رژیم صهیونیستی اعلام کرد که جمعیت ساکنان اراضی اشغالی فلسطین (سال 1948 به علاوه شهرک های صهیونیست نشین) به تقریبا 10 میلیون نفر رسیده است که 7 میلیون و 200 هزار نفر از آنها؛ یعنی 73 درصد از کل جمعیت این اراضی یهودی و نزدیک به 2 میلیون و 100 هزار نفر از آنها؛ یعنی 21 درصد از کل جمعیت این اراضی فلسطینی هستند.
به گزارش مرکز اطلاع رسانی فلسطین، بر اساس آنچه دفتر مرکزی آمار رژیم صهیونیستی اعلام کرد 6 درصد بقیه جمعیت اراضی اشغالی فلسطین که بیشتر از نیم میلیون نفر هستند، از اقلیت های دیگر؛ از جمله مسیحیان غیر عرب زبان هستند.
پایگاه عبری زبان «وای نت» نیز در گزارشی مفصل اعلام کرد که «بعد از ظهر روز 8 نوامبر 1948 قانون منع آمد و شد علیه تمامی ساکنان کشور اسرائیل برقرار شد، اما دلیل آن جنگ استقلال (فاجعه اشغال) که آن زمان همچنان علیه کشورهای عربی جریان داشت و یا بیماری همه گیری که باعث بسته شدن فضاهای عمومی شود، نبود.»
پایگاه عربی 21 به نقل از این پایگاه صهیونیستی اعلام کرد که «هدف اجازه دادن به تعدادی از کارمندان تعیین شده از سوی دفتر مرکزی آمار که در آن زمان به تازگی تشکیل شده بود، برای مراجعه به درب منازل تک تک منازل در شهرها و شهرک های کشاورزی و روستاها و مراکز اسکان آوارگان و حتی پایگاه های ارتش در مرحله اول سرشماری جمعیت اسرائیل بود و نتیجه آن جمع آوری آمار نزدیک به 872 هزار نفر بود که بر اساس برآوردهای آن زمان، بیش از 200 هزار نفر از آنها پس از رای گیری سازمان ملل درباره طرح تقسیم در سال قبل از آن وارد (اراضی اشغالی فلسطین) شده بودند.»
وای نت خاطر نشان کرد که جمعیت اسرائیل در سال بعد و در مراحل نخست مهاجرت دسته جمعی از یک میلیون نفر فراتر رفت و قرار بود این مهاجرت سالیان متوالی ادامه داشته باشد. در سال 1949 این مساله محدود به ترکیبی از یهودیان مهاجر از کشورهای اروپایی و اردوگاه های آوارگان در قاره اروپا و آغاز مهاجرت دسته جمعی از کشورهای عربی و اسلامی بود و به عبارت دیگر، در درجه اول دهها هزار نفر از یهودیان یمنی که آن سال در قالب بخشی از عملیات موسوم به «بال های عقاب ها» وارد اراضی اشغالی فلسطین شده بودند.
در ادامه این گزارش آمده است که «این تنها آغاز راه بود و در سال های بعد، صدها هزار نفر از مهاجران به اسرائیل رسیدند که اکثر آنها از خاورمیانه و اروپای شرقی و کشورهای حوزه بالکان آمده بودند. نتیجه این روند این شد که در سال 1958 جمعیت اسرائیل عملا از 2 میلیون نفر فراتر رفت و به عبارت دیگر طی یک دهه عملا 2 برابر شد.»
بر اساس این گزارش، «میانگین رشد جمعیتی اسرائیل در ادامه کند شد و جمعیت آن تنها پس از 12 سال و در سال 1970 به 3 میلیون نفر رسید. مهاجرت در طول این سال ها؛ به ویژه از کشورهای شمال آفریقا ادامه یافت؛ هر چند که آمار مهاجران در مقایسه با سال های پس از تأسیس اسرائیل بسیار کمتر بود.»
وای نت همچنین اعلام کرد که «حتی در سال های بعد و با وجود رشد اقتصادی در مرحله پس از جنگ 6 روزه (شکست سال 1967) و آغاز مهاجرت از کشورهای دیگر اروپای غربی، آمریکای شمالی و جنوبی و اتحادیه جماهیر شوروی، 12 سال دیگر طول کشید تا جمعیت اسرائیل در سال 1982 به 4 میلیون برسد، اما این یک نقطه عطف بود.»
این پایگاه خبری خاطر نشان کرده است که «جمعیت اسرائیل در سال 1991 و تنها پس از 9 سال به 5 میلیون رسید و پس از آن، مهاجرت، میانگین زاد و ولدها، میانگین امید به زندگی و رشد تصاعدی آغاز شد تا تنها پس از 7 سال، جمعیت اسرائیل در سال 1998 از مرز 6 میلیون نفر عبور کند و پس از 8 سال؛ یعنی در سال 2006 جمعیت آن به 7 میلیون نفر رسید.»
وای نت تاکید کرده است که «7 سال بعد؛ در سال 2013 جمعیت ساکنان اسرائیل از 8 میلیون نفر فراتر رفت و پس از آن، طی 6 سال جمعیت آن در سال 2019 به 9 میلیون نفر رسید و حال پس از 5 سال، جمعیت 10 میلیون نفری اسرائیل تکمیل شده است.»
این پایگاه خبری خاطر نشان کرده است که «این حساب و کتاب ظاهرا ساده به نظر می رسد، اما این طور نیست و این وزارت امور داخلی است که باید درباره کسانی که مشمول این آمارگیری هستند، تصمیم گیری کند: اینکه اسرائیلی هایی که برای مدت طولانی در خارج اقامت دارند، مشمول این آمارگیری می شوند؟ آیا کارگران مهاجر را که مجوز کار ندارند، باید حساب کرد؟ درباره پناهنده ها چطور؟ و فلسطینی ها؟ معیارها در گذر سال ها فرق کرده است و امروز جمعیت بر اساس ساز و کار مشخصی محاسبه می شود.»
در این سرشماری، صهیونیست هایی که 275 روز؛ که 90 روز آن به صورت متوالی بوده باشد، در خارج از اراضی اشغالی فلسطین حضور داشته باشند، جزء جمعیت رژیم صهیونیستی محسوب نمی شوند و علاوه بر این، جمعیت فلسطینی های ساکن کرانه باختری جزء «ساکنان کشور اسرائیل» محسوب نمی شوند، اما با این وجود، فلسطینی های شرق قدس و دروزی های بلندی های اشغالی جولان که اکثریت قاطع آنها صهیونیست نیستند، در زمره ساکنان اراضی اشغالی فلسطین قرار می گیرند.
جمعیت ساکنان خارجی هم که مجوزهای کار قانونی دارند، یا کسانی که با ویزای گردشگری وارد اراضی اشغالی فلسطین شده باشند و حتی پس از پایان مهلت انقضای آن در این اراضی باقی مانده باشند، جزء جمعیت رژیم صهیونیستی محسوب می شوند و به گزارش وزارت کار این رژیم، جمعیت آنها در سال 2024 به 215 هزار نفر خواهد رسید.
