مقامات تشکیلات خودگردان هیچ دلیل قانع کننده ای برای توجیه موضعگیری خود در برابر گزارش گولدستون نیافتند، البته پس از آنکه جرم آنان در این رسوایی بی نظیر در دو سال گذشته، کاملا مشخص گردید. حتی بازی تکراری انکار که چند بار برای تبرئه خودشان بکار گرفتند نیز موثر واقع نشد، زیرا در محل جنایت شاهدان بسیاری حضور داشتند که بر وقوع جنایت تاکید دارند، هر چند که ممکن است برخی هم کم و بیش در وقوع این جنایت شریک بوده باشند و صد البته منظور ما نمایندگان برخی دولت های عربی و اسلامی است.
حقیقت این است که نظر مقامات تشکیلات خودگردان از همان ابتدا کاملا مشخص بود، به ویژه که رئیس این تشکیلات در سخنان خود در مجمع عمومی سازمان ملل حتی نامی از این گزارش نبرد و جالب آنکه بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی بخش مهمی از سخنان خود را به پاسخ و رد گزارش گولدستون اختصاص داد. در همین زمینه روزنامه صهیونیستی هاآرتص نیز در گزارشی با بی اهمیت خواندن جایگاه شرکای صلح صهیونیست ها، تاکید کرده بود که پیش از قرائت گزارش، اتفاقی رخ خواهد داد.
در این میان تنها سلام فیاض بود که بیش از حد لازم در افشای این ماجرا صراحت به خرج داد. او آشکارا به اطرافیان خود اعلام کرد که موافقت با گزارش گولدستون و تلاش برای حمایت از این گزارش اشتباه است، زیرا ما نمی توانیم در مقابل آمریکا و رژیم صهیونیستی بایستیم.
در حالی که اخبار زیادی درباره موضوع شرکت تلفن همراه جدید منتشر می شد، تهدیدات لیبرمن وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی درباره اسناد مربوط به موضع گیری مقامات تشکیلات خودگردان در قبال جنگ و تجاوز علیه نوار غزه، مورد توجه چندانی قرار نگرفت. مقامات صهیونیست گفته بودند که اگر تشکیلات خودگردان در برابر گزارش گولدستون موضع گیری نکند، اجازه فعالیت به این شرکت تلفن همراه را نخواهند داد. به گفته شلومو گانور تحلیل گر مسائل سیاسی رژیم صهیونیستی، لیبرمن و نتانیاهو تهدید کرده بودند که نوارها و نامه هایی را منتشر خواهند کرد که نشان می دهد تشکیلات خودگردان، صهیونیست ها را برای حمله به نوار غزه تشویق کرده و اطلاعاتی درباره مواضع و اهداف جنبش حماس در نوار غزه به رژیم صهیونیستی داده است که به متجاوزان صهیونیست در حمله به این منطقه کمک شایانی می کرد. جالب آنکه این تهدیدات لیبرمن با هیچ گونه واکنشی از سوی مقامات تشکیلات خودگردان روبرو نشد.
باید تاکید شود که این حوادث چندان هم غیر منتظره نبود. این رفتارهای مقامات تشکیلات خودگردان در ادامه همان مواضعی صورت گرفته است که به همکاری با دشمن و حمایت از طرح دایتون ـ بلر که بر تشکیل دولت موقت فلسطینی در کرانه باختری رود اردن بنا شده و این طرح زمینه ساز عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی است، افتخار می کند و همه این ها در چارچوب همان طرح معروفی است که نتانیاهو در دوره اول نخست وزیری خود در دهه نود اختراع کرده بود.
در این جا، تنها توده فلسطینیان بودند که طعم تلخ سرکوب را می چشیدند و شماری از موسسات حقوق بشر هم اظهاراتی درباره تاسف بار خواندن اقدام تشکیلات خودگردان ابراز کردند به ویژه که هیچ یک از بهانه های مقامات تشکیلات خودگردان در اتخاذ چنین موضعی توجیه پذیر و قانع کننده نبود. در چنین حالی حتی برخی از آنهایی که به تکرار برخی اظهارات عادت کرده بودند هم از فرط خجالت در قبال اقدامی که مقامات تشکیلات خودگردان انجام داده بودند، قادر به هیچ اظهار نظری در دفاع از موضع این مقامات نبودند. البته ما به خوبی می دانیم که طولی نمی کشد که این گونه افراد دوباره به ایفای نقش معین شده برایشان ادامه خواهند داد.
به موضوع اصلی خود باز می گردیم و تاکید می کنیم که این حادثه کشورهای عربی و اسلامی را از مسئولیت شان در قبال قضیه فلسطین معاف نمی کند، به ویژه که موضع گیری مقامات تشکیلات خودگردان برخی از آنها را آسوده کرد به خصوص آنهایی را که در برابر فشارهای آمریکا در سال های اخیر به مقدار زیادی عقب نشینی کرده بودند.
خلاصه سخن آنکه ما امروز با یک رسوایی بزرگ روبرو هستیم، اما نباید به صورت تک بعدی به آن نگریسته شود، زیرا این امر تنها یکی از ثمرات و نتایج روند سازش سیاسی است که جز بدبختی روز افزون چیزی در بر نداشته است. ما بارها گفته ایم و باز می گوییم، هر کس که در زندگی، فعالیت و حقوق و درآمد خود به دشمن خود تکیه کند، نمی تواند از میان دستان و دندان او، حق خود را بستاند و او را به چالش بکشد.
