مناقشه ای که به سبب ایجاد یک مستعمره نژادپرستانه صهیونیستی در سرزمین فلسطین بر ملت فلسطین و امت عربی و اسلامی ما تحمیل شده است و همچنان در ابتدای کار قرار دارد، جنگ بر سر موجودیت است. هر چند که در طول چهار دهه گذشته معاهدات و توافقات متعددی با دشمن صهیونیستی به امضا رسیده و در طول این مدت مذاکرات، دیدارها و عادی سازی روابط نیز پیگیری شده است.
دلیل این امر هم فشارهای آمریکا و اروپا برای به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی به عنوان یک دولت یهودی است که در حقیقت نادیده گرفتن همه حقوق فلسطینیان در داخل این سرزمین ـ از رود اردن تا دریای مدیترانه ـ و خارج آن به شمار می آید. اما این رنج های طولانی در طول چندین دهه مناقشه و مبارزه، از عزم گروه ها و نیروهای ملتزم فلسطینی نکاسته و آنان همچنان مقاومت را به عنوان گزینه راهبردی خود می دانند، زیرا ائتلاف امپریالیسم و صهیونیسم و آنهایی که در منطقه بر محور این ائتلاف می چرخند، هنوز نتوانسته است اراده استوار مقاومت را در نیروهای مبارز فلسطینی و حامیانش سست سازد و آنان را به پذیرش شروط آمریکایی ـ صهیونیستی وادار کند.
بر کسی پوشیده نیست که در مبارزه همه جریان های آزادیبخش ملی در آسیا و آفریقا در عصر حاضر یک خلاء استراتژیک در توانایی ها و امکانات نظامی و پشتیبانی و اطلاعاتی این گروه ها وجود دارد، اما اراده استواری که این گروه ها برای ادامه مبارزات خود دارند، جایگزین خلاء کمبود منابع و امکانات شده است. مبارزات ملی فلسطینیان نیز از این امر مستثنی نیست. در سه هفته اخیر صحنه هایی در سطح فلسطین دیده شد که فعالیت های مردمی کاملا مثبت و سازنده را از اقدامات حاکمیتی مأیوس کننده، متمایز ساخت. تأملی در مهم ترین این حوادث برای توضیح واقعیت های این مناقشه و پیامدهای آینده آن کافی است.
نخستین و شاید مهم ترین این صحنه ها حادثه ای است که روز 27 سپتامبر سال جاری میلادی در شهر قدس رخ داد. گروهی از شهرک نشینان صهیونیست مسلح که از پشتیبانی نیروهای نظامی ارتش اشغالگر نیز برخوردار بودند، تلاش کردند تا مسجد الاقصی را اشغال کنند، اما شهروندان فلسطینی ساکن قدس، پیر و جوان و زن و مرد همگی به مقابله با این تجاوز برخاستند و گروهی از فلسطینیان ساکن مناطق اشغالی 1948میلادی نیز به کمک آنان شتافتند و همگی سینه های خود را در مقابل گلوله های متجاوزان سپر کردند و بدون توجه به اینکه شهید یا مجروح شوند، آنان را عقب راندند و اقدام آنان را ناکام گذاشتند و مانع از حضور آنان در مسجد الاقصی شدند. لازم به یادآوری است که گروهی از صهیونیست ها با همین ترفند چند سال پیش بخشی از حرم حضرت ابراهیم (ع) در شهر الخلیل را به تصرف درآوردند و بعدها تیم اسلو به ریاست یاسر عرفات نیز بر این اقدام آنان صحه گذاشت و توافق مربوط به اداره حرم حضرت ابراهیم از سوی صهیونیست ها را نبیل شعث امضا کرد.
قیام مردمی در قدس نشان داد که شهروندان فلسطینی این شهر در دفاع از مقدسات خود و به شکست کشاندن توطئه های دشمن صهیونیستی چه شجاعتی از خود نشان می دهند. هر چند که هنوز توطئه های دشمن صهیونیستی برای یهودی سازی این شهر، ساخت شهرک های صهیونیست نشین در سرزمین های فلسطینیان، ایجاد محدودیت های مختلف برای ساکنان عرب این شهر و برنامه های مختلف به فساد کشاندن جوانان عرب ساکن این شهر از طریق گسترش مواد مخدر و انحرافات اخلاقی، ادامه دارد. در مقابل این تلاش های بی وقفه صهیونیست ها، تشکیلات خودگردان شهر بیت المقدس و ساکنانش را به حال خود رها کرده و مسئولیت های خود را در قبال این شهر نادیده گرفته است. همین امر هم موجب شد که حاتم عبدالقادر وزیر امور قدس کابینه سلام فیاض در اواخر ماه ژوئن سال جاری میلادی در اعتراض به این امر استفعا دهد. مضاف بر آنکه کشورهای عربی و اسلامی نیز هیچ توجه بایسته ای به خطراتی که نخستین قبله مسلمانان و سومین حرم شریف اسلامی و محل اسرا و معراج پیامبر گرامی اسلام (ص) را تهدید می کند، نشان نمی دهند.
