رابین اندرسون، نویسنده آمریکایی و استاد دانشگاه فوردهام با اشاره به احترام رزمندگان حماس به اجساد اسرای «اسرائیلی» که در جریان بمباران نوار غزه کشته شده اند، از فریبکاری‌های تبلیغاتی نتانیاهو و دستگاه رسانه ای او پرده برداشت و تاکید کرد که طبق گفته پدر خانواده بیباس، فرزندان اسیر او ـ نه توسط حماس ـ بلکه در جریان بمباران نوار غزه کشته شده اند.
به گزارش مرکز اطلاع رسانی فلسطین، این بانوی نویسنده در ادامه با خاطرنشان ساختن این مطلب که رسانه‌های صهیونیستی و غربی در پوشش خبر تحویل اجساد اعضای خانواده بیباس به شکلی مغرضانه عمل کردند و با وجود رفتار آکنده از احترام رزمندگان حماس در انتقال اجساد، حقیقت را به گونه ای وارونه انتقال دادند، از اقدامات تحقیرآمیز و شرم‌آوری گفت که صهیونیست‌ها در هنگام آزاد کردن اسرای فلسطینی انجام می‌دادند و تصریح کرد: «زمانی که اسرائیل تصاویر فلسطینیان آزادشده را منتشر کرد که مجبور به پوشیدن پیراهن‌هایی با ستاره داوود آبی بزرگ در پشت و شعاری با مضمون (ما نمی‌بخشیم، ما فراموش نمی‌کنیم) بودند، رسانه‌های غربی این داستان و تهدیدات نهفته در آن لباس‌ها را نادیده گرفتند. زندانیان آزادشده و خانواده‌هایشان پیراهن‌ها را بلافاصله پس از آزادی آتش زدند به نشانه اعتراض نسبت به بدرفتاری و شکنجه‌های سیستماتیکی که فلسطینیان در زندان‌های اسرائیل متحمل می‌شوند.»
رابین اندرسون افزود: «تصاویر برخی از اسرای فلسطینی شبیه به تصاویر بازماندگان اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها به نظر می‌رسید، در حالی که برخی دیگر در وضعیتی چنان وخیم بودند که بلافاصله پس از آزادی به بیمارستان منتقل شدند.»
وی ابراز داشت که رسانه‌های اسرائیلی با تاکید بر مو قرمز بودن کودکان خانواده بیباس، تلاش کردند تا این نکته را القا کنند که یکی از طرف‌های جنگ مسلمانان و طرف دیگر، سفیدپوستان غربی هستند تا به این ترتیب، تمام جهان غرب را طرف این جنگ بدانند.
متن کامل این گزارش به شرح زیر است:
هنگامی که مبارزان حماس تابوت‌های حاوی بقایای خانواده بیباس را حمل می‌کردند، تصاویر منتشر شده مراسمی را نشان می‌داد که در آن تابوت‌ها از روی باند فرودگاه عبور داده شده و بر روی سکویی چوبی قرار داده شدند تا توسط کارکنان صلیب سرخ تحویل گرفته شوند.
رسانه‌های «اسرائیلی» و غربی این رویداد را «بی‌احترامی» توصیف کردند. این در حالی بود که CBS آن را «صحنه‌ای هولناک» توصیف کرد که توسط حماس سازماندهی شده بود.
در مقابل، زمانی که «اسرائیل» تصاویر فلسطینیان آزادشده را منتشر کرد که مجبور به پوشیدن پیراهن‌هایی با ستاره داوود آبی بزرگ در پشت و شعاری با مضمون «ما نمی‌بخشیم، ما فراموش نمی‌کنیم» بودند، رسانه‌ها این داستان و تهدیدات نهفته در آن لباس‌ها را نادیده گرفتند.
زندانیان آزادشده و خانواده‌هایشان پیراهن‌ها را بلافاصله پس از آزادی آتش زدند «به نشانه اعتراض نسبت به بدرفتاری و شکنجه‌های سیستماتیکی که فلسطینیان در زندان‌های اسرائیل متحمل می‌شوند.»
با نگاهی دقیق‌تر به فیلم‌های مراسم دفن خانواده بیباس که توسط حماس انجام شد، مشخص می‌شود که این مراسم رسمی و همراه با احترام برگزار شده است. فلسطینیان در سکوت نظاره‌گر این رویداد بودند.
