش بسزایی را دارند و هر چقدر جمعیت ها و سازمان های یادشده در ایفای نقش خویش فعال تر عمل کنند، اعتصاب اسرا با موفقیت بیشتر همراه خواهد شد ؛ ضمن آنکه مدت زمان این اعتصاب نیز کوتاه تر خواهد بود.»
این پژوهشگر برجسته امور اسرا در ادامه از رسانه ها و نیز آحاد فلسطینیان ساکن کرانه باختری، نوار غزه، اراضی اشغالی و دیگر کشورها خواست تا تعاملی مثبت با موضوع اعتصاب اسرا داشته باشند و تاکید کرد: “بایستی بزرگ ترین برنامه اعلام همبستگی با اسرای فلسطینی و حمایت از خواسته های آنها را به مرحله اجرا بگذاریم. نباید در یاری اسرای عزیز کوتاهی کنیم. نباید آنها را در نبردشان با دشمن تنها و بدون حامی و پشتیبان بگذاریم.”
متن کامل مصاحبه خبرنگار مرکز اطلاع رسانی فلسطین با فواد الخفش، رئیس مرکز حمایت از اسرای فلسطینی “احرار” ترجمه شده و از نظر خوانندگان عزیز فارسی زبان می گذرد:
س: به عنوان اولین پرسش برای ما از شرایطی بگویید که اسرای فلسطینی را به سمت تصمیم برای اجرای طرح اعتصاب غذای گسترده کشاند؟
ج: واقعیت این است که اشغالگران ـ و به طور مشخص در برهه اخیر ـ به روند اقدامات تجاوزکارانه و جائرانه خود علیه اسرای فلسطینی در بند زندان های رژیم صهیونیستی تشدید بخشیده اند و از شیوه های مختلف برای آزار این عزیزان، اعمال فشار بر آنها، شکستن اراده و تخریب روحیه ایشان استفاده می کنند و حتی برای تحقق این هدف، سازمان زندان های این رژیم از طریق کارشناسان و متخصصان خویش شروع به مطالعه و بررسی راهکارهایی کرده است که با استفاده از آنها بتواند روحیه اسرا را از بین ببرد و آنها را از نظر جسمی و روانی نابود گرداند. البته ژنرال های ذخیره ارتش عبری به این موضوع اشاره و اذعان داشته اند تا جایی یکی از آنها تاکید کرد: “ما به دنبال آن هستیم که اسیر فلسطین به یک قطع پنیر فاسد سوئیسی تبدیل شود که به هیچ دردی نمی خورد و تنها باید از شر آن خلاص شد.”
اسرا برای مقابله با اقدامات وحشیانه صهیونیست ها و همچنین برای حفظ دستاوردهای فراوانی که اسرای پیشین با تحمل گرسنگی یا درگیری مستقیم با زندانبانان صهیونیست آنها را محقق ساخته اند و در این راه شهدایی را نیز تقدیم کرده اند، تصمیم به اعتصاب غذا گرفت. آنها برای متوقف ساختن اقدامات خودسرانه و متکبرانه اشغالگران و باز پسگیری حقوق خویش چنین تصمیمی را اتخاذ کرده اند و در صدد هستند تا از این طریق به مقابله با سازمان زندان های رژیم صهیونیستی بپردازند.
س: چطور اوضاع اسرای فلسطینی در بند رژیم صهیونیستی تا این حد رو به وخامت گذارد؟
ج: اگر بخواهیم از زاویه تاریخی به این موضوع نگاه کنیم، باید بگوییم که بعد از گذشت سه مرحله متفاوت از وخامت اوضاع، کار به اینجا رسید:
مرحله اول به دوره انتفاضه الاقصی و جنگ وحشیانه ای بر می گردد که اشغالگران علیه ملت فلسطین آغاز کردند و طی آن، موجی از ترور و کشتار را بر ضد مردم ما به راه انداختند. در این مرحله، اشغالگران هجمه های خویش علیه اسرا را نیز تشدید بخشیدند و سازمان زندان های رژیم صهیونیستی اختیار تمامی زندان ها و بازداشتگاه ها را به دست گرفت و به اعمال فشار علیه اسیران پرداخت و در راستای حذف دستاوردهایی کوشیدند که اسرا [با فداکاری و ایثار خود] رقم زده بودند.
مرحله دوم از این وخامت اوضاع به زمان اسارت گلعاد شلیت به دست رزمندگان مقاومت باز می گردد که جنون صهیونیست ها را بر انگیخت. آنها به دنبال راه یا شیوه ای بودند که از آن طریق، حماس و مقاومت را تحت فشار قرار دهند و در همین راستا قانونی به نام قانون شلیت را وضع کردند که بر اساس آن، خانواده های اسرای اهل نوار غزه از دیدار با عزیزان خود محروم شدند.
مرحله سوم از این وخامت اوضاع به زمان بروز شکاف میان جنبش فتح و حماس بر می گردد که طی آن، صهیونیست ها اسرای دو جنبش را از یکدیگر جدا کردند که این امر باعث تضعیف نقش جنبش اسرا و نیز تضییع بسیاری از دستاوردهایی شد که اسرای پیشین محقق ساخته بودند.
تمامی اموری که ذکر آن گذشت، باعث هر چه وخیم تر شدن اوضاع شد و شرایط بد زندان را تشدید بخشید تا جایی که عرصه بر اسرا تنگ گردید و دستاوردهای فراوانی که اسرای پیشین با تحمل گرسنگی یا درگیری مستقیم با زندانبانان صهیونیست آنها را محقق ساخته و در این راه شهدایی را نیز تقدیم کرده بودند، تضییع گردید و به همین خاطر جنبش اسیر فلسطینی دست به کار شد و تصمیم به اعتصاب گرفت تا از این طریق، در جهت دست یابی به حقوق خود و حفظ دستاوردهای گذشته موفق شود.
