نمی خواهم از اخباری سخن بگویم که درباره طرحی جهت به شکست کشاندن کابینه کنونی فلسطین مطرح است و گروهی نیز در داخل فلسطین و در منطقه خاورمیانه در تهیه این طرح مشارکت داشته اند و می کوشند با تشدید ناامنی ها و هرج و مرج به عنوان ابزاری برای تضعیف این کابینه، این هدف محقق شود.
بگذارید از یک زاویه دیگر به این موضوع نگاه کنیم، بیاییم تلاش کنیم عوامل معضل ناامنی ها و نابسامانی ها را بیابیم و قواعدی برای یافتن راه حل این معضل تنظیم کنیم و اگر نیاز بود عاملان ایجاد این وضع و بروز این پدیده را که وجهه همه فلسطینیان را مخدوش کرده و جهاد این ملت را که مایه افتخار همه آرزومندان به رهایی از دست اشغالگران و سلطه گران هستند، به زیر سؤال برده است، رسوا کنیم.
بر همین اساس بگذارید این پرسش را به صراحت بگویم که این عاملان ناامنی چه کسانی هستند و چه کسانی پشت سر آنان قرار گرفته اند؟
ناظران امور فلسطین و کسانی که در پی یافتن پاسخی روشن برای این پرسش هستند، چهار موضع گیری را در این باره می بینند. اول، بیانیه های پیاپی گردان های شهدای الاقصی که وابستگی این افراد را به این گردان ها رد می کنند. دوم، سکوت و مواضع مشکوک جنبش فتح به عنوان یک گروه در برابر این پدیده. سوم، محکومیت این اقدامات از سوی دیگر گروه های فلسطینی. چهارم که از بقیه عجیب تر است، آنکه رئیس تشکیلات خودگردان عملیات جهادی فلسطینیان را با شدت و حدتی بیشتر از این پدیده ضد بشری و غیر فرهنگی و مغایر با اصول تمدن، محکوم می کند.
بگذارید مسئولانه و علمی برای یافتن ابزار تفاهمی میان دولت و گروه ها و همه جریان های ذی ربط برای حل این معضل تلاش کنیم. از آنجا که قطار گفت و گوی ملی از مجلس قانونگذاری حرکت کرده است، این مسأله نیز می تواند یکی از مهم ترین موارد مذاکره و گفت و گو باشد، زیرا در میان مردم از اهمیت بالایی برخوردار است و می تواند به جایگاه حکومت آسیب برساند و تصویر سلاح نامشروع را که به جایگاه سلاح مقاومت فلسطین لطمه می زند، به جای این سلاح قانونی بنشاند.
برای پایان بخشیدن به این پدیده خطرناک لازم است به چند پرسش مهم برای تشخیص بیماری پاسخ دهیم هر چند که تشخیص بیماری بسیار آسان است و شاید هم برخی این پرسش ها را بسیار ساده لوحانه بنامند:
چه کسانی به عربده کشی و قلدری دست می زنند؟
چه جریان ها و شخصیت هایی پشت این افراد قرار دارند؟
مقاصدی که پدید آورندگان این پدیده با ایجاد آن دنبال می کنند، چیست؟
پاسخ به این پرسش ها در چارچوب یک گفت و گوی ملی یا مناقشه عمومی که همه گروه های سیاسی در آن شرکت کنند، می تواند ماهیت عاملان ناامنی ها را مشخص سازد و هویت افراد پشت پرده این اقدامات را بر ملا سازد و مقاصد و برنامه های پدیدآورندگان چنین مظاهری را افشا و به عموم معرفی کند.
راه حل “افشا” با توافق همگانی بهترین راه برای آشکار ساختن هر گونه پوششی است که این “اشباح” معروف! از آنها بهره می جویند. مضاف بر اینکه پافشاری بر هدف درمان و تلاش برای فشار آوردن جهت حل و فصل این معضل و ختم این پرونده کسانی را که گامی در این راه نمی گذارند یا در جهت مانع تراشی بر سر راه حل این معضل تلاش می کنند، به همگان معرفی کند.
اینکه برخی به بهانه آنکه مقابله دولت جدید با این پدیده از اختیارات قانونی و حقوقی دولت خارج است در برابر دولت می ایستند، غیر منطقی و مشکوک به نظر می رسد. زیرا اگر مسأله قانون است، افراد متخاصم با تشکیل نشستی چارچوب قانونی را که می تواند برای حل و فصل معضل مفید باشد، بیابند. اما اینکه فقط به اقدامات دولت به بهانه های بی اساس اعتراض کنند و از سوی دیگر در برابر اقدامات عاملان ناامنی ها و نابسامانی ها سکوت اختیار ورزند، به نظر من مسئولانه نیست و می تواند عموم مردم را نسبت به کسانی که از عملی ساختن برنامه های درمان این بیماری جلوگیری می کنند، مشکوک سازد.
اگر از جنگ لفظی استفاده کنیم می توانیم به آقای جبریل الرجوب که به اقدام دولت در تشکیل یک نیروی امنیتی جدید اعتراض کرده است و آن را غیر قانونی می داند، بگوییم که ملت فلسطین حافظه خوبی دارد و حوادث نیز آن را صیقل داده است. این ملت به خوبی به یاد دارد که کابینه سابق فلسطین در اثنای عقب نشینی اشغالگران از غزه ارتش “مردمی” تشکیل داد و آن کار مشابه اقدام حکومت جدید است، پس جناب مشاور امنیت ملی! چرا آن زمان سکوت کردید؟
به آقای ماهر مقداد سخنگوی فتح نیز که به استفاده دولت جدید از اعضای گردان های عزالدین قسام برای مهار اقدامات عاملان ناامنی ها اعتراض کرده است می گوییم که، “حرف شما درست است، بنابراین جنبش فتح نیز اجازه دهد که اعضای مسلح این جنبش برای پایان دادن به ناامنی ها به دولت کمک کند یا همه گروه ها دوشادوش یکدیگر برای مقابله با این پدیده دست در دست دولت بدهند”. بنابراین موضوع جنگ لفظی میان گروه ها نیست و راه علاج این بیماری هم سکوت یا تماشای ناامنی و نابسامانی نیست.
به دور از جنگ لفظی و اعتراض، مصلحت ملی ایجاب می کند که میان ریاست تشکیلات خودگردان و کابینه توافقی حاصل شود تا چارچوبی قانونی مورد توافق و صرف نظر از نبرد بر سر اختیارات، مشخص شود تا تیمی هماهنگی تشکیل گردد و برنامه ای برای حل این معضل که وجهه تمدن و فرهنگ ملت فلسطین را به زیر سؤال برده است، تدوین شود.
کمترین حد احساس مسئولیت ملی ایجاب می کند که هیچ کس دست کم در برابر اقدامات دولت کنونی و تلاش آن برای مهار این وضع زشت، قرار نگیرد.
به یاد داشته باشیم که سخن گفتن از وحدت و نشان دادن آمادگی مشارکت فقط زمانی ضعف سیاسی تلقی می شود که در فضای انحصارطلبی باشیم. فلسطین جدید از این وضعیت خارج شده است و امروز از حماس و فتح می خواهد که با روحیه ای تازه این بهار فلسطینی را غنیمت شمرند.
