غزه و دورویی جهان

یک چهارم پوشش رسانه ای که به حادثه تلاش یک مسلمان نیجریه ای برای انفجار یک هواپیمای در حال پرواز به سوی آمریکا اختصاص داده شد، به اخبار مربوط به کاروان “ زنده باد فلسطین “ اختصاص داده نشد. گفتنی است که جورج گالوی از نمایندگان مجلس عوام انگلیس هدایت این کاروان را بر عهده دارد.

به استثنای اظهارات تردید برانگیز دبیر کل سازمان ملل درباره رنج های یک و نیم میلیون انسان فلسطینی در نوار غزه و نیز بیانیه چند سازمان امداد بین المللی که از خیانت جامعه جهانی به فلسطینیان سخن گفته است، هیچ واکنش دیگری را از سوی وجدان جهانی نسبت به واقع شدن یک ملت تحت هولوکاست واقعی از سوی صهیونیسم، مشاهده نکرده ایم. به نظر می رسد این موضوع کاملا با آنچه تئوری نژادپرستی رو به گسترش بخش به اصطلاح مترقی جهان و نیز آنانی که خود را شبیه به این جهان وانمود می کنند علیه بخش دیگر به ویژه جهان اسلام، همخوانی دارد.

مشکل فلسطینیان این است که همه صفاتی را در خود جمع کرده اند که نمونه مورد نظر حکومت های جهان مدعی دمکراسی و آزادی و حقوق بشر را تشکیل می دهد. آنها هم آسیایی هستند، هم عرب و هم مسلمان. مهم تر از همه، آنها علیه اشغالگران نژادپرستی مبارزه می کنند که مورد حمایت غرب است و از آنجا که هر کس که با تجاوز یا اشغالگری اسرائیل یا آمریکا یا انگلیس مبارزه کند یا از ستم و استعمارگری غرب انتقاد کند “ تروریست “ یا هوادار تروریسم شمرده می شود، به همین سبب فلسطینیان از نظر آنها، در رأس متهمان قرار دارند.

مشکل فلسطینیان غزه هم این است که در برابر تجاوزگری و اشغالگری ایستاده اند و به همین سبب از زمان آغاز جنگی که برای نابودی آنان انجام گرفت یا دقیق تر بگوییم از سال 2006 میلادی، مجازات می شوند. هنگامی که چند سازمان امداد بین المللی گزارشی را از خیانت همه جهان به غزه منتشر کردند، سخنگوی وزارت خارجه اسرائیل واکنش نشان داد و گفت که جنبش حماس مسئول این وضع است و اگر فلسطینیان خواهان پایان یافتن محاصره ای هستند که اسرائیل و مصر علیه آنان اعمال کرده اند، ابتدا باید حماس را نابود کنند. این مشکل ساکنان غزه و شاید هم اکثریت فلسطینیان باشد، زیرا آنان حاضر نیستند به این خواسته تن دهند، به همین سبب بود که در میان سکوت جهانیان با محاصره ای کشنده مجازات شدند و پس از آن هم جنگی ویران گر علیه آنان انجام گرفت.

این روزها، با سالگرد همان جنگ مصادف شده است. به همین مناسبت حدود 500 نفر اروپایی و آسیایی کاروانی با شعار زنده باد فلسطین به راه انداخته و حدود 200 کامیون دارو و غذا را همراه خود ساخته اند تا به فلسطینیان ساکن غزه برسانند، زیرا پس از جنگ سال گذشته اسرائیل اجازه نمی دهد جز چند کامیون اندک، مواد غذایی و دارو وارد نوار غزه گردد. آن جنگ بیش از 1400 شهید برجای گذاشت و هزاران خانه و بیمارستان و مسجد و حتی ساختمان های سازمان ملل که به آوارگان کمک می رساند، ویران گردید. همان جنگی که سال 2009 را به خونین ترین سال در طول بیست سال گذشته برای فلسطینیان تبدیل کرد.

ساکنان غزه به مناسبت سالگرد این جنگ تظاهرات کرده و شمع روشن کردند. راهپیمایی هایی که به این مناسبت برگزار شد نشان داد که این ملت به رغم همه خون هایی که داده و به رغم محاصره و گرسنگی که به آنان تحمیل شده است، هنوز استوار است. شمع ها نیز یادآور آن بودند که برق منطقه هنوز هم قطع است و ضروری ترین لوازم زندگی مردم این منطقه از آنان دریغ می شود.