س: در صورت امکان، صحبتی در مورد جزئیات، زمان شروع، مکانیزم ها، شرکت کنندگان در این اعتصاب و مراحل مختلف آن داشته باشید؟
ج: در آغاز باید خیلی شفاف خدمت عرض کنم که انتشار جزئیات مربوط به اعتصاب آتی کار درستی نیست ؛ ولی می توانم به اطلاع تان برسانم از آنجایی که جنبش اسیر فلسطینی در بدترین وضعیت خود به سر می برد که البته دلیل آن را باید در شکاف داخلی در فلسطین جستجو کرد که باعث شد تا اسرای دو جنبش فتح و حماس از یکدیگر جدا شوند، دو جنبشی که به خاطر جایگاه ملی شان اصلی ترین هسته جنبش اسیر فلسطینی به شمار می رفتند. دیگر رژیم صهیونیستی و سازمان زندان های این رژیم اسرا را در مقابل خود تنها می دیدند و در همین راستا، بسیاری از دستاوردهای گذشته آنها را تضییع کردند. دیگر جنبش اسیر فلسطینی نتوانست یک صدا و متحد در مقابل خودسری های سازمان زندان های رژیم اشغالگر قدس ایستادگی کند ؛ البته تلاش هایی در میان سکانداران جنبش اسیر فلسطینی برای راه اندازی اعتصاب صورت گرفت که همه نامناسب بودن شرایط موجود را بهانه می کردند و می گفتند که جنبش اسیر فلسطینی دچار ضعف و رخوت شده است و ملت نیز آمادگی لازم جهت حمایت از اعتصابات را ندارد. رژیم صهیونیستی از شرایط پیش آمده استفاده کرد و عرصه را برای اسرا تنگ نمود. این رژیم همچنین شمار زیادی از رهبران اسیر فلسطینی را به انفرادی فرستاد و بسیاری از دستاوردهای گذشته اسرا را تضییع نمود و در همین راستا، بسیاری از اسرا از دیدار با خانواده های شان و نیز مصاحبه با شبکه های ماهواره ای و به طور مشخص شبکه الجزیره محروم شدند و زنان و کودکان اسیر تحت فشار قرار گرفتند و دشمنان در درمان اسرای بیمار نیز متعمدا اهمال ورزیدند.
در پی اقدامات تجاوزکارانه صهیونیست ها، هیات عالی رهبری اسرای فلسطینی در بند رژیم اشغالگر قدس که نمایندگی تمامی اسرای عضو حماس را داشت و اعضای شورای رایزنی آن را نمایندگانی از زندان ها و بازداشتگاه های مختلف تشکیل می دادند، تصمیم به اعتصاب گرفت و به خاطر آنکه این طرح با موفقیت همراه شود، پیام های فراوانی در این میان رد و بدل شد. نظرات مختلفی در این میان مطرح بود ؛ ولی اکثریت اعضای جنبش اسیر فلسطینی بر ضرورت اعتصاب غذا تاکید کردند و خاطرنشان ساختند این طرح به هر بهایی که باشد، باید انجام گیرد.
باید خدمت تان عرض کنم قرار است که اعتصاب غذا به صورت مرحله ای انجام گیرد و کاملا اختیاری باشد. این اعتصاب بسیار مهم و سرنوشت ساز است و برای آنکه موضوع بیشتر روشن شود، باید به این نکته اشاره ای داشته باشم که در آغاز ماه جاری میلادی یک نشست بسیار مهم با حضور یحیی السنوار، رئیس هیات عالی رهبری اسرای جنبش مقاومت اسلامی فلسطین (حماس) در زندان های رژیم صهیونیستی با ژانرون، فرمانده ارتش عبری در منطقه جنوب و بیتی، رئیس بخش اطلاعات و امنیت زندان النقب برگزار شد. وی در این دیدار خواسته های اسرا را به اطلاع صهیونیست ها رساند که مشتمل بر موضوع انفرادی ها، دیدار اسرا با خانواده های شان و همچنین مسائل مربوط به داخل زندان از جمله بازجویی، شکنجه، وضعیت سلول ها، غذا، آموزش و بهداشت بود. یحیی السنوار پیام شدیدی را به صهیونیست ها اعلام و تاکید کرد که مخالفت سازمان زندان های رژیم صهیونیستی با خواسته ها و مطالبات اسرا، واکنش حتمی را به دنبال خواهد داشت.
در نشست مذکور، مسئولان صهیونیستی ابراز داشتند که خواسته ها و مطالبات اسرا را بررسی می نمایند و تا پایان ماه اکتبر پاسخ خود را ابلاغ خواهند کرد ؛ ولی در عین حال مدعی شدند حل برخی مسائل همچون دیدار خانواده های غزه ای با عزیزان اسیرشان و موضوعات امنیتی غیر ممکن است. ضمنا مسئولان صهیونیستی حاضر در نشست یادشده وعده دادند که تمامی تلاش خود را برای رفع مشکلاتی که حل آن در دایره امکان باشد، صرف خواهند کرد و دیگر باید منتظر گذر روزها ماند تا ببینیم که آیا آنها در وعده های خویش صادق هستند یا نه؟
درباره دلیل اینکه نام فرقان را برای این اعتصاب غذا انتخاب کرده اند، باید خدمت تان عرض نمایم که این یک عنوان نمادین است و نشان می دهد همان طور که غزه در جنگ فرقان علیه اشغالگران پیروز شد، اسرا نیز در جنگ فرقان که با استفاده از ابزار اعتصاب غذا و علیه زندانبانان صهیونیست صورت می گیرد، پیروز خواهند داشت.
اطلاق عنوان “فرقان” برای این اعتصاب غذا، مفهوم و معنای بسیار گسترده ای دارد و همان طور که رئیس هیات عالی رهبری اسرا می گوید این اعتصاب یک نقطه عطف در تاریخ جنبش اسرای فلسطینی می باشد و نام آن نیز از جنگ اخیر فرقان گرفته شده است که در غزه روی داد و باعث پیروزی اراده ملت فلسطین بر ارتش صهیونیستی شد.
س: چرا در این کار، سیاست مرحله ای را پیش گرفته اید و منظور از اینکه آقای یحیی السنوار، رئیس هیات عالی رهبری اسرای حماس اولین کسی است که دست به اعتصاب غذا خواهد زد، چیست؟
ج: در ابتدا باید این نکته برای همگان روشن شود که هیچ تاریخ مشخصی برای آغاز اعتصاب وجود ندارد و تصمیم اتخاذ شده از سوی اسرا یک پیام هشدار به صهیونیست ها می باشد. اسرا در حال حاضر منتظر پاسخ رهبران رژیم صهیونیستی به خواسته های خویش هستند. در مورد مرحله ای بودن اجرای طرح اعتصاب غذا باید خدمت تان عرض کنم که این یک تاکتیک و یک راهکار است که رهبران جنبش اسیر فلسطینی و به طور مشخص رهبران حماس آن را مناسب دیدند. ضمنا در مورد آنچه در رسانه ها مبنی بر اینکه اعتصاب یک طرح داخلی می باشد که تصمیم آن از سوی اسرای فلسطینی در تمامی زندان ها و بازداشتگاه های صهیونیستی اتخاذ شده است و السنوار رئیس هیات عالی رهبری اسرای حماس در بند اشغالگران هدایت آن را عهده دار می باشد، باید بگویم که این امر مفهومی نمادین دارد. السنوار رهبر کل اسرای عضو حماس در زندان های صهیونیستی است و در راس هرم قرار دارد. دلایل دیگری نیز برای انتخاب وجود دارد و یکی از آنها تشویق افرادی است که در پایه هرم مذکور قرار می گیرند ؛ زیرا وقتی آنها ببینند که رهبرشان دست به اعتصاب می زند، ترغیب می شوند که از وی تاسی جویند و راهش را ادامه دهند.
