خودکشی مهاجران یهودی و چرایی آن

ژانویه یکی از تلخ ترین ماه ها برای صهیونیست ها به شمار می رود ؛ زیرا در آن ماه، میزان خودکشی در میان مهاجران یهودی، به ویژه روسی و اتیوپیایی به اوج خود می رسد. نوئام تلمور، اولین نویسنده صهیونیستی بود که با استناد به گزارش های وزارت بهداشت، از این نکته پرده برداشت.

از سال 2004 تا کنون، چهار هزار مورد خودکشی در شهرها و شهرک های مختلف صهیونیست نشین صورت گرفته است و به گفته نوئام تلمور، در بیش از 40 درصد از موارد خودکشی شیوه انتخابی حلق آویز کردن بوده است. ضمنا بیش از 25 درصد از افراد نیز با استفاده از اسلحه دست به خودکشی زده اند ؛ زیرا این جماعت خودکشی به روش سامورایی و یا هر شیوه ای که نشانگر شجاعت یک فرد باشد، را نمی دانند.

بیشتر مهاجران به ویژه آنهایی که از روسیه یا اتیوپی آمده اند احساس می کنند که فریب خورده اند و بعد از مدتی متوجه می شوند بهشتی که وعده اش را به آنها داده اند، هیچ فرقی با جهنم ندارد و به همین خاطر در اندیشه خودکشی می افتند.

پر واضح است که رسانه های صهیونیستی پول و تلاش فراوانی را صرف می کنند تا مهاجرت به فلسطین را در چشم یهودیان زیبا جلوه دهند ؛ ولی مهاجران بلافاصله بعد از ورود به این بهشت موعود و بیداری از سکر غفلت متوجه می شوند که زلزله این بهشت را خراب کرده است و اگر به این بهشت ویران شده گسترش پدیده خودکشی، فرار افراد از خدمت سربازی و فروش اسلحه در بازار سیاه توسط سربازان را نیز اضافه کنیم دیگر تبدیل به یک جهنم واقعی می شود.

چیزی که بنده از آن صحبت کردم، ریشه در تخیلات یا تفکرات بنده ندارد ؛ زیرا خودکشی امروز به پدیده ای تبدیل شده است که در دانشگاه های عبری مورد مطالعه و بررسی قرار می گیرد و حتی تحقیقات مختلفی نیز توسط نهادها و مراکز پژوهشی صهیونیست در این رابطه انجام می گیرد ؛ ولی نتایج این پژوهش ها مخفی می ماند یعنی دولت عبری با این پدیده به همان شکلی برخورد می کند که با مسئله هویت اسرائیلی کرد یعنی به جای پاسخ، صورت مسئله را پاک کرد.

به هر حال، نمی توان گفت دلیل افزایش تعداد افرادی که خودکشی می کنند، به خاطر شوکی است که در نتیجه اختلاف میان وعده های داده شده و واقعیت های موجود برای فرد پیش می آید. همان طور که می دانید امروز دیگر شهرک های صهیونیست نشین جای امنی برای مهاجران نیست و هرگز آن آرمان شهری و یوتوپیایی که داعیان کوچ به فلسطین برای شان ترسیم می کردند، نیست.

نکته عجیبی که در نوشته های نوئام تلمور در مورد پدیده خودکشی در فلسطین اشغالی وجود دارد، مربوط به وجود این پدیده در میان کودکان است. وی می نویسد: بیش از بیست کودک در بین سال های 1999 تا 2002 اقدام به خودکشی کرده اند. ضمنا بیشتر کسانی که در سال 2004 مبادرت به خودکشی نموده اند، زیر سن 24 سال بوده اند یعنی وضعیت در «اسرائیل» خلاف دیگر کشورهای جهان است ؛ زیرا در بیشتر کشورها سالمندان ناامید و نیز کسانی که تاب تحمل بیماری و تنهایی در کهن سالی را ندارند، دست به این کار می زنند.

به نظر می رسد که بیشتر شواهد و قرائن از افزایش موج خودکشی در میان صهیونیست ها طی سال های آتی حکایت دارد ؛ زیرا پوچ گرایی به شکل قابل توجهی در میان جامعه ای که به دور خود یک حصار نظامی کشیده است، در حال گسترش است ؛ زیرا تشکیل چنین جامعه ای خلاف طبیعت، تاریخ و حیات فردی انسان ها می باشد.