شاید فلسطینیان اکنون و پس از پیروزی جنبش حماس یقین حاصل کرده باشند که تکیه به اموال غربی ها برای گذران امور حیات روزمره حکیمانه نیست. آمریکایی ها و اروپایی ها ما را به قطع لقمه نان مان تهدید می کنند و قصد دارند ملت فلسطین را به خاطر گزینه ای که اختیار کرده است، مجازات کنند. انگار فلسطینیان باید ادب می شدند و دست آنانی را که به این ملت غذا داده اند، ببوسند. غربی ها با این اقدام هر چند که مخالف منطق انسانی گام برداشته اند، اما کارشان جزوی از منطق تاریخ است.
منطق انسانی می گوید که کمک فقط به دلایل بشر دوستانه و بدون هیچ هدف و غرض اجتماعی یا سیاسی یا غیره ارائه می شود، اما منطق تاریخ می گوید که هر کمک خارجی اهداف و اغراضی دارد که مد نظر کمک کننده است. کمک کننده غالبا پیش شرط ها یا مطالباتی دارد و اگر این شروط اجابت شود، کمک ادامه می یابد.
غربی ها به خاطر چشم های سیاه ما به ما کمک نمی کنند، بلکه هدفشان پاداش دادن به ما به سبب مواضع ما در برابر “اسرائیل” است.
با امضای توافق اسلو و تأسیس حکومت خودگردان، مسئولیت حمایت مالی از فلسطینیان به غربی ها سپرده شد تا آنکه شیر اطمینانی باشد تا همیشه فلسطینیان به خواسته های غربی ها و صهیونیست ها گردن نهند. از نظر غربی ها مهم آن بود که فلسطینیان بدانند که این فقط اموال غرب است که فلسطینیان امکان می یابند به وسیله آن برای کودکانشان شیر تهیه کنند و سرپیچی از اوامر و دستورات غرب آنان را با خطر گرسنگی و سختی معاش مواجه می سازد.
برخی فلسطینیان و از جمله نویسنده این مقاله بارها این موضوع را تاکید کرده بودند، اما بسیاری بدان توجه نمی کردند و دور اندیشی را کنار گذاشته و به خواسته های زودگذر می اندیشیدند.
غربی ها تلاش می کردند تعداد کسانی که از کمک های غربی ها استفاده می کنند بیشتر شود تا آنکه زمام تصمیم گیری شمار بیشتری از خانواده های فلسطینی در دست غرب قرار گیرد. به همین سبب به تشکیلات خودگردان اجازه دادند تا شمار بیشتری از مردم بیکار را استخدام کند. ده ها هزار نفر در سازمان های امنیتی استخدام شدند و “تورم نیروی کار” در ادارات به وجود آمد و به نحو فزاینده ای در گسترش فساد نقش آفرید.
غربی ها که از کاستی ها و فساد انگیز بودن چنین سیاستی کاملا آگاهی داشتند، مانعی در اختصاص بودجه لازم برای این منظور نمی دیدند، زیرا به بهانه آن، اراده کارمندان نابود می شد.
آمریکایی ها و اروپایی ها از اصلاحات دم می زدند، اما همیشه دروغ می گفتند، زیرا می دانستند که فسادگری تنها راهی است که می تواند به موفقیت “اسلو” بینجامد، زیرا آنان یقین داشتند که یک بانو یک مرد محترم به هیچ وجه به خود اجازه نمی دهد با “اسرائیلی ها” همکاری کند یا بر سر حقوق ملت خود با آنان سازش کند و برای همین منظور جز فساد و یافتن افراد فاسد، راهی وجود نداشت.
به محض آنکه جنبش حماس تصمیم گرفت وارد رقابت های انتخابات پارلمانی شود، غربی ها فلسطینیان را به یاد اهمیت اموالی که از آنها دریافت می کنند، انداختند و تهدیدات پی در پی با پیروزی حماس ادامه یافت.
متأسفانه رسانه های عربی مرتبط با غرب و حکومت های عربی نیز از تهدیدات غرب پشتیبانی کردند و برخی از فلسطینیان و حکام عرب نیز چنین کردند.
آنان می خواستند با ایجاد نگرانی و ترس در میان فلسطینیان، حماس را بترسانند و مردم را علیه این جنبش بشورانند و عملا نیز بسیاری از مردم از سرنوشت لقمه نان خود واهمه داشتند.