ضمنا موضوعاتی وجود دارد که برخی ها را به سمت تردید و تشکیک نسبت به موفقیت هر گونه اعتصاب غذایی ـ آن هم در شرایط کنونی که دو جنبش فتح و حماس با یکدیگر اختلاف دارند و فلسطین نیز گرفتار شکاف داخلی می باشد ـ سوق می دهد و به همین خاطر یحیی السنوار، این رهبر صاحب اراده وارد میدان شد تا هم زندانبانان و هم سختی و مشکلات را به مبارزه بطلبد تا بتواند وضعیت اسرای در بند رژیم صهیونیستی را بهبود بخشد و آنها را از زندان های انفرادی نجات بخشد و بستری را فراهم سازد تا خانواده های اسرای اهل نوار غزه با عزیزان شان دیدار کنند.
س: برای ما بفرمایید که اسرا به طور مشخص چه خواسته ها و مطالباتی دارند؟
ج: پیش از این به برجسته ترین خواسته هایی که اسرا با انجام این اعتصاب به دنبال آن هستند، اشاره داشتم. این خواسته ها در بهبود اوضاع اسرا، کاسته شدن از میزان فشارهای اعمال شده علیه آنها، رهایی یافتن اسرا از سلول های انفرادی و نیز کاهش رنج ها و محنت های اسرا ـ از طریق بسترسازی برای دیدار این عزیزان با خانواده های شان ـ نمود می یابد. همان طور که می دانید در حال حاضر چهار سالی است که اسرای اهل نوار غزه با خانواده های شان دیدار و ملاقاتی نداشته اند.
س: به عنوان یک کارشناس و به عنوان یک آزاده فلسطینی برای ما بفرمایید که اعتصاب غذا چه معنایی دارد و سازمان زندان های رژیم صهیونیستی چه کاری را برای به شکست کشاندن این اعتصاب خواهد کرد؟
ج: در طول سال های مناقشه میان ملت فلسطین و نیروهای اشغالگر قدس، اسرای در بند صهیونیست ها به درگیری های سختی با زندانبانان، سازمان زندان ها و رژیم اشغالگر صهیونیستی مبادرت ورزیدند که البته این امر با شهادت برخی اسرا همراه شد که در راه دست یابی به آزادی و عزت از جان خود گذشتند.
اسرای فلسطینی که به عدالت و درستی آرمان خویش اعتقاد دارند، ثابت کردند که می توان با دست خالی به جنگ اسلحه رفت و نشان دادند که قدرت اراده بیشتر از قدرت اسلحه است. آنها ثابت کردند آنچه را که با زور سلب می شود، تنها با زور می توان پس گرفت. در واقع، اسرای ما با قدرت، اراده و عزم راستین خویش در مسیر گرفتن حقوق خود از چنگال اشغالگران گام نهادند.
اسرای فلسطینی در زندان های رژیم صهیونیستی هیچ سلاحی در اختیار ندارند و تنها سلاح شان همان اراده، پایمردی، ایمان به عدالت و درستی آرمان ملی شان می باشد و به همین خاطر، با اعتصاب غذا به جنگ با زندانبانان رفتند و توانستند از همین طریق و نیز تحمل گرسنگی، زندانبانان صهیونیست را مجبور کنند که با خواسته ها و مطالبات شان موافقت نمایند و به نیازهای آنان نیز پاسخ گویند همان نیازهایی که تمامی قوانین و منشورهای بین المللی تامین آن را وظیفه زندانبان می دانند ؛ ولی اشغالگران و زندانبانان از تامین آن سر باز می زنند.
در بسیاری از مواقع، زندانبانان صهیونیست اراده اسرا و بازداشت شدگان را به سخره می گیرند. هر بار که اسرا دست به اعتصاب غذا می زنند، رسانه ها و دستگاه های تبلیغاتی رژیم صهیونیستی در راستای در هم شکستن اراده، تضعیف و تخریب روحیه آنها گام بر می دارند و هر بار نیز رهبران جنبش اسیر فلسطینی به زندانبانان می گویند: خواهیم دید که پیروز نهایی چه کسی خواهد بود.
سازمان زندان های رژیم صهیونیستی ابزارهای بسیاری را برای به شکست کشاندن اعتصاب غذا به کار می گیرند و در این راستا برخی گام ها را برای بی محتوا کردن اعتصاب بر می دارند و به حبس رهبران جنبش اسیر فلسطینی در سلول های انفرادی و پراکنده کردن آنها در زندان های گوناگون دست می زنند. اشغالگران برای به شکست کشاندن اعتصاب تلویزیون ها و رادیوهای موجود در داخل اتاق های اسرا را جمع آوری می کنند تا از تمامی اخبار جهان بی اطلاع باشند و آب و نمک را در اختیارشان نمی گذارند و چنین تبلیغ می کنند که مقامات صهیونیستی به هیچ وجه سر تسلیم در برابر خواسته های اسرا فرود نمی آورند. واقعیت این است که اسرای فلسطینی و رهبران شان تا لحظه موافقت سازمان زندان ها با خواسته های شان و اجرای این خواسته ها، دست از خواسته های خویش نمی شویند و بر ادامه این نبرد (اعتصاب غذا) پافشاری می نمایند. آغاز کردن اعتصاب غذا در زندان نیاز به آمادگی ها و هماهنگی هایی دارد که گهگاه به یک سال زمان نیاز دارد و باید روحیه لازم در وجود اسرا ایجاد شود و آنها برای چنین موضوعی آماده گردند.
س: آمادگی برای انجام اعتصاب غذا به چه شکل صورت می پذیرد؟
ج: فرآیند آمادگی برای برگزاری اعتصاب زمان زیادی را می طلبد. در آغاز این فرآیند، باید قاعده هرم (اسرای عادی) را آماده کرد که این کار از طریق توزیع برخی بیانیه ها جهت ایجاد انگیزه اعتصاب در میان اسرا، بالا بردن روحیه مبارزاتی در میان آنها و آماده کردن ایشان از نظر روانی جهت انجام اعتصاب غذای احتمالی انجام می پذیرد. ممکن است زمان لازم برای این امر به چهار ماه برسد.
