قدسنا: قتلعام، کشتار دسته جمعی، نسل کشی واژه ها و تعابیری نامأنوس در تاریخ بسیاری ازکشورهای جهان هستند، البته در جایی از جهان این واژه هرگز استثنا محسوب نمیشودبلکه بخشی جدایی ناپذیر از سیاست و راهبرد رژیم مورداشاره است.
با گذشت قریببه 70 سال از تاسیس رژیم صهیونیستی در قلب خاورمیانه هنوز برخی محافل تلاش دارندبا ابهام افکنی روند شکل گیری این رژیم را با اشاره به فقدان اراده و خواست ملتفلسطین برای باقی ماندن در سرزمین خود توجیه نمایند.
شنیدن این سخنان در شرایطی که جنایاتمتعدد رژیم صهیونیستی از غزه تا لبنان و دیگر مناطق خاورمیانه در منظر دید عمومقرار گرفته، جای بسی تعجب دارد.
واقعیت این است که «قتل عام» بخشجدایی ناپذیر و درهم تنیده با سیاست های راهبردی رژیم صهیونیستی در سالهای منتهیبه تشکیل آن (1948) بوده است.
گروههای مسلح و تروریستی صهیونیستی درسالهای پیش از آنچه جنگ استقلال می خوانند (یوم النکبه یا روز نکبت برای فلسطینیها) هر گونه جنایتی را مرتکب شدند.
این اقدامات در نهایت طی سالهای 1937تا 1948 به آوارگی و مهاجرت قریب به 800 هزار فلسطینی و تخریب کامل 531 روستا با انجام 70 قتلعام جداگانه براساس اسناد و مدارک روشن منجر شد تا رژیم غاصب صهیونیستی در سرزمینفلسطین با بهانه «سرزمین بدون ملت، برای ملت بدون سرزمین» شکل بگیرد.
از بین این قتل عام ها براساس اسنادتاریخی 34 مورد در سالهای 1947 تا 1948 علیه غیرنظامیان و اسرا انجام شد. 17 مورددر زمان قیمومیت انگلیس بر فلسطین، 17 قتل عام در دوره خروج نظامیان انگلیسی ازفلسطین و 24 کشتار دسته جمعی دیگر در منطقه الجلیل در شمال فلسطین و هم مرز بالبنان رخ داد.
نوع این قتل عام ها متفاوت بود و درآنها از سلاح سرد گرفته تا پیشرفته ترین انواع تسلیحات استفاده شد، عملیات نیروهایویژه کوماندو، بمباران هوایی مناطق مسکونی، استقرار خودروهای بمبگذاری شده درمناطق مسکونی و بین غیرنظامیان و صدها جنایات دیگر تنها بخشی از اقداماتیبود که ارتش رژیم اشغالگر علیه انتفاضه ها و قیامهای مردمی و گروههای سیاسیاستفاده کرد. در همه این قتل عام ها نیز کودکان، زنان، شیوخ، شیرخوارگان، زنانباردار و همه اقشار فلسطینی با خونسردی کامل از سوی صهیونیستها کشته شدند.
جنایت دیریاسین در آوریل1948
«بنی موریس» مورخ برجسته جهانی در کتاب خود با عنوان «تولدبحران آوارگان فلسطینی در سالهای 1947 تا 1949» با استفاده از اسناد و مدارکتاریخی ثابت می کند، که رژیم صهیونیستی و رهبران آن عوامل اصلی اخراج فلسطینی هااز وطن خود بودند و مشکل آوارگان به دلیل دعوت های حکومت های عربی از فلسطینی هادر آن زمان، برای خروج از فلسطین و سکونت در این کشورها رخ نداده است.
با گذشت قریب به 70 سال از تاسیس رژیمصهیونیستی و با در نظر گرفتن سوابق جنگ های سه گانه علیه غزه و جنگ 33 روزه علیهلبنان متوجه خواهیم شد که «قتل عام» همچنان راهبرد اساسی صهیونیستها برای بقا در قلبخاورمیانه است.
جالب اینکه کشورهایی که به نوعی روابطنزدیکی با رژیم صهیونیستی دارند در ارتکاب جنایات علیه ملتهای خود و دیگر کشورهاپیشتاز هستند. دو نمونه عینی این مسئله را می توان در جنگ خانمان سوز عربستانسعودی علیه یمن و نسل کشی مسلمانان روهینگیا در میانمار مشاهده نمود، که در موردنخست روابط ریاض و تل آویو هر روز بیشتر آشکار شده و در مورد دوم رژیم صهیونیستیبه عنوان یکی از اصلی ترین منابع تامین تسلیحات شورای نظامی میانمار (عامل اصلیقتل عام مسلمانان روهینگیا در ایالت اراکان) عمل می کند.
منبع :قدس ، 20/06/1396
