در قانون اساسی فلسطین بر رعایت اصل تکثرگرایی سیاسی و برگزاری انتخابات بر اساس اصولی دموکراتیک و متمدنانه تصریح شده است و علاوه بر این، در گفتگوهای ماه مارس 2003 و 2005 قاهره نیز بر این مساله و لزوم پایبندی به آن تاکید شده است. بر همین اساس انتخابات پارلمانی در فلسطین بر این اساس برگزار می شود که هر گروه یا تشکلی برنامه ویژه خود را مطرح می کند و در نهایت این مردم فلسطین هستند که تصمیم نهایی را در زمینه اتخاذ می کنند.
اما چگونه است که امروز “محمود عباس” رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین به این کشف مهم دست یافته است که این شیوه متمدنانه و دموکراتیک انتخابات که ضامن آزادی عقیده و تکثرگرایی سیاسی است و انتخاب نهایی را در اختیار افراد جامعه قرار می دهد، نادرست بوده و جرمی سیاسی محسوب می شود که پروژه ویژه او را با چالش روبرو می کند؟ شاید هم عباس، بر خلاف میل خود در انتخابات شرکت کرده و وقتی موافقت تمامی فلسطینیان با تثبیت اصل دموکراسی و تکثرگرایی سیاسی دیده، با این مساله موافقت کرده است؟ البته این نکته را نیز نباید از یاد برد که او بر اساس خواست و اراده واشنگتن و تل آویو پیش می رود. سوال اینجاست: آیا زمانی که وی خود را به عنوان نامزد تصدی مقام ریاست تشکیلات خودگردان معرفی کرده بود، این مسائل به ذهنش نرسیده بود؟ یا اینکه فکر می کرد که جنبش حماس در این انتخابات شرکت نخواهد کرد و بنابراین نیازی نمی دید که شروط جدیدی را برای شرکت در انتخابات وضع کند؟
پر واضح است که گزارش هایی که درباره میزان محبوبیت جنبش مقاومت اسلامی “حماس” به عباس و دولت آمریکا ارئه شده، نادرست و اشتباه بوده و همین مساله باعث شده است تا واشنگتن و تل آویو در تعیین نقش عباس در راستای حمایت از رژیم اشغالگر قدس از راه های مشروع و غیر مشروع، دچار اشتباه شوند و به این مساله فکر نکنند که برای رسیدن به این اهداف، باید جنبش حماس و دیگر گروه هایی را که هنوز هم رژیم صهیونیستی را به رسمیت نشناخته و بر حق ملت فلسطین در حاکمیت بر سرزمین و مقدسات خود تاکید دارند، از صحنه خارج کنند.
امروز ابومازن در حالی که خود را در آستانه انتخابات ریاستی و پارلمانی فلسطین می بیند و شاهد افزایش روز به روز محبوبیت جنبش حماس است و علاوه بر این، امیدهایش به کمک های آمریکا و رژیم صهیونیستی برای پیروزی وی و حزبش در انتخابات، به شکست انجامیده و خطر تکثرگرایی سیاسی و دموکراسی را در راه تداوم حضور حزب خود در راس قدرت را احساس می کند، سعی در استفاده از همان شیوه ای دارد که اغلب کشورها برای تداوم حضور خود و روسای خود در راس حکومت از آن بهره می جویند. اما مساله جدیدی که در اینجا مشاهده می شود این است که به نوعی همه شرایط برای بقای عباس و حزبش در راس دولت فلسطین آماده شده است و همه طرح های آمریکایی و صهیونیستی برای شکست جنبش حماس و حذف آن از عرصه سیاسی فلسطین و جهان از طریق تحریم، محاصره، بازداشت، قطع منابع مالی، ترور و نقض حقوق بشر و آزادی های عمومی، اقدامی در همین راستا بوده و از طریق هماهنگی های آشکار و بیشرمانه با عباس و فیاض و اطرافیان آنها ـ که تاریخ فلسطین امثال آنها را به خود ندیده و نخواهد دید ـ صورت گرفته است. آنها در این راه به هیچ چیزی، حتی به آه و ناله های بیماران و مجروحان بلا تکلیف در گذرگاه مرزی رفح یا وقوع فاجعه زیست محیطی یا بهداشتی و یا انسانی در نوار غزه در نتیجه تداوم تحریم و تعطیلی گذرگاه ها و کشتار مردم و حمله به سرزمین شان توجهی نمی کنند و تنها چیزی که برای آنها اهمیت دارد، این است که عباس و فیاض و “اسراییل” و آمریکا بر سر قدرت باقی بمانند، حتی اگر این مساله به قیمت نابودی کشور فلسطین و مردم آن تمام شود.
بنابراین نباید تعجب کنیم که برخی افراد تنها به منافع شخصی، حزبی و گروهی خود می اندیشند و حاضرند در راه خدمت به منافع برخی طرف های دیگر مردم و کشورشان را هم بفروشند و شروط غیر قابل پذیرشی برای شرکت احزاب در انتخابات آینده فلسطین وضع کنند که از جمله این شروط می توان به لزوم به رسمیت شناختن رژیم اشغالگر قدس بر اساس برنامه سازمان آزادی بخش فلسطین (ساف)، پذیرش هماهنگی امنیتی با دشمن صهیونیستی بر اساس توافقنامه امنیتی اسلو اشاره کرد که این افراد با وضع چنین شروطی سعی دارند راه را بر تمامی گروه هایی که احتمال می دهند، رقیب شبه نظامیان خود در انتخابات آینده باشند، ببندند.
شاید روزهای آینده شاهد دستورات و مقررات عجیب و غریب بیشتری از سوی عباس باشد تا بدین وسیله، وی جلوی هر روزنه امیدی برای مشارکت جنبش حماس در عرصه سیاسی را بسته و شاید هم فراتر از این مساله، آنرا از عرصه فلسطین حذف و در کل نابود کند و بدین ترتیب، هرج و مرج و دیکتاتوری، تنها همراهان عباس در کشور فلسطین باشند.
