در سال گذشته، حدود ۶۰ هزار اسرائیلی اراضی اشغالی را ترک کردند و دیگر بازنگشتند؛ این رقم بیش از دو برابر مهاجرت‌های ثبت‌شده در سال ۲۰۲۳ است. بر اساس نظرسنجی شرکت “سی مارکتینگ”، نزدیک به ۴۰ درصد از اسرائیلی‌ها که همچنان در اراضی اشغالی زندگی می‌کنند، به مهاجرت فکر می‌کنند.
به نوشته‌ی روزنامه عبری زبان “هاآرتص” به نقل از اداره آمار رژیم صهیونیستی،۸۱ درصد از مهاجران سال گذشته را جوانان و خانواده‌هایی با بازه‌ی سنی ۲۵ تا ۴۴ سال تشکیل می‌دادند.
عوامل اصلی که اسرائیلی‌ها را به ترک اراضی اشغالی سوق می‌دهد، ادامه‌ی جنگ، بی‌ثباتی سیاسی و هزینه‌ی بالای زندگی است—دلایلی که بسیاری را به جست‌وجوی آینده‌ای بهتر در خارج وامی‌دارد.
با این حال، بسیاری همچنان در فسطین اشغالی مانده‌اند. روزنامه هاآرتص در گزارشی تلاش کرده از خلال گفتگو با چهار اسرائیلی، دلایل تردید و ماندن آن‌ها را بررسی کند:
ریکی کوهن (۵۶ ساله)، نویسنده و شاعر ساکن تل‌آویو
ریکی می‌گوید که بدبینی‌اش نسبت به آینده‌ی سیاسی، اقتصادی و امنیتی رژیم صهیونیستی، او را به مهاجرت سوق داده است. با این حال، او به زبان مادری و شبکه‌ی اجتماعی‌اش وابسته است. «عبری، پناهگاه اول من در جهان است. وقتی مهاجرت می‌کنی، شبکه اجتماعی‌ات را از دست می‌دهی.»
“شیرا” (۴۱ ساله)، طراح گرافیک که نخواست نام واقعی‌اش فاش شود
او از افراط‌گرایی سیاسی و از بین رفتن دموکراسی ناامید شده است و باور دارد «تا زمانی که اشغال ادامه دارد، دموکراسی واقعی وجود نخواهد داشت.» با وجود این، بیماری‌های مزمن، روابط نزدیک خانوادگی و نگرانی درباره انتقال حیوانات خانگی و دارایی‌هایش مانع جدی برای مهاجرت او هستند.
شیرا تجربه تلخی را از یک پارک سگ‌ها نقل می‌کند: کسی در حال صحبت درباره‌ی بهترین روش برای نابودی غزه بود—با قحطی یا بمب اتمی؟ این جمله برای او شوک‌آور و بیگانه با انسانیت بود و می‌گوید: «احساس می‌کنم تعلقم به این جامعه از بین رفته، حقم برای احساس در خانه بودن در حال ربوده شدن است.»
باراک هایمان، کارگردان فیلم از یافا
باراک از نظر احساسی از جنگ و روندهای سیاسی رژیم صهیونیستی سرخورده است. او می‌گوید: «اکثر یهودیان اسرائیلی پس از ۷ اکتبر در توهم هولوکاست زندگی می‌کنند، در حالی که من به‌دلیل آنچه در غزه و کرانه‌ی باختری می‌گذرد، واقعاً آن را تجربه می‌کنم.»
با این حال، او علی‌رغم مهاجرت خانواده‌اش به لهستان، به‌دلیل تعهد اخلاقی به دانش‌آموزانش در اراضی اشغالی مانده است: «وقتی خانه در آتش است، غریزه‌ام به من می‌گوید بمانم و برای خاموش کردنش بجنگم.» او همچنین از منتقدان شدید ناسیونالیسم راست‌گرا و از حامیان تحریم رژیم اشغالگر است.
“میطال” (۳۸ ساله)، کارشناس توسعه، ساکن قدس
او از مسیر فعلی سیاست در رژیم صهیونیستی نگران است و می‌گوید اگر راست‌گرایان در انتخابات آینده پیروز شوند، اراضی اشغالی را ترک خواهد کرد؛ زیرا آن زمان درمی‌یابد که برای افرادی چون او دیگر جایی در این جامعه نیست.
اما دلیل ماندنش، پیوندهای عاطفی عمیق با والدین سالمند و تعلق خاطر به میراث “ملی” است. با این حال، می‌گوید: «زمانم با خانواده‌ی نزدیکم محدود است.» او تأکید دارد که مهاجرت برایش تصمیمی دشوار است و می‌افزاید: «ترک “اسرائیل” برای همیشه، برای من مانند ترک دین است.»
در پایان، میطال می‌گوید که به‌جای فرار، می‌خواهد گامی مثبت به‌سوی آینده بردارد و در جایی زندگی کند که احساس کند به آن تعلق دارد.
