ساری عرابی در مقاله ای به بررسی سیاست کوچ اجباری فلسطینیان و سیاست های توسعه طلبانه و اشغالگرانه رژیم صهیونیستی در اراضی فلسطینی پرداخته است.
در این مقاله آمده است:
از زمان اشغال کرانه باختری در سال ۱۹۶۷، “اسرائیل” با سیاست‌هایی استعماری و امنیتی به گسترش شهرک‌سازی و کنترل این منطقه پرداخته است. طرح اولیه‌ی “ایگال آلون” بر الحاق بخش‌هایی از کرانه باختری، مانند دره اردن و مناطق قدس و الخلیل، تأکید داشت. پس از آن، اسحاق رابین، نخست‌وزیر وقت رژیم صهیونیستی شهرک‌ها را به دو نوع امنیتی و سیاسی تقسیم کرد و بر تقویت شهرک‌های امنیتی اصرار داشت.
با به قدرت رسیدن جریان افراطی در دولت نتانیاهو، این سیاست‌ها شدت گرفت. شهرک‌سازی به‌گونه‌ای طراحی شده که فلسطینیان را محاصره و پراکنده کرده و مناطق مسکونی آن‌ها را به بخش‌های مجزا و منزوی تبدیل کند. دره‌ها، دیوار حائل، جاده‌های اختصاصی شهرک‌نشینان، ایست‌های بازرسی و موانع نظامی، فلسطینیان را از زمین‌های کشاورزی و مناطق شهری جدا کرده و آن‌ها را از نظر اقتصادی وابسته به “اسرائیل” نگه داشته است.
اقتصاد فلسطین نیز تحت فشار سیاست‌های اسرائیلی قرار دارد. توافقنامه‌های اقتصادی مانند “پاریس” موجب وابستگی مالی فلسطینیان به “اسرائیل” شده است. درآمدهای مالیاتی تشکیلات خودگردان فلسطین توسط “اسرائیل” کنترل شده و در مواقعی برای فشار سیاسی مسدود می‌شود. همچنین، با منع ورود کارگران فلسطینی به سرزمین‌های اشغالی از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، اقتصاد فلسطین دچار بحران بیشتری شده است.
بزالل سموتریچ، وزیر دارایی و رهبر جریان شهرک‌سازی افراطی، برنامه‌ای برای الحاق کامل کرانه باختری ارائه داده که شامل محروم‌سازی فلسطینیان از حقوق سیاسی و نگه‌داشتن آنان به‌عنوان شهروندان درجه دوم، تسهیل مهاجرت داوطلبانه فلسطینیان، کاهش تدریجی جمعیت فلسطینیان از طریق فشار اقتصادی، محدودیت‌های اداری و افزایش خشونت شهرک‌نشینان علیه فلسطینیان است. هم‌زمان، گروه‌های شبه‌نظامی شهرک‌نشینان با حمایت دولت “اسرائیل” همانند گروه‌های افراطی صهیونیستی در زمان نکبت ۱۹۴۸، اقدام به حملات علیه فلسطینیان می‌کنند.
در نهایت، “اسرائیل” با ترکیبی از سیاست‌های کوچ اجباری، محاصره‌ی اقتصادی و خشونت سازمان‌یافته، در حال ایجاد شرایطی است که فلسطینیان کرانه باختری را مجبور به ترک خانه‌های خود کند و تسلط کامل خود بر این منطقه را تثبیت نماید.
