پایگاه انگلیسی “میدل ایست آی” امروز پنجشنبه مقاله ای طولانی به قلم اسماعیل هنیه رئیس دفتر سیاسی جنبش مقاومت اسلامی “حماس” منتشر کرد که در آن به بررسی تحولات مساله فلسطین و اوضاع انسانی نوار غزه پرداخته است که 13 سال است در محاصره به سر می برد.
هنیه در این مقاله که پایگاه “عربی 21” آنرا ترجمه کرده است، درباره تظاهرات های حق بازگشت که از تاریخ 30 مارس گذشته آغاز شده و اهداف آنها صحبت کرده و از جامعه بین المللی خواسته است که رژیم صهیونیستی را برای لغو محاصره غزه تحت فشار قرار دهد.
متن کامل این مقاله را در زیر می خوانیم:
در عرصه بین المللی مساله ای آشکارتر و عادلانه تر از مساله فلسطین وجود ندارد. ملتی که سرزمینش قبل از 7 دهه پیش اشغال شده و در معرض ترانسفر نژادپرستانه و هدفمند قرار گرفته است و این چیزی است که بسیاری از گزارش های بین المللی و حتی خود مورخان اسرائیلی به آن اذعان کرده اند. در سال 1948 نزدیک به 700 هزار فلسطینی به زور از شهر و دیار خود رانده شدند و صدها شهر و روستای عربی تخریب شد. با نهایت تاسف، این حوادث در مقابل دیدگان جامعه بین المللی و با اطلاع آن و حتی در برخی موارد کمک جامعه بین المللی روی داد. پس از فاجعه اشغال فلسطین در سال 1948 و تاسیس “کشور اسرائیل” قطعنامه های متعددی از سوی سازمان ملل به منظور رعایت عدالت در حق ملت فلسطین صادر شد که از جمله آنها می توان به قطعنامه شماره 194 مجمع عمومی سازمان ملل در دسامبر همان سال اشاره کرد که به ملت فلسطین حق بازگشت به سرزمین خود را که از آنجا بیرون رانده شده اند، داد.
فلسطینی ها 7 دهه چشم انتظار ماندند و در این سال ها ظلم و محرومیت و آوارگی زیادی را تحمل کردند؛ به این امید که بتوانند به حقوق اساسی خود در زمینه آزادی، استقلال و حق بازگشت دست یابند. در این دوره فلسطینیان دست به اقدامات زیادی زدند و تمامی راه ها را برای تحقق حقوق اساسی شان امتحان کردند، اما فایده ای نداشت، بلکه اوضاع آنها هر روز بد و بدتر می شد و جامعه بین المللی هیچ اقدامی برای رعایت حق انها و اتخاذ اقدامات لازم به منظور ممانعت از ارتکاب جنایت های بیشتر علیه آنها توسط رژیم صهیونیستی و حتی حمایت از قطعنامه های این سازمان که با اکثریت قاطع آراء به منظور دفاع از حق فلسطینیان تصویب شده اند، انجام نداده است.
در همین راستا، غزه همیشه به خاطر مسائل متعدد جایگاه ویژه ای در میان تمامی عناصر فلسطینی داشته است. این منطقه عبارت از یک نوار ساحلی کوچک است که مساحت آن از 360 کیلومتر مربع فراتر نمی رود و نزدیک به 2 میلیون نفر در آن زندگی می کنند که 70 درصد آنها را آوارگان تشکیل می دهند و بدین ترتیب، تبدیل به یکی از مناطقی شده است که بیشترین تراکم جمعیتی را دارند. باریکه غزه به خاطر مسائل سیاسی، جغرافیایی و اجتماعی بیشترین درد و رنج را متحمل شده است و در کنار اشغالگری که اکنون 5 دهه از عمر آن (از سال 1967 تاکنون) می گذرد، باریکه غزه بیش از 12 سال است که در معرض محاصره ظالمانه و غیرقانونی قرار گرفته است و به گفته “گوردون براون” نخست وزیر اسبق انگلیس، به زندانی بزرگ و روباز در جهان تبدیل شده است.