با آنکه اطمینان دارم که حماس توان مدیریت این وضع را دارد و از فراهم کردن بودجه لازم ناتوان نیست و فکر می کنم که ملت های عربی و اسلامی نیز از کمک سخاوتمندانه به ملت فلسطین دریغ نمی کنند، اما مهم تر این است که مردم بدانند که تکیه به دیگران فاجعه بار و بسیار خطرناک است و می تواند زیان های جبران ناپذیری بر ما تحمیل کند و اراده و تصمیم ما را به دست دیگران بسپارد.
مسأله مهم تر نیز آن است که در تصمیم گیری استقلال کامل داشته باشم و اگر تصمیم به مخالفت با دیگران گرفتم، زیر بار زور و فشار نروم و از نظر خود باز نگردم و این را بدانم که انسان آزاده و عاقل از اداره معیشت عاجز نمی ماند.
زیرا دولت های زیادی هستند که به دست دیگران چشم دوختند و ترجیح دادند که پیرو تصمیمات دیگران باشند و همین موجب شد که قدرت تصمیم گیری در مسائلی که به مصلحتشان بود و با نگرش هایشان همخوانی داشت از آنان سلب شود.
ما از جمله ملت هایی هستیم که بیشتر از دیگران به استقلال رای و نظرمان از زیر سیطره دیگران نیازمندیم، زیرا آرمان ما به توطئه ها و سیاست های خصمانه گرفتار شده است و ما باید به شدت تلاش کنیم تا خودمان آقای خود باشیم، بدون آنکه همکاری مان با کسانی که از تلاش ما برای آزادی سرزمین مان و بازپس گیری حقوقمان پشتیبانی می کنند، قطع گردد.
رهبری فلسطینیان به ویژه پس از جنگ سال 1982 شعار استقلال در تصمیم گیری ملی فلسطینیان را مطرح کرد، اما از این شعار جز ترانه هایی که حقیقت را پنهان می کرد، چیزی تحقق نیافت.
این سرزمین مبارک است و هیچ گاه باقلا و عدس و خیار و زیتون و حیواناتش را از ملتش و ساکنان دریغ نمی کند. ما به شدت به دست هایی نیاز داریم که ثمرات این کرم و بخشش سرزمین فلسطین را بچیند و ما نیز باید آستین ها را بالا بزنیم و زمین را کشت کنیم و صخره ها را بشکافیم و درخت بکاریم.
باید سیاست اقتصادی جدیدی تدوین کنیم که اصل خودکفایی و تکیه بر توان داخلی را احیا و تثبیت کند. هر چند صحیح است که ما زیر یوغ اشغالیم و با مشکلات و موانعی در این راه روبرو خواهیم شد، اما بگذارید تلاش کنیم و یقینا نمی خواهیم که پیش از تلاش، شکست بخوریم. ما باید به زمین ها و شغل های خود بازگردیم و کارگاه های کوچک را احیا کنیم تا آنکه شعار خودکفایی را به منصه ظهور برسانیم. هر چند که به دلایل مختلف به ویژه حضور اشغالگران تحقق آن دشوار است، اما خودداری از تلاش، خطرناک تر از اشغالگران است.
فراموش نکنیم که ملت های عرب و اسلامی خواهان کمک به ما هستند. فلسطین یک سرزمین عربی و اسلامی است و مسجد مبارک الاقصی فقط برای فلسطینیان مقدس نیست. به یاد داشته باشیم که برخی از بانوان عرب و مسلمان برای کمک به فلسطینیان حتی زینت و زیور آلات خود را نیز داده اند و چه بسیار از مردان که بیشتر اموال خود را برای کمک به فلسطینیان دادند و اندکی برای خانواده های خود باقی گذاشتند. آن قطعه از نقره که روزی بر گردن یک بانوی عرب و مسلمان بود، هم شرف دارد و هم برکت، و این بسیار بیشتر از چیزی ارزش دارد که غربی ها وعده می دهند.
روزی دست خداست و ما نباید از اهدافمان عقب نشینی کنیم یا در تحقق آنها تردیدی به خود راه دهیم. اگر سیاست های مالی خود را بهبود بخشیم که من فکر می کنیم چنین خواهیم کرد، خواهیم توانست تکه نانی را هم میان تعداد زیادی تقسیم کنیم و دردها را نیز چنین. مهم آن است که ما برای ساختن خانواده ای واحد و جامعه ای منسجم و یکدل اراده کنیم و یقین بدانید که عدالت همراه با فقر بسیار بهتر از ثروت همراه با ستم است.
هنگامی که به خودمان تکیه کنیم و توانایی مان را توسعه دهیم، غرب نیز به ما کمک خواهد کرد، البته نه به عنوان پاداش امتیازدهی ما، بلکه به عنوان غرامت آزار و اذیت هایی که به ما کرده است.