در یک پادکست با عنوان «انتفاضه الکترونیکی»، جان المور (در دقیقه ۵۷:۱۷) توضیح داد که تابوت‌های سیاه پوشیده شده با پارچه‌ای خاص، به شکلی محترمانه توسط مبارزان حمل شده و به خودروی صلیب سرخ بین‌المللی منتقل گردیدند. او اشاره کرد که «اسرائیلی‌ها» توانستند این رویداد را تحریف کنند؛ زیرا گمان می‌کردند که مخاطبان آمریکایی هیچ وقت از حقیقت این مراسم با خبر نخواهند شد. در واقع، پوشش رسانه‌ای آمریکا محدود به بخش‌های کوتاه و گزینشی از این مراسم بود که از زاویه‌های بسیار دور گرفته شده بود. گفتنی است دو کودک خانواده بیباس، آریئل و کیفر، از جمله گروگان‌های «اسرائیلی» بودند که همراه با مادرشان در هفته‌های ابتدایی حمله به غزه کشته شدند.
اگرچه «اسرائیل» ـ بدون ارائه هیچ گونه شواهد و قرائن ـ ادعا می‌کند که حماس آنها را به قتل رسانده است، اما بسیار محتمل است که آنها در نتیجه بمباران‌های «اسرائیل» کشته شده باشند، همان‌طور که بسیاری از زنان و کودکان در همان منطقه طی همان دوره زمانی کشته شدند.
بر اساس گزارشی از گریزون، حماس در نوامبر ۲۰۲۳ اعلام کرد که شری، آریئل، و کیفر بیباس در اثر حمله هوایی “اسرائیل» کشته شده‌اند. در تاریخ ۳ دسامبر، یاردین بیباس در پیامی ویدیویی از اسارت، تأیید کرد که همسر و فرزندانش در یک حمله هوایی «اسرائیل» کشته شده‌اند و از دولت خواست تا برای آزادی او مذاکره کند تا بتواند آنها را به شکلی شایسته دفن کند.
جان المور تأکید کرد که مقایسه مراسم دفن خانواده بیباس باید با آنچه روزانه در غزه اتفاق می‌افتد انجام شود، جایی که اجساد کودکان، زنان و مردان در فضای باز رها می‌شوند یا زیر آوار بمباران «اسرائیلی» مدفون می‌گردند، که این خود جنایات واقعی و وحشتناکی هستند.
«اسرائیل» برای مقابله با شوک ناشی از تصاویر وحشتناک فلسطینیانی که از زندان‌هایش آزاد شده و آثار گرسنگی و شکنجه در بدنشان مشهود بود، به چیزی بیش از اظهاراتی درباره «بی‌احترامی» و «صحنه‌های هولناک» نیاز داشت.
میدل ایست آی (۲۵ فوریه ۲۰۲۴) گزارشی درباره محمد ابوطویله منتشر کرد که بدنش نشانه‌هایی از سوختگی با مواد شیمیایی و ضرب‌وشتم داشت. بیشتر زندانیان فلسطینی دچار گرسنگی شدید شده بودند و یکی از آنها توضیح داد که مجبور شد در دوران اسارت، قطع پای خود را تحمل کند.
تصاویر برخی از اسرا شبیه به تصاویر بازماندگان اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها به نظر می‌رسید، در حالی که برخی دیگر در وضعیتی چنان وخیم بودند که بلافاصله پس از آزادی به بیمارستان منتقل شدند. اما رسانه‌های آمریکایی از این مقایسه فقط زمانی استفاده کردند که به گروگان‌های «اسرائیلی» اشاره داشتند که در طول اسارت در غزه وزن کم کرده بودند؛ آن هم به دلیل محاصره عمدی «اسرائیل» بر کمک‌های غذایی.
برای مقابله با تأثیر مخرب این تصاویر که شکنجه اسرای فلسطینی را مستند می‌کرد، وزارت خارجه «اسرائیل» ویدئوهایی تبلیغاتی منتشر کرد که شامل تصویری ساخته‌شده با هوش مصنوعی از کودکی مو قرمز بود ـ زیرا کودکان بیباس نیز مو قرمز بودند ـ همراه با صدای ضبط‌شده‌ای که ادعا می‌کرد حماس کودکان را کشته است و افزود: «از این روز به بعد، هر کودک مو قرمزی ما را به یاد خواهد آورد که حماس آنها را کشته است و دوباره این کار را خواهد کرد، مگر اینکه نابود شود.»