این مجازات دسته جمعی فلسطینیان ساکن باریکه غزه که سازمان عفو بین الملل در گزارش های خود به آن اشاره کرده است، منجر به شکل گیری بحران انسانی عمیق و مزمن شده است؛ تا جایی که سازمان ملل بر اساس مطالعات عمیق پیش بینی کرده است که نوار غزه در سال 2020 دیگر قابل سکونت نباشد. این فاجعه انسانی تمامی بخش های زندگی را در بر می گیرد و ما درباره فقر بیش از 80 درصدی و بیکاری نزدیک به 50 درصدی، غیر قابل آشامیدن بودن بیش از 95 درصد از آب های این منطقه، وصل جریان برق تنها به مدت 3 الی 4 درصد در روز، بسته بودن گذرگاه ها به روی اکثریت شهروندان و مشکلات روانی عمیق اکثر ساکنان غزه و به ویژه کودکان سخن می گوییم. علاوه بر این، بحران انسانی این منطقه در نتیجه 3 جنگ بزرگ و عملیات های نظامی بی وقفه وخیم‌تر شده است و در همین مدت، هزاران فلسطینی بی گناه شهید و یا زخمی شده اند و دهها هزار منزل و تاسیسات زیربنایی ضعیف این منطقه تخریب شده است. متاسفانه رژیم صهیونیستی و رهبران آن توانسته اند از زیر بار حسابرسی و مجازات فرار کنند؛ هر چند که احکام بین المللی متعددی علیه آنها صادر شده است و همین مساله باعث تداوم تجاوزات آنها علیه ملت فلسطین شده است.
همه این شرایط باعث شد که زندگی در باریکه غزه به جهنمی غیرقابل تحمل تبدیل شود؛ به ویژه که فلسطینیان احساس می کنند که به خاطر انتخابات های دموکراتیک خود در جریان انتخابات آزاد و سالم سال 2006 که بسیاری از موسسات و احزاب اروپایی هم شاهد آن بوده و بر روند برگزاری انتخابات نظارت داشتند، مورد مجازات قرار می گیرند.
در این شرایط پیچیده، فلسطینی ها با تمام مولفه های سیاسی و اجتماعی خود؛ از جمله جنبش مقاومت اسلامی “حماس” در سالگرد روز زمین در تاریخ 30/3/2018 تصمیم گرفتند تظاهرات های مسالمت آمیز خود به سمت موانع مرزی شرق باریکه غزه را آغاز کنند تا 3 هدف را محقق سازند:
- 1-تاکید بر پایبندی به حق بازگشت که در قطعنامه های بین المللی به آن اذعان شده و در دل و وجدان هر فلسطینی زنده باقی مانده است.
- 2-مخالفت با تصمیم ترامپ و دولت آمریکا در زمینه انتقال سفارت آمریکا به شهر قدس و انتخاب این شهر به عنوان پایتخت “کشور اسرائیل” که نوعی به چالش کشیدن کل امت اسلامی است؛ چرا که یکی از مهمترین نمادها و مقدس ترین مقدسات آنرا نادیده گرفته است و آمریکا را در دید فلسطینیان و مسلمانان به شریک تجاوزات (رژیم صهیونیستی) تبدیل کرده است.
- 3-اعلام این مساله که غزه مرگ تدریجی را قبول ندارد و خواستار لغو فوری محاصره است.
دهها هزار نفر از فلسطینیان؛ اعم از مرد و زن و بزرگ و کوچک؛ با تمامی رویکردهای سیاسی و طی چندین هفته به این دعوت لبیک گفتند.