ضمنا در جریان آمادگی برای برگزاری اعتصاب غذا، تماس هایی جهت هماهنگی میان زندان های مختلف صورت می پذیرد و توافقاتی در خصوص اقدامات مبارزاتی مختلف ـ با رایزنی و مشاوره ـ انجام می پذیرد و پس از آن نیز دوره اعتصاب مشخص می گردد. در این میان طرح های جایگزین نیز برای اعتصاب تعیین می شود که البته این برای زمانی است که مدیریت زندان به سرکوب اسرا و بازداشت شدگان مبادرت ورزد. در جریان هماهنگی برای اعتصاب غذا، باید رهبران جایگزین نیز برای هر کدام از زندان ها تعیین شود ؛ زیرا اگر رهبران اصلی در معرض سرکوب یا انتقال قرار گرفتند فرد جایگزین کار را ادامه دهد. ضمنا باید کمیته هایی برای مدیریت اعتصاب، اطلاع رسانی در مورد آن، حمایت روانی و بالا بردن روحیه اسرا، کمیته های پیگیری وضعیت در خارج از زندان ها و در جریان قرار دادن موسسات ذیربط و هماهنگی با آنها جهت حمایت رسانه ای از اعتصاب تشکیل شود.
س: آیا اطلاعاتی در مورد میزان آمادگی اسرا برای شروع اعتصاب کنونی دارید؟
ج: همان طور که پیش از این نیز خدمت تان عرض کردم نشست هایی میان اسرا و مقامات صهیونیستی تشکیل شده است و در حال حاضر جنبش اسیر فلسطینی منتظر پاسخ فرمانده ارتش عبری در منطقه جنوب می باشد و در سایه اجرا یا عدم اجرای خواسته های اسرا، تصمیم بعدی در مورد شروع اعتصاب یا اندکی انتظار جهت اجرای آن اتخاذ خواهد شد.
س: چرا اسم جنگ فرقان را برای این اعتصاب انتخاب کرده اید؟
ج: بر این اعتصاب نام جنگ فرقان یا اعتصاب فرقان نهاده شده است که این امر دلالت و مفهومی آشکار دارد و نشان می دهد همان طور که غزه در جنگ فرقان علیه اشغالگران پیروز شد، اسرا نیز در جنگ فرقان خویش یعنی اعتصاب غذا علیه زندانبانان پیروز می شود.
واژه نبرد فرقان مفاهیم فراوان و زیادی دارد و آقای یحیی السنوار، رئیس هیات عالی رهبری اسرای فلسطینی می گوید که اعتصاب فرقان یک نقطه عطفی در تاریخ جنبش اسیر فلسطینی می باشد و این اعتصاب نام خود را از جنگ اخیر فرقان گرفته است که در نوار غزه در گرفت و اراده ملت فلسطین بر سلاح ارتش صهیونیستی پیروز شد.
اسرا می خواهند بگویند که ما اسرا بدون در اختیار داشتن هیچ سلاح یا تجهیزات جنگی می توانیم بر ارتش تا بن دندان مسلح عبری پیروز شویم. ما به این نکته ایمان داریم که اسرای عزیز ما ثابت خواهند کرد که اراده مهم تر از قدرت و زور است و نتیجه صبر جز پیروزی نخواهد بود. پیش بینی بنده این است که اگر این اعتصاب انجام گیرد، به عنوان یک نقطه عطف در تاریخ جنبش اسیر فلسطینی می باشد ؛ البته سازمان زندان های صهیونیستی تا حد توان برای به شکست کشاندن آن خواهد کوشید.
س: دلیل اینکه مدیریت زندان های صهیونیستی تمامی دستاوردهایی را که اسرا از طریق اعتصابات و فداکارهای مستمر به دست آورده بودند، را تضییع کرد؟
ج: این دشمن اشغالگر هیچ عهد و پیمانی را رعایت نمی کند و از تمامی ابزارها برای نابودی روح و جسم اسیر فلسطینی استفاده می نماید و برای یک لحظه نیز از این اقدام دست بر نمی دارد. صهیونیست ها به دنبال آن هستند تا شرایطی را فراهم کنند که اسیر فلسطینی به خاطر تمامی آن لحظاتی که به مبارزه و مقابله با دشمن پرداخته است، پشیمان شود. اشغالگران گهگاه برخی تسهیلات را در اختیار اسرا می گذارند و از رنج های آنان می کاهند، سپس تمامی این تسهیلات را حذف می کنند تا اسرا خود را در رنج و محنت احساس کنند. همان طور که در آغاز خدمت تان عرض کردم صهیونیست ها ابزارهای بسیاری را برای اعمال فشار به اسرا دارند و کارشناسان و متخصصانی را نیز برای این هدف به خدمت گرفته اند.
س: دولت، گروه ها و ملت فلسطین در حمایت از اعتصاب غذای اسرا چه وظیفه ای دارند؟
ج: نباید فراموش کرد که اعتصاب غذا در صورتی می تواند به سر منزل موفقیت برسد که با حمایت و پشتیبانی ملت همراه باشد. پس خیزش ملت و موسسات ذیربط برای حمایت از این برنامه امری ضروری است.
جمعیت های حامی اسرای فلسطینی نیز نقش بسزایی را در موفقیت این اعتصاب ها و انتقال موضوع از داخل زندان ها به فضای جامعه جهانی دارد و هر چقدر جمعیت ها و سازمان های یادشده در ایفای نقش خویش فعال تر عمل کنند، اعتصاب اسرا با موفقیت بیشتر همراه خواهد شد ؛ ضمن آنکه مدت زمان این اعتصاب نیز کوتاه تر خواهد بود.
رسانه ها و نیز آحاد فلسطینیان ساکن کرانه باختری، نوار غزه، اراضی اشغالی و دیگر کشورها وظیفه دارند که به حمایت از این اعتصاب بپردازند. بایستی بزرگ ترین برنامه اعلام همبستگی با اسرای فلسطینی و حمایت از خواسته های آنها را به مرحله اجرا بگذاریم. نباید در یاری اسرای عزیز کوتاهی کنیم. نباید آنها را در نبردشان با دشمن تنها و بدون حامی و پشتیبانی بگذاریم.
