پروتکل “هنیبال” یک پروتکل نظامی است که توسط رژیم صهیونیستی طراحی شده است و بر اساس آن، در صورت احتمال اسارت یک نظامی یا شهرک‌نشین صهیونیست توسط نیروهای مقاومت، به جای اجازه دادن به اسارت وی، اقدام به کشتن او می‌شود. این سیستم به‌طور رسمی در سال ۱۹۸۶ پس از یک معامله تبادل اسرا بین رژیم صهیونیستی و جبهه خلق – فرماندهی کل تصویب شد. در آن معامله، ۶ نظامی صهیونیست در ازای آزادی بیش از ۱۰۰۰ اسیر فلسطینی و عربی مبادله شدند.
نام‌گذاری پروتکل هنیبال
این پروتکل به نام “هنیبال”، فرمانده نظامی قرطاجی نام‌گذاری شده است که ترجیح داد به جای اسارت توسط رومیان، خودکشی کند. این نام‌گذاری نشان‌دهنده رویکرد رژیم صهیونیستی به مسئله اسرای خود است.
جزئیات پروتتکل هنیبال
- این پروتکل اجازه استفاده از تمامی انواع سلاح‌ها، از جمله بمباران هوایی و توپخانه‌ای، برای جلوگیری از اسارت نظامیان یا شهرک‌نشینان را می‌دهد.
- هدف اصلی این پروتکل جلوگیری از استفاده مقاومت از اسرای صهیونیستی به عنوان اهرم فشار در مذاکرات یا معاملات تبادل اسرا است.
موارد استفاده از پروتکل هنیبال
- سال ۲۰۰۶: این پروتکل نتوانست از اسارت نظامی اسرائیلی، “گلعاد شالیت”، توسط مقاومت فلسطین جلوگیری کند. شالیت در نهایت در سال ۲۰۱۱ در یک معامله تبادل اسرا آزاد شد.
- سال ۲۰۰۸-۲۰۰۹: رژیم صهیونیستی یک خانه در غزه را بمباران کرد تا نظامیان زخمی خود را هدف قرار دهد و از اسارت آن‌ها جلوگیری کند.
- سال ۲۰۱۴: این پروتکل پنج بار فعال شد، از جمله پس از کشته‌شدن و اسارت نظامیان در مناطق شرق خان یونس، رفح، غزه و بیت حانون. در این عملیات‌ها، بیش از ۳۰۰ غیرنظامی کشته شدند.
در سال ۲۰۱۶، رژیم صهیونیستی مدعی شد که این پروتکل را لغو کرده است، اما شواهد و تحقیقات نشان می‌دهد که این سیستم همچنان اجرا می‌شود.
استفاده گسترده‌تر از پروتکل هنیبال
- اکتبر ۲۰۲۳: رژیم صهیونیستی استفاده از این پروتکل را گسترش داد و آن را به شهرک‌نشینان نیز تعمیم داد. در این روز، صدها صهیونیست در اثر بمباران هوایی عمدی رژیم صهیونیستی کشته شدند تا از اسارت آن‌ها جلوگیری شود.
- عملیات “شمشیرهای آهنین”: در این عملیات، رژیم صهیونیستی از این پروتکل برای کشتن حدود ۳۵ اسیر صهیونیست در غزه استفاده کرد.
این پروتکل با انتقادات داخلی در رژیم صهیونیستی مواجه است، چرا که به جای محافظت از نظامیان و شهرک‌نشینان، آن‌ها را در معرض خطر مرگ قرار می‌دهد. بسیاری معتقدند که این رویکرد نه تنها غیراخلاقی است، بلکه اثربخشی آن نیز زیر سوال است.