باریکه غزه بر اساس قوانین بین المللی همچنین “سرزمین اشغالی” است و رژیم صهیونیستی از زمین، دریا و هوا در تمامی جهات بر آن سیطره دارد. این رژیم به عنوان طرف اشغالگر، مسئول کامل جان غیرنظامیان ساکن غزه و تامین نیازهای آنهاست و جامعه بین المللی باید قبل از تشدید بحران انسانی غزه و به حد انفجار رسیدن آن که تبعات خطرناکی برای تمامی طرف ها خواهد داشت، این رژیم را تحت فشار گذاشته و هر اقدامی را که لازم باشد برای وادار کردن آن به لغو فوری و بی قید و شرط محاصره غزه انجام دهد.
همه فلسطینیان طی دهه های گذشته هر کاری از دستشان بر می آمده، برای تحقق ثبات و آرامش در منطقه انجام داده اند، اما نتیجه این کارها چه بوده است؟ سرسختی و خیره سری بیشتر رژیم صهیونیستی، از بین بردن هر فرصتی برای حل حل منازعه، سرقت بیشتر اراضی به منظور احداث شهرک های صهیونیست نشین، یهودی سازی قدس و بازداشت هزاران نفر از فرزندان ملت فلسطین و محاصره ظالمانه غزه. اما جنبش حماس به عنوان یک جنبش آزادی خواه ملی فلسطینی بارها و بارها، نرمش زیادی از خود نشان داده و پیشنهادی برای کمک به برقراری ثبات و آرامش و دوری از خشونت ارائه داده و یا برخی سیاست ها را قبول کرده است. حماس در منشور سیاسی اخیر خود که در ماه مه سال 2017 منتشر کرد، در عرصه منازعه با رژیم صهیونیستی بر پایبندی به توافق ملی فلسطینی، پذیرش کشور فلسطین در مرزهای سال 1967 به پایتختی قدس و به شرط بازگشت آوارگان به شهر و دیار خود موافقت کرد. در عرصه داخلی نیز این جنبش به منظور برون رفت از شکاف داخلی خسارت بار، بارها خواستار برگزاری انتخابات آزاد و سالم در تمامی عرصه ها و در تمامی نقاط محل حضور فلسطینیان شده است تا به یکجانبه گرایی در عرصه تصمیم گیری در فلسطین پایان داده شود و ملت فلسطین فرصت تصمیم گیری در زمینه انتخاب رهبران و برنامه سیاسی مناسب با اهداف خود را داشته باشد.
هر چند ما ملت فلسطین تصمیم ملی و یکپارچه ای برای برگزاری تظاهرات مسالمت آمیز علیه اشغالگری (رژیم صهیونیستی) و محاصره غزه گرفته بودیم، اما ماشین جنگی رژیم صهیونیستی با کمک برخی رسانه های بزرگ بین المللی مدعی توسل فلسطینیان به “خشونت” شدند. چطور یک انسان عاقل می تواند این تبلیغات پوچ و سخیفانه را باور کند و این در حالی است که آمارهای رسمی تا تاریخ تهیه آنها نشان می دهد که 13200 فلسطینی در جریان این تظاهرات ها مجروح شده اند که زخم های برخی از آنها خطرناک است و 20 درصد از آنها کودکان هستند. در همین حال، 112 فلسطینی بی گناه نیز در جریان این تظاهرات ها به شهادت رسیده اند که 13 نفر از آنها کودک هستند و در میان آنها خبرنگاران و امدادگران هم دیده می شوند و آخرین نفر از آنها بانوی شهید فلسطینی “رزان نجار” بود که صهیونیست ها با بی رحمی او را در جریان تلاش برای کمک رسانی به مجروحان به شهادت رساندند و این در حالی است که در طرف مقابل، هیچ کسی زخمی نشده بود.
با نهایت تاسف، برخی قدرت های خارجی و در راس آنها آمریکا همچنان بر حمایت از جلاد در مقابل قربانی و پشتیبانی از ظلم در برابر عدالت تاکید دارند.
