قرارداد صادرات گاز طبیعی “اسرائیل” به مصر که روز دوشنبه گذشتهمیان شرکت آمریکایی نوبل و شرکت حفاری “دیلیک” از یک سو و شرکت نیروی”دولفینوس” مصر که ریاست آنرا “علاء عرفه” از بازرگانان نزدیکبه نظام مخلوع حسنی مبارک رئیس جمهور سابق مصر بر عهده دارد، جزئیات سیاسی بیشترینسبت به آثار و مسائل اقتصادی مطرح شده از سوی وزارت نفت مصر و دولت عبد الفتاح سیسیو ارگان های رسانه ای آن به منظور دفاع از این قرارداد 15 میلیارد دلاری در پشتپرده دارد.
این قرارداد نفتی بی سابقه در چهلمین سال امضای توافقنامه کمپ دیوید، امنیتنفتی صد میلیون شهروند مصری را به رژیم صهیونیستی گره می زند و خطرناک‌تر از آناین است که امضای این قرارداد نشانگر نحوه برخورد سیاسی دولت مصر و شرکت دولفینوسبا این رژیم است که به آن به چشم “هم‌پیمان راهبردی” نگاه می کند و یادست کم به آن اطمینان دارد و همین امر حجم روابط میان قاهره و تل آویو در سایهریاست جمهوری سیسی را به خوبی به نمایش می گذارد. واقعیت این است که روابط قاهره وتل آویو از زمان امضای توافقنامه کمپ دیوید روابط گرمی بوده که هیچ وقت؛ جز به مدتچند ماه پس از انقلاب مصر قطع نشده است و در سایه حضور سیسی در راس قدرت بهبالاترین سطح عادی سازی روابط از کمپ دیوید تاکنون رسیده است.
در واقع، جزئیات این توافق از اواخر دوره مبارک و قبل از انقلاب 25 ژانویه سال2011 میان مصر، قبرص و اسرائیل رقم خورد و عملا از سال 2004 که مرزهای دریایی میانمصر و قبرص ترسیم شد و حریم دریایی اقتصادی طرفین به صورت مساوی مشخص شد، آغاز شدهبود. این توافق به به قبرص و اسرائیل فرصت رقابت شتابزده برای استفاده از میادینگاز طبیعی بزرگ را می داد. تل آویو بلافاصله از اکتشاف میدان گازی بزرگ “لیویاثان”در شرق دریای مدیترانه و در فاصله 235 کیلومتری سواحل فلسطین اشغالی و در فاصلهتنها 190 کیلومتری از سواحل مصر خبر داد و امروز این میدان به منبع اصلی صادراتگاز به مصر تبدیل شده است.
در آن زمان شکوائیه ای از سوی برخی نهادها و شخصیت های مصری از جمله”ابراهیم یسری” نماینده سابق پارلمان مصر برای بررسی مجدد این توافقنامهو رسیدگی به تجاوزات اسرائیل به آب‌های اقتصادی مصر ارائه شد و شورای مشورتی اینکشور که اکثریت آنرا اسلامگرایان در اختیار داشتند، در مارس سال 2013 پیش نویسقانونی را برای لغو یا اصلاح این توافقنامه تصویب کرد، اما همین پیش نویس هم پس ازبراندازی دولت مرسی بر باد رفت تا سیسی سیاست جدیدی در قبال اسرائیل، قبرص و یوناندر پیش بگیرد و ضمن دوستی و گسترش روابط با آنها، سیاست دشمنی با ترکیه را در پیشبگیرد.
سیسی حساب و کتاب های متفاوتی نسبت به مبارک در پیش گرفته است و به اسرائیل بهچشم یک دشمن منطقه ای نگاه نمی کند، بلکه به چشم یک هم‌پیمان راهبردی، امنیتی و نظامینگاه می کند و در مقابل، ترکیه را دشمن سیاسی و راهبردی مصر قلمداد می کند. این درحالی است که بحث حل و فصل حریم دریایی میان مصر و قبرص و حل اختلافات با رژیمصهیونیستی از مدت ها پیش و حتی از دوره مبارک مطرح بود، اما قاهره تصمیم به تعویقاین مساله تا زمان حل مساله فلسطین و تشکیل کشور مستقل فلسطین گرفته بود و حتی درسال 2013 بحث توافق با قبرص برای ترسیم مرزهای دریایی دوطرف هم مطرح شد، اما نظامسیسی به طمع بهره برداری اقتصادی از این طرح ها، در دام ترسیم مرزهای آبی بااسرائیل و واگذاری منافع و امتیازات بزرگ به آن افتاد و مطمئنا اسرائیل با حربهگسترش همکاری های نظامی، امنیتی و فنی، مصر را روز به روز به خود وابسته‌تر خواهدکرد.
