تشکیلات خودگردان برای بازسازی غزه مبلغی نزدیک به سه میلیارد دلار را از کشورهای کمک کننده درخواست کرد ولی در کمال تعجب دیدیم که کشورهای مذکور با پنج میلیارد دلار موافقت نمودند ؛ البته این کمک سخاوتمندانه برای همیشه بر روی کاغذ باقی خواهد ماند و هرگز شکل عملی به خود نخواهد گرفت.
اقدام کنفرانس بین المللی شرم الشیخ در تخصیص 5 میلیارد دلار برای بازسازی نوار غزه در واقع آغاز یک برنامه طولانی مدت تبلیغاتی است که هرگز نمی توان پایانی اجرایی و عملی برای آن در نظر گرفت. درست است که پروژه ای جهت احداث هزاران واحد مسکونی و اداری در بخش های مختلف نوار غزه وجود دارد ؛ ولی پرسش اینجاست چگونه می توان مواد لازم برای ساختمان سازی (مانند آهن و سیمان) را در این وضعیت که تمامی گذرگاه ارتباطی میان نوار غزه و جهان خارج بسته است، وارد این منطقه فلسطینی نمود؟
بسته بودن گذرگاه ها بهانه مناسبی برای کشورهای کمک کننده غربی است تا بگویند که چگونه ما این اموال را برای خرید لوازم ساختمان سازی صرف کنیم و حال آنکه می دانیم که هرگز راهی به نوار غزه پیدا نخواهد کرد؟ البته نباید فراموش کنیم دولت های مذکور هرگز رژیم صهیونیستی را برای بازگشایی گذرگاه ها و کمک به فلسطینیان تحت فشار قرار نمی دهند.
دولت کنونی رژیم صهیونیستی به شدت با بازگشایی گذرگاه ها مخالفت می نماید و آن را به آزادی گلعاد شلیت، نظامی اسیرش مشروط کرده است.
بد نیست بدانید که اگر حماس به آزادی گلعاد شلیت مبادرت ورزد ؛ دولت اولمرت بر اداره گذرگاه ها بر اساس توافق نامه سال 2005 پافشاری می کند زیرا بر اساس آن، مدیریت و نظارت بر فعالیت گذرگاه ها تنها به دست اتحادیه اروپا، رژیم صهیونیستی و تشکیلات خودگردان است و صد البته که مشکل از همین جا آغاز می شود. چطور می توان تصور کرد که بدون توافق فتح و حماس بر سر تشکیل دولت وفاق ملی، دستگاه های وابسته به تشکیلات خودگردان مجددا حاکمیت سلطه جویانه خود را در نوار غزه تثبیت نماید؟ یکی دیگر از مشکلاتی که در اینجا وجود دارد، آن است که چطور دو جنبش فتح و حماس در مورد تشکیل دولت وحدت ملی به توافق برسند و حال آنکه رهبران فتح تشکیل چنین دولتی را مشروط به پذیرش اسرائیل از سوی حماس می دانند.
بر فرض اینکه فتح از این شرط خود صرف نظر کند، ایالات متحده و کشورهای عضو اتحادیه اروپا به صراحت اعلام خواهند کرد که حاضر به هیچ گونه تعامل با دولت فلسطینی که نمایندگان حماس در آن حضور دارند، نیستند ؛ مگر آنکه این جنبش اسرائیل و توافق نامه اسلو را به رسمیت بشناسد.
تعهدی که غربی ها به تشکیلات خودگردان در خصوص پرداخت 5 میلیارد دلار جهت بازسازی غزه داده اند، اجرایش مرهون تحقق اموری محال است.
به هر حال، این اقدام غربی ها دو تفسیر می تواند داشته باشد: اول اینکه کشورهای غربی در خصوص اجرای تعهدات خود جدی هستند ؛ ولی می خواهند در مقابل کمک هایشان یک اقدام باج خواهانه سیاسی انجام دهند یعنی حماس را مجبور کنند تا رژیم صهیونیستی را به رسمیت بشناسد. دوم اینکه غربی هرگز در اجرای تعهدات شان جدی نیستند یعنی می خواهند نوار غزه و مردمانش تا به ابد از ویرانگری رنج ببرند، به این امید که شاید یک انقلاب داخلی در نوار غزه روی دهد و به نابودی دولت حماس بیانجامد.
