احمد شقیری فعالیت سیاسی خود را در مقام ریاست سازمان آزادی بخش فلسطین”ساف” با سفر به جمهوری خلق چین که در دهه 60 قرن گذشته به عنوان الگویمبارزه مردمی در میان کشورهای مختلف جهان مطرح شده بود، آغاز کرد.
در آن زمان “مائو تسه تونگ” رهبر چین در دفتر ساده اش شقیری و هیاتهمراه کوچکش را که “عبد المحسن قطان” دبیر وقت ساف نیز در آن حضور داشت،به حضور پذیرفت و پرسید که چه کمکی می تواند به جنبش نوپای آزادی خواهی در فلسطینبکند. وی در عین حال، از آغاز فعالیت این جنبش تمجید و برای آن آرزوی موفقیت وپیروزی کرده بود. احمد شقیری با صدای بلند و از طریق مترجم پاسخ داد که شیفتهانقلاب چین و مبارزات طولانی مدت چینی هاست و قصد دارد در سفرش صرفا یک سریراهنمایی ها و توصیه های مبتنی بر تجارب شخصی را از مائو تسه تونگ دریافت کند.مائو بلافاصله به وی پاسخ داد که شما باید در طول مرزهای خود با”اسرائیل” خندق درست کنید و به تعقیب دشمن خود ادامه دهید.
در این هنگام شقیری توضیح جامعی درباره اوضاع داخلی جامعه فلسطین که ارتشصهیونیستی بر آن سیطره داشت، ارائه داد و گفت: پروازهای جنگنده های صهیونیستی مانعاز فعالیت مبارزان ما می شود. مائو تسه با لحنی جدی حرف شقیری را قطع کرد و گفت:به سمت هواپیماهای در حال بمباران تیراندازی کنید. رئیس وقت ساف دوباره به توضیحاتخود ادامه داد و گفت قدرت مبارزان فلسطینی با جنگنده های صهیونیستی برابر نیست وآنها به راحتی مبارزان را هدف قرار خواهند داد؛ چرا که هیچ سپر و مانعی در برابراین حملات هوایی وجود نداشت، اما تونگ سرش را تکان داد و گفت: «در جنگ حلوا خیراتنمی کنند». ما هم هواپیمایی نداشتیم که با آنها از مبارزان خود در خندق ها حمایتکنیم.»
وی ناگهان حرفش را قطع کرد و نگاهی گذرا به شقیری و اعضای هیات وی انداخت وگفت: خوب به یاد دارم که هیاتی از ارتش آزادی بخش الجزائر با من ملاقات کرد ومانند شما خواستار ارائه توصیه ها و راهنمایی هایی شد. من به اعضای آن هیات گفتمکه هیچ نسخه سحرآمیزی برای پیروزی در جنگ به جز فداکاری و ایثارگری نیست. درنهایت، الجزائری ها یک میلیون کشته دادند، اما راه استقلال 15 میلیون شهروندالجزائری را هموار کردند.
شقیری قبل از پایان این دیدار از مائو تسه تونگ خواست که برخی از تالیفاتخود درباره راهپیمایی هزار مایلی را در اختیاروی قرار دهد تا آنها را برای الگوبرداری از انقلاب ظفرمندانه چین به اعضای سازمانآزادی بخش فلسطین بدهد. تونگ قبل از اینکه با درخواست وی موافقت کند، لبخندی زد وسپس به او گفت: از قرار دادن کتاب های متعدد در مقابل مبارزان بپرهیز؛ چرا که ایندیوار فرهنگی مانع از این می شود که آنها واقعیت سخت جنگ را با چشمان خود ببینند.
این ها مطالبی بود که مرحوم عبدالمحسن قطان که با شقیری بر سر نحوه اداره ساف اختلاف نظر داشت و در نهایت بهمدیریت کارهای شخصی خود روی آورد، ثبت و منتشر شده است. قطان از اعضای فعال جنبشناسیونالیستی عربی بود که در تشکیلات دانشگاه آمریکایی بیروت به دکتر جرج حبش ودکتر ودیع حداد پیوست.
پس از گذشت نزدیک به نیم قرن از دیدار احمد شقیری و مائو تسه تونگ، مسالهفلسطین مجموعه نبردهایی را تجربه کرد که یاسر عرفات به عنوان جانشین شقیری آغازکرده بود و در نهایت، جمال عبد الناصر که مسئول حمایت از این مساله شده بود، باهمکاری ملک حسین و حافظ اسد به این مساله پایان داد. نتیجه این نبردها از دست رفتنبخش دیگری از اراضی فلسطینی و عربی و افزایش شمار اردوگاه های آوارگان فلسطینی بودکه از زمان جنگ سال 1948 از خانه و کاشانه خود آواره شده بودند.
