نویسنده : حسن القطراوی
تاکنون سابقه نداشته است که دانش آموزان مدرسه اسراییلی رابین نامه ای را به سران و رهبران عرب از جمله اسماعیل هنیه بنویسند و از آنان بخواهند تا به درد و رنج شالیت نظامی اسیر صهیونیست ها که در اسارت جنبش مقاومت اسلامی حماس در غزه قرار دارد، پایان بدهند. نامه هنیه به زبان عربی نوشته شده بود . دانش آموزان اسراییلی در این مدرسه، عربی می آموزند و نامه هیلاری کلینتون نیز با همان محتوا و مضمون به زبان انگلیسی نگاشته شده بود و در تمامی این نامه ها این عبارت به چشم می خورد : ” امیدواریم شما در جهت آزادی شالیت کمک و همکاری کنید زیرا دولتی در انتظار آزادی وی می باشد”.
صهیونیست ها بی شرمی و جسارت را به اوج خود رسانده اند و تحت عناوین مختلف و با شیوه های گوناگون به دروغگویی و حیله گری می پردازند. آنان چنین شیوه هایی را به صورت مداوم بکار می برند تا بتوانند به اهداف خود دست یابند. آنان با استفاده از همین شیوه ها تا حدود زیادی توانسته اند که همدردی جهانیان با یهودیان را جلب کنند و اکنون درصدند با استفاده از همین روش در مورد قضیه شالیت عواطف رهبران عرب را نیز تحریک کنند و حتی پا را از این نیز فراتر نهاده اند و نامه ای را به اسماعیل هنیه نیز نوشته اند ، گویی هنیه وجدان و احساسی ندارد و باید به نوعی احساسات وی تحریک شود و از طرفی نیز هنیه باید شالیت را آزاد کند زیرا دولتی در انتظار آزادی وی می باشد. صهیونیست ها تنها به یک اسیر خود می اندیشند و یازده هزار اسیر فلسطینیان را فراموش کرده اند و من اگر بخواهم درباره اسرای فلسطینی سخن بگویم ظلم بزرگی در حق آنان مرتکب شده ام زیرا حقیقتا درد و رنج آنان در این نوشتار نمی گنجد و به چندین جلد کتاب نیاز دارد تا بتواند شرایط بسیار دشوار و اسفبار این اسرا را در زندان های اشغالگران بیان کند. صحبت از یک اسیر و برجسته کردن رنج های وی در برابر یازده هزار اسیر فلسطینی چه مفهومی می تواند داشته باشد. متاسفانه توازن قوا به گونه ای دیگر است و چنین شرایطی صحبت از یک اسیر را نیز واجب و لازم گردانیده است و تلاش می شود تا کشورهای بیشتری در جریان این قضیه قرار گیرند و در این راستا تلاش کنند و به تلاش های مصر بپیوندند در حالی که هیچ کس برای اسرای ما اشکی نمی ریزد و حرکتی نمی کند. اگر مصر در این زمینه مجال بیشتری به کشورهای عرب می داد بسیاری از این کشورها برای اثبات دوستی خود با ” اسراییل” و آمریکا در امر مداخله می کردند.
ملت فلسطین تمامی درها را برای مداخله کشورهای عرب و غیره در مورد اسرای فلسطینی باز گذاشته است ولی متاسفانه کسی جرأت نزدیک شدن به این قضیه را ندارد و چه کسی می تواند از تروریست هایی دفاع بکند و حتی سخن بگوید که از سرزمین غصب شده خود دفاع می کنند. صهیونیست ها در حمله به نوارغزه ده ها تن از فلسطینیان را بازداشت کردند و آنان را که از سرزمین و خانه هایشان دفاع می کردند، جنگجویان غیرقانونی نامیدند ولی سربازان سوار بر توپ و تانک و هواپیما که همه چیز را مورد هدف قرار می دادند جنگجویان قانونی و حق به جانب نامیدند و انتظار دارند جهانیان در مورد شالیتی که بر روی تانک به اسارت درآمده است، یکپارچه مداخله نمایند.
متاسفانه حماس در قضیه شالیت قیمت حقیقی وی را برآورد نکرده است و اسیری که خواب سران و رهبران عرب و عجم را آشفته کرده است اهمیت آزادی آن بیش از هزار اسیر فلسطینی می باشد و باید این جنبش خواهان آزادی هزاران اسیر می شد و در قاموس جنگ چنین اسیری از اهمیت ویژه ای برخودار می باشد . از طرفی این موضوع نشان می دهد که مسئولان رژیم صهیونیستی اهمیت ویژه ای برای شهروندان خود قایلند ولی فلسطینیان بدون شک به خودشان و شهروندانشان احترام نمی گذارند و همین امر موجب شده است که سال ها جانفشانی این ملت بر باد برود و اختلافات سیاسی میان این ملت نیز موجب شده است که هرچه بیشتر این مردم مورد تحقیر و استخفاف قرار گیرند و شهدا و اسرایشان بی اهمیت جلوه داده شوند و ما می بینیم که چگونه با آنان در گذرگاه ها برخورد می شود و مجروحان با چه مشکلاتی روبه رو می شوند.
بنابراین وقتی که می بینم که تا چه اندازه به شالیت اهمیت داده می شود و تا چه حد رهبران و مجاهدان ما در پشت میله های زندان مورد اهانت و تحقیر قرار می گیرند خون گریه می کنم و بر این باورم که حماس باید به در هر حال و تحت هر فشاری به شروط خود در مورد آزادی اسرا پایبند باشد.
