اهمیت جنگ فرهنگی ما با دشمن کمتر ازجنگ نظامی و سیاسی ما با آن نیست ؛ زیرا نبرد با اشغالگران صرفا بر سر زمین نیست ؛بلکه هویت و فرهنگ را نیز شامل می شود تا جایی که دولت نتانیاهو و راستگرایانصهیونیست این جنگ هویتی و فرهنگی را به یک جنگ موجودیتی مبدل نموده اند و هر دستیکه در طول چهل و پنج سال گذشته از سوی فلسطینیان برای برقراری صلح به سمت شان دراز شده، رد کرده اند و حاضر نشدندتا درخواست فلسطینیان برای تشکیل یک کشور واحد دموکراتیک در سرزمین فلسطین که درسایه آن یهودیان، مسیحیان و مسلمانان در کنار همدیگر با صلح زندگی کنند و قدس نیزشهری برای همگان باشد، بپذیرند.
جنگ بر سر هویت مسجد الاقصی بخشی از یکجنگ طولانی است که در طول صد سال گذشته و در مورد هویت قدس و فلسطین جریان دارد.اولین مظهر این جنگ به قیام براق در سال 1929 باز می گردد، هنگامی که فلسطینیان بهمقابله با شهرک نشینان صهیونیستی پرداختند که قصد اقامه مراسم دینی یهودی در پایدیوار براق را داشتند، دیواری که یهودیان عنوان دیوار ندبه را بر آن می نهند. دربرهه مذکور که مسجد الاقصی تحت قیمومیت انگلستان بود، فلسطینی ها برای جلوگیری ازورود شهرک نشینان دست به کار شدند ودرگیری های خونینی به وقوع پیوست که نتیجه آن کشته و زخمی شدن افرادی از دو طرفبود. در این جریان، نیروهای انگلیسی سه فلسطینی به نام های عطا زیر، فواد حجازی ومحمد جمجوم را به اتهام تحریک فلسطینیان علیه اشغالگران اعدام کردند، سه قهرمانیکه ابراهیم طوقان، شاعر بزرگ فلسطین در قصیده مشهور خود یاد و خاطره شان را گرامیداشته است.
در پی قیام براق، بریتانیا کمیته ای رابه ریاست «شو وسمیت» و به نام او تشکیل داد. این کمیته توصیه کرد که موضوع مسجدالاقصی به جامعه ملل سپرده شود. این سازمان بین المللی نیز در تاریخ 14/1/1930کمیته ای را تشکیل داد و در توصیه های خود چنین اعلام کرد: «دیوار غربی (دیواربراق) تنها به مسلمانان تعلق دارد و تنها این مسلمانان هستند که در مورد آن حقدارند ؛ زیرا این دیوار بخش جدا ناشدنی از حرم شریفی است که از املاک موقوفهمسلمانان می باشد. مالکیت صحن رو به روی دیوار و محله مشهور به محله المغاربه کهدر مقابل دیوار قرار داد، متعلق به مسلمانان می باشد.»
در قطع نامه تقسیم (مصوب به سال 1947) اعضایسازمان ملل متحد توافق کردند که قدس تحت وصایت و سرپرستی جامعه بین الملل باشد.آنها با هر گونه مدیریت صهیونیست ها بر این مکان مقدس مخالفت کردند. از آن تاریخ وبا وجود آنکه اشغالگران صهیونیست (در سال 1967) کنترل تمامی شهر قدس را در اختیارگرفته اند ؛ ولی تمامی مصوبات، توصیه ها و توافقات بین المللی که در مورد مناقشهاعراب و رژیم صهیونیستی صادر شده است، قدس شرقی را جزء اراضی اشغالی عربی وفلسطینی می داند. بعد از آنکه مجمع عمومی در سال 2012 کشور فلسطین (در مرزهای 1967)را به عنوان عضو ناظر خود پذیرفت، قدس شرقی نیز به عنوان بخشی از اراضی کشور تحتاشغال فلسطینی در آمد که رژیم صهیونیستی بدون اجازه و موافقت ساکنان فلسطینی آن حقایجاد هیچ گونه تغییری در هویت آن را ندارد و هر گونه اقدام خودسرانه این رژیم درحکم تخلف و جرم دولتی محسوب می شود و به عنوان نقض مفاد کنوانسیون چهارم لاهه (مصوببه سال 1907)، کنوانسیون ها و پروتکل های ژنو (مصوب به سال 1949) و منشور سازمانملل در مورد اراضی اشغالی به شمار می رود.
