انگار که چشم بصیرتش کور گشته است، گویا که در منطقه ما زندگی نمی کند و در جهان دیگر به سر می برد و تحولات و رخدادهای منطقه اصلا برایش اهمیتی ندارد و هر کس شبانه روز در راستای جلب رضایت سران “اسراییل” تلاش می کند، خوشحال می شود. رفتار این مرد که خودش را رئیس ملت فلسطین به شمار می آورد عجب و غریب می نماید، حال آن هیچ نمودی از ریاست در رفتار وی به چشم نمی خورد. با دشمن ملتش دوست است. در هنگام دیدار سران تل آویو تبسم می کند، می خندد، قهقه سر می دهد و آنان را در آغوش می کشد و آنان را می بوسد و زمانی که مسئله به یک فلسطینی مربوط می شود شیر می گردد و می غرد و دندان تیز می کند و لجاجت می ورزد و دیدار و گفت و گو به امری محال مبدل می گردد و مسئله گفت و گوی ملی را مطرح می سازد که فقط رسانه ها روی این مسئله مانور داده اند.
محمود رضا عباس دو روز پیش در اجلاس اتحادیه آفریقا شکست مشی و رویکردش را به عنوان یک مشی راهبردی اعلام کرد، اما گفت که هرگز مایوس نخواهد شد و به رغم سیلی های پیدا و پنهانی که به رخسارش نواخته شده است تا آخرین نفس به مذاکراتش با دشمن صهیونیستی ادامه خواهد داد؛ به گونه ای که مثل معروف “دست از پا دراز تر برگشت” به مثل “با چهره ای برافروخته تر به خاطر تکرار ضربات سیلی برگشت” مبدل شد.
هیچ یک از جنایات اسراییل علیه ملت فلسطین از یورش های وحشیانه به مناطق فلسطینی گرفته تا بازداشت مردم بی گناه فلسطین، محاصره، تخریب زمین های کشاورزی، گرسنه نگه داشتن این ملت و تهدیدات روزمره رژیم صهیونیستی مبنی بر تشدید تجاوزات علیه این ملت مانع از ایفای نقش “خواستگاری دختر از پسر” توسط عباس نشد.
از سوی دیگر، منابع اسراییلی دست دادن ایهود باراک وزیر جنگ رژیم صهیونیستی با جلال طالبانی رئیس جمهور عراق در تاریخ 30/6/2008 در حاشیه اجلاس سوسیالیسم بین المللی در آتن ـ پایتخت یونان ـ را اقدامی تاریخی ارزیابی و اعلام کردند که برای نخستین بار چنین یک مقام صهیونیستی با رئیس جمهور عراق دست می دهد.
این منابع به نقل از خبرگزاری “آکی” ایتالیا گزارش دادند: زمانی که محمود عباس این دو مقام را به همدیگر معرفی کرد آنان با هم دست دادند.
دفتر ریاست جمهوری عراق با انتشار بیانیه ای توضیحی اعلام کرد که موافقت طالبانی با درخواست عباس در زمینه دست دادنش با باراک به این خاطر است که طالبانی رئیس اتحادیه میهنی کردستان و نائب رئیس اتحادیه سوسیالیسم بین المللی می باشد نه رئیس جمهور عراق.
در بخش دیگر این بیانیه آمده است: آنچه اتفاق افتاد یک رفتار اجتماعی و متمدانه بود و هیچ انگیزه ای در ورای این رفتار نهفته نیست و هیچ تبعاتی برای کشور عراق ندارد و هیچ مغایرتی با سیاست های جمهوری عراق و رویکردها و خط مشی و مواضع حمایت آمیز آن از ملت فلسطین و تشکیلات خودگردان فلسطینن ندارد.
هر کس با دشمنان مذاکره کند اگر به مشی مذاکره ایمان داشته باشد به دلال آنان مبدل نمی شود و برای بهبود وجهه آنان نقش میانجی را ایفا نمی کند تا گاهی اعلام کند که صلح پوشالی باعث برافراشته شدن پرچمشان بر روی ده ها پایتخت عربی می شود و گاهی نیز آنان را به دیگران معرفی می کند، انگار که این مسئله بزرگ ترین آروزیش است. هر کس به مشی مذاکره ایمان داشته باشد زمینه های قدرتمندی و ایجاد اهرم فشار را فراهم می سازد و حد فاصلی میان خود و طرف دیگر قائل می شود و دیدارهایش صرفا در چارچوبی بسیار رسمی و سرد صورت می گیرد نه دوستانه و گرم. اما چه گفت باید در اینجا که دستان این مذاکره کنندگان به خون ملت فلسطین آغشته است؟ پس از آن برای ما از مشروعیت یک عده خودفروخته و وجدان باخته سخن می گویند، همین بس که بی آبرو و روسیاه هستند.
