مسجد الاقصی این روزنامه درگیر دو جنایت است؛ نخست: اقدام رژیم صهیونیستی به تشویق افرادی که هیچ حقی در آن ندارند، برای ورود به آن و دوم: جلوگیری از ورود صاحبان این مسجد به داخل آن!!
گفته می شود که قاضی باهوشی می خواست مادر مدعی و مادر واقعی را در یک پرونده که هر دو مدعی مادی برای یک کودک بودند، بشناسد، پس گفت که کودک را به دو قسمت تقسیم می کنیم و هر کدام از آنها نیمی از آنرا بر می دارند. مادر مدعی این مساله را قبول کرد، اما مادر واقعی حاضر شد از شکایت خود درگذرد تا فرزندش سالم بماند. بدین ترتیب، قاضی مادر واقعی کودک را تشخیص داد.
این مساله حاوی یک ریسک است که نباید به آن بی توجهی کرد و در عین حال، خبر خوشحال کننده ای هم با خود دارد که ما را به تلاش و کوشش تشویق می کند. این خبر نویدبخش این است که تمامی این اقدامات رژیم صهیونیستی؛ از قبیل تشویق و تحریک، اعطای تسهیلات، سوء استفاده از احساسات دینی، زورگویی سیاسی، باز کردن تمامی راه های منتهی به مسجد الاقصی؛ بدون وجود هیچ مانع یا مشکلی بر سر راه صهیونیست ها که کام آنها را تلخ کند، نتوانسته است باعث شود شمار متجاوزان به مسجد الاقصی حتی در بزرگترین تجمعات آنها هم از صدها و شاید هزار نفر فراتر برود.
اما درباره صاحبان اصلی این مسجد باید گفت که آنها با وجود تمامی موانع امنیتی که جلوی حضور اکثر مردم در این مکان مقدس را می گیرد و گیت ها الکترونیکی متعددی در مسیر آنها قرار می دهد و حتی این افراد را مجبور به دریافت مجوز می کند، راه حرکت به سمت مسجد الاقصی را در پیش می گیرند، اما پس از عبور از تمامی این موانع، به ایست بازرسی هایی که بیشتر به “دهانه بطری” شبیه هستند، می رسند و اینجا باید از چندین صافی عبور کنند. همه این اقدامات آهنین آشکارا به این زائران حرم الاقصی می گویند که افرادی نامطلوب هستند. در این موانع پشت سر هم انواع اهانت ها و سرکوب ها و ظلم ها صورت می گیرد و به بیش از 90 درصد این افراد اجازه ورود به قدس (در ماه مبارک رمضان تنها به افراد بالای 50 سال اجازه اقامه نماز در مسجد الاقصی در روز جمعه داده می شود. کجای دنیا چنین قانونی اعمال می شود؟) داده نمی شود. اما با این وجود، باز هم صدها هزار نفر از عاشقان و دوستداران و صاحبان اصلی در نمازهای مسجد الاقصی در کنار هم قرار می گیرند. آیا این نشانه خوبی نیست که اقصای دربند به یاری خداوند به زودی آزاد خواهد شد و توطئه های شوم و اقدامات زشت دشمنان راه به جایی نخواهد برد. این دقیقا همان نتیجه ای است که قاضی در پرونده فرزند مورد ادعا به آن رسیده بود. مادر دروغین مدعی خواهان تقسیم زمانی و مکانی مسجد الاقصی است، اما مادر واقعی امکان ندارد که با چنین اقدامی موافقت کند. طرف اول تمام قدرت و تشویق و تحریک خود را برای انجام اقدامات غیر قانونی به کار می گیرد، اما تنها نتیجه ناچیزی می گیرد، اما طرف دوم که به شدت تحت فشار است تا از حق خود چشم پوشی کرده و با تقسیم این مسجد موافقت کند، به هیچ وجه تسلیم نمی شود و هر چقدر هم ستمکاران به تجاوزات خود ادامه دهند و تمامی قوانین آسمانی و انسانی را زیر پا بگذارند، بر استفاده از حق خود تاکید می کنند.
اما خطری که نزدیک است به جنایت سوم در حق مسجد الاقصی تبدیل شود و این بار عاملان آن، صاحبان این مسجد خواهند بود، واکنش ضعیف به جنایت های اشغالگران در صحن های مسجد مبارک الاقصی و انداختن این مسئولیت بر گردن اهالی قدس است. درست است که ساکنان قدس پیروزی های چشمگیری به دست آورده اند که از جمله آنها می توان به انتفاضه دروازه های مسجد الاقصی و مسجد باب الرحمه اشاره کرد، اما نیاز شدیدی به حمایت موثر تمامی طرف هایی دارند که کاری از دست شان بر می آید. در اراضی اشغالی سال 1948 فلسطین تحرکی در حمایت از مسجد الاقصی به راه افتاده است که جای تشکر دارد و در عین حال، نیاز به حمایت همیشگی و تشویق هم دارد. در باریکه غزه هم نام مسجد الاقصی در تمامی تظاهرات های حق بازگشت شنیده می شود (و همه می دانند که ساکنان غزه اجازه نماز خواندن در مسجد الاقصی را ندارند). در کرانه باختری افرادی که مجوزهای لازم را از رژیم صهیونیستی دریافت کرده اند، می توانند به مسجد الاقصی بروند. بنابراین، باید از هر راهی برای اعتراض به جنایت رژیم صهیونیستی در محدود کردن مردم و ممانعت از استفاده آنها از آزادی های دینی شان که از ساده ترین راه های آن دسترسی به اماکن عبادی است، استفاده شود و این جنایت در سطح جهانی مطرح شود؛ به ویژه که ـ تا جایی که من می دانم ـ در هیچ جای دنیا کسی از دسترسی به محل عبادتش منع نمی شود؛ مگر در فلسطین (اشغالی) که رژیم صهیونیستی آنرا تحت اشغال خود دارد. این زورگویی به ملت فلسطین و آزاد اندیشان جهان نباید ادامه یابد. (اگر مردم در فلسطین بتوانند حق شان برای اقامه نماز را بگیرند، باعث خوشحالی مردم از رفح تا جنین و پر شدن مسجد الاقصی از عاشقانش می شود.)
اگر ما به وظایف خود که ساده ترین کار است، عمل نکنیم و در تمامی زمینه ها برای حمایت از مسجد الاقصی و ساکنان همیشه در صحنه قدس دست به کار نشویم، خطر در کمین ما خواهد بود؛ چرا که کاملا می دانیم که زورگویی و جنایت های تفکر صهیونیستی که بر اراضی فلسطینی مسلط شده است، تمامی ندارد.
