یک نویسنده برجسته رژیم اشغالگر قدس تاکید کرد: جنگی که امروز ارتش عبری علیه غزه به راه انداخته است، نشان می دهد که جامعه صهیونیستی تا خرخره گرفتار فرهنگ جنگ می باشد و به غیر از جنگ، هیچ زبان دیگری را نمی شناسد.
اوریت دگانی، در مقاله ای که روز چهارشنبه 30/12/2008 در روزنامه “معاریو” منتشر شد، خاطرنشان ساخت: جامعه اسرائیلی تنها به دنبال جنگ است و از صلح متنفر می باشد. اسرائیلی ها استفاده از قدرت نظامی را تنها راه تحقق اهداف خود می دانند.
وی در ادامه خاطرنشان ساخت: جنگ در رگ و پی ما نفوذ کرده است تا جایی که تصور می کنیم حرکت به سمت جنگ و تمایل به این گزینه که با مرگ و مصدومیت افراد همراه است، امری طبیعی می باشد و از این رو، هر دو سال و نیم یک بار جنگی را بر پا می کنیم.
داگانی تصریح کرد: “مسئله ای که باعث عصبانیت بنده می شود، ادعایی است که نخبگان سیاسی و فکری اسرائیلی مطرح می کنند مبنی بر اینکه «ملت اسرائیل» ملتی عاشق صلح و آرامش است. سوال من این است که اگر این ادعا حقیقت دارد ؛ پس چرا ما به دنبال صلح نیستیم و برای یافتن راهکارهای سیاسی نمی کوشیم و همیشه می گوییم هیچ طرف فلسطینی وجود ندارد که بتوان با آن به گفتگو پرداخت؟”
وی در ادامه نوشت: “اسرائیل به بهانه اینکه هیچ طرفی برای گفتگو وجود ندارد، تمامی مذاکراتش با جنبش فتح را متوقف ساخته است و همین رویه (عدم گفتگو) را در برخورد با حماس پیش گرفته است. اگر ما عاشق صلح و صفاییم ؛ چرا معتقدیم که تنها راه دفاع از جامعه اسرائیلی استفاده از گزینه جنگ است نه تکیه بر گزینه صلح. اگر ما یک ملت صلح پرست هستیم، تنها در جایی صبر پیشه می کنیم که نیاز به فرصت لازم برای بسترسازی جهت آزار و اذیت دیگران داریم.”
این نویسنده صهیونیست اظهار داشت: “ما هرگز نمی خواهیم این نکته را بپذیریم که ممکن است در این درگیری ما نیز ضرباتی را متحمل شویم یا خانه ای از ما ویران شود یا تعدادی از ما کشته شوند. ما تنها زبان جنگ را می شناسیم و هیچ زبان دیگری برای ما آشنا نیست و شاید بهتر است بگوییم هرگز آمادگی یادگیری یک زبان دیگر را نداریم.”
اوریت داگانی متذکر شد: “رژیم صهیونیستی برای توجیه جنگ هایش علیه دیگران دست به داستان پردازی می زند که ما نمونه این امر را در جریان حمله اخیر ارتش به نوار غزه داریم. ضمنا این عشق به فرهنگ جنگ و تاثیرپذیری از آنها حتی به برنامه های همچون رقص و آواز که از شبکه های تلویزیونی پخش می شود، نیز نفوذ کرده است.”
روبیک روزینتال، اندیشمند صهیونیستی می گوید که اسرائیل با وجود قدرت فراوانش، هرگز توان نابودی دولت حماس در نوار غزه و جایگزینی آن با یک دولت همپیمان تل آویو را ندارد.
وی در مقاله ای که در روزنامه عبری زبان “معاریو” منتشر شد، تاکید کرد: «ظاهرا اینگونه به نظر می رسد که نابودی حماس منجر به یک آتش بس طولانی مدت و بسترسازی برای سازشی دلخواه می شود ؛ ولی مسئله اینطور نیست. اگر به 1982 بازگردیم، می بینیم که در آن زمان اسرائیل به نابودی سازمان آزادیبخش لبنان مبادرت ورزید و انتظار داشت گروهی در این کشور قدرت یابد که همسو با تل آویو عمل کند ؛ اما نتیجه ظهور حزب الله بود.»
در همین راستا، شمار زیادی از اصحاب رسانه نارضایتی خود را از اقدامات جنایتکارانه ارتش صهیونیستی در نوار غزه اعلام کردند تا جایی که رویو دروکیر، مجری یکی از برنامه های گفتگو در کانال ده تلویزیون رژیم صهیونیستی در حالی که خشم بر چهره اش هویدا بود، گفت: “مگر نگران آن نیستید که روزی خلبانان جنگنده ها ـ به خاطر شمار فراوان قربانیان ـ از دستورتان در خصوص بمباران نوار غزه استنکاف ورزند.”
از سوی دیگر، شماری از تحلیلگران و خبرنگاران صهیونیست مرزهای سانسور رسانه ای را شکستند و اخباری دقیقی را در زمینه آنچه در جریان حملات ارتش به نوار غزه می گذرد، تقدیم نمودند ؛ به عنوان نمونه، معاریو ـ با وجود تمامی خط قرمزها ـ گزارش مفصلی را در خصوص قدرت جنبش حماس و موانعی که سربازان رژیم صهیونیستی در هنگام حمله به نوار غزه با آن مواجه شدند، منتشر کرد.
رونی دانیل، خبرنگار نظامی صراحتا اعتراف کرد که به او دستور داده اند تا از بیان واقعیت های موجود در میدان نبرد خودداری نمایند. وی در پاسخ به پرسش مجری یک برنامه خبری تاکید کرد: “بنده اجازه صحبت کردن ندارم و هرگز نمی توانم مسائلی را که می دانم، بیان نمایم ؛ ولی با تمامی این وجود به پرسش های شما پاسخ می دهم.”