پس از شکست جنگ دوم عرب ها در سال 1973، فلسطینی ها تصمیم گرفتند با استفادهاز سلاح سنگ وارد نبردهای شهادت طلبانه شوند. در تاریخ 8 دسامبر سال 1987 انتفاضهنخست فلسطین آغاز شد که ارتش صهیونیستی را غافلگیر کرد و آنرا در تنگنا قرار داد.نتیجه این انتقام گیری بازداشت 294 هزار شهروند فلسطینی بود؛ به طوری که دیگر دربازداشتگاه های صهیونیستی جایی برای آنها نبود. پس از آن، همین داستان در جریانانتفاضه الاقصی در سال 2000 تکرار شد.
ریاض اشقر نیز در گزارش خود درباره درد و رنج اسرای فلسطینی در زندان هایصهیونیستی و به ویژه دو زندان “هشارون” و “دامون”، به تشریحمشکلات روزمره آنها در کنار اسارت، سرکوب و ممانعت از دیدارشان با خانواده ووکلایشان پرداخته است. در این گزارش آمده است که دو نفر از شخصیت های ملی فلسطینیبه نام های “اسعد جبر شوا” از غزه و “بسام صمودی” از جنینوقتی سعی در اعتراض به رفتار ناشایست مسئولان زندان را داشتند، به ضرب گلولهنگهبانان زندان به شهادت رسیدند.
با وجود محکومیت این اقدامات از سوی سازمان ملل متحد و تهدید نخست وزیران رژیمصهیونیستی به اتخا مجازات های مختلف علیه آنها، آخرین آمار زندان ها و بازداشتگاهها نشان می دهد که 6700 اسیر (مرد و زن) فلسطینی در زندان ها به سر می برند.
یک ماه قبل از آغاز انتفاضه غزه، کتاب مفید و جالبی از سوی “سمیرشوا” از دوستان من در غزه به دستم رسید که در 350 صفحه مسئولیت های سنگینمسئولان مختلف را تشریح کرده است. با مطالعه کتاب “غزه… به کجا؟» به ایننتیجه می رسیم که نویسنده اهل این شهر مناطق مختلف آنرا به خوبی می شناسند، امامساله سیاسی را کنار گذاشته و نوشته هایش را بر روی زندگی روزمره مانند درخواستبهبود خدمت رسانی نیروگاه های برق، ایستگاه های آب شیرین کنی و حل مشکل فاضلاب هامتمرکز کرده است و این مسائل در یک نگاه می توانند سرمایه گذاران را جذب مشارکت درعملیات های ساخت و ساز و بازسازی غزه کنند.
“نزار حجازی” شهردار غزه می گوید این شهر با تعلیق بسیاری از کمک هاو تسهیلات وعده داده شده و به ویژه مواردی که به خدمات اساسی مانند سوخت، فعالیتکارگران بخش نظافت و نگهداری مربوط می شود، مواجه است. وی خاطر نشان کرده است کهوخامت اوضاع اقتصادی شهروندان، بر قدرت آنها برای پرداخت قبض هایشان هم تاثیرگذاشته است و این مساله نیز به نوبه خود بر قدرت شهرداری برای پرداخت حقوقکارمندان خود تاثیر گذاشته است.
بر اساس آخرین آمارها، نرخ فقر در باریکه غزه به سطح بی سابقه ای رسیده است والبته وضعیت افزایش نرخ بیکاری در میان جوانان به 50 درصد هم جای خود را دارد.
این منطقه که بالاترین تراکم جمعیتی در یک کیلومتر مربع است، در نتیجه محاصره13 ساله رژیم صهیونیستی و بن بست در مسیر تلاش های صورت گرفته برای تحقق آشتی ملیفلسطین، شاهد بحران های بی وقفه اقتصادی و اجتماعی است.
مساحت شهر غزه 350 کیلومتر مربع است، اما جمعیت آن به 2 میلیون نفر می رسد ورژیم صهیونیستی این منطقه را از کرانه باختری جدا کرده است تا کشور فلسطین در محلیکه شیمون پرز نخست وزیر اسبق رژیم اشغالگر قدس آنرا “بمب ساعتی انسانی”توصیف کرده بود، تشکیل شود.
کاخ سفید از اواسط ماه گذشته نشانه های سیاسی از خود بروز کرده است که نشانگرتصمیم و نیت پشت پرده آن برای تشکیل کشور کوچک به مرکزیت باریکه غزه و بخش هایی ازکرانه باختری است. از سوی دیگر، با توجه به اینکه محمود عباس رئیس تشکیلاتخودگردان فلسطین دعوت دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا برای بازگشت بر سر میزمذاکرات سازش را صرفا دامی توصیف کرده است که وی با همکاری بنیامین نتانیاهو کارگذاشته است، واشنگتن به دنبال گزینه ای جایگزین برای وی است.
