اقدامات وحشیانه و سرکوبگری های نظامیان رژیم صهیونیستی در زندان صحرایی نقب که تصاویر آن از شبکه های ماهواره ای پخش شد، شباهت زیادی به جنگ های جهانی میان دو جبهه کاملا مسلح داشت و هر کس آنها را مشاهده می کرد، فکر نمی کرد که این تصاویر ارتباطی به حمله نظامیان تا دندان مسلح صهیونیستی به اسرای بی پناه و دست و پا بسته زندان نقب داشته باشد.
آیا “محمد اشقر” اسیر 62 ساله فلسطینی سلاحی در دست داشت تا در مقابل گلوله های نظامیان صهیونیستی ـ که از لحاظ مقررات بین المللی اقدامی غیر قانونی است ـ از خود دفاع کند و اجازه ندهد که گلوله دشمن تنها پس از 50 روز اسارت پیشانی وی را بشکافد و از پشت سرش خارج شود.
همسر و فرزندان وی به جای این که با خوشحالی و هلهله به استقبال وی بروند، او را در کنار دیگر شهدای روستای صیدا در شمال شهر طولکرم واقع در کرانه باختری و در زیر درختان زیتون که به دست نیاکان آنها کاشته شده بود، به خاک سپردند.
هیچیک از اقدامات دشمن برای ما تعجب آور نیست؛ چرا که یهودیان از زمان شکل گیری دولت عبری، همیشه و بدون هیچ تغییری این سیاست خود را ادامه داده اند و حتی لبخندهای “زیپی لیونی” وزیر امور خارجه این رژیم در برابر دوربین های تلویزیونی خبرنگاران در کنفرانس های مطبوعاتی نیز نمی تواند تغییری در این مساله ایجاد کند؛ چرا که نظامیان این رژیم بدون هیچ تفاوتی میان پیر و جوان و زن و کودک و اسیر و آزاد همه را هدف گلوله های خود قرار می دهند.
این سیاست رژیم صهیونیستی حتی قبل از تشکیل دولت عبری نیز جریان داشت و این دولت با ترور و حمله به زنان حامله و کشتار کودکان و سالمندان بر روی کار آمده است و ما هیچگاه سریال جنایت های این رژیم از جنایت دیر یاسین تا جنایت کفر قاسم در سال 1956 را از یاد نمی بریم.
نظامیان رژیم صهیونیستی در 29 اکتبر سال 1956 پس از حمله به مصر و نوار غزه 49 فلسطینی ساکن اراضی اشغالی سال 48 را به شهادت رساندند. اما مساله جالب و خنده آور در این میان این بود که “شیدمی” افسر صهیونیستی که با خونسردی تمام این جنایت را در حق کارگران و کشاورزان فلسطینی مرتکب شد، محکوم به پرداخت یک فلس جریمه مالی شد و این مساله گویای این واقعیت است که قضات صهیونیست ارزش خون 49 فلسطینی را با یک فلس برابر می دانند.
ما نمی خواهیم حامیان رژیم صهیونیستی و کسانی را که جنایت های نظامیان این رژیم در حق فلسطینیان را تنها یک “اشتباه فردی” قلمداد می کنند، محکوم کنیم. علاوه بر این قصد نداریم “آرتر بالفور” وزیر امور خارجه فلسطین را که در دوم نوامبر سال 1917 اعلامیه بالفور را صادر کرد سرزنش و نکوهش کنیم. وی در آن زمان با صدور اعلامیه بالفور سرزمین یک ملت را به ملتی دیگر واگذار کرد؛ گویی که سرزمین فلسطین خالی از سکنه بود و وی این اجازه را به خود می داد که این سرزمین را به ملتی دیگر واگذار کند و این در حالی بود که ملت فلسطین 4 هزار سال بود که در این سرزمین سکونت داشتند.
اما مساله غیر قابل قبول این است که ما همچنان در پی سراب سازش با رژیم اشغالگر قدس در کنفرانس های مختلف بین المللی شرکت می کنیم و این در حالی است که این کنفرانس ها تاکنون نتوانسته اند یک آواره فلسطینی را به وطن مادریش برگرداند و یا از کشتار کودکان و زنان فلسطینی جلوگیری کند و یا حتی یک منزل یا یک دیوار یک روستا یا شهر اشغال شده را از زیر یوغ اشغالگری خارج کنند.
سوالی که اینجا مطرح می شود این است که آیا از نوار غزه یا کرانه باختری چیزی باقی مانده است که بخواهیم بر سر آنها با دشمن مذاکره کنیم؟ شهرک های صهیونیستی نشین سراسر اراضی فلسطینی را در بر گرفته و ارتباط بیشتر شهرها و روستاهای فلسطینی با هم قطع شده است و علاوه بر این اکثر مناطق فلسطینی قربانی طرح یهودی سازی شده و حفاری های این رژیم در زیر مسجد الاقصی که به بهانه جستجوی معبد خیالی سلیمان صورت می گیرد این مسجد و شهر قدس را در آستانه نابودی قرار داده است.
وعده های بوش و بلر و حتی کنفرانس پاییز نخواهد توانست که حق مردم فلسطین را به آنها بازگرداند. در جهان کنونی کسی دلش به حال مستضعفان و نمی سوزد، بلکه تنها راه بازگرداندن سرزمین های اشغالی و کرامت از دست رفته ملت های تحت اشغال، وحدت ملی و حل اختلافات موجود میان خود است و این ملت ها باید با آینده نگری و اعتماد به قدرت خود، مقاومت و مبارزه علیه اشغالگران را تا آزادی کامل سرزمینشان ادامه دهند.
تجربه ملت های استعمار ستیز این مساله را ثابت کرده است که راه نابودی قدرت های استعمارگر و سلطه طلب، دعا و گریه و زاری و استرحام از کشورهای دیگر در کنفرانس های بین المللی نیست، بلکه دستیابی به این مساله ارزشمند تنها با مبارزات فرزندان وطن در سنگرها امکان پذیر است.
