چند ماهی است که همه جا از احتمال وقوع جنگی دیگر در خاورمیانه صحبت می شود که طرفین اصلی آن سوریه و رژیم صهیونیستی هستند. خبرگزاری ها و رسانه های عربی و جهانی گاهی درباره میانجیگیری ها و دیدارهای محرمانه میان طرفین و گاهی در خصوص دیدارهای با واسطه خبر می دهند. مطبوعات صهیونیستی نیز با درج مقالات و اظهارات مقامات و نویسندگان مشهور خود، خواستار عدم مخالفت مقامات صهیونیست با هر گونه فرصت از سرگیری مذاکرات با دولت دمشق هستند. اخیرا همچنین درباره پیمان های تسلیحاتی روسیه با سوریه و آمادگی سوریه برای جنگ با “اسرائیل” اخبار زیادی شنیده ایم.
به موازات این اخبار، ایهود اولمرت نخست وزیر رژیم صهیونیستی بارها تاکید کرده است که این رژیم هرگز در اندیشه اقدام نظامی علیه سوریه نیست و به ارسال پیام های به اصطلاح “صلح و آرامش” به دمشق ادامه می دهد. همچنین در حالی که ایهود باراک وزیر جنگ رژیم صهیونیستی با نشان دادن هر گونه “حسن نیت” به کابینه انتصابی ابو مازن پیش از سرکوب مقاومت، مخالف است، در همان حال تلاش می کند تا از احتمالات وقوع جنگ علیه سوریه بکاهد و به منظور تحقق این مهم تاکید می کند:«جنگ به نفع هیچ یک از طرفین سوری و اسرائیلی نیست.» باراک معتقد است:«هر یک از طرفین از این بیم دارد که تفسیر نادرستی از تحرکات و اقدامات طرف مقابل شود و بر همین اساس ارتش “اسرائیل” می بایست برای هر احتمالی آماده باشد.»
از سوی دیگر، سوریه نیز موضعی مشابه اتخاذ کرده است؛ سوریه از سویی رغبتش برای جنگ را تکذیب و با جنگ مخالفت می کند و از سویی دیگر، بر ضرورت آمادگی برای واکنش به هر گونه حمله احتمالی رژیم صهیونیستی تاکید می کند. فاروق الشرع معاون رئیس جمهوری سوریه در اظهاراتی گفت:«سوریه خواهان جنگ نیست و “اسرائیل” این را می داند، اما سوریه نیز این را می داند که “اسرائیل” به دنبال بهانه ای برای حمله به سوریه است ولی سوریه هرگز آغازگر جنگ نخواهد بود.» وی در ادامه می گوید:«باید برای هر گونه حمله احتمالی صهیونیست ها آماده باشیم.»
از آن چه گفته شد نخست این گونه بر می آید که مواضع طرفین تا حدی شبیه یکدیگر است و دیگر این که هیچ یک از دو طرف به یکدیگر اعتماد ندارند. دو طرف در عین این که تاکید می کنند خواهان جنگ نیستند نسبت به عدم وقوع آن نیز اطمینان خاطر ندارند.
واقعیت این است که اوضاع منطقه امروزه بسیار بحرانی است و مساله بسیار مهم این که منطقه از آغاز جنگ آمریکا علیه عراق و اشغال خاک این کشور، کاملا تحت سیطره طرح های آمریکا و رژیم صهیونیستی قرار گرفته است و به نظر می رسد که اظهارات مقامات “اسرائیلی” چیزی جز نیرنگ و دسیسه از پیش تعیین شده نیست. بر همین اساس، سوری ها می بایست به پیام های “صلح و آرامش” اولمرت یا اقدامات برخی از میانجیگران ـ که مواضع شان به مواضع سلطه گرانه آمریکا و رژیم صهیونیستی نزدیک تر است ـ وقعی ننهند. ما در این جا به یک سری مسائلی اشاره می کنیم که درباره گرفتار شدن در دام نیرنگ رژیم صهیونیستی هشدار می دهد:
مساله نخست درخواست جرج بوش رئیس جمهوری آمریکا برای شرکت در “کنفرانس بین المللی صلح” است. گفته شده که هدف از این کنفرانس بررسی از سرگیری روند صلح در خاورمیانه است. حال این سوال مطرح است که اگر قرار است در این کنفرانس موضوع از سرگیری روند صلح مطرح شود پس چرا سوریه را از شرکت در آن کنار گذاشته اند؟ مساله دوم مربوط به حملات مستمر علیه سوریه و خواندن آن به عنوان یکی از محورهای شرارت در کنار ایران و حزب الله و حماس است. اگر برای از سرگیری مذاکرات بین سوریه و “اسرائیل” میلو رغبتی وجود دارد پس چرا حمله و علیه سوریه تلاش ها برای منزوی کردن این کشور ادامه دارد و به این متهم می شود که سیاست ها و برنامه های آمریکا در عراق و فلسطین را به خطر انداخته و در امور لبنان مداخله می نماید؟ سوریه چرا این همه و به شیوه های مختلف تهدید می شود؟
سومین مساله مربوط به پیمان کمک های تسلیحاتی آمریکا به رژیم صهیونیستی به قیمت 30 میلیون دلار برای ده سال آینده است که “نیکلاس برنز” آن را اخیرا در تل آویو به امضا رساند.