اشغالگران نیز تجاوز سال گذشته خود را با کشتن شش فلسطینی دیگر، جشن گرفتند. آنها نمی خواستند سالگرد این حادثه بدون اعلام توسعه طلبی های جدید بگذرد و به همین منظور اعلام کردند که قصد دارند 700 خانه جدید برای شهرک نشینان صهیونیست در کرانه باختری رود اردن بسازند. شمار زیادی از جهانیان نیز با نادیده گرفتن این جنایت هولناک، این ایام را با فصل تعطیلات و سال نو میلادی و جشن های آن، جشن گرفتند و توجه شان به خبر مربوط به محکومیت یک انگلیسی در چین به اتهام قاچاق مواد مخدر به این کشور و نیز خبر مربوط به دستگیری یک مسلمان اهل نیجریه بود که گفته می شود در حال ساخت بمب در داخل یک هواپیما دستگیر شده است.

اما این دورویی بین المللی شاید برای آن دسته از قدرت هایی که با اسرائیلی ها در اقدامات نژادپرستانه و تجاوزاتشان همکاری و مشارکت دارند، چندان عجیب نباشد. ارتش برخی از همین قدرت ها با حمله به چند کشور، آنها را تا مرز ویرانی کامل رسانده اند و هنوز هم شماری از کشورهای جهان در اشغال این ارتش هاست و اشغال کشورهای دیگری را هم در برنامه دارند. در این میان گمان نمی کنم که عرب ها دقیقا بدانند که جنگ و آدم سوزی های بسیاری در اطراف آنها در جریان است و شماری از هم نژادی های شان قربانی این جنگ ها و آدم سوزی ها بوده و هستند. گمان نمی کنم هیچ یک از پایتخت های عربی در وضعیتی باشد که ما را نسبت به وجود امنیت و ثبات پایدار امیدوار سازد یا آنکه مقامات عربی دریافته باشند که صهیونیست هایی که سرزمین فلسطین را اشغال کرده اند، بزرگ ترین خطری است که ما را تهدید می کند. حتی کسانی هستند که فکر می کنند هنوز خودشان در معرض تهدید مستقیم نیستند. آنها نمی دانند که آنچه صهیونیست های اشغالگر مرتکب می شوند، از اشغال مستقیم یک سرزمین، بدتر و تلخ تر است. گروهی دیگر که برخی از فلسطینیان هم جزو آنانند، حتی با اشغالگران همکاری می کنند و این هم باید مایه عبرت همگان باشد.

اگر عرب ها و حتی شماری از فلسطینیان در حمایت از قدس و مسجد مبارک الاقصی کوتاهی می کنند و قصور می ورزند، آیا کسی از آنان انتظار دارد که آنان جنایت وحشیانه و هولوکاستی را که صهیونیست ها سال گذشته در غزه بوجود آوردند، به یاد داشته باشند؟! گمان می کنم آنها از یادآوری این حادثه می هراسند، تا مبادا به حمایت و هواداری از تروریسم متهم شوند. شاید هم به خاطر کوتاهی از تلاش برای نابودی حماس، از سوی دوستان غربی شان سرزنش شده باشند.

متهم کردن جنبش حماس به نابودی باقی مانده فلسطین و کشتار باقی مانده مبارزان فلسطینی و از بین بردن مقدسات عرب ها و مسلمانان و مسیحیان، کار دشواری نیست. همچنین متهم کردن حماس به از دست دادن فرصت بازسازی آنچه صهیونیست ها نابود کرده بودند و ممکن بود با این بهانه پول هایی به جیب شرکت های عمرانی ما واریز شود، بسیار آسان است.

چند روز بعد هم یک بار دیگر اسرائیلی ها کار قتل عام فلسطینیان و تخریب خانه ها و مصادره اراضی آنها و توسعه شهرک های صهیونیست نشین در سرزمین فلسطینیان را از سر می گیرند و نقشه های خود را برای یهودی سازی کامل قدس و نابودی مسجد الاقصی و ساخت معبد دروغین شان، تکمیل می کنند تا آنکه دیگر هیچ اثری از این مسجد باقی نماند.

متهم ساختن فلسطینیان به تروریسم از سوی خودی ها ادامه دارد و برخی از همین ها به دشمنان فلسطینیان در محاصره این ملت و گرسنه نگه داشتن آنان یاری می رسانند تا آنکه فلسطینیان را به تسلیم در برابر دشمنان وادار سازند، به این آرزو که این کار بتواند مقامات ما را در نزد سرورانشان در کشورهای ابرقدرت، تبرئه کند. همان سرورانی که خودمان با تسلیم و کرنش در مقابل آنان برای خودمان تراشیده ایم.

با گذشت هر سال، ما همچنان به تنها گزینه مورد نظرمان تاکید می کنیم و آن چیزی نیست جز طرح صلح عربی البته نسخه تعدیل شده آن!