برخی طرف ها بحث عبور از مرزها و حق رژیم صهیونیستی برای دفاع از خود را مطرح می کنند، اما این مرزها از سوی جامعه بین المللی به رسمیت شناخته نشده است و حتی خود رژیم صهیونیستی هم از آنها به عنوان “سیم های خاردار امنیتی” و حائل میان دو طرف یاد می کند که آنها را به عنوان مرز قبول ندارد و این نشان دهنده تمایل مداوم و هدفمند آن برای توسعه طلبی و تجاوز است. حتی در خط آتش بس که به صورت توافقی در سال 1949 تعیین شده است، مساحتی بیش از 200 کیلومتر در شرق و شمال به باریکه غزه داده شده است، اما رژیم صهیونیستی با زورگویی و عربده کشی بر آنها سیطره پیدا کرده است و امروز نیز اراضی ما را به منظور توسعه شهرک های غیرقانونی مصادره می کند.
ما در این مناسبت، از تمامی درخواست های آزادی خواهانه و تلاش های مخلصانه؛ به ویژه در غرب که با تظاهرات در خیابان ها یا انتشار نامه های اعتراضی و یا انتشار مطالب رسانه ای به نشانه تاکید بر مسالمت آمیز بودن تحرکات ما و دروغ بودن ادعاهای عوامفریبانه رژیم صهیونیستی، از ملت فلسطین و درد و رنج های آن حمایت می کنند، تشکر و قدردانی می کنیم.
ما همچنین از قطعنامه اخیر شورای حقوق بشر سازمان ملل که در تاریخ 18 مه 2018 و در نشست ویژه به منظور بررسی وخامت اوضاع حقوق بشر در اراضی اشغالی فلسطین صادر شد و در آن بر لزوم تشکیل کمیته تحقیق مستقل بین المللی درباره نقض حقوق بشر در جریان تظاهرات های حق بازگشت تاکید شده است، تمجید می کنیم. این حق ماست که تحقیق بی طرفانه درباره تمامی حوادث صورت گیرد و نظامیان و مقامات جنایتکار صهیونیستی به دادگاه های بین المللی تحویل داده شوند تا قانون درباره آنها اجرا شود و جایگاه عدالت ارتقا یابد و رژیم صهیونیستی نتواند مانند یک “کشور فراقانونی” با مصونیت از مجازات رفتار کند و قانون جنگل حکمفرما شود.
ما به تظاهرات های مسالمت آمیز مردمی به منظور تاکید بر حقوق مشروع خود و در راس آنها؛ زندگی شرافتمندانه ادامه می دهیم و نخستین گام در این زمینه، لغو فوری و بی قید و شرط محاصره غزه است تا نسل جدید به پایان این تونل تاریک امیدوار باشد و نه اینکه به خاطر شرایط فلاکت بار، به اجبار به سمت تندروی و افراطی گری کشیده شود. ما به کوبیدن درهای این زندان بزرگ و شکستن دیوارهای آن ادامه خواهیم داد.
ما ملتی هستیم که زندگی، ثبات و شکوفایی را دوست داریم و خیرخواه همه هستیم. ما کشتار و جنگ را سرگرمی خود نمی دانیم و هر شخصی را که در این راه از دست می دهیم، برای ما دردآور و سنگین است. از همین رو، در صورتی که ما بتوانیم حقوق مان در زمینه آزادی، استقلال و زندگی شرافتمندانه را به شیوه های مسالمت آمیز محقق سازیم، خوشحال می شویم، اما در صورتی که نتوانیم این اهداف را محقق سازیم، مقاومت در برابر رژیم صهیونیستی با استفاده از تمامی راه ها؛ از جمله مقاومت مسلحانه را حق قانونی و تضمین شده خود می دانیم.
ملت ما همچنان امید زیادی به آینده بهتر دارد که محاصره لغو شده و اشغالگری پایان یابد و ما بتوانیم کشور مستقل خود را به پایتختی قدس تشکیل دهیم و به صورت فعالانه در تحقق خیر و صلاح همه بشریت ایفای نقش کنیم.
