نخست وزیر رژیم صهیونیستی در تاریخ 10 سپتامبر جاری از تصمیم خود برای الحاق دشت اردن و شمال بحر المیت به اراضی تحت اشغال این رژیم در صورت پیروزی مجدد وی در انتخابات پارلمانی روز سه شنبه آینده خبر داد و از طرفداران خود خواست که با رای خود، به وی قدرت اعمال حاکمیت رژیم صهیونیستی بر این مناطق را بدهند. به نظر می رسد که آنچه زمانی صرفا یک سری وعده انتخاباتی برای جذب آرای رای دهندگان صهیونیست بود، اکنون دیگر یک رویای انتخاباتی نیست، بلکه چشم انداز تحقق آن در سایه سیاست های دولت کنونی آمریکا در قبال پرونده فلسطینی ـ صهیونیستی کاملا در دسترس قرار گرفته است و در واقع، مرزهای موجود میان تبلیغات انتخاباتی و اهداف سیاسی واقعی از بین رفته است.
نتانیاهو در این سخنان خود اعلام کرد که “معامله قرن” فرصتی تاریخی برای رژیم صهیونیستی فراهم می کند که از زمان جنگ سال 1967 تاکنون بی سابقه بوده است و شاید طی 50 سال آینده هم تکرار نشود. وی با افتخار تصریح کرد که در سایه روابط شخصی اش با دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا، زمینه الحاق تمامی شهرک های صهیونیست نشین به “قلب وطن” فراهم خواهد شد، اما واقعیت این است که درخواست های سیطره بر اراضی فلسطینیان در عرصه سیاسی رژیم صهیونیستی؛ حتی برای خود نتانیاهو تازگی ندارد و نتانیاهو 2 روز قبل از انتخابات ماه آوریل گذشته که منجر به شکست وی در تشکیل دولت شد، از تصمیم خود برای الحاق تمامی شهرک های صهیونیست نشین کرانه باختری به اراضی تحت اشغال این رژیم خبر داد، اما جزئیات این تصمیم و برنامه زمانی آنرا اعلام نکرد و هیچ اقدامی هم در این راستا اتخاذ نکرد.
مساحت دشت اردن 2400 کیلومتر است؛ یعنی تقریبا 30 درصد از مساحت کرانه باختری را به خود اختصاص می دهد. بر اساس آمارهای سال 2016، در این منطقه نزدیک به 65 هزار فلسطینی و 11 هزار شهرک نشین صهیونیست زندگی می کنند و رژیم صهیونیستی بارها از تصمیم خود برای حفظ سلطه نظامی اش بر این منطقه در قالب هر گونه توافق صلحی با فلسطینیان خبر داده است؛ چرا که این رژیم ـ همانند نتانیاهو ـ آنرا ذخیره راهبردی اساسی و مانع امنیتی طبیعی می داند که نمی توان از آن چشم پوشی کرد. این منطقه همچنین امکانات بزرگی در زمینه اجرای پروژه های کشاورزی و انرژی و نیز اقدامات دیگر دارد و بحر المیت در کنار جذب گردشگران، زمینه استخراج نمک و مواد معدنی دیگر را فراهم می کند و در واقع می توان گفت که این منطقه در صورت تشکیل کشور فلسطین، به سبد غذایی فلسطینی ها در آینده تبدیل خواهد شد. نزدیک به 90 درصد از دشت اردن و منطقه اطراف شمال بحر المیت در قالب توافقنامه های صلح فلسطینی ـ اسرائیلی، بخشی از منطقه “ج” تعریف شده است و این بدین معناست که این منطقه باید تحت سلطه امنیتی و مدنی کامل رژیم صهیونیستی باشد. نتانیاهو مدعی است که برای اولین بار در تاریخ این رژیم می خواهد “مرزهای امن و دائمی” برای “اسرائیل” در منطقه شرق ایجاد کند و در این زمینه از آمادگی دولت ترامپ برای به رسمیت شناختن الحاق دست کم بخشی از کرانه باختری به اراضی تحت اشغال رژیم صهیونیستی سوء استفاده می کند و این همان چیزی است که “دیوید فریدمن” سفیر آمریکا در فلسطین اشغالی هم ماه ژوئن گذشته به آن اشاره کرده بود. نتانیاهو تبلیغات انتخاباتی خود را در راهی ناهموار و پر پیچ و خم دنبال می کند و در عین حال، سنگینی اتهامات فساد را هم بر دوش خود احساس می کند. به نظر می رسد که اعلام این تصمیم نتانیاهو، شانس وی برای جلب آرای جریان راست رژیم صهیونیستی را که گزینه های دیگری غیر از حزب لیکود هم دارد، افزایش خواهد داد. اما در مقابل، رقبای سیاسی نتانیاهو از این اظهارات نتانیاهو علیه وی استفاده کرده اند؛ به طوری که “اویگدور لیبرمن” وزیر جنگ سابق رژیم اشغالگر قدس در صفحه شخصی خود در شبکه اجتماعی “توئیتر” از این تصمیم به عنوان “بیانیه ای دراماتیک” یاد کرده است و “ایلیت شاکید” وزیر دادگستری سابق این رژیم هم از