من در این جا درباره دست دادن آقای رفیق الحسنی رییس دیوان ریاست تشکیلات فلسطینی با زیپی لیونی جانی و قاتل اطفال غزه توضیح و شرح و تفسیری ارائه نمی دهم زیرا تظاهرکنندگان مغربی به این عمل وی با شعار مرگ بر ” اسراییل ” و عادی سازی روابط هرگز و زیپی لیونی، جنایتکار جنگی است، به خوبی پاسخ داده اند. من درباره همایش خاورمیانه و اهداف آن که در تاریخ 19 تا 21 نوامبر سال جاری در مغرب برگزار شد نیز سخنی نمی گویم بلکه من در این جا می خواهم درباره دروغ بزرگی که رهبر حزب کادیما در مصاحبه با یک خبرگزاری فرانسوی به زبان آورده است، سخن بگویم. وی می گوید: ” منازعه میان ” اسراییل” و فلسطینیان آن گونه که تندروها و افراط گراها از آن سود می برند و به وسیله آن به نفرت انگیزی می پردازند، منازعه دینی نیست بلکه این منازعه نزاع ملی میان اسراییلی ها و فلسطینیان است”.
من در این جا به چندین مورد از اظهار نظرهای رهبران یهودی اشاره می کنم که آنان بر یهودیت دولت اشغالگران ( وجهه دینی دادن به اشغالگری) تاکید کرده و اظهار داشته اند که دین یهود پیوند دهنده و اصل مشترک میان تمام یهودیانی است که فلسطین را غصب کرده اند و این که عقیده یهودی پایه و مبنای دولت عبری است.
“آحاد هاعام” در این زمینه می گوید: ما در سه هزار سال گذشته یهودی بوده ایم و ما نتوانستیم چیز دیگری بشویم زیرا نیرویی بسیار قوی ما را به دیانت یهودی پیوند داده و این دیانت در دل ما جای گرفته است و دیانت یهودی در کنار ما و در درون ما به حیات خود ادامه می دهد و همانند تمامی غرایز طبیعی که همزمان با ولادت انسان رشد و نمو می کند این دین نیز با خون و گوشت ما عجین شده است.
پرفسور ” اسراییل شاحاک ” در این زمینه می گوید: این دین است که پاکی ذات یهودیت و محبت میان این قوم را تضمین کرده است. پرفسور ” یعقوب تالمون” استاد تاریخ دانشگاه عبری نیز در این رابطه می گوید: معابد یهودیان تنها محور هویت ذاتی آنان در کشورهای غربی است.
“اوس داود یعقوب” نیز می گوید: دین از دیدگاه متفکران یهودی و صهیونیست ها مبنا و اساس قوم یهود و ایدئولوژی آنان را تشکیل می دهد و اکثریت یهودیان میان دین و قومیت خود تفاوتی قایل نیستند و آن را جدا از هم نمی دانند و این دو عنصر را تبلور ایدئولوژی فراگیر خود می دانند و کلمه ” یهود” نشانگر دین و کلمه ” صهیونیسم” نیز نشانگر سرزمین است.
من مقاله خود را با سخن ” شلومو گوریون” بزرگ ترین خاخام تل آویو به پایان می رسانم که می گوید: امکان ندارد میان سرزمین ” اسراییل ” و تعالیم یهودی جدایی و فاصله انداخته شود و جداسازی ارزش های توراتی از توصیه ها در مورد اسکان در این سرزمین به معنای جداسازی روح از بدن است.
بعد از این توضیح آیا انسانی وجود دارد که شک داشته باشد که ” زیپی لیونی ” قبل از هر چیز یهودی و سپس صهیونیست است و وی کسی است که محاصره غزه و نابودی این منطقه و سوزاندن کودکانش را مورد تشویق قرار می دهد؟
