مهم‌ترین شعار بنیامین نتانیاهو برای انتخابات ۲۰ مارس الحاق دره رود اردن و کرانه باختری بود و با این شعار بود که توانست هم از شکست حتمی در آن انتخابات نجات پیدا کند و هم اینکه شانسی داشته باشد تا پرونده قضایی خود را به نحوی حل و فصل کند. بنابراین، طرح الحاق برای او رمز نجات است و حالا که کابینه توافقی با رقیب اصلی‌اش بنی گانتس تشکیل شده، قصد دارد از این رمز برای تقویت اعتبار شخصی و ماندگاری‌اش در عرصه سیاسی بهره‌برداری کند. به این جهت است که او روز اول ژوئیه را به عنوان شروع اجرای این طرح معین کرده است و به نظر می‌رسد که او به همراه بنی گانتس سخت در تلاش بوده‌اند تا در این مدت زمان کوتاه باقیمانده تا اول ژوئیه مقدمه‌چینی‌های لازم را انجام دهند، اما زمزمه‌های دیگری هم شنیده می‌شود.
مقدمه‌چینی‌های نتانیاهو در وهله نخست هماهنگی با دستگاه‌های سیاسی، نظامی و امنیتی رژیم است که به نظر می‌رسد با همکاری بنی گانتس پیش می‌رود. بنی گانتس در ابتدا مخالفت خود را با طرح الحاق بیان می‌کرد، اما حالا که بر سر قدرت با نتانیاهو به توافق رسیده، دیگر خبری از آن مخالفت‌ها نیست و معلوم می‌شود که اشغال هر چه بیشتر سرزمین‌های فلسطینی نقطه مشترک جناح‌های موجود در داخل رژیم است و تنها اختلافی که وجود دارد بر سر این است که چه کسی امتیاز اشغالگری را به دست بیاورد. وجه دیگر این موضوع ریاکاری کشور‌های غربی است. اتحادیه اروپا مخالفت خود را با این طرح اعلام کرده و حتی گفته که در صورت اجرای آن تحریم‌هایی را علیه رژیم صهیونیستی وضع می‌کند، اما به نظر می‌رسد که کل این ماجرا سیاست‌بازی است. نتانیاهو در صفحه توئیتر خود تماس‌های گسترده‌ای با وزرای دفاع و خارجه امریکا، نخست‌وزیر کانادا، وزیر امور خارجه آلمان و مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا داشته و به نظر می‌رسد که با این تماس‌های پنهانی حمایت غرب را برای طرح خود به دست آورده که با جدیت به دنبال اجرای آن است.
یک روی سکه اجرای طرح الحاق نحوه واکنش جهان عرب است. همان‌گونه که رویه جهان عرب تاکنون این‌گونه بوده، انتظار می‌رود که این رویه در دو الگوی کاملاً متناقض اتفاق بیفتد؛ یک الگو نحوه رفتار دولت‌های عربی و به ویژه چند دولت خاص و یک الگو افکار عمومی جهان عرب و به خصوص مردم فلسطین. الگوی دولت‌های عربی طبق گذشته بر مبنای ریاکاری محض است؛ این دولت‌ها در ظاهر مخالفت می‌کنند و در واقع امر حاضر به همکاری با رژیم اسرائیل هستند. روزنامه یسرائیل هیوم در گزارش ۲۷ مه به طور کامل پرده از این الگو برداشت و از منابع اردنی و مصری خود خبر داد که «مخالفت دولت‌های عربی با طرح الحاقی هرگز واقعی نبوده، به ایجاد شکافی در روابط طرف‌هایی همانند اردن، مصر و اسرائیل منجر نشده و هرگز برخی از کشور‌های عربی حوزه خلیج فارس را به اقدامی علیه چنین تصمیمی تشویق نخواهد کرد.» بنابراین، نتانیاهو و دیگر مقامات رژیم، خیالی راحت بابت واکنش دولت‌های عربی دارند، چرا که رابط‌های آن‌ها با این دولت‌ها تضمین کافی را از عدم واکنش این دولت‌ها به آن‌ها داده‌اند. در این میان، واکنش افکار عمومی و مردم فلسطین چه خواهد بود؟ باید گفت که سرزمین‌های اشغالی از این جهت لحظات پرالتهابی را پشت سر می‌گذارد. ائتلافی به نام «حق بازگشت به فلسطین» در امریکا روز اول ژوئیه را به اسم «خشم مردمی» نام‌گذاری کرده و خواستار مقابله جهانی با آن شده است. حماس هشدار داده که اجرای طرح الحاقی مساوی است با انتفاضه و از محمود عباس، رئیس تشیکلات خودگردان، خواسته «توافق فاجعه‌بار اسلو را کاملاً منحل و تعهدات سیاسی و اقتصادی و امنیتی خود را با این رژیم تمام کند.» باید گفت در برابر عزم نتانیاهو و همدستش در اجرای طرح الحاق و همکاری پنهانی غرب و دولت‌های عربی، انتفاضه و خروج از توافق اسلو تنها راه ممکن در مقابل فلسطینیان است.
منبع: روزنامه جوان ، محمود حکیمی ، 26/03/1399
