تحلیل بنیامین نتانیاهو در خصوص الحاق کرانه باختری به امیدها برای دستیابی به سیستم دو کشوری پایان خواهد داد و احتمالا منجر به دور جدیدی از خشونت‌ها و اخراج فلسطینی‌ها از اراضی و املاک‌شان می‌شود.
به گزارش ایسنا، روزنامه گاردین در تحلیلی درباره تهدید بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی به الحاق کرانه باختری به اراضی اشغالی نوشته است: “بنیامین نتانیاهو هم اکنون به شکلی نه چندان تعجب برانگیز همه چیز را کاملا واضح ساخته است. این نخست وزیر اسرائیل در تاریخ ۲۸ مه توضیحاتی را در خصوص اینکه چه زمانی دولتش طرح یکجانبه الحاق مناطقی از کرانه باختری اشغالی را اجرا خواهد کرد، مطرح ساخت، گفت: هزاران ساکن فلسطینی این اراضی نه شهروندی و نه حقوق برابر به دست نخواهند آورد.
نتانیاهو این بیانیه را بعد از بن‌بست در سه انتخابات اسرائیل مطرح کرد که حزبش را سرانجام ناگزیر به تشکیل ائتلاف با رقیبش یعنی حزب آبی – سفید کرد. بر اساس توافق آنها از اول ژوئیه و در هماهنگی با آمریکا گام‌هایی به منظور الحاق رسمی شهرک‌های غیرقانونی اسرائیلی و برای دره اردن اتخاذ خواهد شد.
با این حال هنوز دقیقا مشخص نیست که چه اتفاقی می‌افتد، دورنمای انتخاباتی دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا با توجه به وضعیت حساس داخلی در آمریکا یک متغیر مهم به حساب می‌آید و در کنار آن نیز واکنش‌های اردن و مصر به عنوان تنها کشورهای عرب که دارای معاهده صلح با اسرائیل هستند، اهمیت دارد. با این حال شرارت در جزئیات قرار ندارد. اگر طرح الحاق اراضی اجرا شود این باعث نقض آشکار بین‌المللی و قطعنامه‌های بیشمار سازمان ملل خواهد شد و نمی‌تواند بی‌پاسخ بماند. در آن صورت اسرائیل نیز باید همانطور که روسیه هنگام الحاق شبه جزیره کریمه از اوکراین تحریم شد مورد تحریم قرار بگیرد.
از طرف دیگر، موضوع این است که آخرین میخ به تابوت آنچه تنها راه حل ممکن برای مدت چند دهه درخصوص این اختلاف برانگیزترین و به طول انجامیده‌ترین نزاع جهان در نظر گرفته می‌شد، زده می‌شود؛ راه حلی که به تشکیل دو کشور مستقل برای دو مردمی می‌شود که سرزمین میان مدیترانه و رود اردن را در سکونت خود دارند، چه آنها خوششان بیاید و چه نیاید.
از سوی دیگر، حامیان حقوق فلسطینی‌ها نیز هر چه بیشتر از دورنمای عملی شدن این تهدید اسرائیل به منظور به چالش کشیدن آن استقبال می‌کنند. آنها تاکید می‌کنند طرح الحاق‌تان را رو کنید، هر چه بدتر بهتر. گیدئون لری ستون نویس هاآرتص اخیرا اظهار کرد که شما لازم نیست برای دیدن این موقعیت پنهان در این دورنمای وحشتناک یک آنارشیست و یک مارکسیست باشید.
همچنین یک فعال فلسطینی جامعه مدنی این دل مشغولی ایده تشکیل کشور تحت استعمارگری را محکوم کرد. اکنون به طرزی رایج استدلال می‌شود که اقدام نتانیاهو یکبار برای همیشه روشن می‌کند که تشکیل دو کشور در آنجا صرفا یک خیال و اوهام است که صرفا به عنوان پوششی برای طرح خزنده الحاق که از سال ۱۹۶۷ تاکنون در دست انجام بوده و در دو دهه اخیر شتاب گرفته، تاثیر دارد. واقعیت فعلی یعنی تک کشوری برای مدت طولانی پیاده شده است. فعالان تاکید دارند که با الحاق این اراضی دیگر لزومی به تمرکز بیهوده روی یک اشغالگری بدون هزینه وجود نخواهد داشت و تمرکز صرف یک رویکرد با محوریت حقوق خواهد بود که به موجب آن اسرائیل مشابه آفریقای جنوبی دوران آپارتاید می‌شود.