ابومازن نشست واشنگتن را که “جارد کوشنر” داماد و مشاور ویژه ترامپبا همکاری “جیسون گرینبلات” فرستاده ویژه رئیس جمهور آمریکا در مسالهصلح در منطقه خاورمیانه خواستار برگزاری آن شده بود، تحریم کرد. در این نشست،نمایندگان کمیته چهارجانبه بین المللی و اتحادیه اروپا و 7 نفر از نمایندگانکشورهای عربی حضور داشتند.
کوشنر در این نشست توضیح مفصل 2 ساعته درباره اوضاع انسانی ارائه داد و درپایان گفت کشورهای ذیربط آماده سرمایه گذاری در پروژه های انرژی، آب و فاضلابهستند.
صائب عریقات این پروژه ها را مقدمه ای برای محدود کردن کشور فلسطین در نوارغزه و بخش هایی از کرانه باختری عنوان کرد و تاکید نمود که واشنگتن در حال حاضرتلاش می کند جانشینی برای عباس پیدا کند؛ چرا که وی حاضر به مشارکت در توطئه ای کهبه دروغ نام “معامله قرن” بر روی آن گذاشته شده است، نیست.
روزنامه های آمریکایی بخشی هایی از اطلاعات مربوط به این معامله را که نتانیاهوبه درخواست ترامپ آنرا آماده و تهیه کرده است، فاش کرده اند. گفته می شود که”دیوید فریدمن” سفیر آمریکا در فلسطین اشغالی، برخی اسناد مربوط بهامنیت و پایتخت جدید فلسطین را فاش کرده است. بر اساس این طرح، ترامپ با این فرضیهاساسی نتانیاهو موافقت کرده است که راه های دیگری برای حفظ منافع امنیتی در آیندهدور بدون سیطره نظامی اسرائیل بر سراسر منطقه واقع در غرب رود اردن وجود ندارد.شکی نیست که تشکیلات خودگردان فلسطین با این طرح که رژیم صهیونیستی مشروعیت بخشیدهو وضعیت موجود را تثبیت می کند، مخالفت خواهد کرد؛ چرا که این طرح مساله شهرک هایصهیونیست نشین را نادیده گر فته و “ابودیس” را به عنوان پایتخت فلسطینمعرفی کرده است. قبل از اینکه تشکیلات خودگردان به این مسائل واکنش نشان دهد، اینسوال برای من مطرح است که آیا ترامپ نمی فهمد که ابو دیس در نوار غزه نیست؟
خلاصه مطلب اینکه، ترامپ با تصمیم خود قدس را از روی میز مذاکرات سازش میانتشکیلات خودگردان فلسطین و رژیم صهیونیستی برداشته است و این مساله ایجاب می کندکه طرف فلسطینی نهاد بین المللی جایگزینی برای آمریکا تشکیل دهد که بتواند نقشمیانجی بی طرف و سالم را در منازعه تاریخی (صهیونیستی ـ فلسطینی) ایفا کند و بهنظر می رسد که واشنگتن قبل از حضور شرکای دیگر خود در زمین، در ارائه طرح خدشتابزدگی کرده است.
اما سوالی که اینجا مطرح می شود این است که دولت آمریکا چه زمانی جزئیات طرحصلح خود را اعلام خواهد کرد؟
منابع آگاه تاکید کرده اند که زمان انتشار این جزئیات به عوامل مختلف سیاسی وامنیتی و در عین حال، توانایی محمود عباس برای تحمل مسئولیت مرحله سخت آینده بستگیدارد؛ چرا که وی باید مردان و زنان و کودکانی را که چهل و دومین سالگرد روز زمینرا جشن گرفته اند، کنترل کند.
در این سالگرد که صبح روز جمعه گذشته آغاز شد راهپیمایی های به سوی مزارهایشهدا و یادمان های موجود در طول مرزهای مجاور دیوار حائل برگزار شد و به خاطر ترسرژیم صهیونیستی از سرازیر شدن این جمعیت گسترده فلسطینیان به داخل اراضی اشغالیسال 1948، ارتش این رژیم اقدام به تیراندازی گسترده به سمت شرکت کنندگان در اینراهپیمایی کرد که منجر به کشته شدن 19 فلسطینی و زخمی شدن بیش از 1200 نفر دیگرشد. برخی جوان های فلسطینی در این راهپیمایی تصاویر “عهد تمیمی” دخترنوجوان مبارز فلسطینی را به عنوان نماد مرحله آینده در دست گرفتند و نشان دادند کهمی خواهند در روز زمین، اراضی فلسطینی را به عنوان “سرزمین صرفافلسطینی” معرفی کنند.
یکی از صحنه های جالب توجه در یکی از تظاهرات ها، فریادهای “احمدحجار” از آوارگان فلسطینی بود که کلید منزل قدیمی خود را که روز اخراج ازخانه و کاشانه اش در روستای “مجدل” در سال 1948 با خود به همراه آوردهبود، در دست گرفته بود. دکتر “ولید خالدی” هم به خاطر احمد و امثال وینام کتابش را “کی لا ننسی” (تا فراموش نکنیم) گذاشته است.
