آمارهای جدید نشان دهنده تشدید فقر و مشکلات انسانی فلسطینیان در اراضی اشغالی به ویژه در نوار غزه و اردوگاه هاست به طوری که بر اساس گزارش های دفتر سازمان ملل در زمینه رسیدگی به امور انسانی در کرانه باختری و نوار غزه، رشد فقر در میان فلسطینیان ساکن اراضی اشغالی از 23 درصد به 57 درصد افزایش یافته است و اخیرا این میزان در نوار غزه به 79 درصد رسیده است.
مدیر عملیات آژانس امداد و کاریابی آوارگان فلسطینی موسوم به “آنروا” در نوار غزه، به مناسبت روز جهانی مبارزه با فقر اعلام کرد که 80 درصد از ساکنان اردوگاه های فلسطینی در زیر خط فقر به سر می برند و ده ها هزار کودک فقیر، هر روز با شکم گرسنه در مدارس آنروا حاضر می شوند.
از مهم ترین اطلاعات آماری که سخنگوی “ائتلاف دعوت جهانی برای مبارزه با فقر” آنها را اعلام کرده است، می توان به کاهش 7/9 درصدی میانگین درآمد سالیانه فلسطینیان از تولید ناخالص ملی و افزایش جمعیت فقیر این کشور از 672 هزار نفر در سال 1998 به 2 میلیون و 200 هزار نفر در سال 2006 اشاره کرد به طوری که بیش از یک میلیون فلسطینی روزانه تنها 50 سنت برای امرار معاش خود هزینه می کنند.
بر اساس این گزارش تعداد افرادی که کمک های فوق العاده دریافت می کنند ولی به این کمک ها نیاز مبرم ندارند، 44 درصد و تعداد جمعیت فقیر که واقعا نیازمند این کمک ها هستند، 46 درصد است. 34 درصد از فلسطینیان نسبت به تامین معاش خود احساس امنیت نمی کنند و 12 درصد دیگر نیز از عدم تامین غذای کافی رنج می برند.
البته در این میان، محاصره اقتصادی نوار غزه و بستن گذرگاه ها از زمان پیروزی جنبش مقاومت اسلامی “حماس” در انتخابات پارلمانی سال 2006 و تشکیل دولت های دهم (دولت حماس) و یازدهم (دولت وحدت ملی) بر مشکلات فلسطینیان افزوده است. مشکلات ناشی از احداث دیوار نژاد پرستانه حائل و پست های بازرسی صهیونیستی و نیز اقدام این رژیم در ایجاد چاله ها و تپه های شنی بر سر راه های اصلی برای ممانعت از تردد خودروها و کامیون های فلسطینیان، مشکلات افزون تری را برای آنان ایجاد کرده است به طوری که نهاد های وابسته به سازمان ملل، روند تردد و رفت و آمد فلسطینیان از نوار غزه به کرانه باختری و بالعکس را کاری تقریبا غیر ممکن دانسته اند.
اما با این وجود، جامعه بین المللی و دولت های عربی در قبال تداوم این جنایت های غیر انسانی که طرف های بزرگی مانند کمیته چهار جانبه بین المللی و کشورهای اروپایی با حمایت و تشویق های دولت راستگرا و نومحافظه کار آمریکا و رژیم صهیونیستی آنها را انجام می دهند، کاملا سکوت اختیار کرده اند و هیچ اقدامی در محکومیت آنها انجام نمی دهد. البته این مساله را نیز نباید فراموش کرد که برخی از دولت ها و رژیم های عربی و حتی خود تشکیلات خودگردان نیز در این جنایت ها سهم دارند و بدین ترتیب ملت فلسطین تقریبا دو سال است که از این وضعیت ناگوار رنج می برد.
در این میان مقامات بلند پایه مهم ترین سازمان های بین المللی و گروه های سیاسی اروپایی نسبت به وقوع فاجعه انسانی هشدار داده اند، اما درخواست ها برای لغو تحریم های اعمال شده علیه فلسطینیان به هیچ نتیجه ای نرسیده است و هیچ کس از حقوق این ملت که هر روز بر مصیبت ها و درد و رنج های آنان افزوده می شود، دفاع نمی کند.
از آخرین و مهم ترین موارد این هشدارها و درخواست ها می توان به تهدید “جان دوگارد” فرستاده ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در سرزمین های اشغالی اشاره کرد که ضمن متهم کردن کمیته چهار جانبه بین المللی به شکست در حمایت از حقوق بشر در نوار غزه و کرانه باختری، از سازمان ملل متحد خواسته بود که در صورت عدم توجه این کمیته (متشکل از آمریکا، روسیه، اتحادیه اروپا و سازمان ملل) به حقوق ملت فلسطین، از عضویت این کمیته خارج شود.