صحنه دوم که اهمیت آن از صحنه اول کمتر نیست، حضور یافتن هزاران نفر از فلسطینیان در شهرک عرابه در استان الخلیل برای گرامیداشت یاد و خاطره شهدای انتفاضه سال 2000 میلادی فلسطینیان ساکن اراضی اشغالی 1948میلادی بود. در پیشاپیش این مراسم شمار زیادی از رهبران احزاب و فعالان سیاسی از گروه های مختلف فلسطین شرکت کرده بودند. برنامه ها و شعارهای این مراسم و اظهارات سخنرانان حاضر در آن نشان دهنده بهبود کیفی در آگاهی ملی و التزام سیاسی فلسطینیان و تاکید همه آنان بر پایداری در سرزمین آبا و اجدادی خود بود و در سخنانشان بر عزم خویش جهت بازپس گیری حقوق از دست رفته ملی خود و متوقف ساختن تلاش هایی تاکید داشتند که برای به حاشیه راندن سیاسی و اقتصادی و فرهنگی مقاومت فلسطین صورت می گیرد.
صحنه سوم، شادی و سروری بود که فلسطینیان در استقبال از بیست بانوی آزاده فلسطینی از خود نشان دادند. این بانوان در مقابل یک نوار ویدئویی درباره وضعیت گلعاد شالیط نظامی اسیر صهیونیست در دست گروه های مبارز فلسطینی از زندان های رژیم صهیونیستی آزاد شدند. مبادله ای که روزنامه صهیونیستی معاریو آن را برای رژیم صهیونیستی یک “ننگ” و حقارت عنوان کرد، زیرا به جای آنکه سازمان های امنیتی این رژیم بتوانند اطلاعاتی از اسیر نظامی خود به دست آورند، تسلیم شروط جنبش حماس شدند.
آنچه در این حادثه بیشتر جلب توجه می کرد، فراگروهی بودن این اقدام جنبش حماس بود، زیرا بانوان آزاده فلسطینی از گروه های مختلف از جمله جبهه خلق، جنبش جهاد اسلامی و جنبش فتح و شماری از جنبش حماس بودند و به جز یک نفر آنان همگی از ساکنان کرانه باختری رود اردن بودند. این امر نشان می دهد که دیگر دوران انحصار و خودخواهی گروهی که مبارزات فلسطینیان در گذشته با آن مواجه بود، گذشته است و اکنون میهن پرستی، بر گروه گرایی و ترجیح منافع حزبی پیشی گرفته است.
حادثه چهارم، همان بود که با اعلام خبر خارج شدن گزارش گلدستون درباره قتل عام فجیع ساکنان غزه از سوی اشغالگران صهیونیست، از دستور کار شورای حقوق بشر و عدم رای گیری برای این گزارش، رخ داد. این احتمال وجود داشت که این گزارش با رای بالای اعضای شورای حقوق بشر سازمان ملل به تصویب برسد و این امر را یکی از کارشناسان مسائل فلسطین نیز مورد تاکید قرار داده است.
به این ترتیب امکان تحویل جنایتکاران جنگی رژیم صهیونیستی به دادگاه بین المللی جنایت های جنگی و محاکمه و مجازات آنان متوقف ماند. جالب اینجاست که این گزارش به وسیله کمیته ای تهیه شده بود که ریاست آن را یک قاضی یهودی بر عهده داشت و او تعهدات حرفه ای خود را فدای منافع انتساب به یهودیت نکرد. اما در مقابل درخواست خارج شدن این گزارش از دستور کار شورای حقوق بشر، از سوی نماینده سازمان آزادیبخش فلسطین در شورای حقوق بشر انجام شد که گفته می شود زیر فشارهای شدید دولت آمریکا بر تشکیلات خودگردان به این اقدام دست زده است. در همین حال سامی خوری وزیر اقتصاد کابینه سلام فیاض در اعتراض به این اقدام شرم آور تشکیلات خودگردان از سمت خود استعفا داد.
یکصدایی فلسطینیان ساکن نوار غزه و کرانه باختری در اعلام خشم خود از این اقدام تشکیلات خودگردان و اهانت این تشکیلات به خود شهیدان نوار غزه، پاسخ بسیار محکم به کسانی است که مدعی اند ساکنان نوار غزه و کرانه باختری رود اردن یک سرنوشت و یک مسیر را طی نمی کنند.
این چهار صحنه و حادثه آشکارا نشان می دهد که در مناقشه بر سر موجودیت که ملت فلسطین با آن درگیر است، طولانی شدن زمان و سخت شدن اوضاع، به هیچ وجه اراده مقاومت را در ملت فلسطین سست نکرده و آنان همچنان بر یکی بودن آرمان و سرنوشت خود تاکید می ورزند و این تحولات، احساسات ملت فلسطین را نسبت به آرمان ها و سرنوشت خود، عمیق تر می کند.
