پس از انتشار خبر تلاش طرفین صهیونیستی و فلسطینی برای امضای “توافقنامه مقدماتی” میان “ایهود اولمرت” نخست وزیر رژیم صهیونیستی و “محمود عباس” رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، برخی روزنامه های عبری زبان به بررسی پیش نویس این توافقنامه از دید اولمرت پرداختند که از جمله آنها می توان به مقاله “ألوف بن” در روزنامه هاآرتص (تاریخ 12/8/2008) و مقاله “بن کاسبیت” در روزنامه معاریو (تاریخ 17/8/2008) اشاره کرد.
“ألوف بن” در تحلیل پیش نویس این توافقنامه از دید اولمرت چنین می نویسد که نخست وزیر رژیم صهیونیستی با امضای این توافقنامه سعی در حذف مساله قدس و مخالفت با بازگشت آوارگان فلسطینی به سرزمین های خود در اراضی اشغالی سال 1948 دارد. از سوی دیگر، به نوشته روزنامه های عبری زبان، عباس نیز خواستار بازگشت 20 هزار تن از آوارگان فلسطینی به سرزمین های خود در طول 10 سال آینده؛ یعنی متوسط 2 هزار نفر برای هر سال شده است که تا حدودی تکرار همان تفکر حاکم بر کنوانسیون چهارم ژنو و “یاسر عبد ربه” و “یوزی بیلن” امضا کنندگان آن است. بر اساس این کنوانسیون 7 درصد از کرانه باختری سهم صهیونیست ها و 93 درصد باقی از آن فلسطینیان است و این در حالی است که اولمرت 40 درصد از این مساحت 93 درصدی خاک کرانه باختری را که شامل قدس اشغالی، غور اردن و بحر المیت می شود سهم صهیونیست ها دانسته و تنها 53 درصد ما بقی را سهم فلسطینیان می داند.
علاوه بر این، بر اساس نوشته “بن کاسبیت” در روزنامه معاریو، خلع سلاح کشور فلسطینی، منع آن از امضای پیمان های نظامی و تفویض اختیار به رژیم صهیونیستی برای ایجاد پایگاه های هشدار سریع و حضور نظامی ارتش آن در امتداد رود اردن و نیز نظارت آن بر گذرگاه های مرزی و حریم هوایی فلسطین و تعیین راه های میانبر به داخل خاک کشور فلسطینی از جمله شروطی است که رژیم صهیونیستی در توافقنامه مذکور خواستار شده است.
اما مساله مهم در این میان این است که هدف از تمامی این قید و بندها و شروط وضع شده از سوی رژیم صهیونیستی نابودی دولت حماس در نوار غزه است.
به عبارت دیگر می توان گفت که سند توافقنامه مقدماتی سعی در روشن کردن آتش جنگ داخلی خانمانسوز در فلسطین دارد و در همین راستا، اخباری مبنی بر تلاش “نبیل عمرو” سفیر تشکیلات خودگردان فلسطین در مصر برای اعزام نیروهای عربی یا بین المللی به نوار غزه به گوش می رسد. علاوه بر این، مطلب روزنامه عبری زبان معاریو در تاریخ 22/8/2008 درباره دیدار “یووال دیسکن” رئیس سازمان شاباک و “احمد حلس” یکی از رهبران جنبش فتح که در جریان آن راه های سیطره جنبش فتح بر نوار غزه را مورد بررسی و ارزیابی قرار دادند، موید همین مساله است.
نکته جالب توجه این است که “محمود عباس” رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین هیچ اظهار نظری درباره این مسائل نکرده و تنها بر پایبندی خود به هر گونه توافقنامه جامعی درباره مسائل مورد اختلاف طرفین و نیز لزوم توقف ساخت شهرک های صهیونیست نشین تاکید کرده است.
این اقدامات مبهم عباس ذهن بسیاری از فلسطینیان و عرب ها را به خود مشغول کرده است که از جمله آنها می توان به نگرانی های “عبد الرحیم ملوح” معاون دبیر کل جبهه خلق برای آزادی فلسطین و “تیسیر خالد” عضو دفتر سیاسی جبهه دمکراتیک برای آزادی فلسطین اشاره کرد. علاوه بر این، برخی کشورهای عربی نیز از این مساله نگران هستند که عباس با امضای توافقنامه جدیدی مانند توافقنامه اسلو در ماه آگوست سال 1993 میلادی طی اقدامی غافلگیر کننده از مساله قدس و آوارگان عقب نشینی کند.
از همین رو، لازم است که جنبش حماس با احتیاط زیاد و دقت بالا تمامی اقدامات و تحرکات عباس؛ از جمله اقدام وی در طرد یکی از نمایندگان پارلمان فلسطین در غزه از تشکیلات جنبش فتح را زیر نظر داشته و این مساله را هم در نظر بگیرد که رئیس تشکیلات خودگردان در دوره اخیر از شرط خود مبنی بر لزوم عقب نشینی حماس از سیطره نظامی خود بر نوار غزه در ماه ژوئن سال 2007 و گفتگو با رژیم جانبدارانه مصر عقب نشینی کرده است. دولت مصر با همکاری های خود با آمریکا و رژیم صهیونیستی سعی در محاصره یک و نیم میلیون شهروند غزه ای از طریق بستن گذرگاه های این منطقه و تخریب تونل های حفاری شده در مرزهای مشترک نوار غزه با خاک دارد و علاوه بر این، ضمن حمایت کامل از گروه دحلان، همکاری های لازم با عباس را نیز به عمل می آورد تا در نهایت بتواند به هدف اولمرت برای نابودی جنبش حماس در نوار غزه و خارج کردن این منطقه از سیطره آن جامه عمل بپوشاند.