وی خاطر نشان کرد که در جریان سفر اخیر خود (در نیمه اول ماه جاری) به نوار غزه و کرانه باختری، شاهد وخامت بیش تر اوضاع انسانی فلسطینیان بوده و با دیدن وضعیت ناگوار این افراد شوکه شده است.
دوگارت با ابراز تاسف نسبت به محدودیت های صهیونیست ها علیه فلسطینیان و ممانعت از تردد آزادانه آنها از طریق افزایش پست های بازرسی در مناطق مختلف، اعلام کرد واکنش کمیته چهار جانبه در مورد این اقدامات رژیم صهیونیستی، به خاطر فشارها ی واشنگتن خیلی ضعیف است.
مساله تاسفبار در این میان این است که رژیم های عربی به عدم حمایت از این درخواست ها برای فشار بر دولت آمریکا و رژیم صهیونیستی به منظور بهبود اوضاع فلسطینیان بسنده نمی کنند بلکه نسبت به این مساله اعتراض هم می کنند. به عنوان مثال در این زمینه می توان به اعتراض “احمد ابو الغیظ” وزیر امور خارجه مصر به اظهارات دوگارت اشاره کرد که ضمن هشدار به این سازمان نسبت به عدم انجام مسئولیت های خود در زمینه الزام رژیم صهیونیستی به اجرای قطعنامه های بین المللی برای دستیابی به صلح پایدار و عادلانه در منطقه خاورمیانه گفته بود:« به نظر من خروج سازمان ملل متحد از عضویت کمیته چهار جانبه بین المللی نمی تواند به بهبود اوضاع فلسطینیان منجر شود.»
از دیگر درخواست ها برای توجه به اوضاع معیشتی فلسطینیان و تلاش برای بهبود آن می توان به درخواست پارلمان کشورهای اروپایی از رژیم صهیونیستی در نشست اخیر خود در بروکسل مبنی بر لغو محاصره نوار غزه و بازگشایی گذرگاه های مرزی و تجاری اشاره کرد.
این درخواست با وجود اهمیت آن، منجر به هیچ اقدامی برای لغو محاصره نوار غزه و ارسال کمک های مالی به این منطقه نشد؛ اما در کل چنین درخواستی از سوی نهاد پارلمانی اروپا عجیب به نظر می رسد؛ چرا که این اتحادیه خود عضوی از کمیته چهار جانبه بین المللی و عامل تشدید محاصره علیه فلسطینیان است.
از تناقضات تاسفبار این مساله مشارکت تشکیلات خودگردان خود در ایجاد مشکل برای ملت خود است و این تشکیلات با مخالفت خود با هر گونه تلاش داخلی و بشر دوستانه برای کاهش شدت فقر و نداری ملت فلسطین، باعث وخامت اوضاع معیشتی فلسطینیان می شود که آخرین مورد آن انحلال ستادهای زکات در کرانه باختری بود که صدها هزار فلسطینی نیازمند، از کمک های آنها استفاده می کردند. البته این نهاد فلسطینی قبلا نیز با ادعای غیر قانونی بودن، اقدام به انحلال 103 انجمن خیریه کرده بود.
از اقدامات عجیب و غریب دیگر تشکیلات خودگردان می توان به مخالفت نماینده این تشکیلات به همراه نماینده رژیم صهیونیستی در سازمان ملل متحد با طرح مشترک قطر و اندونزی برای معرفی نوار غزه به عنوان “منطقه فاجعه دیده” اشاره کرد که در صورت تصویب، اقدامات رژیم صهیونیستی را محکوم می کرد.
آیا گزارش های آماری جدید در ارتباط با فقر ساکنان نوار غزه و کرانه باختری می تواند کشورهای عربی و سازمان های بشر دوستانه را از خواب بی توجهی نسبت به مشکلات فلسطینیان بیدار کند و باعث لغو محاصره و کاهش مشکلات فلسطینیان شود؟ آیا ممکن است که این محاصره دو ساله پایان یابد؟
آیا فلسطینیان می توانند وحدت از دست رفته خود را بازیابند و با وحدت کلمه و موضع گیری های یکپارچه می توانند از مشکلات ملت خود بکاهند و از توجه و عمل به توصیه های وزیر امور خارجه آمریکا که همچنان با تلاش های کشورهای عربی برای وحدت گروه های فلسطینی و حل بحران موجود مخالفت می کند، خودداری کنند.
تجربه نشان داده است که امیدواری به جامعه بین المللی برای پایان دادن به مشکلات فلسطینیان چندان نتیجه بخش نیست، بلکه مساله مهم در این میان این است که موضع فلسطین و کشورهای عربی باید در جهت حمایت از مردم فلسطین اتخاذ شود تا به مشکلات آنها پایان دهد و پایداری و ایستادگی آنها را تقویت کند. آیا می توان امید داشت که در آینده نزدیک شاهد اقدامی در راستای بیداری وجدان ملت های عربی؛ هر چند تنها از جنبه انسانی باشیم؟
