وزیر امور خارجه مصر ضمن طرح پیشنهاد اعزام نیروهای عربی به نوار غزه، تاکید کرد که ماموریت این نیروها جلوگیری از بروز درگیری میان گروه های فلسطینی با اسرائیل است.
دبیر کل اتحادیه عرب نیز در واکنش به پیشنهاد این مقام مصری، اعلام کرد که طرح اعزام نیروهای عربی به نوار غزه هرگز توسط اعضا مورد بحث قرار نگرفته است.
با توجه به وضعیت موجود در فلسطین، این سوال مطرح می شود که ضرورت اجرای پروژه استقرار نیروهای عرب در نوار غزه چیست؟ ملاحظاتی چند در مورد پیشنهاد آقای ابوالغیط وجود دارد که در ذیل می آید:
1 ـ در برهه ای زمانی که روند حملات و تجاوزات رژیم اشغالگر قدس به مناطق فلسطینی افزایش یافت، کشورهای عربی خواستار استقرار نیروهای بین المللی جهت حمایت از ملت فلسطین در مقابل صهیونیست ها شدند ؛ ولی رژیم اشغالگر قدس، آمریکا و کشورهای اروپایی از این درخواست هیچ استقبالی نکردند، چرا که طرف های مذکور به دنبال فراهم کردن بستری بودند تا تل آویو در اقدامات وحشیانه خود علیه فلسطینیان با هیچ مانعی رو به رو نشود. ضمنا رژیم صهیونیستی حتی با اعزام ناظران صلح نیز مخالفت نمود ؛ زیرا می خواست تا بدون هیچ گونه مزاحمتی به روند نسل کشی های خود ادامه دهد.
پرسشی که در اینجا مطرح می شود، آن است که چرا کشورهای عربی در آن زمان پیشنهاد استقرار نیروهای عربی را مطرح نکردند؟ در پاسخ باید گفت که نمی خواستند هیچ درگیری میان نیروهای شان با صهیونیست ها پیش بیاید و به دنبال آن کشورهای عربی وارد چالش نظامی ای شوند که واشنگتن مخالف بروز آن بود و نمی خواست هیچ گونه دفاعی از تروریست ها (مبارزان فلسطینی) صورت گیرد.
با توجه به تمامی مطالب فوق، کشورهای عربی هرگز پیشنهادی از این نوع (استقرار نیروهای عربی در فلسطین) را مطرح نکردند، به ویژه بعد از آنکه آمریکا و رژیم اشغالگر عبری از این کشورها تعهد گرفتند که دست از حمایت و کمک به تروریسم (مقاومت) بردارند و آمریکا نیز تاکید کرد که باید نظارت مستقیم بر روند توزیع کمک های انسانی سازمان ها و افراد مختلف صورت گیرد تا تروریست ها (مبارزان) و تمامی افرادی که با آنها ارتباط دارند، از کمترین کمکی بهره مند نشوند و این در حالی بود که از نظر کاخ سفید نشینان، تعقیب تروریست ها (مبارزان) حق اشغالگران قدس به شمار می رفت و دفاع از خویشتن تلقی می شد.
2 ـ وجهه نیروهای بین المللی در جهان عرب بسیار بد است و از همین رو، صحبت از استقرار چنین نیروهایی جهت حمایت از رژیم صهیونیستی به دنبال تجاوزات این رژیم به لبنان در سال 2006، باعث تحریک افکار عمومی جهان عرب شد ؛ به ویژه بعد از آنکه با صدور قطع نامه جائرانه 1701، رژیم صهیونیستی از مسئولیت ویرانگری های وحشیانه ای که در لبنان بر جای گذاشت، تبرئه شد.
ضمنا در ماجرای دارفور نیز آمریکا، انگلستان و فرانسه با صدور قطع نامه 1706 که حکم تحمیل قیمومیت بر سودان را داشت، بر اعزام حدود سی هزار تن از نیروهای بین المللی به دارفور تاکید کردند و مدعی شدند مخالفت سودان با این اقدام که در نوع خود یک اشغالگری بین المللی به حساب می آمد، در واقع مخالفت با برقراری صلح در دارفور است.
ضمنا کشورهای غربی مذکور برای اینکه سودان را در خصوص پذیرش قیمومیت تحت فشار قرار دهند، مسئله دارفور را در شورای امنیت، سازمان های حقوقی و دادگاه جنایی بین المللی مطرح کردند و هر چه بیشتر بر آن دامن زدند.
3 ـ افکار عمومی جهان عرب در مقابل طرح استقرار نیروهای عرب و مسلمان حساسیت نشان می دهند که ما نمونه این حساسیت را در مورد درخواست ایالات متحده برای اعزام نیروهای مذکور به عراق جهت رویارویی با مقاومت ملی این کشور داریم.
4 ـ ذهنیت عمومی که امروز در مصر وجود دارد، آن است که نظام این کشور علیه حماس و همپیمان ابومازن، واشنگتن و رژیم صهیونیستی است و همین امر (همپیمانی با تشکیلات خودگردان، کاخ سفید و تل آویو) باعث می شود تا پیشنهادهای قاهره با تردید و سوء نیت همراه باشد و در هر حال، به نفع اشغالگران قدس و به ضرر حماس باشد.
ضمنا مصری ها از نزدیک تلاش های دولت شان برای آزادی گلعاد شلیت، نظامی اسیر صهیونیستی و بی توجهی این نهاد به سرنوشت اسرای فلسطینی که اشغالگران قدس آنها را از منازل شان ربوده اند، شاهد بوده اند. شاید بتوان گفت تل آویو عمدا و برای برانگیختن افکار عمومی مصر چنین شایعه کرد که حسنی مبارک به خانواده گلعاد شلیت وعده داده است که فرزندشان را صحیح و سالم تحویل شان دهد.
این نکته را نباید از یاد برد که مصر در جریان برقراری آتش بس اعلام کرد آزادی شلیت شرط بازگشایی گذرگاه رفح است یعنی در واقع قاهره این اجازه را به اسرائیل داد که برای اعمال فشار به حماس از گذرگاه رفح به عنوان اهرم فشار استفاده کند، گذرگاهی که تحت سیطره کامل مصر قرار دارد ؛ البته انجام چنین اقدامی از جانب مصر باعث نگرانی شدید افکار عمومی مصر شد.
با توجه به مطالبی که ذکر آن پیش از این رفت، هراس افکار عمومی مصر از آن است که پیشنهاد دولت شان برای استقرار نیروهای عربی در نوار غزه، در واقع برای نبض گیری از حماس و یا تلاش برای اجرای پروژه اولمرت جهت برقراری حاکمیت ابومازن بر نوار غزه باشد.
هنوز مشخص نیست آیا این پیشنهاد خطرناک ـ که به نظر نمی رسد هیچ نفعی برای ملت فلسطین داشته باشد ـ بعد از رایزنی با کشورهای عربی مطرح شده است یا آنکه طرحی صرفا مصری است؟
سوال اینجاست چرا دولت مصر پیشنهادی را مطرح می کند که مشکوک است و تنها باعث مخدوش شدن چهره اش می شود و پرسش های فراوانی را در خصوص نقشش در مسئله فلسطین مطرح می سازد ؛ به ویژه آنکه امروز قاهره میزبان گروه های فلسطینی جهت انجام گفتگوهای ملی است.
