«فرزندم، هنوز چند صباحی از عمر تو نگذشته است، کلید (حق بازگشت) را پیش خودت نگه دار، روزی فرا خواهد رسید که به خانه ات برخواهی گشت، مواظب کلیدت باش؛ چرا که نماد خانه و کاشانه و سرزمین توست و سعی کن حتی آنرا با طلا هم عوض نکنی..» این ها همان فرهنگ آبا و اجدادی است که سینه به سینه و نسل به نسل در میان فلسطینیان به ارث می رسد تا زمانی که زمینه بازگشت قطعی آوارگان به اراضی اشغالی خودشان فراهم آید.
فرزندان فلسطین به شیوه های مختلف این میراث آبا و اجدادی خودشان را بر دوش گرفته اند و برخی از آنها، آنرا چون سرمایه و اندوخته ای گرانبها در پس توی خانه هایشان نگه داشته اند تا گم نشود و برخی دیگر آنرا بر گردن خود آویزان کرده اند تا یادآور سرزمین تحت اشغال شان باشد.
از زمان وقوع فاجعه فلسطین، ملت فلسطین هنوز به ابعاد مختلف منازعه خود با رژیم صهیونیستی پی نبرده بودند تا اینکه ـ به تعبیر برخی طرف ها ـ دوران معاصر آغاز شد و آنها کلید حق بازگشت را مانند نمادی برای بازگشت قطعی شان به خانه و کاشانه و اراضی اشغال شده شان در دست گرفتند و به خوبی در جریان ابعاد مختلف تاریخی، فرهنگی، دینی، تمدنی و علمی و دیگر ابعاد منازعه با رژیم صهیونیستی قرار گرفتند.
کلید؛ نماد همیشگی بازگشت
در همین راستا، استاد سلیم مبیض نویسنده و مورخ برجسته فلسطینی اظهار داشت که ملت فلسطین برای اولین بار کلید حق بازگشت را در 50 سالگی فاجعه فلسطین یعنی در سال 1998 و در جریان یکی از راهپیمایی های مردمی در خیابان های شهر غزه در دست گرفتند و این اقدام آنها چون صاعقه ای سهمگین بر سر دشمن صهیونیستی فرود آمد.
مبیض خاطر نشان کرد که کلید حق بازگشت نماد همیشگی و نشانه ای از حق آوارگان فلسطینی برای بازگشت به شهر و دیار خود است و از جمله نمادهای مهم فلسطین به شمار می رود که در کنار نمادهای دیگر مانند: قبة الصخره، مساجد اسلامی، حرم های شریف پیامبران و مسجد مبارک الاقصی و… دیگر آثار باستانی نشانگر حق ملت فلسطین در سرزمین خود قرار می گیرد.
این مورخ و نویسنده 70 ساله فلسطینی که از نسل خانواده های کوچ کرده از فلسطین است، در زمان وقوع فاجعه فلسطین 16 سال داشت و تمامی حوادث و تحولات این حادثه تاریخی را به دقت به یاد می آورد و به یاد دارد که خانواده وی در آن زمان بیش از 100 دونم زمین داشت.
وی افزود در شصت و ششمین سالگرد فاجعه فلسطین باید کلیدهای حق بازگشت در تمامی راهپیمایی های مردمی در اراضی فلسطینی در دست گرفته شود تا نشانه ای از حقانیت ملت فلسطین در سرزمین خود باشد.
مبیض تاکید کرد که کلید حق بازگشت نماد حق تملک ملت فلسطین در سرزمین خود است و باید آنرا حفظ کنیم؛، چرا که نشانه حق ما در سرزمین مبارکی است که گروهک های صهیونیستی در سال 1948 آنرا اشغال کردند و تا به امروز تحت سیطره خود دارند.
وی افزود کلید حق بازگشت اشاره به تمامی املاک و دارایی های ما اعم از منازل و اراضی و غیره دارد و ما را به سمت امنیت و آرامش و امنیت رهنمون خواهد شد. ما با کلید می توانیم در منازل مان را بسته و در کمال امنیت و آرامش در داخل آن بنشنیم و اجازه ندهیم که حیوانات درنده به ما حمله کنند.
