سازمان عفو بین الملل در گزارش خود در خصوص تجاوزات اخیر اشغالگران قدس به نوار غزه، رژیم اشغالگر قدس و جنبش حماس را به یک اندازه گناهکار دانست و تاکید کرد که دو طرف مرتکب جنایت های جنگی شده اند. این سازمان در توجیه اینکه چرا هر دو طرف را به یک اندازه مقصر دانسته است، تاکید کرد که فلسطینی ها با شلیک موشک به سمت “شهروندان اسرائیلی” مرتکب جنایت شده اند!!!
با وجود احترام زیادی که برای سازمان عفو بین الملل قائل هستم ؛ ولی باید بگویم که این سازمان در گزارش خود عمدا یا بدون آنکه عمدی در کار باشد، این نکته را فراموش کرده است که رژیم صهیونیستی از سال ها پیش کار اشغالگری در اراضی فلسطینی را آغاز کرده و حق تعیین سرنوشت را از آنان گرفته است. سازمان مذکور این نکته را از یاد برده است که اشغالگران آغازگر تجاوز به غزه بوده اند، تجاوزی که باید در توصیف آن به جای واژه کشتار از اصطلاح هولوکاست استفاده کنیم. همه جهانیان از طریق کانال های تلویزیونی خود شاهد بدن های صدپاره کودکان و دیگر شهروندان فلسطینی که قربانی تجاوزات اشغالگران شدند، را به چشم دیده اند و می دانند که 1500 نفر در این تجاوزات جان خود را از دست داده و 5000 نفر نیز مجروح و معلول شده اند ؛ ضمنا خسارت های سنگینی نیز به زیرساخت ها وارد آمده است.
سازمان عفو جهانی در گزارش خود هیچ توجهی به سلاح های غیر متعارف بین المللی و نیز سلاح هایی که اسرائیل برای اولین بار آنها را به کار برد، ننمود. بد نیست بدانید که اشغالگران در حملات خود سلاح های جدیدی به کار بردند که تاثیر تخریبی بسیار هولناکی بر انسان و طبیعت داشت و حتی کارشناسان امور نظامی از ماهیت آن بی خبر بودند.
ضمنا در گزارش مذکور به محاصره تحمیلی علیه نوار غزه که نوعی جنگ و نسل کشی محسوب می شود و از دو سال پیش آغاز گردیده، هیچ اشاره ای نشده است. صهیونیست ها در جریان حملات خود به نوار غزه نیز علاوه بر بمباران مکرر این منطقه که نزدیک به یک ماه طول کشید مانع از ورود مواد غذایی، دارو و نیازهای حیاتی فلسطینیان به نوار غزه شدند.
سازمان عفو بین الملل متاسفانه موشک های ابتدایی فلسطینی ها را با بمب های چند تنی، موشک ها، آتش توپخانه ها و حملات هوایی جنگنده های صهیونیستی برابر دانسته است، گویی اینکه دو طرف از قدرت نظامی برابر برخوردارند. این نهاد جهانی فراموش کرده است که فلسطینیان این موشک ها را تنها برای دفاع از خود در مقابل دشمنی استفاده می کنند که اراضی شان را به اشغال خود درآورده و ساده ترین حقوق شان را زیر پا می گذارد ؛ ضمن آنکه موشک های مذکور تنها باعث مرگ یک زن صهیونیست شده و به جز ایجاد ترس هیچ ضرر دیگری را برای اشغالگران به دنبال نداشته است.
ما کاملا این نکته را درک می کنیم که اگر سازمان عفو بین الملل تنها رژیم صهیونیستی را به خاطر ارتکاب جنایت هایش علیه فلسطینیان محکوم می کرد، تحت تاثیر چه حجم از فشارها قرار می گرفت ؛ ولی این سازمان به جای برابر دانستن قربانی و جلاد، باید سکوت را برای خود بر می گزید تا چهره “غیر منصفانه” ای به خود نگیرد و از سوی رژیم صهیونیستی و همپیمانانش ـ به ویژه ایالات متحده آمریکا ـ نیز به خاطر این گزارش محکوم نشود. بد نیست بدانید که اشغالگران قدس سازمان عفو بین الملل را به خاطر گزارشش محکوم کردند.
سازمان عفو یک نهاد بین المللی است و انتظار می رود که در گزارش خود درباره جنایت های ضد بشری، یک شاهد راستین باشد نه یک شاهد دروغگو. سازمان مذکور باید پیش از صدور گزارش اجحاف آمیز خود در خصوص فلسطینی ها، باید به منشورها و قوانین بین المللی، توافق نامه های ژنو، معاهدات جهانی در خصوص دفاع از حقوق ملت های آزاد و تحت اشغال نگاهی می انداخت تا از این رهگذر، حجم اقدامات ضد بشری و غیر قانونی که اشغالگران مکررا به آن مبادرت می ورزند، را درک کند.
متاسفانه نه تنها سازمان عفو بین الملل، بلکه شمار زیادی از نهادها و کشورها از جمله کشورهای عربی در اشتباه افتادند و جلاد و قربانی را برابر دانستند که پژواک این امر را در اظهارات خطایشان جستجو کرد، آنجا که می گفتند: «دو طرف دست از درگیری بردارند. دو طرف خویشتنداری را مایه کار خویش سازند. دو طرف دست از خشونت برداند.» گویی اینکه جنگ میان دو کشور متخاصم بر سر یک مسئله ثانویه و بی اهمیت است.
به نظر می رسد که طرف های فوق الذکر تمامی اقدامات جنایتکارانه ای را که رژیم اشغالگر قدس در طول چندین دهه علیه مردم فلسطین مرتکب شده اند، از یاد برده اند و فراموش کرده اند که این رژیم هر روز جنایت های هولناکی را علیه فلسطینیان انجام می دهد و به ویران کردن منازل، مصادره اراضی، کوچاندن اجباری آنها مبادرت می ورزد.
به نظر می رسد که جماعت مذکور تمامی ترورها، بازداشت ها، مرگ در ایست های بازرسی ها، ساخت شهرک های صهیونیست نشین، توسعه طلبی ها، اقدامات تحقیر آمیز صهیونیست ها در حق فلسطینیان را از خاطر برده اند و نمی دانند که سازمان ملل متحد در مصوبه 3034 خود که تاریخ صدور آن به 18 ژانویه 1972 باز می گردد، به ملت های تحت اشغال این اجازه را داده است تا در چارچوب اصول وارده در منشور سازمان ملل متحد و مصوبات کمیته های این سازمان به مقابله با اشغالگران بپردازند. ضمنا در مصوبه شماره 3314 این سازمان که تاریخ صدور آن به 14 فوریه 1974 باز می گردد، به ملت های تحت اشغال اجازه داده شده است تا با تمامی امکانات و روش های موجود از جمله مبارزه مسلحانه برای آزادی و استقلال خود بکوشند. در مصوبه 3379 سازمان ملل که در تاریخ 10 نوامبر 1975 به تایید اعضا رسیده است، صهیونیسم یکی از اشکال نژادپرستی تلقی می شود. مطمئنا اطلاع دارید که چه شرایطی باعث لغو این مصوبه شد.
نکته ای که در پایان باید به آن اشاره داشته باشم، این است که شاید یک کشور تحت فشار قرار گیرد و جلاد و قربانی را برابر بداند ؛ ولی انجام این کار از سوی یک نهاد بین المللی در حجم و اندازه های سازمان عفو بین الملل که ادعای بی طرفی و دفاع از حقوق بشر را دارد، هرگز انتظار نمی رود.