اکنون به سختی می‌توان ادعا کرد که راه حل دو کشوری در دسترس قرار دارد. از سال ۲۰۱۴ تاکنون هیچ مذاکرات صلحی برگزار نشده است. در سال ۲۰۰۸ ایهود المرت و محمود عباس به یک توافق نزدیک شدند اما نتوانستند آن را عملی سازند. پیش از آن نیز امیدهای سطح بالای مربوط به انتفاضه اول در سال ۱۹۸۷ با توجه به مشخص شدن عدم ارائه یک کشور فلسطینی از سوی توافق سال ۱۹۹۳ اسلو رنگ باخت، انتفاضه دوم یک ضربه تقریبا مرگبار را به این امیدها وارد کرد اما آیا آلترناتیوی وجود دارد؟
حقیقت این است که هیچ کس یک راهبرد عملی برای دستیابی به کشور واحدی که در آن حقوق برابر برای همه باشد، ندارد. در سمت اسرائیل جنبش کوچک موسوم به دو کشور در یک سرزمین، نزدیکترین اتفاقی است که کسی برای تصور یک رابطه بر مبنای کنفدراسیون ترسیم کرده است. این به طور نظری دست‌کم اجازه می‌دهد که فلسطینی‌ها حق‌شان برای بازگشت را اجرا کنند و یهودیان اسرائیل بتوانند در مکان‌های مهم برای زمینه‌های مذهبی و ملی گرایانه آنها زندگی کنند.
الحاق همه چیز را بدتر خواهد کرد، از جمله ریسک‌های کوتاه مدت و سقوط تشکیلات خودگردان فلسطین و پایان یافتن آنچه از توافق اسلو باقیمانده است و می‌توان انتظار بحران در روابط اسرائیل با اردن و مصر و هم‌پیمانان دو فاکتوی آن در خلیج فارس و فراتر از آنها ازسرگیری خشونت‌ها را در پی داشته باشد. این همچنین باعث بی‌ثباتی یک منطقه حساس می‌شود.
مایکل صفار یک وکیل هشدار داد: فلسطینی‌ها مستقیما رنج خواهند برد و این منجر به سلب مالکیت‌های گسترده که در مواردی خودکار هستند علیه اراضی و املاک فلسطینی‌ها، اخراج متعاقب، افراد، خانواده‌ها و کل جوامع از اراضی الحاق شده منجر خواهد شد. وضعیت در نوار محاصره شده غزه نیز که خانه دو میلیون فلسطینی است تغییر نیافته باقی می‌ماند. با توجه به بروز اتفاق‌های بی‌سابقه جهانی و انحراف توجهات نشانه چندانی از بروز یک پاسخ بین‌المللی هماهنگ دیده نمی‌شود. به اصطلاح معاهده قرن دونالد ترامپ به شکلی قابل درک از جانب فلسطینی‌ها رد شد.
جو بایدن رقیب دموکرات انتخاباتی ترامپ آنقدر رادیکال نیست که آسیب‌های ایجاد شده از سوی ترامپ را به حال قبل برگرداند. اتحادیه اروپا دچار اختلاف بوده و انگلیس دل مشغولی مسائل حل نشده جهان بعد از بریگزیت را داشته و بعید است که به شیوه معنادار وارد عمل شود.
الحاق یکجانبه اراضی منجر به این خواهد شد که نزاع میان اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها وارد منطقه ناشناخته شود اما اگر تاریخ یک درس به ما داده آن این است که حقایق موجود چه غیرقانونی و چه قانونی بعید است که بدون خشونت به حال قبل برگردد و اگر الحاق به تاخیر بیفتد یا اصلا اتفاق نیفتد وضعیت بهبود نخواهد یافت و پایان خوشی متصور نمی‌توان شد“.
منبع : ایسنا ، 24/03/1399
