هر چقدر که زمان می گذرد، این نکته به اثبات می رسد که تنها مقاومت فلسطینیان می تواند حقوق این ملت را اعاده کند و واقعیت های جدیدی را در عرصه های سیاسی به وجود آورد. با مرور زمان همچنین ثابت شده است که مذاکره با اشغالگران از موضع ضعف هرگز نتیجه ای جز تضییع بیشتر حقوق و ریشه دار ساختن درد و رنج وتعمیق و گشترش زخم های این ملت در پی نخواهد داشت.
لیبرمان وزیر امورخارجه دشمن بعد از پایان نشست سه جانبه میان اوباما و نتانیاهو و عباس با شرکت در یک کنفرانس خبری در نیویورک اظهار داشت: “ما انتظار داریم که تشکیلات فلسطینی شکایت خود به دادگاه لاهه علیه “اسراییل” مبنی بر ارتکاب جنایات علیه ساکنان نوارغزه را پس بگیرد”. وی افزود: ” ما خواسته های خود را در این زمینه به اطلاع هیئت فلسطینی شرکت کننده در این مذاکرات رساندیم و به آنان نیز گفتیم و یادآور شدیم که این تشکیلات فلسطینی بود که در زمان جنگ غزه بر “اسراییل” فشار می آورد تا این جنگ را تا آخر و فیصله کامل آن ادامه دهد”.
تشکیلات فلسطینی در برابر اظهارات لیبرمان هیچ واکنشی از خود نشان نداد و آن را تکذیب نکرد بلکه آن چه بعدا اتفاق افتاد و اقدامی که بعدا این تشکیلات به عمل آورد در راستای تایید این اظهارات بود؛ زیرا تصمیم گرفت گزارش کمیته ” گلدستون ” را نپذیرد، گزارشی که در آن بر ارتکاب جنایت علیه بشریت از سوی صهیونیست ها تاکید شده بود.
چنین اقدامی تنها بخش کوچکی از کارها واقدامات گروهی است که همکاری با اشغالگران صهیونیست را پذیرفته اند و استمرار مذاکرات را تنها راه دستیابی به حقوق ملت فلسطین می دانند.
اگر فلسطینیان و امت مسلمان در سراسر جهان از خبر آزادی تعدادی از اسرای زن فلسطینی و همچنین از آزادی کوچک ترین اسیر در جهان از عمق وجود خوشحال شده اند به واسطه مقاومت و مذاکره سلاح مبارزان بوده است و چنین مذاکره ای قبل از مذاکرات تشکیلات خودگردان از طریق میانجی آلمانی و دیگران تاثیر خود را گذاشته بود و اثر بیشتری داشت.
تشکیلات فلسطینی در برابر تلاش ها در جهت بازپس گیری حقوق ملت خود می ایستادگی می کند و تلاش های عربی و بین المللی در جهت محاکمه رهبران اشغالگر در مورد ارتکاب جنایات جنگی علیه ساکنان غزه را ناکام می گذارد و اکنون قضاوت در این مورد را به خواننده واگذار می کنم تا خود در این باره داوری کند.
نکته دیگری که موجب شگفتی بیشتر ما شده، موضع گیری تشکیلات فلسطینی در برابر گزارش قاضی ریچارد گلدستون می باشد. با وجود این که سازمان عفو بین الملل از بان کی مون رییس سازمان بین الملل خواسته است تا این گزارش را فورا به شورای امنیت ارجاع دهد و در آن مطرح سازد و از به تعویق افتادن رای گیری در مورد آن ابراز تاسف کرده است ولی این تشکیلات خواستار تعویق رای گیری در این زمینه شده است. 14 سازمان حقوق بشر فلسطینی مستقل نیز موضع گیری این تشکیلات در برابر این گزارش را محکوم کرده اند و آن توهین به قربانیان و چشم پوشی از حقوق آنان دانسته اند.
من در این جا نمی خواهم فضای شادی بخشی را تیره و تار کنم که بر اثر مقاومت فرزندان ملت فلسطین به وجود آمده است و آن خبر آزادی اسیران زن باقی مانده در زندان های اشغالگران و سایر اسرای دارای محکومیت های طولانی مدت می باشد. روزنامه یدیعوت آحارونوت انتشار نوار ویدئویی شالیت را نگران کننده دانست و بر این باور است که این نوار صهیونیست ها را به دردسر انداخته و دولت اشغالگران را به تسلیم کامل در برابر خواسته های فلسطینیان واداشته است. این روزنامه ناتوانی سرویس های امنیتی ” اسراییل” را نیز که نتوانسته اند در طول سه سال وسه ماه به این اسیر دست یابند مورد انتقاد قرار داده است. این روزنامه می نویسد: ما نباید فراموش کنیم که این نوار حقیقت بزرگی را به ما یادآور شده و آن این است که سازمان های اطلاعاتی ما و سایر نهادهای امنیتی نتوانسته اند به اطلاعاتی دست یابند تا بتوانند از طریق آن شالیت را از اسارت رهایی دهند. سه سالی است که او تنها ده کیلومتر از خانه اش فاصله دارد ولی هیچکس از وضعیت وی اطلاعی ندارد و این حماس است که حقایقی را در این زمینه در اختیار فرستاده آلمانی قرار می دهد و نواری را از وی منتشر می سازد که ما باید بهای سنگینی را در برابر آن بپردازیم.
طرح مبادله اسرا و طرح نجات جنایتکاران جنگی همزمان رخ می دهد تا فاصله و تفاوت دو نوع مذاکره و دو نوع مذاکره کننده را روشن سازد و نشان دهد که کدامیک از انواع این مذاکره کنندگان زیانکار و کدام یک از آنان برنده می شوند و سود خواهند برد.
