روابطبین کشورهای عرب حوزه خلیج‌فارس، هند و اسرائیل مبتنی بر منافع گسترده‌ای است کههر سه طرف از روابط دارند و در کنار این منافع، برخی نگرانی‌ها و تهدیدهای مشترکیرا هم برای خود متصور می‌باشند که در رأس آنها نگرانی از ایران و روابط آن باروسیه و چین است.
سفر چندروز پیش نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند، به سرزمین‌های اشغالی از سال 1950 که کشورهند، رژیم صهیونیستی را به رسمیت شناخت در نوع خود بی‌سابقه است؛ در این سفر سهروز که طی آن دیدارهای رسمی متعددی با سران مختلف صهیونیست صورت گرفت و آقای مودیاز تأسیسات و کارخانه‌های اسرائیلی مختلفی هم بازدید کرد، قراردادهای اقتصادیزیادی بین دو طرف امضا شد که مهم‌ترین آنها همکاری دو طرف در زمینه‌های فناوری ونیز امضای قراردادهایی در زمینه همکاری‌های امنیتی، نظامی و تسلیحاتی مشترک بود.
سفر نخست‌وزیر هند به سرزمین‌هایاشغالی که همزمان با بیست و پنجمین سال آغاز روابط دیپلماتیک بین دو طرف صورتگرفت، در شرایطی است که هند در گذشته یکی از منادیان بزرگ احقاق حقوق از دسترفته ملت فسطین در جوامع بین‌المللی بود، ولی اکنون همان شیوه‌ای را در پیش گرفتهاست که بسیاری از کشورهای عربی برای عادی‌سازی رواط با اشغالگران صهیونیست دنبالمی‌کنند.
فارغ از مباحث اقتصادی و منافعی کهروابط با تل‌آویو برای دهلی نو دارد، نزدیکی و همگرایی که بین دو طرف ایجاد شده ازمنظر دیگری هم قابل بحث است و آن این که این روابط در شرایطی دنبال می‌شود که برخیاز کشورهای عربی و در رأس آنها عربستان سعودی و امارات متحده عربی به دنبال امضایقراردادهای نظامی، اقتصادی، تجاری و فرهنگی با اسرائیل هستند تا اینکه روابط خودرا با این رژیم به روابطی کاملاً عادی تبدیل کنند. در واقع، این دو تحول را بهسختی می‌توان از هم جدا کرد به ویژه اینکه ریاض و ابوظبی چندین دهه است روابطیراهبردی با دهلی نو دارند که مبتنی بر انرژی و نیروی کار می‌باشد. ضمناینکه نخست‌وزیر هند اخیراً هم دیدارهایی از عربستان و امارات داشته است؛قراردادهایی که در ابتدای سال جاری میلادی بین امارات و هند امضا شد، شامل شراکتراهبردی دو طرف نیز می‌باشد.
از سوی دیگر، می‌توان گفت روابط بینکشورهای عرب حوزه خلیج‌فارس، هند و اسرائیل مبتنی بر منافع گسترده‌ای است که هر سهطرف از روابط دارند و در کنار این منافع، برخی نگرانی‌ها و تهدیدهای مشترکی را همبرای خود متصور می‌باشند که در رأس آنها نگرانی از ایران و روابط آن با روسیه وچین است.
به باور برخی از صاحب‌نظران، روابطکشورهای حوزه خلیج‌فارس، اسرائیل و هند از این زاویه هم قابل بحث است که دهلی نومی‌تواند به نوعی اداره‌کننده روابط بین دو طرف دیگر (ریاض و ابوظبی) باشد که بهسختی و در عین حال به شکل غیر علنی تلاش می‌کنند تا روابطی عادی با تل‌آویو داشتهباشند و این احتمال هم کاملاً قابل طرح است که کشورهای عربی تحت پوشش هندقراردادها و توافق‌نامه‌هایی با اسرائیل امضا کنند؛ امری که نمود آن درباره اماراتبیشتر است و این کشور در حالی که برقراری رابطه دیپلماتیک علنی با اسرائیل را ردّمی‌کند، همکاری‌های اقتصادی گسترده‌ای با بازرگانان و شرکت‌های صهونیست دارد؛ شرکت‌هاییکه بیشتر فعالیت های آنها در زمینه کشاروزی متمرکز است و عمدتاً در کشورهایی مثلقبرس، انگلستان و هند ثبت شده‌اند و با نام این کشورها و نه اسرائیل، تعاملاتاقتصادی خود را امارات متحده عربی دنبال می‌کنند.
منبع : فارس ، محمدرضا بلوردی ، 26/04/1396
