“ایهود اولمرت” نخست وزیر رژیم صهیونیستی پس از دیدار با “محمود عباس” رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین در قدس اشغالی که به گفته “صائب عریقات” مذاکره کننده ارشد این تشکیلات طی آن بر اجرای مذاکرات در اوایل هفته آینده به منظور دستیابی به “سند مشترک” یا “بیانیه مشترک” و ارائه آن در کنفرانس بین المللی آتی صلح توافق کردند، چندین نشست با “زیپی لیونی” وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی و “ایهود باراک” وزیر جنگ این رژیم برگزار کرد تا با مشورت با آن ها بتواند مواضع این رژیم در مذاکرات با فلسطینیان را مشخص کند. هدف رژیم صهیونیستی از شرکت در این مذاکرات توافق در زمینه “بیانیه مشترکی” است که “اهداف طرفین” را مشخص کند البته بی آن که اولمرت طی آن تعهدی نسبت به “امتیاز دهی” در مسائل حل و فصل نهایی مساله فلسطین مبنی بر مشخص کردن مساله مرزها، آوارگان، شهرک های صهیونیستی، تشکیل کشور فلسطینی، قدس و مساله آبها، ارائه دهد.
روزنامه عبری زبان “یدیعوت آهارونوت” به نقل از یک مسئول سیاسی ـ به تعبیر این روزنامه ـ بلند پایه اعلام کرد که باراک کنفرانس آتی صلح را کنفرانسی بی محتوا خوانده و مدعی شده است که اصلا «مشخص نیست که طرف گفتگوی ما در این کنفرانس کیست.» وی همچنین خواستار خودداری مقامات صهیونیستی از ایراد اظهاراتی شده است که این رژیم را بر اساس یک سیاست بلند مدت در تنگنا قرار دهد. در همین حال، لیونی معتقد است که نباید درباره مسائل اساسی مانند قدس، مرزها و آوارگان .. با فلسطینیان مذاکره کرد، بلکه در جریان مذاکرات می توان تنها درباره تشکیل نهادهای کشور فلسطینی گفت و گو کرد. وی در همین راستا پیشنهاد داده است که در کنفرانس آتی باید به مسائلی مانند همکاری های امنیتی، اقتصادی و تجاری با فلسطینیان پرداخت. مطمئنا موضع اولمرت نیز در این زمینه تفاوت زیادی با مواضع باراک و لیونی ندارد و هدف مشترک همه آنها این است که از هر گونه امتیاز دهی به فلسطینیان خودداری کنند و از همین رو ناظران و تحلیلگران سیاسی بر این باورند که به دلایل متعدد هیچ پیشرفتی در روند مذاکرات فلسطینی ـ صهیونیستی حاصل نخواهد شد و مهمترین این دلایل، ناشی از تفکر حاکم بر طرف صهیونیستی است که حاضر به پذیرش کمترین شروط صلح یا کمترین حد خواسته های طرف فلسطینی از جمله استرداد اراضی اشغالی سال 67 و در راس همه قدس شرقی به عنوان پایتخت کشور فلسطینی نیست.
از سوی دیگر، مشکل دیگر این است که مقامات رژیم صهیونیستی و خود صهیونیست ها این را درک نمی کنند که شرایط استثنایی کنونی ملت های عربی و به ویژه مردم فلسطین پایدار نخواهد ماند و بالاخره روزی به پایان می رسد و در این موقع است که صهیونیست ها به خاطر عدم پختگی سیاسی خود و از دست دادن فرصت تاریخی برای آغاز مذاکرات جدی و صادقانه و در نتیجه دستیابی به صلحی عادلانه و تامین امنیت دو طرفه پشیمان خواهند شد.
نکته ای که باید بدان توجه کنیم این است که موضع طرف صهیونیستی و هماهنگی های مستمر میان مسئولان سیاسی و نظامی رژیم صهیونیستی درباره مسائل سرنوشت ساز و اعتقاد باراک مبنی بر نبود شریک فلسطینی مناسب برای گفت و گو آن قدر مهم نیست، بلکه مساله مهم تر حوادثی است که در طرف فلسطینی روی می دهد و آن این که “صائب عریقات” مذاکره کننده ارشد تشکیلات خودگردان اظهاراتی کاملا عکس سیاست های رژیم صهیونیستی ایراد می کند و به نوعی همان ماجرای پیمان اسلو در فلسطین و جهان عرب بار دیگر تکرار می شود، به طوری که گروه های فلسطینی بار دیگر درباره مسائل سرنوشت ساز و مسائل حل نهایی، هیچگونه مشورت و همفکری با هم انجام نمی دهند .. سوالی که اینجا مطرح می شود این است که چگونه می شود در سایه ادامه اختلاف و بدون مذاکرات و مشورت گروه های فعال فلسطینی وارد میدان نبرد شد، نبردی که دشمن صهیونیستی تنها طرفی است که از آن سود می برد.
