حییم هنگبی، نمایش نامه نویس اسراییلی دریکی از شب های سرد زمستان سال 1994 به نزد ژنرال شائول شلومو رفت. این اتفاق 5 ماه قبل از مرگ این ژنرال روی داد. ژنرال شائول شلومو کسی است که در طول 40 سال گذشته به طور متناوب با آریل شارون فرماندهی عملیات ویژه علیه ارتش های عرب را به عهده داشت. درآن شب وی بشدت سرگرم مطالعه کتاب های تاریخی بود و چهره اش زرد وآثار نگرانی کاملا درظاهرش پدیدار شده بود. هنگبی می گوید علت نگرانیش را از او پرسیدم. وی گفت: نگرانی من زمانی شروع شد که من درباره عواملی و شرایطی که منجر به پیروزی سریع مسلمانان در جنگ حطین و آزادی قدس شد به مطالعه پرداختم. شلومو که از آغاز سنین رشد خود در جنگ های مختلف حضور داشت به هنگبی می گوید: بارها و بارها کتاب های تاریخی را مطالعه کردم اما نتوانستم رمز و راز عوامل شگفت انگیزی را کشف کنم که علی رغم برتری نظامی صلیبیان منجر به موفقیت و پیروزی صلاح الدین ایوبی بر آنان شد. شلومو به این نکته اشاره می کند که این مطالعات وی را به این فکر انداخت که آن چه که برای صلیبیان اتفاق افتاد، ممکن روزی برای صهیونیست ها در سرزمین های فلسطینی رخ دهد؛ بدون این که به زمینه سازی زیادی نیاز داشته باشد.
قبل از این که حدسیات شلومو به واقعیت بپیوندند، بهتر است آن چه را که حییم گوری شاعر اسراییلی به آن اشاره کرده است، یاد آور شوم. وی در یکی از مقالات خود نوشته است که اعضای کمیته اجرایی حزب صهیونیستی مبای هنگامی که با اصرار دیوید بن گوریون رهبر این حزب در مورد برنامه کاری کنگره این حزب که در دوم دسامبر1935 برگزار شد مواجه شدند بسیار شگفت زده شدند. بن گوریون اولین نخست وزیر رژیم اشغالگر بعد از شهادت شیخ عزالدین قسام به دست نیروهای تحت فرماندهی قیمومیت انگلیس بود. در این کنگره بن گوریون که غرق در عرق بود، گفت: من با مسئله بسیار مهمی روبرو شده ام وآن این که درتاریخ درگیری ما با عرب ها این اولین باری است که یک رهبر عرب که دارای ریشه و اندیشه است جان خود را در راه آرمان خود فدا می کند. این تحول تاثیر عمیقی بر جای خواهد گذاشت زیرا هیچ یک از رهبران عربی که تاکنون با آنان مواجه بودیم از پشتیبانی و ارزش و اعتبار مردمی برخوردار نبودند و مردم می دانستند که این رهبران در مقابل منافع شخصی خود ارزشی برای آنان قایل نیستند.
وی می افزاید: مرگ قسام به درگیری عرب ها با صهیونیست ها بعد اخلاقی می دهد که قبل از مرگ وی فاقد چنین امتیازی بودند. جوانان عرب بعد از این به قسام دیده رهبری می نگرند که باید از وی پیروی شود و به صورت الگو درآید و این مسئله موجب استمرار خونریزی ما در این سرزمین خواهد بود.
هنوز سخنان ایهود باراک نخست وزیر اسبق اسراییل بعد این که از فرماندهی ستاد مشترک ارتش اشغالگر در سال 1998 برکنار شد، در هوا پیچیده و در گوشمان طنین انداز شده است. وی در سخنان خود گفت : اگر من فلسطینی بودم حتما عضو گروه های مقاومت فلسطینی می شدم.
نگرانی های شلومو و بن گوریون و اعتراف باراک بویژه در این ایام از اهمیت خاصی برخوردار است به ویژه که در این زمان روند اوضاع کنونی فلسطین در مسیر درستی قرار ندارد و در سراشیبی است.
در مقطع کنونی به جای این که از افکار و اندیشه و توانایی ها به درستی استفاده کنیم و با تمام امکانات به توان مقاومت فلسطینی بیفزاییم تا بر دامنه نگرانی های دشمن افزوده شود جز تجزیه و تحلیل جنگ و اختلافات فتح و حماس حرفی برای گفتن نداریم و گویی آینده و سرنوشت این وطن سلب شده و این سرزمین غصب شده هیچ ارتباطی به ما ندارد و ما فقط توانایی و قدرت خود به رخ یک دیگر می کشیم و گرفتار آتش فتنه ای هستیم که تر و خشک ما را خواهد سوزاند و همگی را به کام مرگ و نابود می کشد.
