یکی از چالش‌ها و سوال‌های اساسی موجود در خصوص فعالیت احزاب عربی در ساختارهای رژیم صهیونیستی، این است که آیا این احزاب باید در ائتلاف‌های حاکم بر سرزمین‌های اشغالی مشارکت کنند یا اینکه به طور کلی این فرایند را تحریم کنند؟
جالب آنکه این سوال هم برای خود جامعه عرب‌تباران ساکن سرزمین‌های اشغالی مطرح است و هم برای صهیونیست‌ها؛ بدین معنا که اعضای این جامعه در پاسخ به این سوال به چند دسته تقسیم می‌شوند. دسته نخست اساساً خواستار تحریم هرگونه فعالیت سیاسی درون ساختارهای اسرائیلی هستند و حتی با مشارکت سیاسی در انتخابات “اسرائیل“ هم مخالف هستند. در 10 سال گذشته میزان این دسته بین 40 تا 60 درصد کل جامعه عرب‌تباران در نوسان بوده است.
دسته دوم که آن هم بین 40 تا 60 درصد این جامعه در نوسان است، عمدتاً خود به سه دسته داخلی تقسیم می‌شوند؛ گروه نخست از این ایده حمایت می‌کنند که احزاب عربی نباید در هیچ سطحی وارد همکاری با احزاب صهیونیستی شوند و از طریق مخالفت صرف با آنها مبارزه سیاسی را دنبال کنند. حزب عربی بلد (که در عربی با عنوان «اجتماع ملی دموکراتیک» شناخته می‌شود) به رهبری سامی ابوشحاده دارای چنین نگاهی است.
سامی ابوشحاده، رهبر حزب بلد
دسته دوم که در میان حامیان مشارکت سیاسی جامعه عربی طیف بزرگ‌تری را شامل می‌شود یک گام بیشتر از گروه نخست به همکاری با احزاب و شخصیت‌های یهودی نزدیک می‌شود. یعنی موافق همکاری با احزابی است که در راستای رفع تبعیض از جامعه عربی و فلسطین اقدام می‌کنند. دو حزب عربی خَداش (جبهه دموکراتیک برای صلح برابری) به رهبری ایمن عوده و تَعال (جنبش عربی برای تغییر) به رهبر احمد طیبی در این دسته قرار می‌گیرند.
احمد طیبی و ایمن عوده، رهبران فهرست خَداش – تَعال
دسته سوم که حاضر به همکاری با احزاب یهودی حتی در سطح تشکیل ائتلاف است، عجالتاً تنها توسط حزب رَعم (فهرست متحد عربی) به رهبری منصور عباس نمایندگی می‌شود. این حزب گرایش اسلام‌گرایانه دارد و شاخه شمالی تشکیلاتی به اسم جبهه اسلامی به حساب می‌آید. نوع اسلام‌گرایی مورد نظر این حزب به گروه‌های اخوانی شباهت بیشتری دارد و نوع تقابل آن با “اسرائیل“ هم به تقابل از جنس ترکیه شبیه است.
منصور عباس، رهبر حزب عربی رَعم
منصور عباس در تابستان 2021 با پیوستن به ائتلاف حاکم به رهبری نفتالی بنت و یائیر لاپید، به نخستین رهبر یک حزب عربی مبدل شد که تقریباً پس از 60 سال وارد ائتلاف حاکم بر سرزمین‌های اشغالی می‌شود. با این وجود عباس تنها وارد ائتلاف شد و مقام اجرایی در سطح وزارت خانه‌ها دریافت نکرد. عباس در این مدت با عنوان معاون نخست وزیر در امور اقلیت عربی فعالیت کرد.
