افسانه اول: یهودی‌ها بیابان‌های فلسطین را غصب کردند نه کشوری آباد

 

فصل اول
افسانه اول: فلسطین، بیابان بوده است
 
فضای ژئوپلیتیکی که امروز به نام اسرائیل یا فلسطین شناخته شده از زمانروم کشور وجود داشته است. وضعیت و شرایط آن در گذشته دور، موضوع بحث و جدالمیان دو گروهی بوده است که یکی شان منابعی مانند کتاب مقدس را فاقد ارزشتاریخی می دانستند و دیگری این ارزش را برای آن ها قائل بودند. اهمیت تاریخپیش از رم این سرزمین در چند فصل پیش رو مورد بررسی قرار خواهد گرفت. بااین حال به نظر می رسد اجماعی در میان دانشمندان وجود دارد که رومی ها نامفلسطین را بر این سرزمین نهاده اند و این مورد، قدیمی تر از همه منابعی استکه به نام گذاری اشاره کرده اند. در طول دوره رومی و بیزانس، یک استان زیرمجوعه امپراتوری بود و سرنوشت آن وابستگی فراوانی به سرنوشت رم و بعداقسطنطنیه داشت.

 

 از اواسط قرن هفدهم، تاریخ فلسطین با جهان عرب و مسلمان گره خورد.البته دوره کوتاهی در قرون وسطی این شهر به دست صلیبیون افتاد. امپراتوریها و سلسله های مختلف مسلمان از شمال، شرق و جنوب خواستار کنترل آن بودندچرا که پس از مکه و مدینه به دومین شهر مقدس آن ها تبدیل شده بود. البته بهجز این، جاذبه های دیگری هم مانند موقعیت راهبردی و نیز حاصلخیزی داشت.اگر چه باستان شناسان محلی ترجیح می دهند که بیش تر به میراث رم و یهودیتبها دهند و به همین دلیل نیز هنوز بقایای فراوان سلسله های اسلامی پررونققرون وسطی سلجوقیه و مملوکیه حفاری نشده اند، غنای فرهنگی برخی از اینحاکمان را می توان هنوز هم در بخش هایی از اسرائیل و فلسطین دید.

 شروع اشغال این سرزمین در سال 1517 توسط عثمانی ها مقطعی خوببرای شناخت بیش تر اسرائیل و فلسطین معاصر است. عثمانی ها 400 سال در اینسرزمین حضور داشته اند و میراث آن ها هم چنان در جنبه های مختلفی وجوددارد. سیستم قانون اسرائیل،اسناد دادگاه های مذهبی(سجیل) ثبت نامزمین(تاپو) و برخی معماری های سنگ های گران قیمت همگی اهمیت حضور عثمانی هارا تصدیق می کنند. هنگامی که عثمانی ها وارد شدند، با جمعیت روستایی روبهرو شدند که اغلبش سنی بودند و تعدادی از نخبگان شهری نیز به زبان عربی صحبتمی کردند. کم تر از 5 درصد مردم یهودی بودند و بین 10 تا 15 درصد مسیحی.همان طور که یوناتان مندل نوشته است:

درصد دقیق یهودی ها پیش از رشد صهیونیزم مشخص نیست با اینحال بین 2 تا 5 درصد بوده است. با استناد به اسناد عثمانی کل جمعیت سال1878 در جایی که امروز اسرائیل و فلسطین نامیده می شود 462465 نفر بودهاست. از این تعداد 403795 نفر یعنی 87 درصد مسلمان، 43659 یا ده درصد مسیحیو 15011 یا سه درصد یهودی بوده اند.جامعه یهودی جهان در آن زمان به فلسطینبه چشم سررزمین مقدس کتاب مقدستند. زیارت در یهودیت به اندازه اسلام ومسیحیت اهمیت ندارد با این حال برخی یهودیان زیارت این مکان را وظیفهدانسته و به این کشور سفر می کردند.

همان طور که در برخی فصل های پیش رو نشان داده می شود، پیش ازظهور صهیونیسم، با دلایل کلیسا، مسیحیان می خواستند یهودی ها به صورت دائمدر فلسطین ساکن شوند:

پس از فتح فلسطین توسط عثمانی ها در 1517، این سرزمین بهچهار قسمت تقسیم شد و از نظر حکومتی به استان دمشق ضمیمه شد و تحت فرماناستانبول قرار گرفت. در آغاز دوران عثمانی تقریبا 1000 خانواده یهودی درکشور و عمدتا در شهرهای اورشلیم، نابلس(شکیم)، هبرون، غزه، صفد و برخیروستاهای جلیل زندگی می کردند. این جامعه یهودی از کسانی تشکیل می شدند کهاجداد یهودی شان آن جا بودند و یا از شمال آفریقا و اروپا به آنجا مهاجرتکرده بودند.