س: برای ما از برجسته ترین اعتصابات گذشته بگویید و بفرمایید که آیا در تحقق اهداف تعیین شده موفق بوده است؟
ج: اسرا بیست مورد اعتصاب اصلی و برجسته داشتند که البته باید به این موارد، اعتصابات خرد را نیز اضافه کرد. مهم ترین و برجسته ترین اعتصابات به شرح ذیل بوده است:
1 ـ اعتصاب غذا در زندان عسقلان که در تاریخ 13 سپتامبر 1973 آغاز و تا هفتم اکتبر همان سال ادامه یافت.
2 ـ اعتصاب نامحدود غذا که در تاریخ یازده دسامبر 1976 انجام گرفت و از زندان عسقلان آغاز شد. این اعتصاب غذا به مدت 45 روز ادامه یافت و هدف از آن بهبود شرایط اسرا و بازداشت شدگان بود. در تاریخ 24/2/1977 اعتصاب غذای نامحدود در زندان عسقلان انجام گرفت که بیست روز به طول انجامید و امتداد اعتصاب قبلی بود.
3 ـ اعتصاب در زندان نفحه در تاریخ 14 جولای 1980: همان طور که می دانید زندان نفحه یک زندان صحرایی است و تاریخ افتتاح آن به یک مه همان سال باز می گردد. این زندان تنها گنجایش صد اسیر را داشت و اشغالگران به منظور جدا کردن کادرهای سازمان جنبش اسیر فلسطینی از دیگر اسرا، زندان مذکور را راه اندازی کرده بودند. دلیل این تصمیم آن بود که چهره های یادشده توانسته بودند با تلاش های خود وضعیت اسرا در زندان های عسقلان و بئر السبع را تغییر دهند.
صهیونیست ها اسرای برجسته فلسطینی را در زندان نفحه و در شرایط بسیار ناگوار حبس کرده بودند. غذای زندان فاسد و سلول ها پر از خاک بود و تعداد زیادی اسیر در یک اتاق محبوس بودند. اتاق های این زندان فاقد سیستم تهویه هوا بود. درها هیچ درزی برای ورود هوا نداشت و دریچه ای که به تهویه اختصاص داشت، بسیار کوچک بود. مدیریت زندان حتی لوازم التحریر در اختیار اسرا قرار نمی داد و تنها اجازه یک ساعت هواخوری در حیاط زندان به آنها اعطا می شد ؛ علاوه بر آنکه رفتار زندانبانان نیز بسیار بد بود.
تمامی عوامل فوق الذکر دست به دست هم داد تا اسرای زندان صحرایی نفحه دست به اعتصاب غذا بزنند که البته این امر بعد از هماهنگی با اسرای زندان های عسقلان و بئر السبع انجام گرفت. اعتصاب در تاریخ چهاردهم جولای 1980 آغاز شد و طی آن، صهیونیست ها اعتصاب کنندگان را هدف ضرب و شتم شدید قرار دادند ؛ ولی اسرا دست از اعتصاب برنداشتند. مدیریت زندان به اطعام اجباری زندانیان روی آورد تا جایی که برای غذا دادن به آنها به لوله های پلاستیکی متوسل شدند که از دهانه بینی افراد گذر می کرد و تا معده آنها ادامه می یافت. بر اثر این اعتصاب شماری از اسرا که وضعیت جسمی شان رو به وخامت گذارده بود، به زندان نیتسان در منطقه رمله منتقل شدند و در آنجا به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند که این امر باعث شد تا راسم حلاوه در روز 21 ژوئن جان به جان آفرین تسلیم کند. ضمنا اگر نبود حضور لیئا تزیمل وکیل در بیمارستان زندان نیتسان، اسحاق مراغه نیز جان می باخت ؛ البته ایشان دو سال بعد و بر اثر عوارض آن ضرب و شتم درگذشت. ضمنا در جریان این اعتصاب اسیر دیگری به نام انیس دوله نیز به شهادت رسید.
بعد از درگذشت اسرای یادشده، زندان های دیگر نیز در سی و سومین روز اعتصاب، به کاروان اعتصاب کنندگان پیوستند که این امر واکنش شدید و حملات گسترده سازمان زندان ها را برعهده داشت که البته زیر نظر جوزف بورگ، وزیر کشور رژیم صهیونیستی صورت می گرفت. در این راستا، اشغالگران بخشی از اعتصاب کنندگان را از زندان نفحه به زندان رمله انتقال دادند. اعتصاب مذکور در نوع خود شدیدترین اعتصاب اسرا به شمار می رفت.
با تداوم اعتصاب، اشغالگران کمیته “کیت” را تشکیل دادند که مسئولیت کنکاش درباره شرایط زندان های مختلف به ویژه نفحه را داشت. به سفارش این کمیته، در داخل اتاق ها تخت گذارده شد و مساحت اتاق ها و نیز حیاط زندان گسترش یافت. تغییر در درها به گونه ای بود که قسمت بالای آن جایگزین پنجره (جهت تهویه هوا) شود. وضعیت هر روز بهبود می یافت و در این راستا، تعداد افراد محبوس در اتاق ها کاهش یافت و به افراد اجازه آوردن آلبوم عکس و لوازم التحریر داده شد. ضمنا روند قرار دادن تخت در اتاق ها به شکل تدریجی و در تمامی زندان ها انجام گرفت. اعتصاب زندان نفحه ـ به ویژه بعد از جان باختن اسرای اعتصاب کننده ـ با پوشش گسترده رسانه ای همراه شد و علاوه بر آن، ما شاهد فعالیت های گسترده ملی از سوی خانواده ها و حامیان اسرا ـ در حمایت و اعلام همبستگی با اعتصاب کنندگان ـ بودیم. اعتصاب یادشده یک نقطه عطف در بهبود شرایط زندگی اسرا در زندان های صهیونیستی بود ؛ اگر چه به حد لازم و کافی نرسید.
4 ـ اعتصاب سپتامبر 1984: این اعتصاب بعد از افتتاح زندان جنید در ژوئن 1984 در شهر نابلس انجام گرفت. به دنبال افتتاح این زندان، اسرای فلسطینی محبوس در بئر السبع به این زندان انتقال داده شدند.
