شکست طرح‌ها ؛ مذاکرات، همکاری امنیتی و دولت موقت

  آیا میان سه موضوعی که در عنوان مقاله گنجانده شده است، ارتباطی وجوددارد؟ بله، مسائل بسیاری هست که این سه موضوع را به یکدیگر مرتبط می سازد.

رئیس تیم مذاکرات تشکیلات خودگردان (صائب عریقات) چند هفته پیش اعلام کرد که 18 سال مذاکره ـ با اسرائیل ـ تاکنون هیچ نتیجه ای در بر نداشته است. رئیس تشکیلات خودگردان در مقام اصلاح سخنان نماینده ویژه خود، طی سخنانی در جلسه شورای مرکزی که روز سه شنبه گذشته برگزار شد، اظهار داشت که نباید خودمان را سرزنش کنیم، زیرا مذاکرات در زمان های محدودی برگزار شده بود!

اکنون باید این پرسش را مطرح کرد که آیا کارشناسی هست که بتواند مدت زمانی را که این آقایان از زمان کنفرانس مادرید در سال 1991 میلادی تا به امروز در مذاکرات صرف کرده اند، محاسبه کند؟! البته باید 200 ساعت مذاکره آنان با دولت اولمرت را نیز به آن مدت بیافزایند.

در هر حال، نتیجه این شده است که به رغم همه امتیازاتی که طرف فلسطینی به صهیونیست ها داده تاکنون هیچ قرارداد قطعی و نهایی میان دو طرف منعقد نشده است. آری آن همه امتیازاتی که آقای رئیس (محمود عباس) آن را به ریشخند می گیرد و می گوید از زمان اعلام تشکیل دولت مستقل فلسطین در سال 1988 تاکنون هیچ چیز تغییر نکرده است. هر چند که در آن اعلامیه هیچ بحثی درباره حل و فصل قضیه آوارگان صورت نگرفته است که این به معنای نادیده گرفته شدن این حق است، کما اینکه درباره تبادل اراضی نیز سخنی به میان نیامده است که این بدان معناست که شهرک های صهیونیست نشین همچنان در مناطق فلسطینی نشین باقی می مانند. اگر این آقایان اندکی شجاعت داشتند حقیقت را بیان می کردند مبنی بر اینکه این ها فقط “ تفاهم شفاهی “ با کابینه اولمرت بوده اند.

در هر حال، مذاکرات شکست خورده است و ـ آن گونه که می گویند ـ پیش از توقف شهرک سازی  و تا زمانی که نتانیاهو با این موضوع مخالفت می کند، از سر گرفته نمی شود. حال به ما بگویند که می خواهند چه کاری انجام دهند؟ البته بر مخالفت خود با خشونت نیز تاکید دارند!

اکنون به داستان همکاری های امنیتی تشکیلات خودگردان و رژیم صهیونیستی اشاره می کنیم . اگر نتانیاهو به هیچ یک از تعهداتی که طرف صهیونیستی بر اساس طرح نقشه راه، عمل نمی کند، چرا طرف فلسطینی همچنان به همکاری و هماهنگی امنیتی ادامه می دهد؟ انگار که همه چیز بر وفق مراد است.

روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارانوت چند روز پیش به نقل از منابع امنیتی اسرائیل اعلام کرد که هماهنگی های امنیتی دو طرف به همان شکل سابق و بدون توجه به اوضاع سیاسی منطقه، ادامه دارد. در گزارش این روزنامه صهیونیستی آمده است که گشتی های مشترک همچنان به فعالیت خود ادامه می دهند و طرف فلسطینی تلاش زیادی برای تعقیب و مبارزه با گروه های مقاومت فلسطین مبذول می دارد! (حال برخی از حامیان همین طرف فلسطینی با بی شرمی این پرسش را مطرح می کند که پس چرا حماس در کرانه باختری مبارزه نمی کند؟!)