دولت باثبات، تا زمان مرگ سلطان سلیمان باشکوه در 1566 به مهاجرتیهودیان رونق بخشید. برخی از مهاجران جدید در اورشلیم ساکن شدند اما اکثرآن ها به صفد رفتند و در اواسط قرن 16 جمعیت شان به حدود 10 هزار نقر رسید وشهر، به مرکز باشکوه نساجی تبدیل شد.

فلسطین قرن 16 عمدتا به عنوان جامعه ای یهودی ظاهر می شود و رگحیاتی تجاری منطقه در جوامع یهودی این شهرها واقع شده بود. پس از آن چهاتفاقی افتاد؟ همان طور که وب سایت وزارت خارجه می نویسد:

با زوال تدریجی کیفیت حکمرانی عثمانی، این کشور با اهمالیسراسری مواجه شد. اواخر قرن هجدهم، بسیاری از زمین ها متعلق به مالکانی بودکه حضور نداشتند ولی زمین ها را به کشاورزان فقیر اجاره داده و سیستممالیاتی، بی قاعده و فلج کننده بود.جنگل های بزرگ جلیل و کوهستان های کرملعاری از درخت شده بودند و باتلاق ها و بیابان ها زمین های کشاورزی را ازبین برده بود.

مطابق با این داستان، سال 1800 فلسطین تبدیل به بیابان شده بودبه گونه ای که کشاورزان اجاره ای جاهای دیگر در زمین های بیابان مانندکشاورزی می کردند.همان نقاط جزیره گونه با جمعیت زیاد یهودی،  توسط حکومتعثمانی فرماندهی می شدند و از پروژه های فشرده امپراتوری  که خاک حاصلخیزآن ها را از بین می برد، رنج می بردند.در طی سال های پس از آن زمین بی حاصلتر، جنگل زدایی بیش تر و زمین های کشاورزی به بیابان تبدیل شدند.انتشاراین داستان جعلی از طریق یک وب سایت رمسی واقعا بی سابقه است.

واقعا خنده دار است که در ساختن این روایت هم به منابع دانشگاهیاسرائیلی تکیه نکرده اند. اغلب محققان دانشگاهی در پذیرش اعتبار این روایتها و یا حمایت از آن کاملا تردید دارند. تعداد بسیار کمی از آن ها ماننددیوید گراسمن ( متخصص آمار گیری نه نویسنده مشهور) امنن کوهن، یئوشوش بنآیریه کاملا خوب آن را به چالش کشیده اند. تحقیقات آن ها نشان می دهد که طیقرن ها فلسطین نه یک بیابان بلکه سرزمینی حاصلخیز بوده است که اغلب آنمسلمان و روستایی، با مراکز شهری فعال بوده است.

علی رغم مخالفت های این چنینی با آن روایت ها، هم چنان در اینمورد در سیستم آموزشی اسرائیل استفاده می شود. علاوه بر این در رسانه هانیز توسط محققان کم سوادتر اما با تاثیر بیش تر بر سیستم آموزشی این تعالیمگفته می شود. بیرون از اسرائیل مخصوصا در آمریکا  این تصور که زمین موعود،پیش از ورود صهیونیسم خالی، ویران و بی حاصل بوده است، زنده و پر سر و صدااست و به همین خاطر است که می ارزد به آن بپردازیم.

نیاز است که این فکت ها را بیازماییم. روایت تاریخی مخالف،روایتی مخالف با این گزاره نشان می دهد و (اثبات می کند) که جامعه فلسطیندوره عثمانی مانند دیگر جوامع عربی بوده است.  این جامعه در مجموع با دیگرکشورهای مدیترانه ای شرقی متفاوت نبوده است. نه تنها این منطقه محاصر وایزوله نشده بود، بلکه مردم فلسطین به عنوان بخشی از امپراتوری عثمانیدائما با دیگر فرهنگ ها تعامل داشته اند. دوم این که با آغوش باز برایتغییر و مدرن شدن، فلسطین پیش از رسیدن جریان صهیونیسم هم شروع به قدمنهادن در مسیر ملت کشور شدن بود.

منبع : فردا نیوز 96/10/26