آن به عنوان “مانور سیاسی بی ارزش” یاد نموده است. ژنرال “بنی گانتس” دیگر نامزد انتخابات پارلمانی رژیم صهیونیستی است که نتانیاهو را به آسیب زدن به روابط راهبردی با آمریکا ـ که آنرا عمیق و حیاتی و مبتنی بر منافع مشترک و نه معامله های انتخاباتی و روابطی با هدف تامین نیازهای کوتاه مدت توصیف کرده ـ متهم نموده است. روزنامه “یدیعوت أحرونوت” هم این مساله را حتی فراتر از معامله های انتخاباتی دانسته و اعلام کرده است که نتانیاهو قصد داشت رسما حاکمیت رژیم صهیونیستی بر منطقه الاغوار (دشت ها) و شمال بحر المیت را اعلام کند، اما پس از آنکه “آویخای مندلبلیت” مشاور قضایی دولت صهیونیستی به وی اعلام کرد که قانون اساسی به دولت پیشبرد امور این رژیم حق تصمیم گیری در این زمینه را نمی دهد، در فاصله یک هفته مانده به برگزاری انتخابات پارلمانی از این تصمیم خود عقب نشینی کرد. البته اشاره به این نکته نیز لازم است که تصمیم مذکور با واکنش سرد دولت آمریکا مواجه شده بود و کاخ سفید پس از اطلاع از این تصمیم نتانیاهو تاکید کرده بود که «در حال حاضر هیچ تغییر و تحولی در سیاست آمریکا روی نداده است.» از همین رو، نتانیاهو به وعده های انتخاباتی خود بسنده کرد و از هماهنگی با دولت آمریکا در این زمینه و به تعویق انداختن اقدامات مربوط به الحاق این مناطق تا زمان اعلام طرح صلح دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا در مرحله پس از انتخابات کنست صهیونیستی خبر داد و دلیل این تاخیر و تعلل را هم حفظ احترام رئیس جمهور ترامپ اعلام کرد. این تصمیم نتانیاهو با استقبال و حمایت شهرک نشینان صهیونیست و گروه های طرفدار شهرک سازی مواجه شده است، اما آنها در جدیت نتانیاهو شک و تردید دارند.
به هر حال، این تصمیم نتانیاهو، ارتباط با فلسطینیان را در صدر برنامه های تبلیغات انتخاباتی نخست وزیر فعلی رژیم صهیونیستی قرار داد و این در حالی است که این مساله در برنامه های انتخاباتی این رژیم تا حد زیادی کم رنگ شده بود؛ چرا که امکان دسترسی به صلح از نظر بسیاری از رای دهندگان صهیونیست کم است، اما مساله مهم در این زمینه این است که نتانیاهو می خواهد این کار را به قیمت قربانی کردن حقوق فلسطینیان در کارزار انتخاباتی رژیم صهیونیستی انجام دهد. در همین حال، محافل سیاسی و آکادمیک رژیم صهیونیستی، آغاز اقدامات لازم برای الحاق اراضی مذکور را به منزله ترسیم مجدد نقشه منازعه فلسطینی ـ صهیونیستی و تضعیف راهکار تشکیل دو کشور و نیز تخریب پایه های روند سازش می دانند که راهکار مذکور بر اساس آن شکل گرفته است. این وضعیت در کنار بن بست چشم انداز صلح فلسطینیان، برای صهیونیست ها فاجعه بار خواهد بود و تشکیلات خودگردان بهانه لازم برای توقف همکاری های امنیتی عملی را پیدا خواهد کرد و شاید هم این تحول در سایه فشار ناشی از اعتراضات و ناآرامی های فراگیر در کرانه باختری و حتی غزه روی دهد و رژیم صهیونیستی مجبور به اعزام نظامیان خود به اراضی و مناطقی شود که به موجب توافقنامه های اسلو، تشکیلات خودگردان بر آنها سلطه داشت.
حتی در صورتی که ترامپ حاکمیت رژیم صهیونیستی بر کرانه باختری یا بخش هایی از آنرا به رسمیت بشناسد، این تصمیم کوتاه مدت خواهد بود و احتمال دارد که رئیس جمهور دموکراتیک آتی که جانشین ترامپ خواهد شد، از این تصمیم عقب نشینی کند. از سوی دیگر، نتایج نظرسنجی ها حاکی از کاهش آرای نتانیاهو در سایه رقابت شدید “اویگدور لیبرمن” رئیس حزب “اسرائیل خانه ما” و “بنی گانتس” رئیس سابق ستاد مشترک ارتش صهیونیستی و ائتلاف میانه روی “آبی سفید” با وی است و شاید رای دهندگان صهیونیست به این نتیجه برسند که شلیک موشک ها از غزه و شنیده شدن صدای آژیرهای خطر در اسدود همزمان با سخنرانی نتانیاهو، نشانه نارضایتی فلسطینیان از وضعیت موجود و زنگ خطری برای شکل گیری ناآرامی های جدید و نیز دلیل اصلی اقدامات جنجالی و خطرناک نتانیاهوست؛ حتی در صورتی که این اظهارات وی صرفا یک سری وعده های انتخاباتی باشند.