اسرای زندان جنید دست به یک اعتصاب نامحدود غذا زدند و بعد از سیزده روز، اسرای دیگر زندان ها نیز به آنها پیوستند. این اعتصاب نقطه تحولی راهبردی در تاریخ جنبش اسیر فلسطینی بود. در جریان این اعتصاب، “حیم بارلیو” رئیس پلیس رژیم صهیونیستی به بازدید از زندان جنید مبادرت ورزید و با اعتصاب کنندگان نشستی را برگزار کرد و به این باور رسید که بهبود شرایط زندگی در زندان مذکور یک ضرورت است. بارلیو در مورد آن مسائلی که در گذشته به عنوان خطوط قرمز شناخته می شد و اسرا حق هیچ صحبتی را درباره آن نداشتند، نیز صحبت داشت که از جمله این خطوط قرمز باید به بهره مندی اتاق ها از رادیو، تلویزیون و نیز پوشیدن لباس های عادی و معمولی در زندان اشاره کرد که تمامی این خواسته ها با موافقت صهیونیست ها همراه شد . ضمنا وضعیت غذایی و بهداشتی نیز در زندان نفحه بهبود یافت و به دنبال این شرایط، اعتصاب غذا در آنجا متوقف شد و دیگر زندان ها نیز همسو با زندان نفحه، اعتصاب خویش را متوقف کردند. اعتصاب در زندان نفحه همبستگی گسترده مردم را به دنبال داشت که در این جریان به تظاهرات و تجمع های گسترده دست زدند.
بلافاصله بعد از اعتصاب زندان نفحه، رئیس سازمان زندان های رژیم صهیونیستی تغییر کرد و به جای آن یک چهره میانه رو به نام “راوی سویسا” جانشین وی شد. رئیس جدید سازمان مذکور با خواست اسرا مبنی بر اینکه خانواده ها هنگام ملاقات حوله و پیجامه برای شان بیاورند، موافقت کرد. ضمنا موافقت شد که اسرا در زندان از موبایل و ضبط صوت استفاده کنند. ضمنا مبلغی که اسرا حق همراه داشتن آن در زندان داشتند، افزایش یافت.
5 ـ اعتصاب غذای زنان اسیر فلسطینی که در تاریخ 12 نوامبر 1984 انجام گرفت و برای چند روزی ادامه یافت.
6 ـ اعتصاب غذای اسرای زندان نفحه در مارس 1985 که شش روز به طول انجامید.
7 ـ اعتصاب غذا در زندان جنید در 25 مارس 1987 که بیشتر زندان ها در آن مشارکت داشتند و شمار شرکت کنندگان از مرز 3000 اسیر می گذشت. این اعتصاب بعد از آنی صورت گرفت که دیوید میمون، ریاست سازمان زندان ها را در اختیار گرفت. وی بیشتر دستاوردهایی که اسرا برای خود کسب کرده بودند، زیر پا گذاشت و دیگر اجازه نداد که خانواده های اسرا لباس به عزیزان شان بدهند. ضمنا اسرا اجازه رفتن به دیگر اتاق ها و سلول ها را نداشتند و مدت هواخوری و میزان سهمیه غذای اشخاص نیز کاهش یافت. به دنبال ریاست چهره مذکور بر سازمان زندان های صهیونیستی، رفتار بسیار بدی با اسرا صورت می گرفت که این امر اسرای زندان جنید را بر آن داشت تا دست به یک اعتصاب غذای نامحدود بزنند که بیست روز به طول انجامید و دیگر زندان ها نیز به این اعتصاب پیوستند. با وجود این همه، اعتصاب مذکور بدون هیچ نتیجه ملموسی پایان پذیرفت و سیستم مدیریتی زندان ها وعده هایی را داد که هیچ گاه تحقق نیافت.
8 ـ در تاریخ 23 ژانویه 1988، اسرای فلسطینی اعلام اعتصاب غذا کردند که این تصمیم همزمان و به منظور اعلام همبستگی با اعتصاب های “رهبری یکپارچه انتفاضه فلسطین” علیه اشغالگران قدس که در ماه دسامبر همان سال آغاز شده بود، انجام گرفت.
9 ـ اعتصاب غذای 1991 زندان نفحه: این اعتصاب در زندان صحرایی نفحه و در تاریخ 23 ژوئن 1991 آغاز شد آن هم در شرایطی که انتفاضه فلسطین علیه اشغالگران شدت فراوانی به خود گرفته بود که به دنبال آن، شائول لیوی به خاطر انتقادات گسترده ای که به شیوه ریاستش در سازمان زندان ها صورت گرفت، از منصبش اخراج شد. به جای وی، گابی عمیر به ریاست سازمان یادشده منصوب گردید. عمیر در اثنای جنگ اول خلیج (فارس) و حالت فوق العاده ای که بر زندان های صهیونیستی حکمفرما شده بود، اختیار امور را در دست گرفت.
بعد از پایان جنگ اول خلیج (فارس)، سازمان زندان های رژیم صهیونیستی از بازگشت وضعیت به پیش از برقراری حالت فوق العاده اجتناب ورزید ؛ البته تدابیر اشغالگران علیه اسرای فلسطینی از یک زندان تا زندان دیگر متفاوت بود. در نتیجه این وضعیت، اسرای زندان نفحه به اعتصاب دست زدند تا وضعیت به قبل از حالت فوق العاده باز گردد. اعتصاب مذکور در 23 ژوئن 1991 آغاز شد ؛ ولی زندان های دیگر به اعتصاب دست نزدند و این اعتصاب تنها منحصر به زندان نفحه می شد. اعتصاب نفحه شانزده روز به طول انجامید و موضوع با وساطت کمیته وکلای نوار غزه و بعد از وعده هایی که صهیونیست ها دادند، پایان یافت ؛ ولی بعد از پایان ماجرا، سازمان زندان ها به هیچ کدام از وعده های خود عمل نکردند و این اعتصاب در زمره اعتصاب های شکست خورده به شمار می رفت ؛ ولی با این وجود، بستری را برای اعتصاب سال 1992 فراهم کرد.
10 ـ اعتصاب سال 1992: بعد از شکست اعتصاب زندان نفحه در سال 1991، اسرای فلسطینی در زندان های مختلف برای انجام اعتصابی فراگیر آماده شدند و در پی هجمه های وحشیانه سازمان زندان ها به اسرا، بسترسازی برای انجام اعتصاب یک سال کامل طول کشید و اعتصاب در تاریخ 25 سپتامبر 1992 در اکثر زندان های اصلی آغاز شد و برخی بازداشتگاه ها نیز به آن پیوستند. این اعتصاب بعد از گذشت دو ماه از موفقیت حزب کار در انتخابات رژیم اشغالگر قدس، تشکیل دولت چپگرای صهیونیستی به ریاست اسحاق رابین و درز اخبار مربوط به آغاز مذاکرات میان رژیم مذکور با سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) آغاز شد.
