این مساله از همان لحظه اول طرح ایده کنفرانس بین المللی صلح میان رژیم صهیونیستی و فلسطین واضح بود که این نشست نخواهد توانست هیچ پیشرفتی در زمینه حل مناقشه دیرینه و پیچیده فلسطینی ـ صهیونیستی ایجاد کند و با تسریع در روند تشکیل کشور فلسطینی رویاهای فلسطینیان و عرب ها را به واقعیت تبدیل کند.
این مساله اکنون بیش از پیش واضح و آشکار شده است؛ به ویژه که سه طرف در گیر با این مساله (آمریکا، رژیم صهیونیستی و تشکیلات خودگردان فلسطین) به صراحت اعلام می کنند که شاید کنفرانس ماه آینده (نوامبر) در آناپولیس واقع در ایالت مریلند آمریکا حل نهایی مسائلی از قبیل «مرزها، وضعیت شهر قدس، مساله آوارگان و شهرک های صهیونیست نشین» را در برنامه کاری خود قرار دهد تا طرفین صهیونیستی و فلسطینی بدون توجه به مذاکرات طولانی گذشته که به ویژه در زمان “بیل کلینتون” رئیس جمهور سابق آمریکا توانسته بود در برخی زمینه ها به نتایجی دست پیدا کند، مذاکرات خود را از نقطه صفر شروع کنند.
“کاندولیزا رایس” وزیر امور خارجه آمریکا دیپلماسی کهن و ترفندهای خود را بر طرف های ذیربط مناقشه فلسطینی ـ صهیونیستی اعمال می کند، اما در این میان هیچ فشاری بر طرف مانع پیشرفت این مساله که همان رژیم صهیونیستی است وارد نمی کند، بلکه حتی در مواردی اظهارات متناقضی درباره امکان پیشرفت این مساله ایراد می کند. از سوی دیگر، وی بدون اشاره به امکان ایفای نقش جدی و اعمال فشار بر طرفین برای دستیابی به سازشی پایدار یا فراهم کردن زمینه این کار، از طرف فلسطینی می خواهد که سطح توقعات خود را از این کنفرانس بین المللی کاهش دهد.
در طرف صهیونیستی که «عامل تعیین کننده موفقیت هر طرح صلحی است» “ایهود اولمرت” نخست وزیر رژیم صهیونیستی از هر گونه امتیاز دهی به طرف مورد قبول فلسطینی ( که همان تشکیلات خودگردان باشد) بیم دارد و نگران این است که با این کار خود، کنترل حکومتش به دست حزب کار و لیکود و احزاب مذهبی بیفتد که منتظر کوچکترین اشتباه وی هستند تا ابزار قدرت را از دست وی بگیرند. از همین رو اولمرت به کرات اعلام می کند که « در مسائل اساسی هیچ امتیازی به طرف فلسطینی نخواهد داد و هر گونه پیشرفتی در زمینه این مسائل منتفی است.»
اما تشکیلات خودگردان نیز که نماینده کامل و تام الاختیار فلسطینیان در زمینه حل و فصل نهایی نیست، اعلام کرده است که نمی تواند دستاورد قابل توجهی از این کنفرانس داشته باشد و تاکنون هم نتوانسته است بدون “امتیازدهی” مشارکت خود را در این کنفرانس قطعی کند. از همین رو، هر چند این نهاد فلسطینی گاهی مجبور به تسلیم در برابر فشارهای آمریکا برای گفتگو با هیئت مذاکره کننده رژیم صهیونیستی است تا با دستیابی به سند مشترک مقدماتی در زمینه اصول سازش و برگزاری این کنفرانس به نتایجی در این زمینه دست یابد که شاید به قیمت آبرو ریزی و بی اعتباری بیشتر این تشکیلات تمام شود، اما ناامیدی نسبت به نتایج این کنفرانس را می توان در اظهارات اکثر مقامات آن مشاهده کرد.
سیاست مداران و تحلیلگران به همان دلایل مذکور و نیز به دلیل عدم برنامه ریزی درست برای این کنفرانس و عدم مشارکت کشورهای عربی ـ حتی کشورهای به اصطلاح میانه رو ـ در این کنفرانس، امکان موفقیت این کنفرانس در دستیابی به سازشی مرضی الطرفین را غیر ممکن می دانند. اما در هر حال آمریکا تلاش خواهد کرد که میزان مشارکت کشورهای منطقه و حتی خارج از آن را در این کنفرانس افزایش دهد؛ چرا که این مساله می تواند به منزله موفقیت دولت بوش در زمینه سازشی باشد که شاید روند اجرای آن تا ابد الدهر ادامه پیدا کند.