همان‌طور که روزنامه‌نگار کایتلین جانستون اشاره کرد، تأکید تهاجمی بر این ایده که کودکان بیباس «مو قرمز» بودند، بخشی از یک کمپین تبلیغاتی جنگی نفرت‌انگیز است که مخاطب آن افراد سفیدپوست غربی است.
شین کوگل، از پزشکان قانونی «اسرائیل» که پیش‌تر تبلیغات نادرستی درباره «کودکان سربریده‌شده» در ۷ اکتبر ارائه داده بود و توسط رسانه‌های آمریکایی پذیرفته شده بود نیز در بازاریابی این روایت جدید مشارکت داشت.
در «اسرائیل» و جهان غرب، به‌طور گسترده‌ای تبلیغ شد که این کودکان «مو قرمز» بودند. بناهای معروفی مانند ساختمان امپایر استیت در نیویورک، برج ایفل در پاریس، و دروازه براندنبورگ در برلین به رنگ نارنجی روشن شدند تا یاد آنها گرامی داشته شود. همچنین در «اسرائیل» و غرب، بالن‌های نارنجی به نشانه احترام به آنها به هوا فرستاده شد.
اما خانواده بیباس به مشکلی جدی برای مدیران تبلیغات «اسرائیل» تبدیل شدند، زمانی که از دولت خواستند از سوءاستفاده از مرگ اعضای خانواده‌شان برای اهداف سیاسی دست بکشد و هرگونه تبلیغات مرتبط با مرگ آنها را متوقف کند.
از زمان آزادی یاردین بیباس در ۲ فوریه، او دیگر اظهاراتی را که در دوران اسارتش بیان کرده بود تأیید نکرد. بلکه نامه‌ای سرگشاده به مقامات ارشد «اسرائیل» فرستاد که در آن مخالفت خود را با روایت دولت ابراز کرد.
نامه او آشکارا با اظهارات دانیال هاگاری، سخنگوی ارتش «اسرائیل»، در تضاد بود؛ کسی که ادعا کرده بود: «یاردین به چشمان من نگاه کرد و خواست که تمام دنیا از هولناکی شیوه‌ای که فرزندانش کشته شدند باخبر شوند.»
بنیامین نتانیاهو بیانیه‌ای تصویری به زبان انگلیسی منتشر کرد که در آن عکسی بزرگ از کودکان را در دست داشت و هنگام صحبت به آن اشاره می‌کرد. کایتلین جانستون توضیح داد که نتانیاهو می‌خواست غربی‌ها ببینند که این کودکان از آن دسته نبودند که به ما گفته شده باید نسبت به مرگشان بی‌تفاوت باشیم، برخلاف هزاران کودکی که در غزه کشته شدند. او می‌خواست نشان دهد که این کودکان «سفیدپوست» بودند.
در سخنرانی خود در شورای امنیت سازمان ملل در تاریخ ۲۶ فوریه، دانیال لوی، مذاکره‌کننده پیشین «اسرائیل» برای صلح، گفت: «یک دقیقه سکوت برای هر یک از کودکان بیباس مناسب خواهد بود، و همین‌طور یک دقیقه سکوت برای ۱۸ هزار کودک فلسطینی که در ویرانگری‌های اسرائیل در غزه کشته شدند.» او افزود که اگر این کار انجام می‌شد، آن دقایق سکوت بیش از ۳۰۰ ساعت طول می‌کشید.
همان‌طور که موندویز گزارش داد، مرگ خانواده بیباس به «قطعه دیگری از تبلیغات زشتی» تبدیل شد که «اسرائیل» بار دیگر از آن برای «توجیه نسل‌کشی در غزه» استفاده کرد.
در ماه ژوئیه، مطالعه‌ای که در لنست منتشر شد هشدار داد که تعداد کشته‌شدگان فلسطینی ممکن است به ۱۸۶ هزار نفر برسد، اما برای «اسرائیل»، این هم کافی نبود.
در این مرحله، دیگر حنای دستگاه‌های رسانه‌ای «اسرائیل» دیگر برای کسی رنگ ندارد و تنها به یک «نمایش ناامیدانه» تبدیل شده که بیشتر بازتاب‌دهنده مخالفت افکار عمومی است تا متقاعدکننده آن.
آمریکایی‌ها خواستار آتش‌بس هستند، از ممنوعیت ارسال تسلیحات به «اسرائیل» حمایت می‌کنند، و برای نخستین بار در هفت سال گذشته، تعداد بیشتری از آمریکایی‌ها با فلسطینیان همدردی می‌کنند نسبت به هر زمان دیگری.
