“اوفر آدرت” روزنامه‌نگار مشهور صهیونیست که از منتقدان سیاست‌های نتانیاهو و کابینه‌های دست‌راستی او به حساب می‌آید، در جدیدترین مقاله خود برای روزنامه چپ‌گرای هاآرتص، ضمن انتقاد از سخنرانی اخیر او، بی بی و جناح راست حاکم را متهم ردیف اول حرکت به سوی ناامنی و جنگ داخلی معرفی می‌کند. این مقاله نمونه بسیار خوبی از روند کاهش امکان گفت‌وگو میان جریان‌های سیاسی مختلف اسرائیلی در طول زمان است و از این بابت اهمیت دارد.
آدرت می‌نویسد:
«جنگ داخلی رخ نخواهد داد،» بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر در تلاشی رقت‌انگیز برای تقلید از مناخم بگین روی عرشه آلتالنا، ۷۷ سال پیش، این جمله را شنبه شب گفت. این درگیری که در ژوئن 1948 میان سازمان شبه‌نظامی ایرگون و ارتش جدید التأسیس “اسرائیل” رخ داد با تسلیم شدن نیروهای ایرگون به دستور مناخیم بگین، فرمانده ایرگون به پایان رسید.
راستگرایان علاقه دارند از رهبر ایرگون و نخست‌وزیر آینده نقل قول کنند و او را به‌عنوان کسی که با این اظهارات روی قایق آلتالنا از جنگ داخلی جلوگیری کرد، تصویر می‌کنند. اما بررسی دقیق رویدادها نشان می‌دهد که این شعاری توخالی بود.
همانند موارد دیگر در تاریخ صهیونیسم، این راستگرایان بودند که بیشترین تحریک و تفرقه را ایجاد کردند. آنها بودند که بیشترین تلاش را برای کشاندن “اسرائیل” به لبه جنگ داخلی انجام دادند. امروز، درست مثل آن زمان، این راست است که ظاهراً علیه آن هشدار می‌دهد.
از تحریک وحشیانه علیه حاییم آرلوزورف در سال ۱۹۳۳ تا تحریک علیه اسحاق رابین در سال ۱۹۹۵، این راستگرایان بودند که چندین بار “اسرائیل” را تا یک قدمی جنگ داخلی پیش بردند.
در سال ۱۹۳۳، در ماه‌های قبل از ترور آرلوزورف – قاتل هرگز شناسایی نشده است – راستگرایان تاکتیک ترساندن رهبر صهیونیسم کارگری را اتخاذ کردند. راستگرایان به او تهمت زدند، علیه او به‌طور وحشیانه تحریک کردند و نفرت و دروغ را پراکندند تا او را به‌عنوان فردی مستحق کشته شدن، نشان دهند. آنها شش دهه بعد هم روش‌های مشابهی را علیه رابین، نخست‌وزیر منتخب و مستقر، به کار گرفتند.
میری رگو، وزیر حمل و نقل، استاد هنرهای تحریک، تفرقه و قطبی‌سازی، هفته گذشته چپ‌گرایان را سرزنش کرد و در تلاشی برای تصویر کردن چپ به‌عنوان محرک جنگ داخلی گفت: «شما در دوران سایسون به دنبال اعضای ایرگون بودید، شما روی آلتالنا به ما شلیک کردید،»
اما رگوی تاریخ‌دان فراموش کرد به رای‌دهندگانش یادآوری کند که در جریان درگیری موسوم به پالماخ در دهه ۱۹۴۰ – نیروی ضربت نخبه هاگانا، شبه‌نظامی زیرزمینی که نماینده اکثریت یهودیان در فلسطین بود – علیه گروه‌های انشعابی ایرگون و لخی (در انگلیسی بیشتر به‌عنوان «گروه اشترن» شناخته می‌شود) در خلأ اتفاق نیفتاد.
رهبر لخی، آبراهام «یائیر» اشترن، تلاش کرد با آلمان نازی و ایتالیای فاشیست همکاری کند. ایرگون، از طرف خود، از توقف تروریسم علیه بریتانیا در طول جنگش با آلمان نازی خودداری کرد. اما ماجرای آلتالنا چه بود؟ در سال ۱۹۴۸، قانون‌شکنان ایرگون به نظامیان ارتش “اسرائیل” که در حال تخلیه سلاح‌های کشتی آلتالنا بودند، شلیک کردند. آن روز نیز راستگرایان بودند که اقتدار و حاکمیت “اسرائیل” را زیر سوال بردند نه چپ‌ها. راستگرایان بودند که ما را به سوی جنگ داخلی می‌بردند.
باز می‌گردیم به داستان نتانیاهو، او آخرین کسی که در این جهان می‌تواند بگوید «جنگ داخلی در کار نخواهد بود».
یک یادآوری سریع، برای کسانی که حافظه ضعیفی دارند، درباره بزرگترین تحریک‌کننده و تفرقه‌افکن در تاریخ سیاسی اسرائیل، که با سوار شدن بر موج‌های تحریکی که علیه رابین تشویق کرد وارد سیاست شد، و با گذشت زمان ماشین سم‌پاشی را به کار گرفت که همچنان امروز بسیار فعال است.
در ادامه نمونه‌هایی از اظهارات مختلف نتانیاهو را می‌بینید:
1996: «نتانیاهو برای یهودیان خوب است»
1997: «چپ‌گرایان فراموش کرده‌اند یهودی بودن یعنی چه؟»
۱۹۹۹: «چپ‌گرایان می‌ترسند!»
2015: «عرب‌ها برای رأی دادن با اتوبوس به صندوق‌های رأی هجوم برده‌اند.»
2020: «چپ‌ها انکوباتورهای کروناویروس هستند»
۲۰۲۳: معترضان «با سازمان آزادی‌بخش فلسطین و ایران همدست هستند.»