اعتصاب سال 1992 اسرای فلسطینی، هجده روز به طول انجامید و با مشارکت اکثر زندان ها انجام گرفت ؛ البته زندان نفحه در روز نوزدهم به اعتصاب پایان داد، اعتصابی که با تعامل گسترده مردم فلسطین رو به رو شد و به تشدید برنامه های انتفاضه کمک کرد و فلسطینی های ساکن منطقه اشغالی 1967 به صورت فعالی در این زمینه وارد عمل شدند. در جریان این اعتصاب ـ بر خلاف همیشه ـ دستگاه های تلویزیونی که در اتاق اسرا بود، مصادره نشد که همین امر باعث گشت تا روحیه اعتصاب کنندگان با دیدن اعلام همبستگی های مردم فلسطین بیشتر شود. نتیجه دیگر این اعتصاب، بروز اختلاف میان فرمانده پلیس رژیم صهیونیستی و رئیس سازمان زندان ها یعنی گابی عمیر بود که در مواضع خود نسبت به اسرا به شکل سخت گیرانه ای عمل می کردند.
اعتصاب 1992 با موفقیت گسترده اسرا همراه شد و دستاوردهای بسیاری محقق گردید که از جمله آنها می توان به بسته شدن بخش انفرادی در زندان رمله، توقف بازرسی های عریان بدنی، اجازه مجدد دیدار اسرای بخش های مختلف زندان با یکدیگر، افزایش زمان ملاقات، صدور مجوز مربوط به انجام ملاقات های ویژه، استفاده از غذاهای آماده در سلول ها، اجازه خرید کنسروجات و نوشابه های گازدار و گسترش لیست کالاهای موجود در فروشگاه زندان اشاره کرد. این اعتصاب یکی از موفق ترین اعتصاب هایی بود که اسرای فلسطینی برای دست یابی به حقوق خویش انجام دادند.
11 ـ اعتصاب غذای 21 ژوئن 1994 که بیشتر زندان ها در آن شرکت داشتند: اسرا در این اعتصاب که به دنبال امضای توافق نامه قاهره (توافق نامه شماره یک غزه ـ اریحا) دست به اعتصاب نامحدود غذا زدند. این اعتصاب به جهت اعتراض نسبت به شانه خالی کردن صهیونیست ها از مفاد توافق نامه قاهره و آن بخشی بود که به ضرورت آزادی پنج هزار اسیر فلسطینی اشاره داشت. این اعتصاب سه روز نیز به طول انجامید.
12 ـ اعتصاب غذای هجده ژوئن 1995: این اعتصاب با شعار “آزادی تمامی اسرای زن و مرد فلسطین” آغاز شد و هدف از آن طرح موضوع اسرا تا پیش از مذاکرات طابا بود. اعتصاب هجده روز به طول انجامید که نتیجه آن بهبود چشمگیر شرایط زندگی برای اسرا در سال های پس از توافق نامه اسلو بود و به این ترتیب شمار اسرای محبوس در زندان های رژیم صهیونیستی بعد از آزادی تعدادی از اسرا و نیز کاسته شدن از شدت انتفاضه کاهش یافت.
موضوع آزادی، دغدغه اصلی اسرا بود و به همین خاطر، بعد از آنکه بیل کلینتون اعلام کرد که برای حضور در نشست شورای ملی فلسطین که با هدف تغییر برخی بندهای مربوط به منشور ملی برگزار می شود، به نوار غزه می آید دست به اعتصاب زدند تا مسئله درخواست آزادی خود را به رسانه ها بکشانند ؛ ولی این کار هیچ نتیجه عملی و ملموسی را به دنبال نداشت.
13 ـ اعتصاب غذای 1996 در زندان عسقلان: تا این تاریخ هنوز چارچوب های سازمانی جنبش اسیر فلسطینی به طور مشخص شکل نگرفته بود و رهبری اسرا در زندان های مختلف حول تعدادی از اشخاص می گشت. اسرا در هنگام انجام این اعتصاب، هنگام خواب بر روی یک تشک پلاستیکی می خوابیدند.
اسرا در اعتصاب سال 1996 خود دست به یک اعتصاب هجده روزه زدند و در طول این دوره تنها از آب و نمک استفاده می کردند. به دنبال طرح وعده سازمان زندان ها مبنی بر بهبود شرایط زندگی اسرا اعتصاب متوقف شد. در پیشاپیش این وعده ها، اعطای یک تشک ابری به تمامی اسرا بود که البته سازمان زندان ها از وعده های خویش سر باز زد و اسرای مجبور شدند که اعتصاب خود را از سر بگیرند و در نهایت، سازمان صهیونیستی مذکور سر تسلیم در برابر خواست اسرا فرود آورد و تشک های ابری را در اختیار اسرا گذارد و به بهبود شرایط زندگی در زندان ها مبادرت ورزید.
14 ـ اعتصاب غذای نامحدود اسرا که در تاریخ 5 دسامبر 1998 آغاز شد. این اعتصاب در آستانه سفر بیل کلینتون، رئیس جمهور وقت آمریکا و بعد از آنی صورت گرفت که اشغالگران قدس که در چارچوب توافق نامه وای ریور متعهد به آزادی 750 اسیر فلسطینی شده بودند، در قالب این 750 نفر، 150 نفری را آزاد کردند که به خاطر اتهامات کیفری و جنایی زندانی شده بودند. (یعنی هرگز اسیر نبودند و به خاطر ارتکاب جرم به زندان افتاده بودند) همزمان با این اعتصاب، چادر ویژه اعلام همبستگی با اعتصاب کنندگان در برابر مجسمه سرباز گمنام در نوار غزه بر پا شد و در این چارچوب 70 آزاده فلسطینی دست به اعتصاب غذا زدند.
15 ـ اعتصاب غذای سال 2000: اسرای در تاریخ 2 مه 2000 در اعتراض به سیاست حبس انفرادی و نیز اعمال شروط و محدودیت ها در مورد ملاقات های خانواده های اسرا با عزیزان شان دست به اعتصاب غذا زدند که قریب یک ماه به طول انجامید. این اعتصاب با شعار ضرورت درج آزادی اسرا به عنوان یکی از شروط تحقق صلح برگزار شد. ملت فلسطین نیز به منظور اعلام همبستگی با اسرا به پا خاستند که در طی چند روز، هشت فلسطینی از ساکنان قلقیلیا، نابلس، رام الله و الخلیل در این جریان به شهادت رسیدند. ضمنا در این راستا، ده ها آزاده فلسطینی نیز در چادرهای اعلام همبستگی با اسرای فلسطینی که در نزدیکی دانشگاه الازهر شهر غزه بر پا شده بود، به اعتصاب غذا مبادرت ورزیدند.