در همین چارچوب و با توجه به اینکهوضعیت تحمیل شده به ملت تحت اشغال، هیچ حقی را برای اشغالگران ایجاد نمی کند، یونسکوآمد تا بر مصوباتی تاکید کند که اقرار به اسلامی بودن مسجد الاقصی و تعلق آن بهمسلمان دارد و هر گونه ادعاهای یهودیان در مورد این مکان را رد می کند. در واقع ،یونسکو در جولای گذشته رای گیری در مورد پیش نویس طرح اعراب در خصوص قدس را بهتاخیر انداخت ؛ ولی پس از آن یعنی در روز پنج شنبه سیزدهم سپتامبر جاری دو قطعنامهرا به تصویب رساند که در اولی قدس شرقی را به عنوان اراضی اشغالی و بخشی از اراضیکشور فلسطینی می دانست و در دومی مسجد الاقصی و دیوار براق را به عنوان میراثاسلامی بر شمرد که هیچ ارتباطی به یهودیان ندارد. این مصوبه اقرار به حقیقتیتاریخی، واقعیتی انکار ناپذیر و در حکم مخالفت با باج خواهی های رژیم صهیونیستی وآمریکا و تاکیدی بر مواضع پیشین بین المللی در این رابطه است که در آنها، تماممناطق کرانه باختری از جمله قدس شرقی به عنوان اراضی اشغالی به شمار می آید. مصوبهیونسکو راه را بر تلاش های رژیم صهیونیستی جهت یهودی سازی مسجد الاقصی، تقسیمزمانی و مکانی آن بست و بر صحت روایت فلسطینیان مهر تایید زد، فلسطینیانی که بابذل خون خود در داخل مسجد الاقصی، قدس و تمام اراضی فلسطینی بر این روایت صحه میگذارند.
دستاورد به دست آمده به خاطر آنکه تنهامصوبه به شمار می رود، هیچ چیزی را در واقعیت تغییر نمی دهد، افسار شهرک سازی هایاشغالگران را نمی کشد و باعث توقف تجاوزات آنان به اماکن مقدس مسلمانان و مسیحیاننمی شود ؛ ولی با این وجود، در سایه شرایط موجود و اوضاع کنونی منطقه و جامعهجهانی و همچنین با نظر به اینکه مصوبه مذکور در حکم رویارویی با تلاش های مستمررژیم صهیونیستی برای تحمیل روایت خود در خصوص ماهیت یهودی مسجد الاقصی و قدس درسطح جهان و به طور مشخص در یونسکو است، صدور چنین مصوبه ای یک دستاورد به شمار میآید و تاکیدی بر اهمیت سازمان های مشروع و قانونی بین المللی است مشروط به آنکه درتعامل با این سازمان ها مهارت به خرج داده شود. با توجه به اهمیت این اقدامیونسکو، رژیم صهیونیستی تصمیم به تحریم و بایکوت سازمان یونسکو گرفت. پیش از ایننیز واشنگتن ـ در پی اقدام این سازمان در به رسمیت شناختن کشور فلسطینی ـ تصمیمگرفت تا از تامین مالی یونسکو اجتناب نماید.
درست است که سازمان های مشروع بینالمللی رژیم صهیونیستی را به رسمیت می شناسند و در استفاده از زور برای مقابله اینرژیم، تردید دارند یا ناتوان از انجام چنین کاری هستند ؛ ولی باز هم می توان ازاین سازمان ها استفاده کرد. مصوبات و اصول بین المللی فراوانی وجود دارند که بایددر راستای احیا و فعال سازی دوباره آن بکوشیم که از آن جمله می توان به مصوبه 181درباره تقسیم فلسطین، مصوبه 194 درباره بازگشت آوارگان و مصوبات مربوط حق تعیینسرنوشت ملت فلسطین، حق این ملت در مقابله با اشغالگران و عدم مشروعیت اشغالگریصهیونیست ها اشاره کرد. اینها مصوباتی هستند که با وحدت موضع و همچنین از راهگذارمبارزات سیاسی و دیپلماتیک و همچنین مقاومت های مردمی می توان آنها را احیا کرد،مقاومتی که در اهمیت دست کمی از مقاومت مسلحانه ندارد.
