دایره خشونت و درگیری در عراق باعث شده است تا صدها آواره فلسطینی مقیم این کشور برای نجات جان خود به دیگر کشورها پناه ببرند.
به گزارش مرکز اطلاع رسانی فلسطین، شمار زیادی از آوارگان فلسطینی مقیم عراق راهی اقصی نقاط جهان شدند و در حال حاضر 500 تن از آوارگان در هند به سر می برند و منتظر هستند تا یکی از کشورها، آنها را به عنوان پناهنده بپذیرد.
به گزارش دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، آوارگان فلسطینی مقیم عراق دو سالی است که از طریق سوریه وارد هند می شوند ؛ ولی شمار زیادی از آنها در مارس گذشته وارد این کشور شده اند.
رنج های جانکاه و غربت پایان ناپذیر
آوارگان فلسطینی که به خاطر ناامنی ناشی از اشغال عراق راهی هند شده اند، در این کشور با مشکل مالی، ناآشنایی با زبان و عادات این کشور رو به رو هستند. آنها می گویند: “جامعه هند ما را نمی پذیرد و شاید دلیل این امر نیز آن باشد که ما در محله های هندونشین زندگی می کنیم که نه گوشت می خورند و حتی از خوردن پیاز نیز خودداری می ورزند ؛ ضمن آنکه از هر گونه رابطه با بیگانگان می پرهیزند.”
در محله وسنت کنگ در جنوب دهلی نو، خبرنگار الجزیره با احمد محمود یونس 57 ساله از جمله آوارگان فلسطینی رو به رو شد. او که مدت سی سال را در وزارت کار عراق فعالیت کرده بود، خود و خانواده اش در این منطقه از هند سرگردان بودند.
یونس می گفت: “تمام بدبختی ها بعد از گذشت یک سال از اشغال عراق شروع شد. فلسطینیان تهدیدهایی را مبنی بر قتل و ترور دریافت می کردند و برای حفظ جان، مجبور به ترک خانه و کاشانه شان بودند.”
این آواره بی پناه فلسطینی افزود: “پیامی را دریافت کردیم مبنی بر اینکه اگر از عراق خارج نشوید، همه تان را می کشیم. در اینجا بود که تصمیم گرفتم تا فرزندم علا را به خارج عراق بفرستم.”
وی خاطرنشان ساخت: “یونس را به همراه یک قاچاقی عراقی فرستادم و او قول داد که در مقابل دریافت 7000 دلار علا را به نیوزلند برساند و مشغول درست کردن یک پاسپورت تقلبی برای فرزندم شد. قاچاقچی عراقی که قرار بود علا و دیگران را به نیوزلند برساند، آنها را به هند برد. سپس بقیه پولی که تعیین کرده بود، از آنان گرفت تا به ادعای خود برای آنها روادید از سفارتخانه نیوزلند بگیرد ؛ ولی بعد از گرفتن پول ها فرار کرد.”
یونس تصریح کرد: “این اتفاق در ماه مارس 2006 برای فرزندم اتفاق افتاد. در این دوره وضعیت عراق بسیار وخیم شد. دیگر چاره ای ندیدیم جز اینکه در دسامبر سال 2006 به همراه همسر و دیگر فرزندانم راهی هند شده و به علا بپیوندیم. ضمنا درخواستی نیز به دفتر سازمان ملل متحد تقدیم کردیم که ما را به عنوان پناهنده به شمار بیاورند. ضمنا دفتر پناهندگان سازمان ملل حقوق بسیار اندکی را در ماه برای ما اختصاص داده است که برای تامین نیازهای حیاتی ما کافی نیست.”
سفارت تشکیلات خودگردان در هند بی اهمیت به سرنوشت پناهندگان فلسطینی
تشکیلات خودگردان در هند نیز سفارتخانه ای دارد که به هیچ وجه از حال و روز پناهندگان جویا نمی شود و هیچ کمکی به آنها نمی کند و کار به جایی رسیده است که از تماس آنها با سفارتخانه نیز جلوگیری می شود.
یکی از آوارگان فلسطینی در هند می گوید: “وقتی در سفارتخانه ها را می زنید، یک کارمند فلسطینی یا هندی سر بیرون می آورد و مانع از ورودتان می شود و می گوید: چیزی نداریم که به شما بدهیم. به دفتر سازمان ملل بروید. ضمنا ما به سراغ سفارتخانه های عربی در هند نیز رفتیم و از آنها تقاضای کمک کردیم که آنها دست ما را رد کردند و تنها اعلام نمودند که از کمک به افراد خودداری می کنند و اگر کمکی باشد، آن را به سفارت فلسطین می دهند.”
ابوعلی 47 ساله که یکی دیگر از آوارگان فلسطینی حاضر در هند است، می گوید: “وقتی با بی اعتنایی کارمندان سفارت فلسطین در دهلی نو مواجه شدم. شروع به سر و صدا در سالن انتظار سفارتخانه کردم که در این لحظه سفیر از دفتر خود بیرون آمد و خطاب به من گفت که ما حاضر به دیدار با امثال تو نیستیم.”
ابوعلی می افزاید: “سپس سفیر به من دستور داد که از سفارت بیرون بروم و وقتی با دستورش مخالفت کردم، کارمندان سفارتخانه بر سرم ریختند و کتکم زدند و بعد از پاره کردن لباس هایم، مرا به داخل خیابان پرت کردند.”