این مورخ فلسطینی تاکید کرد که گروهک های غاصب صهیونیستی در سال 1948 دست به حملات وحشیانه ای علیه ملت فلسطین زده و زنان و کودکان فلسطینی را به خاک و خون کشیدند. خانواده های فلسطینی از ترس تکرار صحنه های ویرانی و تخریب و کشتار فرزندان و تجاوز به زنان شان، درب های منازل شان را بسته و کلیدهایشان را با خود بردند؛ چرا که مطمئن بودند روزی به خانه های خود بازخواهند گشت.
وی تصریح کرد که پس از پایان جنگ برخی خانواده ها به منازل شان بازگشتند تا برخی وسایل مورد نیازشان را با خود ببرند و آنها کلیدهایی را که دست به دست در دست آبا و اجداد و فرزندان می چرخید، در اختیار داشتند.
اقدامی بی سابقه
استاد سلیم مبیض در بخش دیگری از اظهارات خود تاکید کرد که در گذشته اثری از کلید حق بازگشت در برنامه ها و راهپیمایی های فلسطینیان در سالروز فاجعه فلسطین نبود و برای اولین بار در جریان راهپیمایی های پنجاهمین سالروز فاجعه فلسطین؛ یعنی در سال 1998 از آن استفاده شد و نویسندگان و مورخان بر این باورند که استفاده از کلید به عنوان نمادی برای تاکید بر حق بازگشت تمامی آوارگان فلسطینی و عامل جمع میان تمامی فلسطینیان ضروری است.
وی افزود انتخاب کلید به عنوان نماد بازگشت به اراضی فلسطینی اشغال شده توسط گروهک های صهیونیستی باعث خشم و عصبانیت رژیم صهیونیستی شد؛ چرا که صهیونیست ها معتقد بودند:« سالمندان می میرند و کودکان فراموش می کنند» اما کلید حق بازگشت به دشمن نشان داد که کودکان فلسطینی بیشتر از پدران و آبا و اجدادشان به سرزمین خود پایبند هستند.
این نویسنده برجسته فلسطینی درباره شکل کلید حق بازگشت نیز گفت که در گذشته این کلید از قطعه ای چوب ساخته می شد و بسیاری از خانواده های آواره فلسطینی هنوز آنرا نزد خود نگه داشته اند، اما اکنون از جنس فولاد ساخته می شود.
وی خاطر نشان کرد که داستان کلید حق بازگشت تنها نماد تملک آوارگان فلسطینی بر سرزمین خود نیست، بلکه آنها اسناد رسمی منقوش به آرم “دو شیر” را هم در اختیار دارند که همچنان در مراجع انگلیسی اعتبار دارند.
مبیض تصریح کرد که «فرهنگ احداث خیمه، معماری منازل، آثار باستانی مربوط به دوره قبل از میلاد مسیح، انجیر و زیتون، توت انجیر (نوعی میوه عربی)، فتیر محلی، هم نشینی های سنتی عربی و قهوه» جزء آداب و رسوم و میراث فلسطینیان شده اند که از آبا و اجدادشان به ارث رسیده است و باید به نسل های بعدی نیز منتقل شود.
وی افزود جنگ ما با رژیم صهیونیستی تنها بر سر زمین نیست، بلکه جنگی تمدنی، فرهنگی، تاریخی، علمی و دینی است و ما باید همچنان هشیار و بیدار باشیم.
این مورخ برجسته فلسطینی تاکید کرد که “هویت یهودی اسرائیل” که رژیم صهیونیستی سعی در وادار کردن طرف مذاکره کننده فلسطینی به پذیرش آنرا دارد، حربه ای برای ممانعت از بازگشت خانواده های فلسطینی به اراضی اشغال شده شان در سال 1948 است؛ چرا که در دنیای معاصر هیچ کشوری پیدا نمی شود که تنها اتباع یک دین و آیین آسمانی در آن حضور داشته باشند، اما رژیم صهیونیستی امروز سعی در تشکیل کشور کاملا یهودی از طریق اخراج مسلمانان و مسیحیان و دروزی ها و اتباع ادیان دیگر از فلسطین اشغالی را دارد.
