وقتی آنجلا مرکل، صدر اعظم آلمان در پشت تریبون پارلمان رژیم صهیونیستی قرار گرفت تا سخنرانی خود را ایراد نماید، ده تن از نمایندگان این پارلمان جلسه را ترک گفتند که البته این اقدام نه به منظور اعلام اعتراض به حضور مرکل در پارلمان، بلکه به خاطر آن بود که وی به زبان آلمانی سخن می گفت.
این مقام آلمانی که کاملا به حساسیت صهیونیست ها نسبت به استفاده از زبان آلمانی برای ایراد سخنرانی در کنست آگاه بود و می دانست که این اقدام چه پیامدهای سیاسی و تاریخی را به دنبال خواهد داشت، در همان ابتدای سخنرانی اش سریعا از اعضای حاضر در پارلمان “اسرائیل” به خاطر اینکه به او اجازه صحبت کردن به زبان آلمانی را دادند، کمال تشکر را ابراز داشت.
ماجرای مذکور متضمن دو نکته مهم بود ؛ ابتدا اینکه یهودیان ـ به خاطر اقدامات هیتلر در جنگ جهانی دوم علیه همکیشان شان ـ از هر آنچه که رنگ و بوی آلمانی داشته باشد، متنفر هستند و نکته دوم اینکه یهودیان با وجود گذشت شصت سال از پایان جنگ جهانی دوم، چه مهارت خاصی در ایجاد احساس گناه در وجود آلمانی ها و همچنین تزریق این تفکر در اذهان ملت و سیاستمداران آلمانی دارند که تاوان خون یهودیانی که هیتلر و سربازانش ریخته اند، را باید نسل های کنونی بپردازند.
مهارت یهودیان در ایجاد احساس گناه در وجود میراث داران هیتلر که بارها از وی و اقداماتش تبری جسته اند، ما (عرب ها) را به تامل وا می دارد تا شاید پرده احساسی که ددمنشان صهیونیست در قبال جنایت ها و اقدامات نژادپرستانه شان علیه شهروندان و غیرنظامیان بی پناه فلسطینی بافته اند و خود را بی گناه می دانند، را بدریم.
“اریه الدار” از اعضای کنست در اظهاراتی علنی که می خواست به گوش صدر اعظم آلمان برسد، گفت: «بنده شدیدا مخالف سخنرانی به زبان آلمانی در کنست هستم ؛ زیرا می دانم آخرین کلماتی که نیاکانم در صف حرکت به سمت کوره های آدمسوزی شنیدند، به این زبان بوده است.»
هنرمندی یهودیان در اعلام این نکته به صدر اعظم آلمان که حروف و اصوات زبان ملی اش شایسته تحقیر و تنفر است، ما را به تامل هر چه بیشتر وا می دارد. آری! یهودیان می گویند از آنجایی که هیتلر دستوراتش را با زبان آلمانی صادر می کرده و با این زبان از افسران و سربازانش می خواسته تا یهودیان را اعدام کنند، زبان قوم ژرمن شایسته تحقیر است.
بی تردید، صدر اعظم آلمان به عنوان یک انسان از اینکه به زبان آلمانی صحبت کرده، عرق شرم بر جبینش نشسته است و از این رو، از مستعمان صهیونیست خود به خاطر تحمل رنج گوش دادن به صحبت هایش که به زبان آلمانی ایراد می شد، تشکر کرد.
موفقیت رژیم صهیونیستی در ایجاد احساس شرم و خجالت در وجود آلمانی ها از تاریخ گذشته شان که دربرگیرنده اقدامات ظالمانه هیتلری است، باعث شده است تا این جماعت اروپایی چشم شان را بر روی پرونده سیاه سیاه صهیونیست ها ببندند و جنایت های جنگی و اقدامات نژادپرستانه ای که اشغالگران قدس از زمان پیدایش جنبش صهیونیسم تا زمان حضور مرکل در حق ملت بی پناه فلسطین مرتکب شده اند، را از یاد ببرند.
صهیونیست ها مغز مرکل را با حس ننگ و عار پر کردند تا جایی که جناب صدر اعظم از اینکه آلمانی است و به زبان هیتلر سخن می گوید و ملیتی مشابه این رهبر نازیست آلمان دارد و در جایگاه وی نشسته است، احساس ننگ و شرم به او دست می دهد. ضمنا تزریق تفکر شرم و خجالت در مغز خانم مرکل باعث شده است تا این مقام آلمانی تنها به اقدامات اسلافش توجه کند و از پشت عدسی چشمانش نسل کشی هایی که امروز اشغالگران قدس در حق ملت فلسطین انجام می دهند، را از یاد ببرد و این مسئله را فراموش کند که او اکنون در محلی به ایراد سخنرانی می پردازد که متعلق به ملت فلسطین می باشد و توسط صهیونیست ها غصب شده است.
به هر حال، این خجالت و شرم از تاریخ گذشته بود که مرکل را بر آن داشت تا در جمع نمایندگان پارلمان رژیم اشغالگر قدس بگوید: “ماجرای هولوکاست باعث می شود تا ما آلمانی ها احساس شرم داشته باشیم. بنده در مقابل قربانیان هولوکاست و کسانی که از این ماجرا جان سالم به در برده اند، سر تعظیم فرود می آورم.”
در هر حال، ما نمی توانیم به خانم مرکل به خاطر احساس ننگ و عار اعتراضی کنیم ؛ ولی حرف ما با این مقام آلمانی آن است که همین احساس شرم و عار یکی از اسباب اصلی به وجود آمدن هولوکاست تاریخی در فلسطین بود، هولوکاستی که به دست یهودیان یعنی قربانیان اقدامات نازیست ها به راه انداخته شده است، همان هایی که آمده اند تا تاوان جنایت های هیتلر از فلسطینیان بگیرند. سوال اینجاست که آیا خانم مرکل به نتایج شرم و خجالت خود پی می برد و در راستای خاموش کردن هولوکاستی که امروز اشغالگران صهیونیست در فلسطین به راه انداخته اند، گام بر می دارد.
