آخرین جنگ رژیم صهیونیستی

نظر غالب این است که حمله وحشیانه رژیم صهیونیستی به نوار غزه ـ بعد از تجاوزات سال 2006 این رژیم به لبنان ـ آخرین جنگ های تل آویو علیه اعراب به شمار می رود. اشغالگران قدس که حمله وحشیانه ای را به نوار غزه ترتیب دادند، خودشان آتش بس را به صورت یک جانبه اعلام و اجرا نمودند و این امر حکایت از آن داشت که دولت عبری خیلی زود و پیش از طرف مقابل، احساس ضعف و ناتوانی در وجودش رخنه کرد و حال آنکه، نوار تحت محاصره غزه ـ با وجود امکانات اندک ـ ایستادگی فراوانی از خود به نمایش گذارد.

گزافه نیست اگر بگوییم که اسرائیل بعد از حمله خود به لبنان و سپس نوار غزه و نیز ناکامی اش در این دو جنگ شاید دیگر فکر حمله به یک کشور عربی ـ حداقل در آینده ای نزدیک ـ را به سر راه ندهد.

اگر خدای ناکرده، اسرائیل در غزه موفق می شد، این امکان وجود داشت که به منظور انتقام از شکست و ناکامی سال 2006 خود، به لبنان حمله کند و صد البته که بعد از انتقام گیری از لبنان و نابودی نوار غزه، دیگر هیچ عاملی باعث مهار خوی عربده جوی رژیم صهیونیستی نمی شد و این رژیم به خودکامگی خود و نیز تهدید دیگر کشورهای عربی منطقه ادامه می داد و در این میان، ملتی که شاید بیش از همه در معرض تجاوزات اشغالگران قرار می گرفت، ملت فلسطین ـ به ویژه در کرانه باختری ـ بود ؛ زیرا هیچ مانعی برای حاکمیت اسرائیل بر این منطقه و بیدادگری اش در آن وجود ندارد و جنگ نوار غزه نیز این نکته را ثابت کرد که بیشتر کشورهای جهان حاضر به پایبندی نسبت به ادعاهای خود در خصوص دفاع از ارزش های انسانی، عدالت گری و صلح دوستی نیستند.

ناکامی تل آویو در جنگ علیه لبنان و نوار غزه، باعث می شود که قدرت های خارجی هیچ امیدی به نقش آفرینی رژیم اشغالگر قدس در منطقه نداشته باشند. امروز تمامی عرب ها بعد از یک سلسله تجربیات تلخی که از حضور این رژیم در منطقه داشته اند، به این باور رسیده اند که ایجاد رژیمی به نام “اسرائیل” در خاورمیانه برای تحقق اهدافی معین و مشخص انجام گرفته است که از آن جمله می توان به موارد ذیل اشاره کرد:

ـ نابودی هر رژیم عربی که بیش از حد تعیین شده و مجاز قدرت بگیرد.

ـ تجزیه کشورهای عربی به یک سری رژیم های کوچک و درگیر که این امر باعث می شود تا مجموعه عربی هیچ تهدیدی برای منافع استراتژیک غربی ها به شمار نروند و ثروت های نفتی خود را در جریان درگیری با یکدیگر از دست بدهند.

ـ استفاده از “اسرائیل” به عنوان ابزاری برای جلوگیری از گسترش کومونیسم به جهان عرب در دوران رقابت میان روسیه و آمریکا

در حال حاضر، اسرائیل به چشم امیدی برای برخی قدرت های عربی جهت تصفیه حساب با برخی جریان ها و گروه های منطقه ای مبدل شده است یعنی تل آویو به عنوان عنصری مهم در درگیری های عربی ـ عربی و نیز چالش میان نظام های عربی با برخی جریان های حزبی و دینی مشخص مطرح می باشد.

امروز می بینیم که برخی افراد کوردل در درگیری های میان رژیم صهیونیستی با برخی طرف های عربی جانب صهیونیست ها را می گیرند. به عنوان نمونه، در جریان جنگ اسرائیل علیه لبنان در میان مسئولان عرب بودند کسانی که نه به صورت علنی ـ ولی به صورت تلویحی ـ آرزوی نابودی حزب الله را در سر داشتند. در جریان حمله صهیونیست ها به نوار غزه نیز برخی طرف های عربی خواستار نابودی حماس بودند که دلیل این مسائل نیز اختلاف و درگیری میان طرف های مذکور با حزب الله و حماس بود.

با توجه به آنچه گذشت، اسرائیل در گذر زمان از یک دشمن، به یک عنصر قدرتمند و تاثیرگذار در تشدید مخالفت میان طرف های عربی مبدل شد.

تردیدی در این نکته نیست که اسرائیل دشمن عرب ها است و تا زمانی که بخش هایی از سرزمین های عربی و نیز شهر قدس را در اشغال خود دارد، این دشمنی میان ما و دشمن صهیونیستی باقی خواهد ماند. اگر چه در این میان برخی نظام های عربی منافع خود را در گرو موجودیت اشغالگران و رابطه با آنها می بینند ؛ ولی ملت های عربی بی هیچ شک و تردیدی پایبندی و تمسک خود را به قومیت و ارزش های قومی شان ثابت کرده اند که ما نمونه این امر را به وضوح در زمان هایی (جنگ لبنان و غزه) شاهد هستیم که یک کشور عربی توسط اشغالگران مربوط حمله قرار می گیرد.

درست است که اسرائیل در برخورد با همسایگان عرب خود بر اصل خود برتر بینی تکیه داشت ؛ ولی این وضعیت به فضل مقاومت در جریان جنگ سی و سه روزه لبنان و بیست و سه روزه غزه تغییر کرد. گزافه نیست اگر بگوییم که اسرائیل از این پس دیگر جرات به راه انداختن جنگی جدید علیه همسایگان عربش را به دل راه نخواهد کرد ؛ البته ملت فلسطین در نوار غزه و کرانه باختری همچنان در معرض تجاوزات رژیم صهیونیستی باقی خواهند ماند و سوالی که در اینجا مطرح می شود، آن است که واکنش عرب ها در این وضعیت باید چگونه باشد؟ آیا مقاومت عربی واکنشی به حملات دشمن به فلسطینیان خواهد بود؟