آیا این که از آنان می خواهیم همکاری های امنیتی خود را با دشمن صهیونیستی قطع کنند، کاری ناممکن از آنان خواسته ایم؟ صهیونیست ها در عوض چنین همکاری هایی آیا از دخالت در مناطق فلسطینی نشین کرانه باختری رود اردن دست برداشته اند؟ با آنکه تاکنون دو سال است که در کرانه باختری هیچ مقاومت مسلحانه ای علیه اشغالگران صهیونیست انجام نشده است، اما همچنان به دستگیری فلسطینیان این منطقه ادامه می دهند.

مسأله به بخش سوم عنوان مقاله یعنی دولت موقت مربوط است. رئیس تشکیلات خودگردان می گوید که حماس با تأسیس دولت موقت موافقت کرده است. او سه سال است که مدام این ادعا را تکرار می کند، نه به این خاطر که این امر یک واقعیت است. موضوع این است که احمد یوسف یکی از مشاوران سیاسی (اسماعیل هنیه) در یک گفت و گوی خصوصی با سیاستمداران اروپایی چنین اظهاراتی مطرح کرد و طولی نکشید که حماس این مسأله را قاطعانه رد کرد و دیگر هم این موضوع از جانب کسی مطرح نشد. مسأله این است که محمود عباس ، حماس را رقیب سر سخت خود در دایره ای می داند که او خواهان فعالیت مستقل و بی قید و شرط در آن است. این دایره همان حدود تشکیلات خودگردان و دولت موقت است که چیزی غیر از آن در واقعیت وجود ندارد ( البته اگر چیز محرمانه ای مشابه توافق اسلو وجود نداشته باشد که البته به یک توافق بی نتیجه می انجامد).

آنها مدام در مذاکرات ناکام می مانند، اما باز هم به آن بر می گردند و دوباره این شکست ها و ناکامی ها را تکرار می کنند. اگر امروز نباشد، فردا چنین خواهد شد. علتش هم آن است که آنها به چیزی غیر از آن باور ندارند و این را با صراحت هم گفته اند. (در کنگره جنبش فتح سران این جنبش گفتند که مقاومت ادامه دارد، اما هیچ یک از آنها در مقابل محمود عباس که مدام از مخالفت خود با خشونت سخن می گوید، موضع گیری نکرده است).

مقامات تشکیلات خودگردان حاضر به متوقف کردن همکاری های امنیتی با صهیونیست ها نیستند، زیرا می خواهند لیاقت خود را نشان دهند تا صهیونیست ها اختیارات امنیتی را در سایر شهرها به آنان واگذار کنند تا ارکان دولت موقت تکمیل شود و به این ترتیب ورود اموال و سرمایه گذاری ها همچنان ادامه یابد و آنها بتوانند با کارت های ویژه “ اف بی آی “ آزادانه در مناطق مختلف تردد کنند.

این وضعیت دولت موقتی است که هم اکنون بر همگان عیان است. اما مذاکرات نهایی ممکن است تا ده یا بیست سال دیگر به تاخیر افتد، همان گونه که شارون چنین نظری داشت. درست همان طرح صلح اقتصادی که نتانیاهو پیشنهاد کرده است و دقیقا شبیه به طرح دولت موقتی که پرز و باراک و شائول موفاز مطرح کرده اند. اما درباره مناصب و اختلافات سیاسی می توان راه حلی پیدا کرد، مثلا آنچه که شورای مرکزی نامیده می شود، تصمیم گرفته است تا زمان برگزاری انتخابات، آقای رئیس تشکیلات خودگردان را در سمت خود ابقا کند.

اما هر گاه نشستی در جایی برگزار می شود، مسائلی مانند آرمان فلسطین و مقاومت و اصول و مقدسات دیگر به عناوینی برای تمسخر تبدیل شده اند. سوگند می خورم که هر گاه در این باره سخنی می شنود، دچار حالت تهوع می شود. با این وجود گاهی هستند کسانی که از این موضوع به مثابه یک حق کاملا آشکار دفاع می کنند.

منبع: روزنامه الدستور / اردن