از دلایل برپایی این اعتصاب غذا، حبس هشتاد اسیر فلسطینی بخش سه زندان هداریم در سلول های انفرادی بود. گفتنی است که اسرای زندان هداریم در شرایط بسیار بدی به سر می بردند و مدیریت زندان تصمیم گرفت تا به خانواده ها اجازه دیدار مستقیم با عزیزان شان را ندهد ؛ بلکه این دیدار از پشت موانع شیشه ای انجام گیرد. وضعیت زندگی در برخی قسمت ها بد و بدتر می شد و اسرا تحت بازرسی عریان بدنی قرار می گرفتند.
اسرای زندان هداریم اعتصاب نامحدود غذا را آغاز کردند و تنها از نوشیدنی و مایعات استفاده می نمودند. بعد از گذشت حدود ده روز، اسرای زندان نفحه، عسقلان و شطه نیز به اعتصاب کنندگان پیوستند که تعداد آنها به 1500 نفر رسید.
خواسته های اسرا عبارت بود از اجازه دیدار مستقیم در ملاقات ها، اجازه تماس تلفنی، اجازه تحصیل در دانشگاه های عربی، توقف بازرسی عریان بدنی و خارج کردن اسرا از سلول های انفرادی. سازمان زندان ها با خواسته هایی که صبغه انسانی داشت، موافقت کرد ولی در عین حال با خواسته هایی که صبغه امنیتی داشت، مخالفت ورزیدند. در جریان این اعتصاب، شماری از مسئولان سازمان امنیت داخلی رژیم صهیونیستی (شاباک) برای مذاکره با اسرا و جهت بحث در این رابطه حضور یافتند و موافقت خود را با خواسته های اسرا، مشروط به آن کردند که افراد از مشارکت در اقدامی که صبغه نظامی داشته باشد ـ در خارج زندان ـ خودداری نمایند.
به دنبال آن، صهیونیست ها با برخی خواسته ها همچون پایان دادن به حبس انفرادی افراد و توقف بازرسی عریان بدنی اسرا موافقت نمودند و حل مشکل تلفن های عمومی و تحصیل در دانشگاه آزاد عربی را به اثبات میزان پایبندی اسرا به عدم مشارکت در فعالیت های نظامی که در خارج از زندان صورت می گیرد، (آن هم در چند ماه آینده) منوط کردند. خواسته های اسرا به مرحله انجام نرسید ؛ زیرا چند ماه بعد انتفاضه الاقصی آغاز شد و سازمان زندانان ها و شاباک از انجام وعده های خود سر باز زدند. برخی ها معتقدند که این اعتصاب به شکست انجامید ؛ زیرا از فرصت پیش آمده استفاده مناسب صورت نگرفت و دستاوردهای مطلوب به دست نیامد. برخی دیگر معتقدند که اهداف تعیین شده برای این اعتصاب محقق شد و اگر انتفاضه الاقصی اتفاق نمی افتاد، نتایج آن به شکل مثبتی بروز می کرد.
16 ـ در تاریخ 26 ژوئن 2001، زنان اسیر فلسطینی در زندان نیوی تریستا دست به اعتصاب غذا زدند که هشت روز متوالی ادامه یافت و در اعتراض به وضعیت بد زندان بود. مدیریت زندان به شکل بسیار قساوت آمیز و جائرانه ای با اعتصاب کنندگان برخورد نمود.
17 ـ اعتصاب غذای سال 2004 در زندان هداریم: بعد از تحولات بسیاری که در فلسطین رخ داد، شرایط زندگی در زندان های صهیونیستی روز به روز بدتر می شد و صهیونیست ها هر روز اسرا را مورد ضرب و شتم شدید قرار می دادند و عرصه را بر آنان تنگ می کردند. بحث در مورد اعتصاب و توافق در مورد انجام آن در سال 2003 در میان اسرا آغاز شد و تمامی تلاش ها جهت برقراری توافق میان زندان های مختلف با ناکامی مواجه می شد که دلیل آن نیز شرایط موجود در آن زمان بود. سازمان زندان های رژیم صهیونیستی به ناتوانی اسرا در انجام یک اعتصاب سراسری و اعتقاد اسرا به نامناسب بودن شرایط موجود برای به راه انداختن اعتصاب پی برده بود و به همین خاطر، بعد از یافتن توجیه لازم برای اعمال محدودیت و فشار بیشتر به اسرا و حذف دستاوردهای آنان، هجمه های خود علیه اسرا را افزایش داد.
در سایه فشار نامحدود صهیونیست ها ـ به ویژه در زندان هداریم ـ اسرا دست به اعتصاب غذای نامحدود زدند که دوازده روز به طول انجامید. نتیجه این اعتصاب تحقق برخی دستاوردهای اندک در زمینه بازپسگیری حقوق بود. ضمنا موج اخیر اقدامات صهیونیست ها علیه اسرا نیز متوقف شد.
18 ـ اعتصاب غذای سال 2004: بعد از گذشت دو ماه و نیم از اعتصاب غذای اسرا در زندان هداریم یعنی در 15 آگوست همان سال، بیشتر زندان ها دست به اعتصاب غذای نامحدود زدند و دیگر زندان ها نیز در هجدهم ماه آگوست به جمع اعتصاب کنندگان پیوستند. برخی زندان ها اعتصاب خود را بعد از ده روز متوقف کردند که البته این مربوط به زندان هایی همچون عسقلان و جلبوع بود که با تاخیر به کاروان اعتصاب کنندگان پیوستند. زندان هداریم، اوهلی کیدار و نفحه نیز اعتصاب خود را در روز هجدهم متوقف کردند و زندان ایشل نیز در روز نوزدهم اعتصاب خود را شکست.
اعتصاب مذکور با شکست مواجه شد که اکثر اسرا، رهبران اعتصاب را مسئول می دانند. واقعیت این است که رهبران اسرای فلسطینی به تنهایی در این زمینه مقصر نبودند ؛ بلکه سازمان زندان های رژیم صهیونیستی احساس شکست را در گفتگوهای خود با اسرا، به آنها منتقل می کرد. اشغالگران در زندان ها احساس ناکامی و سرخوردگی را در میان اسرا تقویت می کردند تا از این طریق، کاری کنند که دیگر برای اسرا استفاده از این شیوه مبارزه امری دشوار باشد.
19 ـ اعتصاب غذای دهم ژوئن 2006 که طی آن اسرای زندان شطه به یک اعتصاب شش روزه دست زدند.
20 ـ اعتصاب غذای هجدهم نوامبر 2007 که با حضور تمامی زندان ها و بازداشتگاه ها انجام شد و یک روز به طول انجامید.
